Center Parcs – Pagina 2

Tag: Center Parcs (Page 2 of 5)

Beestjes op vakantie

By ms

On 12 mei 2024

De Gewone wijngaardslak. De eerste dag, iets na de middag, zag ik een bleke bol in het gras van ons tuintje. Een zwam, dacht ik maar dacht verkeerd.

Het was een Gewone wijngaardslak. Het beest was enorm.

Tijdens onze wandelingen en in het park kwamen we een beetje overal van deze mastodonten tegen. Ik nam ze niet allemaal op foto … de meeste wel.

(Lees verder onder de foto)

De eekhoorn. De regen en het binnenzitten van die maandag beu, sprong ik, tussen twee buien in, in mijn vest, kondigde aan dat ik eens naar de Market Dome wou gaan en een foto zou nemen van het meer. Ik vertrok, Luc ging niet mee.

Toen ik wat later met foto en een zjat Americano terug aankwam in het huisje wist Luc te vertellen dat hij een eekhoorn had gezien, maar niet zo dichtbij als die van vorige september. Hij heeft nog meerdere keren gezegd: “een eekhoorn” maar hij zit dan wel met zijn gezicht naar het venster tijdens het eten, ik met mijn rug.

Die eekhoorn? Daar ergens in die bomen.

(Lees verder onder de foto)

De goudvink. Nog diezelfde maandag avond landde het vogeltje in ons hofke. “Wat is dat voor iets?” dacht ik luidop. “Een roodborst” zei Luc. “Neen” zei ik en nam een foto en vroeg uitleg aan Obsidentify. “Een goudvink” zei die.

“Er zat een roodborst ook” zei Luc, daar onder het ligbed. Mja, dom van die roodborst, nu staat hij niet mee op de foto.

(Lees verder onder de foto)

De reebok. En we spreken nog altijd van die maandagavond, toen Luc zo tegen het vallen van de avond aan een kreet uitstootte waarvan ik dacht dat mijn tikker het niet ging overleven.

Want, zo zei hij, er was gewoon een ree gepasseerd tussen de vensterdeur en de barricade. Toen ik mezelf weer bijeen had geraapt en het fototoestel ook, ging ik buiten een kijkje nemen en stond dat beest daar voorbij het stukje van de buren gewoon tussen de bomen naar mij te kijken. Ik nam enkele minderwaardige foto’s. En ik zou me daarmee moeten content stellen hebben, ware het niet …

“Nu is die daar al voor de tweede keer gepasseerd” zei Luc en ging fluisterend verder “en hij staat nu achter u”. Ik nam stillekes het fototoestel, draaide me voorzichtekes om én gelukkig zat ik half verscholen achter het overgordijn, zodat ik daarnaast de foto’s kon maken. Die waren al stukken beter.

(Lees verder onder de foto)

De muis die ’s avonds voor de achterdeur het beton zat te stofzuigen heb ik niet gefotografeerd.

De merel, die ons tijdens ons volledige verblijf heeft verblijd met zijn vrolijke gezang wél … zij het vanachter het overgordijn en nogal flou.

(Lees verder onder de foto)

De uil. Op dinsdag 7 mei heeft die uil nogal zijn werk gehad. Dat beest wist van geen ophouden en oehoede de hele voormiddag lang.

(Lees verder onder de foto)

Dat het de uil op de foto zou zijn betwijfel ik, want die keek nogal bozig maar de uil, waarover ik het heb, had het dan ook ontzettend druk met Lucs telefoon, waar hij inkomende whatsappkes mag -en moet- melden.

Aan en rond de Bostalsee

By ms

On 11 mei 2024

In Center Parcs

In september 2023 waren we voor de eerste maal aan de Bostalsee¹ en op de wandeling rondom het meer kwamen we voorbij:

(Lees verder onder de foto)

Geen vermelding, geen plaatje, geen naam noch van beeld noch van kunstenaar.

Een ietsje verder zagen we:

(Lees verder onder de foto)

En weer geen gegevens, maar een dag of twee later zag ik volgende plaatje:

(Lees verder onder de foto)

En toen ging ik even aan het googelen. De Skulpturenstraße² loopt van Sankt Wendel naar Bosen² en maakt deel uit van een groter geheel.

Er zijn er wel meer van die Skulpturenstraßen und -Wegen die bij “Straße des Friedens – Straße der Skulpturen³” in Europa behoren.

