Zoek
Nazomergenietend … goed geweten
Op terras gezeten
Buiten kunnen etenToen zei de gazet
Opgelet!
Daar komt Odette
Hop en binnen met die fret
Bubbels gelampet
TV-opgezet
Lezen op het internet
Met sokken aan in bed
De herfst was ingezet[© ms – 26 september 2020]
Categorie: Vakanties (Page 7 of 22)
Zei de gastheer aan de telefoon: “Er zijn mooie wandelingen aan de overzijde van het vliegveld”.
Volgens hem mochten we, in de week dan toch, gewoon dat vliegveld te voet oversteken als we geen kilometers wilden om rijden.
We deden het, die eerste avond. Gerust waren we er niet in. Zeker niet toen we twee overvliegende tuigen hoorden.
Ik liep dan ook van links naar rechts naar links naar rechts naar links … kijkende over die banen. En het was niet één strook, het waren er twee. Ik ben geen schrikkepee – broekschijter noemt Luc dat. Mits in acht name van de nodige voorzichtigheid en veiligheidsnormen durf ik relatief veel.
De volgende dag wijst Luc op zijn laptop en zegt: “Kijk eens wat ik op internet vond”. De gemeente Aalter vraagt om niet over het vliegveld te wandelen1, er kan altijd een vliegtuig een noodlanding moeten maken.
Okee, er op wandelen is niet oversteken, maar de dagen nadien wandelden wij er één keer gewoon rond en verder reden we wel de kilometers om.
Het zou te zot voor woorden zijn als ik zou moeten vertellen: “ik ben overreden door een vliegtuig” …
… als ik het tenminste nog zou kúnnen vertellen.
1 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2019/12/11/aalter-waarschuwt-niet-op-het-vliegveld-van-ursel-wandelen-er/
Er was een tijd, lang geleden, toen het me nog niet opgevallen was en het me niet stoorde.
Maar na verloop begon het op te vallen, heel erg op te vallen zelfs. Wij kunnen geen poot buiten zetten of er moet ene of andere een inlichting hebben en voor één of andere reden denken ze dat wij het antwoord kennen.
Soms loopt het goed af, is iedereen content, zoals lang geleden, de mensen op de trein.
Soms worden ze boos omdat we het niet weten, niet kennen en niet kunnen antwoorden.
Zo was er die keer in Whitley Bay, waar twee trezen -zoals ik ze toen beschreef- aan ons, toevallige passanten, kwamen vragen welke metro zij moesten nemen.
Zo was er de keer in Bokrijk op de parking.
En ik ben echt niet verder gaan zoeken om nog meer voorbeelden te vinden. Het plaatje is duidelijk, denk ik.
Het valt zo frequent voor dat ik haast rechtsomkeer maak als ik iemand mijn richting uit zie komen.
Zo gebeurde het dat wij aankwamen bij het huisje dat we hadden gehuurd en even stonden te wachten omdat we wat te vroeg waren. Luc ging al een rondje maken rond het huisje en ik bleef van permanentie buiten de poort. Met mijn fototoestel in de hand trachtte ik enkele foto’s in de omgeving te nemen.
De camionette draaide het hoekje om en stopte … tussen mij en die poort. Hij stapte niet uit om me te begroeten noch haalde hij een sleutel boven en ineens begrijpend dacht ik: “Hij zal toch niet …”
Jawel, jawel, jawel!
Hij draaide de ruit naar beneden en vroeg of ik geen hele dikke man had gezien in een zwarte jeep. Ik zei van “neen” en zei dat ik zelf op iemand stond te wachten, waarop hij inpikte met: “op een dikke man in een zwarte jeep”. Ik zei opnieuw “neen” en hij ging verder: “maar allee madam, een echt dikke man” en hij toonde met zijn handen een omvang tot zelfs rond zijn stuur. Ik besloot maar wat dwars te gaan doen en telkens te negeren wat hij vroeg of zei. Maar wat een aanhouder en wat een ondervragingstechniek.
Ontsnappen zat er niet in. Ik kon daar niet weg. En hij wou daar niet weg.
Maakt nu iemand zich dezelfde bedenking als ik deed? Als ik een zwarte jeep zou gezien hebben, zou ik dan kunnen zien of er een dikke man aan het stuur zat? Of: als ik een zwarte jeep zou gezien hebben, voor welke reden zou ik dan “neen” zeggen?
