Gezien het weer niet bevorderlijk was voor openluchtuitstappen zou ik me eens even wat binnenshuis gaan bezighouden. Er dienden wat zaken op orde gesteld te worden, zoals een uitpuilende, zij het meegroeibare boekenkast, wat lichter maken.

En meer dan een behoorlijk resultaat later kan ik daar niet veel meer over vertellen, behalve dat ik een pak zelf afgedrukte wandelingen uit de pre-wandelcultuur van de laatste jaren heb weggegooid.

Zodoende ga ik het hier maar even hebben over de nieuwe fietsenstalling in Landen. Nieuw is het idee niet, Suskeblogt deed het me voor. En precies daarom, want daar heb ik als volgt op gereageerd:

Mooi hoor. Ik zie dat ze ook met een verhoogde stalling werken. Wie zou mijn fiets daarin zetten als ik besluit met de fiets naar het station te rijden? Dat vraag ik me nu effenaf af … 🤔

Want dat is nu iets dat ik me een 10 à 14 jaar geleden ook al afvroeg. Toen heben wij bewust vier jaar zonder auto geleefd tot we tot de bevinding kwamen dat het zonder echt niet ging.

In die tijd was er in het station van Landen een fietsenstalling binnen, ook met twee lagen. Er was een kleinere buiten, die wij altijd gebruikten omdat de laagste stalling binnen steeds volzet was en ik die fiets boven mijn force moest heffen. Het lukte toen nog maar het verschot lag op de loer.

En ja, toen vroeg ik me al af wat er zou gebeuren als ik ouder werd, als Luc ouder werd, als we daar zouden staan hakkelen en takkelen met die fietsen.

Het was niet nodig. Toen we, in 2014, hoorden van een stakingsdreiging bij de NMBS net toen wij “Het Kanaal” zouden oversteken en op die manier niet in Calais zouden geraken hadden we, in sneltempo, terug een auto.

Nu las ik dat log van Suskeblogt en ik vroeg me af hoe het ondertussen in Landen gesteld was. Er is een nieuwe fietsenstalling op de plaats gekomen van de oude buitenstalling. Die binnen? Die staat er nog, maar mag niet meer gebruikt worden. De gebouwen werden afgekeurd en de medewerkers van het station van Landen werken nu in daartoe geplaatste containers.

Maar eigenlijk bedacht ik dat men, vermits het mogelijk is om parking te reserveren voor gezinnen met kinderen en gehandicapten eigenlijk een bepaalde ruimte zou kunnen voorzien voor de fietsen van mensen die zo hoog niet kunnen heffen.

Tijd om een kijkje te nemen. Vorige donderdag was een geschikt moment. Veel te vroeg voor onze trein, liepen we de nieuwe fietsenstalling in. Er was een ruimte voor de blauwe e-bikes, maar er waren geen verhoogde plaatsen.

We zijn geen vragende partij, noch voor speciale parkeerplaatsen, noch voor fietsvoorzieningen. Zolang we goed te poot zijn loop ik liever de parking over dan te wroeten om bijna binnen te kunnen rijden.

En die fietsvoorzieningen? Ik weet niet eens of ik me het zwoegen op dit zwaar heuvelachtig stuk land nog wel wil opleggen. Maar dat is zorg voor later.

Donderdagmorgen stonden wij op en had Luc het pak salami zonder look al geopend voor het ontbijt.

Dan kom ik binnen en snuif en vraag: “Wat riekt hier zo?” “De koffie zeker” antwoordt Luc. “Neen” zeg ik “de geur van koffie ken ik wel”.

Als we gaan eten zegt hij: “Ruik nu eens aan die salami”. En daar had je die geur. “Volgens mij is die mét look” zegt Luc.

Dat was hij ook. Luc wou die weggooien. Maar ik heb mijn veto gesteld. We gaan die vandaag omruilen.

