En nu we het toch over die slippers hebben gaan we het maar in ene keer allemaal er uit smijten. Al de bedenkingen, bevindingen en welke kingen of dingen of ingen nog.

Die sandalen spelen niet mee, die kocht ze ooit eens bij een dagske uit in Tilburg en had ze toen geweten wat ze nu weet had ze de hele voorraad meegenomen.

De schoonheidsspecialiste, dat meiske dat mskes voeten zo goed kan vertroetelen, die zei: “oh maar ik koop die online, direct in Duitsland. Daar hebben ze veel meer keus”. mske opperde wat over de maat, maar dat wuifde dat meiske weg met: “nog nooit problemen mee gehad”.

Dus stak mske vorige zaterdag haar voet in een Birkenstock, maat 40, want ze denkt dat ze bij haar linker slipper het begin van een 4 ziet staan en bij de rechter het einde van een 0, maar die was te groot, wat licht normaal te noemen is, want mske heeft gewoonlijk een 39. Maar die Tilburgse sandalen zijn maar maat 38. Daar gaat de zekerheid!

Bovendien zijn al die schoenen met kurken zolen. Dat hebben mskes slippers helemaal niet. Na een hele hoop opzoekingen stond de oplossing gewoon van onder op haar slippers. Het zijn Tatami’s made by Birkenstock. En die zien er echt wel een heel stuk eleganter uit.

Goede raad is duur! Die Tatami’s van Birkenstock ook.

De zomer komt er aan. Het ziet er misschien niet naar uit, maar hij komt er aan. Dus denkt mske er aan dat ze nu toch wel eens een paar Birkenstock slippers meer wil hebben. Ze heeft dan wel twee paar Birkenstock’s, maar maar één paar slippers en daar loopt ze het liefst op.

Dus pakt ze haar paar Birkenstock slippers want ze wil eens online gaan kijken omdat er in de winkels zo bedroevend weinig keus in is. Ze wil namelijk weten welke maat die hebben, maar ze kan dat niet meer goed zien, want die hebben er ook al enkele jaren en vele kilometers op zitten. Dus draait ze die maar ondersteboven.

En wat ziet ze? Behalve de maat dan. Daar steekt een vijske in de zool. Tussen een gleuf steekt een ieniemienie vijske.

“Het vijske van mijn bril!” denkt mske. En dat zou kunnen, want het laatste jaar staken die slippers meer in de valies dan aan mskes voeten.

Straf hé! Vinde nie? Ik heb het niet over dat vijske zé. Maar over het feit dat ik dat indertijd voorspeld heb dat daar nog een vervolg ging op komen.

Het was koud op dinsdag, erg koud. Er was sneeuw op dinsdag, veel sneeuw. Er stonden vuilniszakken buiten op dinsdag, veel vuilniszakken.

Het bleef koud, de sneeuw bleef liggen en de vuilniszakken bleven staan.

En Slow las in de krant dat de vuilnisophaling verstoord was in verschillende steden. Hij typte dan maar “Landen” in, in het daartoe bestemde vensterke en jawel, we hadden prijs.

Ondertussen is het al geen dinsdag meer. Het is nog koud. Er ligt nog sneeuw. Er staan nog altijd vuilniszakken buiten.

Die van ons niet. Slow heeft ze binnen gehaald. Kwestie van ze warm te houden … denk ik.

Ooit, jaren geleden in maart, mske was zwanger en ze zou onder haar middagpauze iets gaan regelen aangaande de aankoop van het huis. Het was al enkele dagen warm weer, zo warm dat mske haar jas aan de kapstok liet en gewoon zo door de jonge lente liep.

Wat een verschil met nu!

Slow en mske hadden een afspraak bij de tandarts. Even overwogen ze om het af te zeggen maar het weerbericht is zo dikwijls fout.

Dus stapten ze die morgen maar over de berg, richting bus. Onze straten worden toch niet gestrooid. Ze dachten dat de weg naar het dorpke over de berg wel open zou zijn. Dat was fout gedacht.

Boven op de kop van de berg draaiden de auto’s zich om en keerden terug. Daar was de berm van het veld aan één kant een hoge muur van sneeuw en aan de andere kant had een auto uit de tegenoverliggende richting zich vast gereden.

