Ella laat een stuk van haar korst vallen. “Raap maar op” zegt Slow.
Ella raapt het stukje brood op en weet niet goed waar ze er mee moet blijven.
“Laat maar liggen” zegt Slow.
“Laten liggen?” vraagt Ella, terwijl ze zich bukt om het korstje terug op de grond te leggen.
Slow en mske gaan met de fiets naar de winkel. Dat is geen probleem.
Soms gaan Slow en mske eerst naar de ZjeeBee en daarna naar de Colruyt. Dat is geen probleem.
Aanvankelijk gaven Slow en mske nog tekst en uitleg vóór ze de Colruyt zelf binnen gingen en dan mochten ze hun tassen daar aan de kassa zetten. Maar die tassen staan daar zomaar in het zicht van iedereen.
Dus besloot mske: “als zij mij niet vertrouwen, moet ik hen ook niet vertrouwen” en ze lieten hun tassen niet meer achter, maar namen ze mee. Ze zorgden er wel voor dat ze telkens hun rekening van de andere winkels bij hadden.
Ergens eind vorige week, na het zwemmen, gingen Slow en mske naar de ZjeeBee. Daar hing een papier aan de deur dat rugzakken en tassen aan kassa 1 moeten afgegeven worden. mske begrijpt dat. Ze begrijpt dat winkels iets moeten doen tegen diefstal. Maar kassa 1? Daar staan die tassen onbewaakt.
mske zei: “als zij mij niet vertrouwen, moet ik hen ook niet vertrouwen” en bleef bij de fietsen, terwijl Slow snel de inkopen ging doen.
Gisteren gingen ze naar de ZjeeBee, zonder tas. Enkel Amke had haar fietstas bij waar de twee regenponcho’s in zaten. Ze heeft die gewoon mee binnen genomen.
Een gewone locker kan dit probleem oplossen of een balie waar je tenminste een bewijs krijgt dat je je tas hebt afgegeven offe …
Die dag dat Slow en mske met Amke en Ella naar Planckendael gingen, was ergens halfweg de dag de batterij van Slow’s camcorder al leeg. mske had gezegd: “azo niet meer zenne” en ze had direct een reservebatterij met een lader en een taske besteld. Dat was te koop in een setje.
Slow vond dat dan de laptop toch maar mee moest op vakantie. Hij moest zijn opnames ergens kwijt kunnen en zodoende werd Slow’s programma op mskes laptop geladen.
Slow filmde en filmde dat het een lieve lust was. En ’s avonds kopieerden ze de bestanden.
Thuis gekomen wou mske al die opnames naar Slow’s pc overhevelen. Die ging toch dwars liggen zeker. Hij liep steeds vast op één bepaalde opname, dus verwijderde Slow die maar. Maar sedertdien verkoopt die pc, die te voren al kuren verkocht, zijn kuren driedubbel en dik. Alles wat Slow vraagt, weigert die.
mske zuchtte en zei: “er zal niks anders opzitten dan dat je de opnames op de laptop bewerkt zeker?” Nu was mske wel al van zin om de laptop aan Slow te geven als zij zich een ultrabook zou aanschaffen. Dat is handiger om mee te nemen naar de evenementen maar wat dan … als ze terug op vakantie gaan?
Afin dat zijn problemen voor later. Feit is dat Slow hier al zo een paar keer op die laptop heeft zitten tokkelen en tegen mske zei dat er bepaalde mogelijkheden in die laptop zitten die hij met zijn pc niet heeft.
Gisteren heeft hij er zich even aan gezet. Dit is een eerste versie en mske vindt die heel erg geslaagd.
Op zaterdag rijden ze 10km heen en 10km terug om, met hun vieren, twee uur in een zwembad te hangen.
Op zondag zeggen ze dat het gaat regenen en houden ze zich hier thuis in stilte bezig omdat het buiten te nat is.
Rare wezens … die mensen van mij!
We zegden het al … meer dan eens zelfs, mske is een letterkes- en geen beelekesmens, al kan ze wel met bewondering en verwondering naar sommige plaatjes en foto’s kijken.
Ergens deze week zag ze deze fotoreeks en ze vond het wel de moeite om de link te bewaren voor het nageslacht.
Er zitten er mooie bij, ontroerende, spektakel, … voor zover er geen trucage aan te pas komt natuurlijk. Dat is hier al net zoals bij sporters en doping: sjoemelarij bestaat maar je weet niet of het er eerlijk aan toeging.