De temperatuur begon enorm snel te stijgen, ik kreeg het echt te warm van errezze en dat zou zich vertaald hebben in een kortaf geblaft: “hoepel op” of iets in die trant, als Luc niet op dat moment de poort uit gekomen was en zei: “Je hebt je mondmasker niet voor”.
De vent schakelde en reed verder. Hij bleef kriskras door de dreven rijden maar vertraagde telkens als hij in de buurt kwam waar ik nog steeds op wacht stond. Maar deze keer stond ik wél aan de kant van de poort.
Dit hele gedoe heeft maximaal tien minuten geduurd, maar achteraf gezien was het eigenlijk wel verdacht, vervelend, ambetant en storend.
Nog iemand een woord voor?
Omwille van corona annuleerden we de mei-vakantie in de Eifel in Duitsland.
Omwille van de twijfel over corona annuleerden we ook de septembervakantie in Bayern in Duitsland. Maar we boekten een week vakantie in eigen land. Niets sensationeels, wat puur natuur en een paar plukjes Memorielaan.
We hoopten dat het zou meevallen, we vreesden dat het kon tegenvallen.
Het werd een aangename ontspannen vakantie, rustig en gezapig. We wandelden wat af in echt prachtige bossen. Maar het WOW-gevoel ontbrak.
Er waren geen magnifieke watervallen, er was geen lieflijk meer met een allerschattigst eiland, er waren geen doedelzakken om leven in de brouwerij te brengen en het was vlak, het vlakke land.
Luc zal er wel blij om geweest zijn, hij zucht en moppert namelijk wat af als hij de berggeit mag volgen, maar mijn kuiten verlangen wel wat meer vuur, iets om op te klefferen al vraag ik me steeds tijdens het klefferen af waarom ik het mezelf aan doe.
Ik weet wel dat je in de Ardennen wel wat meer klimwerk voor de benen krijgt, ook watervallen kan zien en nog wel andere dingen die een bezoek waard zijn.
Wat is dan het probleem? De Ardennen? Daar zaten alle andere Belgen al. Allee, het is te zeggen, diegenen die niet aan de kust zaten.
Vakantie in eigen land? Voor herhaling vatbaar? Ja zeker en toch een beetje niet.
Het is te zeggen dat ik voor het echte vakantiegevoel in mei en september toch eerder zal neigen naar een verblijf in een meer tot de verbeeldingsprekende omgeving.
Vakantie in eigen land is echt wel aangenaam maar dan misschien wel gespreid in meerdere korte periodes van enkele dagen.
Ja? Zeker van? En wanneer was de eerste keer dat we elkaar bekeken en zegden: “toch een plezante vakantie”. En te weinig om te doen? Er is daar nog bos te over, wandelingen die we niet deden ook.
Andere activiteiten, zoals een bezoek aan een binnenzijde van wat dan ook, vallen dan wél weg.
Al bij al was de voorbije vakantie een verademing na al die maanden huisarrest.
Momenteel kijken we uit naar de midweek Center Parcs in de Eifel die verlengd werd tot een week door de voucher van de geannuleerde midweek in maart.
Als die maar doorgaat met al die rode zones.
Ergens halfweg tussen toen en nu kwam de mail. Er werd een boek uitgebracht over de “Omloop van de Slagvelden”.
En omdat we toen interesse hadden getoond wilden ze weten of we wilden intekenen. Dat wilden we. Dat deden we. We konden kiezen voor afhaling bij de persvoorstelling op 29 augustus 2020 of we konden het laten opsturen.
We kozen voor de persvoorstelling. Tegen 29 augustus zou corona toch al geweken -of tenminste toch geluwd- zijn. Zo dachten we.
In de aanloop naar 29 augustus kwam de volgende mail. De persvoorstelling werd uitgesteld tot 26 september. Mochten we het alsnog willen laten opsturen …
Dat wilden we niet. Zeker dat we op die fameuze 26ste september in de buurt op vakantie zouden zijn. Waar in de buurt? Zou ik dàt zeggen? Het verleden leerde me dat het geen goed idee is om dat kond te doen en al zeker niet het verblijf te bestoefen.