(Lees verder onder de foto)

We wilden die wel afwandelen, maar men maakte gewag van 25km en dan ben je nog niet terug. En omdat we geen zin hadden om daar naar bussen en bushaltes te gaan zoeken, gingen we vanuit ons verblijf een aantal kilometer die Straße richting Sankt Wendel volgen.

We kregen geen enkel beeld te zien en keerden onverrichter zake terug en beloofden onszelf dat we tegen volgende keer, wél de busdienst naar Sankt Wendel zouden raadplegen en dat we dan vandaar de 18km richting Bosen zouden nemen, maar niet tot in Bosen, maar wel tot aan ons verblijf.

En terwijl we daar toch waren boekten we al voor “de volgende keer”. Het was ons zo goed bevallen dat Luc het park verkoos voor ons verblijf rond zijn verjaardag.

De tijd is er overheen gegaan en veel gedachten ook. Uiteindelijk hebben we beslist die kunstroute niet af te wandelen, vermits we op het stuk dat we wél deden, geen beelden meer stonden behalve de twee die hierboven op de foto’s staan.

En ergens in de aanvang van de lente van dit jaar besloten we het anders aan te pakken. De plannen waren er dus al, maar hoe we ze realiseerden komt in de loop van de volgende dagen nog aan bod … of misschien niet.

Vast staat enkel: we waren er nog maar pas en het was al voorbij.

pske van mske:

Googelen gaf me ook meer info over de twee beelden hierboven op foto: “Leo Kornbrust: Liebesthron (1979) – Bostalsee” en het tweede: “Shlomo Selinger: „Requiem für die Juden“ (1980) – Bostalsee.

De foto’s van het project vind je hier⁴. Maar wellicht staan niet meer alle beelden tentoongesteld.

____________________
¹ Bostalsee
² Straße der Skulpturen St. Wendel
³ St. Wendel
⁴ Straße des Friedens – Straße der Skulpturen in Europa
____________________

Hamamdoekenhistorie

By ms

On 10 mei 2024

In Za za, ze & zo

Een paar jaar geleden kreeg ik bij het boeken bij Center Parcs de melding dat ik nu bij de “Friends” behoorde en dat ik dus enkele voordelen te verwachten had. Ik kreeg zo een mogelijkheid tot vervroegde incheck, een voorkeurskeuze voor het huisje en dan nog een geschenkje ter plaatse.

Dat geschenkje was een hamamdoek en al wist ik niet wat ik met het ding moest doen, zo een mooi geweven doek kan voor veel dienen. De hamamdoek belandde in de kast, zo nieuw als hij was.

En de jaren gingen voorbij tot we in het jaar van corona te maken kregen met de opening van Plopsaqua, waar we uiteindelijk, door lockdown en aanverwanten, pas een jaar later naartoe konden. En ik besloot dat dat hamamdoek uitermate geschikt was voor de sauna.

Later was er een actie bij Colruyt en konden we er eentje kopen voor 7€. Die was voor Luc. En wij saunaden dat het lieve lust was.

En toen ik, op een dag, nogal onverwacht in de Kringwinkel, nog zo’n doek vond, verhuisde die ook mee en ging bij mijn tweede set badgerief. Je weet maar nooit dat we twee dagen na elkaar zouden gaan en noch handdoek noch hamamdoek droog blijken te zijn.

…

Laatst … we waren gaan zwemmen, de sauna had eivol gezeten en na het bubbelbad waren we gaan douchen, waar de douche werd overspoeld door een bus schoolgaande jeugd en wij daar op de vlucht zijn geslagen bij zoveel jeugdig geweld.

Die avond … komt Luc, hoogst ontsteld binnen en zegt: “Ik kom net tot de bevinding dat ik mijn hamamdoek in die douche heb laten hangen”.

En ik ineens besef … ik de mijne ook.

Weet je, we zijn stante pede in de auto gesprongen en, ondanks we de volgende ochtend terug zouden gaan zwemmen, naar Plopsaqua gereden.

Je kan niet geloven hoe ergerlijk traag het ging om die nog geen 9km af te leggen.

Ik wist dat het onlogisch was, want als ze bij de receptie waren afgegeven, waren ze sowieso in veilige handen en als ze niet bij de receptie waren afgegeven, waren ze even sowieso verloren. Want in die douche zouden ze -ook- sowieso niet blijven hangen zijn.