Slow en mske liepen er voorbij. Ze hadden gedacht dat de grote verbindingsweg wel open zou zijn. Dat was ook fout gedacht.

Ze waren tien minuten te vroeg voor de bus. Ze bedachten dat ze op die tien minuten wel aan de volgende halte zouden geraken en ze hadden in hun achterhoofd toch een licht vermoeden dat die bus misschien helemaal niet zou komen.

De bus kwam niet. Dus stapten ze naar de volgende halte, de volgende halte en dan langs het binnenpaadje en toen dachten ze dat, als hij toch nog opdook, ze die 2× 0,90€ beter konden houden, voor dat eindje van iets minder dan een kilometer nog.

En toen stonden alle treinen rood. Vertragingen van 51 minuten die opliepen tot wanneer de volgende trein al moest komen en dus maar werd afgeschaft.

De tandarts wist aan de telefoon te zeggen dat hij het helemaal niet erg zou vinden mochten ze niet komen. mske zou dat wel erg vinden.

Gelukkig vertrekt de trein: “Landen-Antwerpen via de luchthaven” in Landen. Die zou toch geen vertraging hebben zeker. Ze waren maar een paar minuutjes te laat bij de tandarts.

Toen moesten ze nog terug ook. Alle treinen hadden nog steeds met enorme vertragingen behalve die ene van 11.11u naar Luik die zo vriendelijk was op tijd te komen net toen Slow en mske aan het station van Tienen aankwamen.

Uiteindelijk zouden ze dan een half uurke op die bus moeten wachten. Maar aan die bushaltes te zien was daar nog niet al te veel bus gepasseerd. Alles lag er maagdelijk bij. Enkel de belbus was er. De chauffeur vertelde dat die van TEC helemaal niet uitreden. En de bus van Slow en mske? Tja, het kon zijn dat er af en toe ene door kwam. Slow en mske zijn dan maar te voet terug gekomen.

De wegen lagen er iets beter bij, ze waren intussen gestrooid.

Boven op de berg? Daar waar de laatste huizen van het dorp ophielden had wind alle sneeuw uit het veld gehaald en op dat open stuk tussen beide dorpkes in een muur gemaakt waar een bulleke bezig was sneeuw te ruimen om zo te trachten één rijvak vrij te krijgen, wat mske ineens aan de Port de la Bonaigua deed denken, maar dan in het klein, op die dag ook lang geleden, toen ze hun weg hadden moeten zoeken tussen de sneeuwruimers door.

Eens thuis lazen ze dat alle treinverkeer van en naar Brussel stillag. Ze hadden gewoon geluk gehad.

En hadden ze dat niet gehad, dan waren ze gewoon te voet van Tienen naar huis gestapt. Dat is toch maar iets van een elf kilometer.

Zo soms kom je tot rare bevindingen.

Jawel, zo als het gesprek gaat over een datum die je niet kan nemen om iets te organiseren omdat er dan één of andere koning jarig is.

En dan zegt mske: “tja, en dan komt er geen kat!”

En dan kijken alle Nederlanders raar op. Ze zeggen: “bij ons komt er dan geen hond”.

Je moet altijd goed uitkijken als je iets koopt. Dat is een feit. Meer nog, je moet altijd twee keer goed uitkijken als je iets koopt.

Want ja, het kan zo zijn dat ze hier ten huize tot de conclusie kwamen dat één kampeer- of reisbestek, of hoe je het ook wil noemen, toch te weinig is voor twee personen.

Dus stapten Slow en mske enkele weken terug bij AS Adventure binnen. Daar waren er natuurlijk geen van die metalen die een beetje legerachtig aandoen, maar wel met een wit of blauw kunststof handvat. Ze vonden de blauwe het mooist en besloten maar dat ze dat legerachtige op pensioen gingen sturen en er gewoon twee mee zouden nemen.

Slow merkte wat op. “Kijk” zei hij “er zijn er van 6.99 € en er zijn er van 7.99 €”. “Je moet altijd goed kijken” grinnikte hij met de twee setjes in zijn hand.

Ze rekenden af en thuis wilde mske de twee bestekken maar opbergen waar ze moesten opgeborgen zijn toen ze tot de bevinding kwam dat in dat ene setje geen mes zat, maar wel twee frinketten.

mske dacht: “je moet altijd goed kijken! Is het niet naar het ene, dan is het wel naar het andere”.