Ik wou al een log schrijven over: “Dodelijke donderdag” -mijn maag kan al niet tegen ajuin maar tegen look ook niet- maar heb toch maar even afgewacht wat de rest van de donderdag zou worden.

En neen, het ging niet donderen en doordeweeks werd hij ook niet, we hadden plannen.

Op de trein was het enorm druk en ergens in Brussel Noord, zei ik dat ik in Brussel Centraal eerst even de sanitaire voorzieningen ging bezoeken.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar ze waren niet thuis.

En als ik dan toch terug die trap af moest konden we even goed ergens binnenspringen en een koffie gaan drinken. Dat deden we. Alleen was daar het postmix barpistool kapot en heeft Luc iets anders dan zijn gewenste sprite moeten nemen.

Onder aan de Kunstberg was er een hoop lawaai. Er was een demonstratie aan de gang.

Gelukkig mochten we daar linksaf en moesten ons daar niet doorworstelen.

In het museum, waar het ook al zo enorm druk was, moesten we de locker bedienen met een 1- of 2- eurostuk. Die zaten veilig en wel in mijn sjakosj, in Landen, in de auto. De uitermate vriendelijke vestiaire-medewerker heeft ons een jeton geleend.

De tentoonstelling van Léon Spilliaert, want ja, daar waren we eindelijk, was niet erg groot, integendeel.

Ze hing wel vast aan een ticket voor Magritte. Maar daar waren wij niks mee. Magritte bezochten we vorige keer ook al. Al bij al was ik blij dat we er waren, dat we ons achteraf niet moesten beklagen dat we niet geweest waren.

Daarna gingen we in het Warandepark ons boterhammekes opeten, met zicht op het Justitiepaleis in de steigers maar er stond geen worstenkraam.

En ook het Koninklijk Paleis stond in de steigers en was deels ingepakt.

Waarom in het Warandepark? Dat was onze tweede bestemming.

Luc had namelijk een poos geleden gelezen dat er meerdere beelden van “Le Chat”, stripfiguur van Brusselaar Philippe Geluck, tentoongesteld zouden worden¹. En die tentoonstelling vonden wij een ideale aanvulling om, in combinatie met het museumbezoek, naar Brussel te treinen, maar we hebben wel op een regenvrije dag gewacht.

De tentoonstelling was echt wel de moeite waard, grappig, soms hilarisch en een aanrader.

In het Centraal Station hadden we én te veel én te weinig tijd om iets te gaan drinken. Bovendien zou de trein maar uit vijf wagons -i.p.v. uit elf- bestaan en begonnen de eerste demonstranten al op de perrons te verschijnen.

We zijn dan maar in Landen iets gaan drinken. Daar zijn ook een drietal minuscule dingetjes geweest waar we omwille van herkenbaarheid geen ruchtbaarheid willen aan geven.

Nu had ik die “Drukke donderdag” omwille van het getater op de ochtendtrein ook wel even “Doddelende donderdag” willen noemen. Omwille van de sanitaire onzin dacht ik aan “Domme donderdag”. Het verkeer in Brussel riep dan de naam “Dokkerende donderdag” op. Maar geen van alle kon de volledige dag omvatten. Die “Duvelse donderdag”.

Maar er zijn slechter dagen.

Wat doet een mens, die bij een uitstap zijn boterhammekes meeneemt voor onderweg, maar bij het buitenkomen van de eerste stopplaats plots met zijn neus voor een hamburgkraam staat waar ze verleidelijke broodjes met braadworst verkopen?

De zaakvoerder en uw goesting toch ook iets gunnen zeker.

Strategische punten bezetten, heet dat.

Ineens zie ik een suggestie van Luc -voor de nu voorbije vrijdag- op de agenda staan over een avondwandeling die “Bloesems & Bubbels” heette.

Natuurlijk gaven ze regen. Natuurlijk regende het. Natuurlijk gingen we toch.

Al bij al ben en blijf ik een mens die leeft op indrukken en niet van details. Dus voor wat het waard is, zet ik de foto’s wel op “In Beeld” maar vertel er verder enkel over dat deze wandeling wel een beetje de sfeer opriep van “De Beemden in vuur en bloei” van 6 jaar geleden.