Onnozel om zo begaan te zijn met twee linnen doeken, maar het waren wel ónze linnen doeken.

“Oh” zei de receptionist en hij dook achter de receptie in de kast en toverde de twee tevoorschijn.

“Het moet dan toch niet altijd verkeerd aflopen” zei ik opgelucht “het kan ook eens goed gaan”.

“Zou je er geen foto van nemen?” vroeg Luc en dat deed ik dan maar.

Is ’t alles?

By ms

On 9 mei 2024

In Za za, ze & zo

Ooit, lang geleden toen we nog dagelijks naar de beenhouwer moesten om ons vlees, was het de gewoonte dat je je bestelling niet ineens opgaf, maar stapsgewijs, waarna de beenhouwer dan vroeg: “Dat zal ’t zijn?” of “Is dat alles?” Dat was normaal. Of beter: dat vonden wij toch normaal.

Nu hebben we die gewoonte niet meer en kan diezelfde vraag nogal raar overkomen als je in een cafetaria een koffie en iets fris gaat drinken.

Die keer, in september, aan de Bostalsee, vond ik het zelfs licht arrogant. Het was in de namiddag, te laat en/of te vroeg om te eten. Hij noteerde de bestelling en vroeg: “Is dat alles?” Okee, er lag geen klemtoon op die verkeerde intenties zou aantonen, maar de vraag zat me wat dwars. Luc vond het een gewone vraag en verwees naar de beenhouwer, ik vond het toen toch wat opdringerig.

Nog zo een voorval, in Aachen. We gingen een koffie drinken in de stad, voor we naar de auto terug gingen. Omwille van zijn toenmalige rugpijn zette Luc zich al op het terras en ging ik bestellen, zoals gewoonlijk: een koffie en iets fris. “Wollen Sie keine Kuchen?” vroeg ze, met haar blik de standaard met taart aanwijzend en weer met die licht afkeurende ondertoon.

Ik bedankte gewoon, ik ga niet aan iedereen een uitleg doen over een maximum van 1.200kcal.

Maar dan bedenk ik, dat ik, bij het schrijven dezes, enkel deze twee voorvallen voor ogen heb, dus zal het me bij andere zaken niet opgevallen zijn. Zodoende vraag ik me af of ik toch geen beetje gelijk heb, dat ze bij beide voorgaande voorvallen toch wel licht arrogant ontstemd waren over onze -volgens hen ontoereikende- bestelling.

Plannen in de steigers

By ms

On 4 mei 2024

In Za za, ze & zo

Vertelde ik hier ergens in een log dat ik het gevoel heb dat er sedert de coronaperiode een breuk zat in mijn leven, kreeg ik onderweg naar Center Parcs Erperheide plots een eigenaardig gevoel. De goesting kwam terug en ik begon te denken over Schotland, over de Yorkshire Dales, over Slovenië, over …

Nu stond/staat er sedert een paar maanden al een bestemming in mijn agenda die nog in mijn gedachten zit, al heeft Luc er al weet van. Hij reageert niet erg enthousiast, maar dat komt nog wel. Voor één of andere reden, die wij kennen, wil ik een drietal dagen naar München. Dat staat vast, dat komt ervan en waarschijnlijk nog dit jaar.

Over Schotland, over de Yorkshire Dales, over Slovenië, over … is het laatste woord nog niet gesproken. Het eerste eigenlijk ook nog niet. Het is nog maar een voorontwerp. Luc reageerde nogal lauw met: “dan moeten we een internationaal paspoort kopen”.

En plots sedert een bepaald log realiseer ik me dat drie jaar blijkbaar de tijd is die ik nodig heb om over de, voor mij schokkende zaken te komen.

Over raven en roeken

By ms

On 27 april 2024

In Za za, ze & zo

Het is iets meer dan twee jaar geleden dat ik de vogel zag, nog voor de dag helemaal aangebroken was zat hij in de boom achter ons huisje in de Eifel en ik nam een foto waarop Obsidentify¹ zich baseerde en vertelde dat het een roek was.

Nu kreeg ik de voorbije week een artikel te lezen waarin stond dat de raaf meer en meer te vinden is in onze streken. En wat blijkt volgens dat artikel? De roek zou kleiner zijn dan een kraai maar een raaf is de enige kraaiachtige die groter is².