Ze konden dat natuurlijk niet onmiddellijk gaan omwisselen en Slow belde even om te kijken of dat een probleem vormde. Dat deed het niet. Binnen de maand omruilen was voldoende.

Dat hebben ze gisteren gedaan. Ze hebben een mes gekregen uit een ander setje dat verkeerd ineen stak.

Wa zegde? Wat dat frinketten zijn? Dat hier boven, dat is een frinket.

Vroeger had mske dat niet zo. Dat fenomeen van liedjes die bleven nazinderen in haar hoofd. En toen dat begon duurde dat een morgen of een voormiddag. Tot die keer dat ze maandenlang met een kerstliedje geplaagd zat. Toen ergerde ze er zich wel aan.

Uiteindelijk weet je niet wanneer het gaat toeslaan. En achtergrondmuziek is achtergrondmuziek. Die hoort mske niet. Allee, ze hoort dat wel maar het dringt niet door tot … PLOP! Daar heb je het!

Het was een oud liedje, mske kende het van lang geleden. ’s Avonds hoorde ze het nog. En ’s morgens ook nog. En toen één van de knullen het over goeie muziek had lachte ze wat en zong enkele lijntjes van dat bepaalde liedje.

Laat die achtergrondmuziek nu toch een CD of DVD geweest zijn. Ineens begon het liedje weer. Alle knullen keken mske aan en één van hen zei: “dat is Frans Duijts”. Nu weten we dat we dat zo moeten schrijven, maar eerst dat mske echt wel dat het hem om twee talen ging.

Nu ja, mske had gedacht dat het van André Hazes was maar de jongen was erg zeker van zichzelf. Eens thuis heeft ze het opgezocht. Ze hebben het beiden gezongen.

Het gaat dus zo in de versie van Frans Duijts. En zo zong André Hazes het. Enige voorkeur?

mske vreesde al dat ze er ging mee blijven opgescheept zitten.

Laatst las ze over een vrouw die al drie jaar met het doggy in the window rond liep.

Maar mske vraagt zich toch af waarom het altijd van die domme liedjes zijn die blijven hangen.

Al zijn er nog tal van zaken te vertellen, we gaan dat niet doen, je kan niet over één en dezelfde bezig blijven. Maar het volgende gaan we jullie niet onthouden.

“Samen uit, samen thuis” had Jan beslist. Dus besloten ze maar achter elkaar te rijden om de man bij hem thuis te gaan afzetten vooraleer ze naar het hotel zouden gaan.

Maar “hij” deed een fausse manoeuvre en daardoor zag hij R. niet meer rijden. Maar hé, dat was toch geen probleem! Daar wat verder reed een zwarte auto en hij ging die volgen. Hij volgde.

Ergens in een erg sjieke wijk reed de auto een oprit op. Een man met een aktetas stapte uit. Hij stopte, draaide en parkeerde, klaar om weg te rijden. En daar stonden ze.

Tot hij ineens met een schrik opmerkte: “die auto zet zijn motor stil en die man met de aktetas staat heel argwanend naar ons te kijken. Dat is de auto van R. niet!”

Hij startte de motor en stoof weg.

Kijk, als het waar is wat hij beweert en de auto die hij volgde van hetzelfde merk was als die van R., dan heeft het toeval hem een lelijke loer gedraaid.

Maar mske heeft enkel weet van het feit dat hij een zwarte auto volgde, het merk kon ze niet zien.

En slow? Efkes vragen … zwzwzw zwzwz zwz zwzwzwzwz zwz zwzwzw? … Zwzw?

Slow heeft dat ook niet gezien.

Hij was de dag ervoor geland op Zaventem. Hij vertelde dat hij net op de luchthaven stond toen die diamantroof daar plaats vond. Dat had hij op het nieuws gehoord.

mske vroeg langs haar neus weg: “ben je dan twee keer op Zaventem geland? Want die overval was vorige week al hoor”.

Hij gaf toe dat hij zich dan vergiste, maar heeft daarna wel als gek met die auto gereden. mske voelde zich geblutst na dat ritje in die blikken doos.