Ge kunt hier onder ook naar het filmke kijken dat Luc maakte.

Bij het schrijven dezes had de stad Landen de url naar de gebeurtenis blijkbaar al weggehaald, jammer maar helaas, geen verwijzing ook niet.

De ervaring en de beelden zijn blijvertjes, wees gerust.

Na een hele winter gezever met mijn voeten, die gezever hadden met mijn schoenen, wat voor mij nogal pijnlijk begon uit te vallen begon ik te overdenken waarom schoenen, die me vorige winter toch zo gemakkelijk waren, dat nu ineens niet meer waren.

Er scheelt wat aan mijn linkervoet. Dat is al zo van tijdens corona. Maar bij het wandelen stoort dat niet en dat ene paar sneakers stoorde dat ook helemaal niet, tot die dag dat we in Antwerpen waren en ik er een hele dag op rond gelopen had. Die zolen waren daarvoor te dun. En ik zag me nog niet overal naartoe sjokken op mijn stoere stappers.

Na nog wat overdenkwerk besloot ik dat ik nieuwe sneakers wou, met dikkere zolen en die andere, die gingen in de auto voor het geval dat ik op het onverwacht zou moeten rijden en niet van aangepast schoeisel voorzien was. Die, welke er al inlagen, gingen er uit, naar het containerpark want volgens mij waren die oorspronkelijk het begin van het probleem geweest.

Ik liep een schoenwinkel binnen, vond een paar zoals ik ze wou -sneaker maar toch elegant- en paste. Ze waren te klein. Ik vroeg de verkoopster of ze geen maat groter had. Dat had ze niet. Maar in een ander model wel. Ik moest dat ander model niet. Er zat te veel blingbling op en ik houd niet van blingbling behalve als het juwelen betreft, maar zelfs die zijn wat aan de sobere kant.

Neen, dus. Ze hadden geen schoenen zoals ik wou. En toen ging die zomaar aan mijn voet tasten en beweerde dat die schoen wel paste, want -en ze duwde op mijn teen- die zat toch niet tegen de voorkant zeker, want de voorkant was daar, terwijl ze tegen die voorkant ging duwen.

Ik voelde me net als toen mijn moeder me probeerde te overtuigen dat schoenen wel pasten omdat die -indertijd dan toch- nog besteld konden worden.

Op een sakker en een vloek lagen die sneakers terug in hun doos, stond die doos terug op zijn plaats, had ik mijn dun-gezoolde weer aan en ik zei nogal nadrukkelijk: “Die passen niet, die nijpen” terwijl ik naar buiten wandelde.

Ondertussen ben ik voorzien van niet één maar een paar paren sneakers en mijn voetenleven voelt aan als superdeluxe leven en bovendien houd ik slechts een paar of twee van mijn meer geklede schoenen over.

En trouwens … ik weet mijn tenen zelf wel zitten.

Ook al ondervonden? Dat alles wat men doet om het leven te vergemakkelijken het uiteindelijk moeilijker maakt?

Neem nu het pakske. Het pakske dat ik bestelde bij de bollekes, bij een verkoper met .be aan zijn staart, want dan versturen ze meestal met Bpost of PostNL en voor beide heb ik een afhaalpunt. Allee, die leveren beide in hetzelfde afhaalpunt.

Ik krijg onmiddellijk een e-mail van die verkoper met de melding hoe blij ze zijn met mijn bestelling en dat mijn pakske gaat geleverd worden door -tadaam- DHL.

Ik foeter wat, ga daar eens een kijkje nemen op de Track & Trace, ik kan daar ook een afhaalpunt aangeven maar moet eerst een account aanmaken.

Ik doe dat, maar ik moet eerst mijn adres opgeven voor volgende pakskes die ik wil versturen. Ik grom wat, want ik verstuur geen pakskes. Maar ook dat lukt niet, want ze willen mijn adres niet accepteren. Ze zeggen dat dat ongeldig is.