En ineens stel ik me wel degelijk vragen bij die roek van toen. De afstand van die boom in acht genomen en de grootte van de vogel? Dat was een raaf. Ben ik daar zeker van? Toch voor een hoger percent dan dat van Obsidentify toen.

Meer nog, ik ga dat log wel laten staan maar de foto gaat wél een andere benaming krijgen. Ik zal hem wel “kraaiachtigen³” noemen.

pske van mske:

Aangezien ik apps nooit de toegang geef tot mijn exacte locatie, wist Obsidentify dan ook niet dat we in de Eifel waren en kan ik hen niet kwalijk nemen dat ze het een roek noemden aangezien de raaf nu pas terug in onze contreien op blijkt te duiken, voor zover het al een raaf was natuulijk.

____________________
¹ Obsidentify
² Het Nieuwsblad
³ Kraaiachtigen

Het kabinet

By ms

On 28 maart 2024

In Za za, ze & zo

Soms, eerder vaak zelfs, vragen wij ons af of het bij de opleiding tot architect behoort om wc-rolhouders, dan wel aan de zijkant, maar toch de achterzijde van de wc te voorzien. Erg handig is dat niet. Heeft het met ouder worden te maken? Of toch meer met ongemak als je moet zorgen dat de slippen van je badjas, je ochtendjas of eender welk langer kledingstuk … ik moet er toch geen tekeningske bij maken?

(Lees verder onder de foto)

En bij het schrijven dezes valt me ineens iets in. Bij Center Parcs bijvoorbeeld zie je dat ze erg gericht zijn op mensen met kinderen. Daar staan telkens de kinderstoeltjes klaar, soms zelfs al aan de tafel.

Zijn die wc’s misschien voorzien voor de kreten zoals “Mama/papa, ik heb gedààn”, in welke taal dan ook? Want dat is de enige situatie waarin ik het gemak van die raar geplaatste wc-rolhouders kan inzien.

Over ander ongemak had ik het in het verleden al, namelijk over de manier van het moderniseren van oudere sanitaire voorzieningen. Die bestaat er uit dat elke vierkante cm aan vrije ruimte wordt ingenomen door enorme bakken die er vooral op voorzien zijn om niet gepikt te worden. Ik begrijp dat, het pikgehalte indachtig, maar ze verliezen wel de oorspronkelijke bedoeling van het lokaaltje uit het oog.

(Lees verder onder de foto)

Pikklare oplossing zoals gezien in een cafetaria in Postel.

Mijn grootmoeder noemde dat plaatske eerst -het houten kotteke op het erf- “het huizeke” en later, toen ze op een appartement woonde “het kabinet” maar soms ook”het gemak” .

Veel gemak is er niet meer aan.

De vierde dimensie

By ms

On 26 maart 2024

In Center Parcs

Over de vierde dimensie¹ is al veel geschreven, maar de meningen zijn blijkbaar erg verdeeld zodat ze niet echt een volledig bewezen waarheid bevatten.

Ook las ik zelfs dat de vierde een soort lift is tussen de derde en de vijfde dimensie².

Mijn persoonlijke gevoel bij de vierde dimensie is die, waarbij het lijkt alsof ik constant in een dimensie leef, waar ik dan wel de anderen zie, maar zij mij niet.

Zo gebeurt het me telkens dat, waar iets te zien is, zo iemand van twee keer zo breed en twee keer zo groot als ik, vlak voor mij gaat staan. Veel sportevenementen heb ik zo al meegemaakt waar ik onder de oksels van één of andere lomperik door moet kijken. Ik probeer wel telkens om vooraan te staan of ergens waar niemand anders wil staan. Maar net dàt lijkt de uitdaging om mijn plaatske een goed plaatske te vinden.

Zeg ik er wat van? Neen.

Dat vierde dimensie gevoel had ik ook weer bij Center Parks, met een paar spelende kinderen die een paar huisjes verder dan wij vakantie hielden. Als we buitenkwamen leek het net of we onzichtbaar waren. Ze gingen zo op in hun spel dat we moesten opletten dat ze vooraan niet tegen ons op botsten terwijl we ook moesten uitkijken dat ze achteraan niet op onze hielen reden. Met hoeveel ze waren hebben we niet geteld, 4? of 6?, maar het leek wel een hele school en we hadden geen ogen genoeg om lijf en leden te beschermen.

