Er zijn niet alleen grote tegenslagen in een mens zijn leven. Neen, er zijn ook kleine. En soms kan ons mske harder duvelen over zo een kleine dan over een grote. Alhoewel, ons mske duvelt niet zo lang over tegenslagen, ze is nogal van het relativerende soort.

Een kleine tegenslag dus. Er is de bever. De bever kwam vele jaren geleden toen Zoneke nog echt een Zoneke was en de bever was, en is, eigenlijk een zeephouder, maar dan ene die drijft. Toen Zoneke groter werd was de bever niet meer zo interessant al heeft mske hem altijd op de badkamer gehouden.

Amke en Ella ontdekten hem, enkele jaren terug en de bever was terug in. Dat zwakt terug af natuurlijk, want Amke en Ella verkiezen ook al dikwijls eens een douche boven een bad.

Nu had mske een poos terug toch eens een vlek uit een wit bloeske willen halen en had daarvoor dat stuk groene zeep gebruikt dat daarvoor gebruikt moest worden en ze had dat op de buik van de bever gelegd. Toen mske gisteren het witte colleke wou inwrijven met het stuk groene zeep … oh nee! Dat stuk groene zeep is blijkbaar aan de agressieve kant want nu heeft de bever een groene buik. En neen, het is niet af te wassen, het zit er blijkbaar helemaal ingedrongen.

En daar heeft mske ook een beetje over geduveld.

mske bekeek het kerststalleke dat ze nog niet eerder zag.

Ja zeg, Sint Jozef zijn hoofd is er af. Dus hebben we er maar een herder bij gezet.

Een frons en een denkpauze later.

Misschien hadden we beter de andere genomen, die heeft geen schaap in zijn armen.

Soms zou je de gazetten ook tussen het papier en de muur plakken. En dat omdat zij een standpunt als voor waarheid gaan verkondigen en dat dat dan niet strookt met ondervindingen die wij zelf hebben.

Als mske leest dat alle meisjes een prinses wilden of willen zijn, dan fronst ze. Want zij heeft die droom nooit gehad. Ze heeft het namelijk niet zo begrepen op prinsen.

Maar nu komen ze af dat het al over een echt prinsessyndroom gaat en dan bedenkt ze een antwoord dat Ella onlangs gaf toen iemand haar “prinses” noemde.

Ze zei: “geen prinses, gewoon Ella”.

Ooit in een creatieve bui maakte ik een overzicht van alle jaren van mijn leven. Ik heb het twee keer op het blog gepost, de laatste keer begin 2008. In het begin van 2011 wou ik dat bijwerken maar kwam tot de conclusie dat ik beter nog een jaar wachtte, kwestie van het aantal rijmende regels op twee per twee te houden. Het kan aangevuld worden met:

En daar zit een probleem. 2011 is niet in één lijn te vangen. Het werd een bewogen jaar, een zwaar jaar. Het begon al met het venijn uit de staart van 2010, namelijk de penopauze van Mr. Sloddermans. De stress die die vent hier creëerde met zijn onophoudelijk gebel, gebrul en gecommandeer, zowel op zaterdagen als zondagen als feestdagen. We zochten, en vonden, een nieuwe klant. Crème de la crème, veel werk, vriendelijk mens, snelle betaler.

Maar als we op deze manier het ganse jaar moeten verhalen wordt dat hier ellenlang. We gaan het korter proberen.

We hadden te veel werk, het werd uitbesteed. Dat duurde te lang vonden Sloddermans en Van Schoonhuyzen en ze stonden met dreigementen gereed. “Doen” zegden wij en zij schreden heen, terwijl de stress hier ten huize verdween.

Een weekendje Brussel, Amke haar communie, dat waren gelukkige momenten als ik dat nu bezie.

Max, dé vriend, onze maat, waar we zo mee lachten, hij stierf zo plots maar leeft verder in onze gedachten.

De dagen liepen verder en wij liepen mee, tot in juli met de zjubilee. Ze waren vijftig jaar getrouwd, mijn nonkel L. en mijn tante Gee. Het werd een weekendje weg dat er mocht zijn. We fietsten het feestmaal er af, dat was goed voor de lijn.

De maand daarop kregen we het voorval met de perenidioot. Maar ineens kwamen daar uit het niets, de zijners. Wat dat betekent weten alleen de wijners. Vergeef ons deze grappige noot.

De oplossing kwam er zo plots en onverwacht. We vonden het geweldig plezant, dat hadden we echt niet gedacht. We deden het toen nog een keer. En verdorie, het smaakte nog naar meer.

Toch kwam de lucht met een vaart naar beneden en sedertdien is ze steeds maar verder gegleden.

