Beleven we hier momenteel in huis een stoelendans, wilden we nu toch eindelijk eens werk maken van de wandeling met de stoelen van de Sint-Truidense Reuzen.

Omdat die wandeling eigenlijk 6km over een niet al te vlak parcours gaat en we de laatste tijd gewoon Toerkes Blok van 5km op de macadam tussen de boomgaarden doen, besloten we maar gewoon om het stukje te wandelen waar we nog niet waren en waar de drie ontbrekende stoelen te vinden zouden zijn. Met een stukje overlapping komt dat dan ook op 4km.

Om de reeks volledig te maken heb ik maar de vier stoelen van de vorige keer hergebruikt en de drie andere erbij gevoegd.

Wees gezeten!

En wat zagen we nog?

Een bankske voor de kleine reuzen …

Sedert die dag in januari, begindagen van de kine voor Lucs rug, stond de MRI-scan al in de agenda.

Nu, in februari, wijst Luc me op een artikel in de gazet, dat vertelt dat het RZ in Tienen investeert in een nieuwe MRI-scanner¹.

“Lap” zegt Luc “ik heb die mensen weer op kosten gejaagd”.

Of hij nu vroeger zal mogen gaan? Ze zullen ons dan wel opbellen zeker?

Waarmee de titel van dit log wel erg gepast was voor mijn volgend project –zoals Matroos het noemde– aangezien onze bottinnen, jawel die van mij en van Jim, wel echt scheef te noemen waren.

Ik had de lederbewerker en de schoenenhersteller van “The Repairshop” wel al bezig gezien maar die mensen delen ook hun geheimen niet.

Nu stond ik bij Troc voor een rek met een product voor leder en dacht: “Jim zijn schoenen?” en ik riskeerde het. Wie dit blog volgt weet misschien, of is het al vergeten, dat Jim zijn schoenen ooit, heel lang geleden, mijn schoenen waren. Kijk maar …

Het was wel relatief duur voor een leerverzorgingske, zoveel kost die van mijn gezicht nog niet, maar ach ja … die bottinnen hadden het meer nodig dan mijn gezicht. Ze waren zo hard als beton.

Eens thuis heb ik mijn stoute schoenen aan- en Jim zijn bottinnen uitgetrokken.

De voorziene, bijgevoegde vod vond ik nogal onhandig en heb me maar, om in de vorige context te blijven, met wattenschijfjes aan het wrijven gezet.

Na een eerste beurt voor één van de bottinnekes, zag het verschil er al zo uit:

De tweede schoen werd -natuurlijk- een stuk moeilijker en daar kreeg ik niet hetzelfde resultaat. Het leer is er een stuk afgeschilferd aan één zijkant, de andere zijkant zit blokvast in elkaar geworgd en is niet los te krijgen.

Als de tweede schoen bij volgende beurten niet opknapt, zal Jim altijd met een scheve bottin moeten blijven lopen … moest hij al kunnen lopen natuurlijk.

Toen de bottinnekes properder en zachter werden zag ik sporen, klaar en duidelijke kruipsporen aan de zijkanten en op de tippen. Ik besloot dus dat ik ze niet zou witten met schoenverf maar smeerde ze wel in met witte schoencrème.

Als het leder zich hersteld heeft en terug zacht en soepel is, is het voor mij voldoende. De rest hoort bij de geschiedenis van die bottinnekes.

En ook de wol, die nog met restanten aan de binnenzijde zat, heb ik niet vervangen of hersteld. Ik denk niet dat Jim hier binnen koude voeten zal hebben. Hij heeft er toch nooit over geklaagd.

In een reactie werd een idee voor een log geboren, ik zou het eens hebben over vrouwen in de schilderkunst. En dan niet óp het doek maar er vóór.

Natuurlijk kende ik Frida Kahlo¹ en Käthe Kollwitz², ook Berthe Morisot³ -al weet ik niet van waar- en sedert kort ook Hilma af Klint⁴, die ik per toeval tegenkwam op internet en Maud Lewis⁵, over wie ik een film zag en dan google eens aan het werk zette.

Vergeet dan ook Virginie Demont-Breton⁶ niet waarmee het hier, op dit log, allemaal begon.

Allemaal buitenlandse vrouwen terwijl wij in onze Lage Landen toch erg veel gerenommeerde schilders hebben gekend.

En dan blijkt dat ze er wel zijn. Bij Mu.ZEE kwam ik ze tegen. Bij Euphrosine Beernaert⁷ was het haar naam die mijn aandacht trok om wat later vol bewondering te staan kijken naar “De kanten kraag” van Alice Frey⁸. Ik denk dat ik er nog wel enkele zag, maar als ik er geen foto van nam …

Maar er zijn er meer, en wereldwijd nog veel meer⁹. Te veel om op te noemen en dus ook evenveel redenden om verbijsterd te staan kijken dat ze zo weinig aan bod komen. Het lijkt wel op een bewust verzwijgen.

Zoals ook al vermeld, komt er een tijdelijke tentoonstelling -1 juli tot 15 november- van Anna Boch¹⁰ in Mu.ZEE¹¹ in Oostende.

Voor zover, voor mezelf zal ik wel verder googelen en, voor wie meer wil weten, hoop ik van U het zelfde …

Het zijn niet enkel de criminele activiteiten op internet, maar ook in het rare maar toegelatene is het opletten geblazen.

Ik denk wel dat iedereen al zo eens een kalendertje of een notablokje met pen gekregen heeft met vraag om te doneren. Dat moet je niet, dat mag je. Je moet het zelfs niet terugzenden.

En als iets niet verboden is gaan ze nog een stapje verder. Zo las ik een artikel over zo een -giftig- kadooke. De titel in de krant trok mijn aandacht:

Zij kregen ongevraagd een dure geschenkdoos opgestuurd. En toen kwamen de facturen: “Mooi verpakt hoor, maar wel 186 euro.

Even kort samenvatten, want het artikel is voor niet-abonnees niet volledig leesbaar:

En dan is er ook het blog waarin Christine-C’Bon vertelt welke perikelen ze daarmee allemaal heeft gehad².

Dan begin ik al te overdenken wat ik desgevallend zou doen. Om te beginnen zou ik het zeker en vast al melden bij de politie. Komt er niks van, is er toch ergens een vorm van bewijs.

Daarna? Ach ja, zo lang de situatie zich niet voordoet hoef ik er mijn hoofd niet over te breken.