Ik foeter maar weer. Wat moet een mens anders doen bij zoveel complicaties. Maar terwijl ik druk doende ben met foeteren komt er een e-mail binnen, van Bpost. Ze hebben mijn pakske ontvangen en zullen het me zo snel mogelijk bezorgen.

En dan vraag ik me af wie er nu zot aan ’t worden is. Gelukkig weet ik mijn hersenen tot de orde te roepen en vraag me af …

Jawel! Ik foeter niet meer, ik grom niet meer, want wat blijkt? De eerste e-mail kwam van de Nederlandse vestiging van DHL en die hadden al een e-mail gestuurd -mét Track & Trace- zonder na te kijken dat het in België te doen was.

Ik heb dat pakje opgewacht en dat account weer netjes in hun Nederlandse vuilbak gekiept.

Wat is er nu moeilijk met gewoon aan te geven dat ik in Nederland bestel? Wat is nu moeilijk om te vragen bij welk afhaalpunt dat mag geleverd worden? DHL heeft ook een afhaalpunt bij ons, zij het niet hetzelfde als ons meest gebruikte.

Gelukkig voldoet de inhoud van het pakske en moest ik niks echt moeilijk of vervelend of ingewikkeld gaan doen, zoals terugzenden of een e-mail met uitleg zenden. Een mens zou nog verloren lopen op het wereldwijde net waar je door de bomen het bos soms niet meer ziet.

En dan lees ik zo een artikel waar ik me afvraag of ik abnormaal ben of was. Want wat lees ik? Je moet je dus voorstellen dat je doodop bent van werken, kind ophalen, boodschappen doen en eten maken en op dat moment vindt je kleine het toch zo plezant om zijn lepel op de grond te gooien, keer op keer op keer op keer … opnieuw.

Volgens de Franse psychologe Caroline Goldman mag je kinderen in zo’n geval eventjes afzonderen van de groep, in de hoek bijvoorbeeld of in een andere kamer¹. Wablief? In de hoek? Zou ik dat doen? Of gedaan hebben? Dat lost niks op. Nooit vanzeleven.

Katrien Gruyters, adjunct-directeur en teambegeleidster van de Opvoedingswinkel in Genk vindt dat nogal strikt. Ze vraagt zich af of het kind ook geen zware dag had. Of het ook niet bezig was met iets te ontdekken¹. Wat ook zo verteld wordt door Bart Soenens, professor in de ontwikkelingspsychologie (UGent). Door het valgedrag van die lepel te bestuderen? Zou ik op zo een ogenblik geduld gehad hebben met de ontdekkingsdrang van mijne kleine? Nooit vanzeleven.

Maar ik heb natuurlijk niet gestudeerd. Ik weet daar niks van en ga dus voor de -volgens mij- normale oplossing. Was die kleine te klein om alleen te eten, kreeg hij die lepel niet vast.

Was hij wel oud genoeg om alleen te eten en die lepel knalde voor de derde keer tegen de grond, dan zou ik wél geweten hebben wat die kleine aan het uittesten was. Die test namelijk op dat ogenblik gewoon uit hoe ver hij kan gaan.

En dan vind ik de oplossing vrij simpel. Of niet soms? Die lepel blijft gewoon liggen.

In een ander artikel daarentegen, worden ouders, wiens kinderen in een Amerikaans nationaal park op petrogliefen van 700 jaar oud klefferen, terecht gewezen -op TikTok weliswaar- omdat ze hun kinderen niet bestraffen².

En hoe verontwaardigd zijn ze, daar op TikTok, want de vader schuift alle verantwoordelijkheid in de schoenen van zijn kinderen want, zo zegt hij, hij had het hen verboden maar ze stopten niet.

Wel beste TikTokker(s), dat zijn die ouders die hun kinderen lieten ontdekken hoe vaak een lepel kan vallen.