Uiteindelijk ging ook déze persvoorstelling niet door maar konden we het boek de 26ste gewoon afhalen.
(Lees verder onder de foto)
Of we het verblijf zouden kúnnen bestoefen? Heh … dit is een voorgeprogrammeerd log. Als ik dit schrijf, weet zelfs ik dat nog niet.
Het enige wat nog aanpassing vergde was de foto van het boek. Die heb ik er gisteren nog bij geplakt.
Even op een rijtje zetten wat er nu verder gebeurde met de afgezette midweek Erperheide.
We kregen al snel een mail met nog eens alle uitleg over corona, zoals we die natuurlijk ook al in de media hadden gelezen.
Daarin kregen we ook de melding dat we in de loop van de komende weken een voucher zouden ontvangen waarmee we voor het betaalde bedrag een nieuwe boeking zouden kunnen doen.
Als die boeking duurder werd zouden we moeten bijbetalen, zo die goedkoper zou uitvallen zoden we nog een voucher krijgen om te gebruiken in de parkwinkels en/of -restaurants.
Ondertussen echter bleef ik nieuwsbrieven krijgen die trachtten me te lokken met: “boek nu, kies de datum later” zodat ik uiteindelijk de telefoon greep en belde.
Want we waren nu toch al 3 weken later en waar bleef die voucher? En als iedereen zo maar kon boeken, moesten wij dan tevreden zijn met een datum die ons eigenlijk niet zinde omdat het verder volzet was? Of was er misschien nog die andere mogelijkheid die ik overwoog?
Ik kreeg antwoorden, de goeie. Want die voucher zou sowieso komen en neen, die nieuwsbrieven waren in zekere mate niet zo belangrijk omdat reserveren wel altijd zou kunnen.
Bovendien -en dat was waar ik had op gehoopt- bestond inderdaad de mogelijkheid om onze verplaatste boeking aan onze komende boeking voor november in de Eifel te koppelen zodat we er geen midweek maar acht dagen zouden verblijven. Dat zou ik kunnen regelen als ik de voucher ontving.
Ik zei stante pede die nieuwsbrieven op. Ik had me daar trouwens nooit voor ingeschreven.
De voucher kwam, dag op dag één maand na de voorziene incheckdatum, te boeken binnen het jaar na die voorziene incheckdatum maar het verblijf zelf kon dan wel tot september 2021.
Ik verlengde de midweek Eifel in november. Kan ze dan weer niet doorgaan dan moeten we maar één periode verschuiven en dan hebben we toch maar weer 8 maanden gewonnen om opnieuw te boeken.
Of het in november kan doorgaan of niet, ik ben blij met deze oplossing. Een mens leert blij te zijn met een slag in het water … als die goed uit komt.
We hadden een midweek Center Parcs geboekt, volgende week maandag tot vrijdag. Tot eergisteren noen zagen we het nog compleet zitten en bereidde ik al een log voor waarin ik zei dat we waren vertrokken met in ons valies:
- Het kloek besluit dat we onze vakantie niet gingen laten vergallen door vieze beestjes.
- De wetenschap dat ieder in zijn eigen huisje woont, slaapt en eet.
- De hoop dat ons vertrouwen in viroloog Marc Van Ranst1 en ons betrouwen op ons gezond verstand niet beschaamd wordt moesten we gaan zwemmen.
- Het idee dat we mits in acht name van enige voorzichtigheid misschien ook een avondje uit eten konden.
- De overtuiging dat een paar dagen bos wandelen niet bepaald nefast is.
Donderdag middag kwam de twijfel en wel omdat je ook daar weer afhangt van de goede wil van anderen en we momenteel nogal veel domme mensen opmerken. Dom in de mate dat ze geen afstand houden, in een winkelgang recht op je aflopen en haast in je gezicht ademen … afin -dachten we- dat zouden ze in zo een park ook wel doen.
Donderdagavond kwam de zekerheid. Als de scholen dicht gingen zouden alle jonge gasten wel eens kunnen afzakken naar dat park aangezien alle Limburgse zwembaden dicht gingen. Ik zou zondag afmelden … je weet maar nooit dat ze nog zouden gaan sluiten en als de beslissing van hen komt in plaats van van ons maakt dat toch wel een verschil.