Eén ding is er, dat staat hier bij mij. Dat kreeg ik voor mijn verjaardag en dat maakt me blij. Een boekje met spreuken en aan het titelblad, daar heb ik de laatste maanden erg veel aan gehad. Ik wil jullie die bepaalde spreuk niet onthouden. Die zegt: “Succes begint waar de meesten al zijn opgehouden”.

Het is niet gisteren gebeurd, waar ergens vorige week. mske had de doos met kerstgarnituren afgehaald, jaja, onze boom is alle jaren dezelfde, de opsmuk ook, en ze begon er aan. En ineens keek ze raar op. Eén van de brooddeeg hartjes die ze samen met Amke en Ella maakte, voelde aan als een spons. Ze bekeek eens beter en dat zat tegen de rand van de doos.

Was het nu vocht? Of ouderdom? Ze zijn ondertussen toch ook twee jaar oud en staan het gros van de tijd op zolder. In elk geval, er was dat ene hartje, maar er was wel een tweede dat een begin van … vertoonde.

Ze liggen nu op de schouw boven de stoof. Als ze niet terug hard worden, moeten ze weg. “Waarom?” vraagt Amke beteuterd.

Wel simpel, een sponzig hart kan nog wel in een kerstboom, maar een beschimmeld hart, dat ziet mske nu toch niet zitten. En dan te bedenken dat ze dacht dat het spul steen werd bij het bakken.

Ella is minder argwanend dan Amke. Dus kan je met Ella nog grapjes uithalen. Zoals … Ella eet pizza en ze komt aan de korst. “Slow wil je mijn korst eens in stukjes snijden?” vraagt ze terwijl ze haar ganse bord richting Slow schuift.

mske slaat zich op het voorhoofd. Ella bekijkt haar vragend. Amke gniffelt en zegt: “Slow gaat je tweede stuk pizza pikken, zeker en vast”. “Maar neen” zegt Ella “dat doet Slow niet” en ze neemt haar bordje terug en kijkt er in en … haar oogskes schieten van haar bord, waar het korstje mooi gesneden ligt, naar Slow’s bord, waar haar tweede stuk pizza netjes ligt.

Met één graai maait Ella het stuk pizza van Slows’ bord, die daarop had gewacht om met mes en vork een aanslag te plegen op … het lege bord, waarna hij quasi verbouwereerd naar zijn mes en vork zit te kijken.

Amke krijgt de slappe lach en giert het uit: “kijk eens naar zijn gezicht!” Ze komt niet meer bij.

Ella? Ze eet met haar vork de stukjes korst maar houdt het stukske pizza heel voorzichtig met haar duim en wijsvingertje vast terwijl ze van tijd tot tijd een spiedende blik op, de op de loer liggende, Slow werpt.

Mocht dit nu de eerste keer zijn dat dat gebeurt, we zouden zeggen …

Eigenlijk zou je iets onmiddellijk moeten opschrijven als het zich voordoet. Maar meestal denk je niet dat een klein dingetje nog een vervolg gaat krijgen en zeker niet dat het een jaar later een feit is waar rekening moet mee gehouden worden.

Omdat het oorspronkelijk een futiliteit was, weten we de oorzaak niet meer, maar wel het gevolg. Maar vermits het zich later nog voordeed met andere oorzaken, zullen we die oorzaken maar in willekeurige volgorde vertellen.

Het begon aan onze keukentafel. Slow en mske rechtover elkaar, Amke en Ella ook rechtover elkaar. “Slow, mag ik nog wat drinken?” vroeg Ella. “Neen” zei Slow plagend “dat is hier allemaal van mij” en hij wees op de koffie, de cola, de limonade, het fruitsap en de chocomelk. “Ik heb nog dorst” drong Ella aan. “Neen” zei Slow weer. mske taptaptapte met haar vingers op de tafel. Slow, quasi geschrokken, zei: “oei, oma doet taptaptap” en schonk snel drinken in voor Ella. Amke en Ella schaterden omdat hij daarna, een gestraft kind imiterend, verder at.

Eenmalig voorval. Mogelijk. Waarschijnlijk.

Tot de keer dat mske voorstelde naar een aflevering van Emiel te kijken en Slow uitermate tevreden in de zetel ging zitten, de kindjes ook en Slow zei dat hij de DVD niet wou opzetten, dat de kindjes dat maar moesten doen. Waarop die zegden dat ze dat niet konden en Slow volhield dat niet te willen. mske, met haar handen vol, stond aan de deur en taptaptapte met haar voet op de grond. En het scenario herhaalde zich. Slow zei: “oei, oma doet taptaptap” en zette de DVD op. Amke en Ella hadden dolle pret.