Alleen die laatste, die 23ste, die zou mske weglaten. Zij vindt dat dat er ene is van dertien in een dozijn en beter geschikt voor Candid Camera of Bananasplit of Videodinges of America’s Funniest Home Videos.
Gisterennamiddag zijn ze aangekomen en ze blijven een week.
Slow en mske hebben dus al druk gepland.
Vandaag staat er zelfs zoveel op de planning dat ik niet weet of ze het wel allemaal kunnen gedaan krijgen.
Wie er weer hier zijn? Dat moet je toch niet vragen … Amke en Ella natuurlijk.
Zoneke heeft hen gebracht. Net op tijd om naar de rommelmarkt hier in het dorpke achter de berg te gaan.
“Verdorie!” mske keek op bij die uitroep van Slow en vroeg wat er gaande was. Hij zei: “er liggen nog twee tomaten. Dat was een probleem, aangezien ze geen van beiden zin hadden in tomaat en ze de volgende ochtend vroeg op vakantie vertrokken.
Slow wou ze niet achterlaten. Hij vond dat zielig voor die tomaten. Dat is niet waar zé, maar hij vreesde dat ze gingen rot worden hier met hun beidjes en dan had het huis vol vliegen gezeten bij terugkomst.
Hij foefelde de tomaten in een tupperwareke en nam ze mee. De tweede of de derde dag nam mske één van de tomaten en at ze op. Ze moest er eerst nog een potteke zout voor gaan kopen. Slow had geen zin in tomaat.
De dag voor ze naar huis kwamen zei mske: “verdorie” en Slow keek op bij die uitroep en vroeg wat er gaande was. mske zei: “die tomaat!” Maar aangezien ze geen van beiden zin hadden in tomaat was dat geen probleem maar werd het tupperwareke met de tomaat maar terug in de tassen gestopt.
Eens thuis heeft ze het niet lang overleefd! Ze is redelijk snel op mskes bord beland, nog voor ze de volgende lading tomaten hadden gekocht.
Gisteren gingen ze niet zwemmen, ze lastten een rustdag in. Waarom? Omdat ze vandaag naar St. Truiden wilden gaan zwemmen tiens!
mske nam enkele zaken die ze nog had willen doen, maar buiten was het zulk mooi weer en de dingen die ze nog had willen doen, kan ze ’s avonds ook, bedacht ze.
Nog voor ze wat kon zeggen, vroeg Slow of ze geen zin in een fietstochtje had. Ze konden langs het containerpark vertrekken en van daar uit verder naar Racour.
En in Racour reden ze gewoon verder, de RAVeL richting Namen en Gembloux. Die heet dus officieel L147/3. Zo staat hij toch op de wegwijzerplaatjes.
Ze kwamen aan de grote steenweg richting Hannut. Eerst wou mske die even nemen omdat ze dacht dat daar misschien wat verder de andere RAVeL, de L127 overstak, zodat ze een toerke konden maken. Maar aangezien ze dat niet zeker wist, wou Slow liever rechtdoor.
Ze reden nog een heel eindeke en toen draaiden ze gewoon terug. Het paadje was er mooi genoeg voor. Slow wil nog eens terug, naar Hannut trouwens ook, hij wil al die oude stationnetjes op film vastleggen. Ze zijn nu allemaal gerestaureerd, maar je kan ze wel nog vinden op internet.
Tot waar zijn ze gereden? Wel, niet helemaal tot op het eind en mske vond het jammer dat ze niet tot het volgende dorp waren gefietst, dat was qua afstand ongeveer hetzelfde als naar Hannut. Maar ja, dat zijn dingen die gebeuren als je zo op de wilde boef vertrekt hé.
Om een lang verhaal kort te maken: het strijkijzerke was weg. Dat is niet hét strijkijzer maar een klein reisstrijkijzerke dat mske niet mee wil nemen naar de evenementen omdat ze dan liever dingen aantrekt die ze niet moet strijken en dat ze ook niet mee hadden op vakantie.
Maar toen, bij het voorval van het malheureus bloeske en later toen ze een afspraak hadden met vrienden, bedacht mske dat het in de toekomst toch wel in de koffer zou belanden,al was het maar om één of ander eens een slag van het strijkijzer te geven.
Thuis gekomen wou ze dat onmiddellijk in de erg grote koffer stoppen, zodat ze altijd zou weten waar het was. Ze vond het niet terug. Het had nochtans klaar gestaan om mee te nemen en toen was het weg.