Kinderen die zo overtuigd buiten spelen, je ziet het niet zo vaak meer.

Iets heel anders was dat ene kind dat, een paar bochten verder, ons met een stok voor zijn borst, met boos starende ogen op ons gefixeerd, stond op te wachten, een beeld waarbij ik ineens Chucky³ in mijn gedachten kreeg. Werkelijk, ik had het onbehaaglijk voorgevoel dat hij mij met die stok een slag zou verkopen.

Ineens komt daar een man buiten gestormd en die roept iets, waarop die kleine de bosjes in duikt, daar een voetbal uit de struiken plukt en die daar een schop van jewelste geeft richting huisje.

Ik heb niet achterom gekeken.

pske van mske:

Mijn vergelijking gaat niet helemaal op, want zie je, als ze iets van mij/ons nodig hebben dan lijken wij wel de enige personen op deze aardbol die hen kunnen helpen. Maar dat is dan weer een ander verhaal.

____________________
¹ Vierde dimensie
² Inspirerend leven
³ Chucky

Het Bruegelhuis

By ms

On 24 maart 2024

In Center Parcs, Za za, ze & zo

Natuurlijk weten we dat, als we naar Center Parcs Erperheide gaan, het daar voornamelijk om het wandelen gaat. We zitten er in de buurt van Bosland en vanuit het park zijn er ook wel een paar mogelijkheden om te wandelen zonder de auto van de parking te moeten halen.

Maar wat doe je dan voor de rest van de dag? Je kan toch niet met halve dagen in de Market Dome gaan hangen. Allee, wij toch niet.

We zouden er kunnen gaan zwemmen, maar in bepaalde regio’s in Duitsland was het vakantie. In Nederland mogelijk ook, gezien het aantal Nederlandse nummerplaten met bijhorende kinders. Dus er waren ballekes genoeg in de soep.

Maar in Peer op het marktplein is een Bruegelmuseum, vond Luc. Het zou dan wel enkel om reproducties gaan, maar dan wel van Pieter Bruegel de Oude.

En al stond er bij dat het een familiezoektocht betrof, we trokken onze stoute schoenen aan en gingen een kijkje nemen. Zoals Luc het zegt: als we telkens moeten wegblijven waar hun doelpubliek jonger is dan 15 dan moeten we nergens meer zijn.

Al bij al was het een aangenaam bezoek. We waren er helemaal alleen met de Oude Pieter.

Is het aan te raden? Ik weet het zo niet. Het zijn nu eenmaal reproducties.

Maar anderzijds, waar vind je alle schilderijen van Pieter Bruegel de Oude onder één dak? Om de originelen te zien zou je de hele wereld moeten afreizen.

Neen, wij namen geen deel aan de zoektocht, maar toch waren we content dat we het bezochten, wij vonden het het bekijken waard.

We zijn daarna nog wel even in de Market Dome gepasseerd voor een drankske en gelukkig zaten de ballekes nog in de soep.

____________________
¹ Het Bruegelmuseum

AI is een beetje wachten

By ms

On 23 maart 2024

In Za za, ze & zo

De voorbije week in Erperheide, tijdens mijn dagelijkse koffietassen in, las ik:

Zo maak je zelf de mooiste beelden met AI¹.

Het leek zo simpel dat ik het toch eens wou proberen. Ze gaven wel de goede raad mee om op te passen met auteursrechten. Daar zou ik dan wel extra goed moeten op letten.

En ik gaf volgende opdracht in:

Oudere vrouw met lang grijs haar in lage paardenstaart en grote man met snorrebaard wandelen door een regenwoud met reuzegrote bomen omringd door prachtige vlinders.

Daarna moest ik wachten … En ik wachtte. Na meerdere minuten kreeg ik volgend scherm te zien:

(Lees verder onder de foto)

En ik typte het volledige voorgaande log met inbegrip van het bijsnijden van de schermafdruk en de hele santekraam en ik pelde mijn ochtendappelsien en at een paar partjes en … na een half uur gooide ik het boeltje dicht.

Wie nu denkt dat ik opgaf, denkt verkeerd. Ik zou het zoals het de modernste logica betaamt eens in het Engels gaan zeggen. En ik kreeg zo goed als onmiddellijk volgend resultaat:

(Lees verder onder de foto)