Sindsdien hoorde het taptaptappen van oma er net zo goed bij als het plagen van Slow. Als Slow nog maar begon, keken Amke en Ella of oma niet taptaptapte. En deed ze dat niet, dan herinnerden ze er haar wel aan dat de mogelijkheid er in zat.

Ooit één keer heeft mske tegen de kindjes getaptaptapt. Dat was toen ze nog samen met mske volle leute hadden en nog geen zin in slapen. “Badtijd” had mske gezegd, maar dat leek wel voor dovemansoren, waarop mske een beetje meer volume in het “badtijd” stopte maar nog steeds zonder gevolg. Ze taptaptapte. “Oei, oma doet taptaptap” zei Slow. “Wat gebeurt er dan?” vroegen Amke en Ella. Slow bekeek mske, mske bekeek Slow. “Dàt willen jullie echt niet weten” deed Slow geheimzinnig. En Amke en Ella repten zich al giechelend naar boven. Slow en mske schaterden.

Vorige week ergens kwam Amke bij mske zitten. Ze waren alleen en Amke vroeg: “is Slow echt bang van taptaptap?” “Maar neen” zei mske “dat is om te spelen, dat hoort bij de grap”. “Dacht ik al” zei Amke.

Is dat nu het einde van taptaptap? Neen hoor. Want een ietsiepietsie later zat Slow nogmaals te plagen en ineens zei Amke: “pas op hoor! Of oma doet taptaptap!”

Het was een vermoeiende dag geweest, vorige zondag aan zee, een heel vermoeiende dag.

Amke had op de trein haar hoofd op haar armen gelegd en had een dutje gedaan. Ella zag er uit of ze ook wel een tukje kon doen maar op de vraag of ze ook wat wou slapen, schudde ze overtuigend “neen”. Ze sperde haar ogen wijdopen omdat die niet al te erg te vertrouwen waren. Ella lijkt daarvan wat op Zoneke, die wou op verplaatsing ook geen oog dichtdoen.

Nu zaten ze zondag natuurlijk met die uurwisseling. Zodoende besloten Slow en mske de kindjes wat langer te laten opblijven … als ze dat wilden. Amke mag normaal al een half uurtje langer dan Ella.

Nu zat Ella toch, nog steeds met opengesperde ogen, op de zetel toen mske vroeg of ze niet moe was. Nog steeds schudde Ella overtuigend “neen”, maar mske besloot dat het een mooi geweest was en ze stopte Ella in bed.

Amke las nog wat en zei ineens dat haar hoofdstuk af was en dat ze ook ging slapen. Ella was nog geen tien minuutjes boven.

Slow stond recht en zei: “Ik ben benieuwd”. Hij ging mee naar boven. Ella sliep al. Om zeker te zijn dat ze niet deed alsof zette Slow zijn handen in de houding die mensen aannemen als ze willen doen of ze griezelig zijn. Natuurlijk maakte hij er geen geluid bij. Ella ook niet. Die was al heel ver weg in dromenland.

’s Morgens aan het ontbijt was iedereen weer fris en monter en Slow lachte wat met Ella, dat ze toch niet moe was geweest, de avond er voor. En hij vertelde over zijn act boven de slapende Ella.

Die ganse maandag deed Slow of hij schrok zo ongeveer telkens hij Amke of Ella zag. Dan riep hij uit: “Help! Een halloweener!” Giechelen dat die mensenkinderen toch kunnen! Giechelen.

En als Slow dan niet schrok maar “Boe! ’t Is halloween” riep, schrokken Amke en Ella ook niet. Neen! Weet je wat ze dan deden voor de verandering? Ze giechelden.

De 31ste oktober ’s avonds. Halloween. Slow en mske op de zetel voor de TV. Kindjes in bed.

Plots is er het geluid, zo net of er iets tegen de ruiten klopt. “Waarom belt die nu niet” denkt mske. “Wat is dat?” vraagt ze luidop. “Ik dacht eerst dat er iets tegen de ruit klopte” weet Slow “maar uiteindelijk denk ik dat er boven wat gevallen is”.

mske gaat kijken. Best mogelijk want de avond ervoor had ze Amke gevonden met het dekbed dwars en Amke haast met haar voeten onder haar armen om er toch maar onder te liggen en er was dan ook nog die keer een pozeke terug geweest.

Ja. Daar had je het. Amke in het bed, onder het dekbed dat wel, maar het dekbed lag ook over de box naast het bed gegooid waardoor alle spulletjes zoals halsketting en pins en nog zo het één en het ander op de grond waren beland, Slaapkonijn incluis. Die sukkel heeft toch ook al van alles meegemaakt.