“Waar heb je het gezet?” vroeg Slow. “Awel merci” dacht mske want zij kon dat ook aan Slow vragen.
mske keek op alle plaatsen die zij logisch zou vinden. Niets!. “Welke plaats zou jij logisch gevonden hebben” vroeg ze aan Slow. “Ik heb dat niet weggezet” zei hij.
Nu had dat strijkijzerke wel een plaats gehad voor het bijna in de koffer was beland, maar bij één van de laatste opruimacties, hadden Slow en mske de kast voor iets anders gebruikt en was het dus beneden bij de koffers beland.
Toen dacht mske: “ik zou het zeker niet zo moeilijk weggeborgen hebben” en ze keek nog eens in de meest logische kast. Daar merkte ze iets op. Daar lag het tafelkleed, dat nog maar pas gewassen was, en dat lag wat scheef. En ja hoor, daar onder, daar was het.
Nu zijn er twee mogelijkheden:
Kulleprul kennende, denk ik het tweede natuurlijk.
Slow en mske rijden niet graag langs grote wegen. Dus zoeken ze zich steeds de alternatieven op. Zo rijden ze, als ze naar Hannut rijden, over de oude treinbedding via Waasmont. En komen in Avernas weer op de grote baan.
Het bezoek van zondag echter wist hen te vertellen dat ze die grote baan ook over konden en het weggetje verder volgen, dan kwamen ze zo in Hannut aan het casino uit.
Ah, dat casino, daar waren Slow en mske ook al eens uitgekomen maar dan eerder per toeval en ze weten ook dat, als ze per bus gaan, de halte daar aan dat casino “la gare d’Hannut” heet, al is er van een station helemaal niets te zien.
Dat moesten ze eens van dichterbij gaan bekijken. Wat had je gedacht? Slow en mske kennende?
Ze zochten het zondag efkes op en inderdaad, dat paadje loopt door. Ze konden zich voor het hoofd slaan dat ze het nooit eerder hadden bemerkt. Tot ze dus gisteren effectief in Avernas op die grote baan uitkwamen en merkten waarom ze nooit de link met Hannut hadden gelegd bij het zien van dat wegeltje. Dat vertrekt namelijk loodrecht op die grote baan die eigenlijk ook recht Hannut inrijdt in zou rijden, ware het niet dat ze er een soort van ring hadden gemaakt.
Goed, het paadje, of wegeltje of wat dan ook, maakt deel uit van een oude spoorlijn, die van Landen naar Huy ging, de L127. Slow en mske hebben nog geweten dat het Landense gedeelte uit sintels bestond, maar nu is dat mooi geasfalteerd.
En inderdaad heb je onderweg nog de aanduidingen van die spoorweg, er staat ook nog “Avernas” al kan je je niet voorstellen dat daar ooit een stationnetje heeft gestaan.
Ze hebben enkele van die oude spoorwegen op Vlaams gebied dan ook aansluiting gegeven op de RAVeL, de fietsroute aan de Walenkant.
Zo heb je ook de aansluiting naar Namen via Racour, maar Namen is dan weer een heel stuk verder en dat zal waarschijnlijk voor deze zomer niet meer zijn.
Een dagje Huy per fiets zien Slow en mske wel zitten. Dat komt er misschien nog wel van één van de komende weken. Het zal ook wat van het weer afhangen.
En wat zeggen ze op fietsroute.org over de RAVeL?
RAVeL Netwerk (Réseau Autonome de Voies Lentes):
Het volledige net, is een netwerk van “trage wegen” die voorbehouden zijn voor niet gemotoriseerd verkeer zoals ruiters wandelaars, skaters en fietsers. Men gebruikt hiervoor jaagpaden en voormalige tram- en treinbeddingen. In haar eindstadium zal dit net ongeveer 2000 km “trage wegen” omvatten waarvan ongeveer 1000 km op voormalige spoorwegen. De trajecten doorkruisen Wallonië en verbinden de grote steden met elkaar.
Nu gisteren werd het dus maar Hannut. En ja, het is veel prettiger om de RAVeL te volgen dan die drukke rijweg. Het paadje neemt na een honderdtal meters een bocht naar rechts en gaat dan ook zo recht op Hannut af.
Via een kokertje onder die zogenaamde ring rijden ze inderdaad Hannut in en komen aan het station casino uit.
Van het station van Hannut hebben we wel enkele foto’s gevonden zodat mske zich volledig kan voorstellen hoe het stationnetje er ooit heeft gestaan.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