Ze sloten! Vrijdagmorgen belde Luc zelf naar de instantie die hem meldde dat Erperheide ook dicht ging, waarop ik met henzelf contact opnam en het bevestigd kreeg. Gelukkig had Luc dat opgezocht nog voor het in het nieuws2 kwam, zodoende kon ik hen nog bereiken. Binnen enkele dagen zullen we meer informatie krijgen om het verdere verloop te bekijken.
We moeten dus niet meer bang zijn dat we naar huis zouden komen met vieze beesten, van welke soort of ondersoort dan ook3.
____________________1 Radio2 – url: https://radio2.be/de-inspecteur/coronavirus-wat-met-een-bezoek-aan-een-subtropisch-zwembad-en-is-cashgeld
2 Het Laatste Nieuws
3 Het Nieuwsblad
De midweek Eifel was grijs, soms met mist die net niet miezerde en miezer die net geen mist meer was.
We trokken er op uit, zonder kap en jas open -miezer is geen regen – het fototoestel er onder, haalden ons hart op en vonden het een geslaagde wandeling.
Een ander koppel, onze leeftijd denk ik, kwam in de vooravond uit de Market Dome buiten toen wij naar binnen wilden om nat te worden in het zwembad.
Eigenlijk kwamen ze niet naar buiten, dat wilden ze wel, maar … zie je, op het laatste ogenblik, net voor de vrouw één voet buiten zette, stak ze haar hand uit, voelde, keek verschrikt naar haar man, mompelde iets over nat worden en trok zich terug als een slak in haar huisje.
Het zijn mijn zaken niet en eigenlijk kan het me niet schelen, maar soms, wel meer af en toe dan ik zou willen, vraag ik me af hoe andere mensen hun vakanties invullen: actiever als het over het bekijken van gebouwen en musea gaat? Minder actief als we het over wandelen hebben? Of zoals toeristen die ergens zijn en de eerste de beste horecazaak induiken?
Domme vragen eigenlijk, want wat is vakantie? Vrije tijd die je indeelt zoals je zelf wil en doet wat je zelf wil.
Waarom heb ik dan soms het gevoel dat we er niet alles hebben uitgehaald wat er in zat?
Als we bij CenterParks/Sunparks boeken kunnen we inchecken vanaf 15u en moeten we uitchecken voor 10u. Als je dan geen daguitstap voorziet zijn dat eigenlijk twee verloren dagen.
Op zich geen verhaal waard, ware het niet dat je voor het inchecken een waterval wil maar een modderval krijgt en de laatste dag toch ook een plezante anekdote oplevert.
Zo vond Luc een wandeling in Manderscheid. Daar staan twee burchten: de Niederburg en de Oberburg. Grappig en uniek is dat die achter/naast elkaar staan afhankelijk van waar je ze bekijkt natuurlijk.
De dag voor we ginds vertrokken vroeg ik nog of hij zeker was dat hij die wandeling wou doen en ik toonde hem een foto van een smal wandelweggetje op een rand. Ja, we gingen die wandeling doen.
Eens onderweg begon het gekende gemopper: dat ze die foto’s daar niet hadden genomen en dat zoveel bergaf wou zeggen dat de bergop nog moest komen en dat met dat vochtig weer van de voorbije dagen en de afgevallen bladeren en dat als je daar van helling zou vallen, de dieperik in …
Toen we bij een blijkbare onderbreking van het pad kwamen, kwam het: “ik ga terug” zei hij. Het was geen moeilijk stuk, het was enkel een flinke kei die net in een bocht lag. Dat zei ik ook en ging verder. Luc volgde.
Later toen we al een paar keer een -niet zo steile- bergop en een mooi zicht op de burchten hadden gehad en het mopperen stilgevallen was, plaagde ik en vertelde aan wie het horen wilde: “Luc heeft een mooie wandeling gevonden”, waarop hij verderging met: “Luc is een metteko“.
pske van mske:Eindelijk! Meer van dat!
Herfstig weer Center Parcs
Aquafun, broebelbad
Blije snoetenGrijze lucht, herfstig weer
Eifelboswandeling
Drassig land, beemd en meers
Natte voeten[© ms – 9 november 2019]
Wie meer foto’s wil zien, kan ze nu op “In Beeld” bekijken.
Ollekebolleke
