Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Tag: Jabbeke

De moeite waard

Na bijna 4 jaar gaat ging het gerenoveerd Permekemuseum in het weekend van 30 april-1 mei weer open1 en dat stond helemaal bovenaan mijn verlanglijstje om nog te doen.

We besloten dat we, ergens tussen de heropening en de zomervakantie in, dat museum zouden bezoeken, gewoon om grote drukte te vermijden.

De regen had ons al een paar keer tegen gehouden, maar donderdag zouden we gaan, weer of geen weer.

Zoals we nu al een paar keer deden als we over de Ring rond Brussel moeten, stonden we er vroeg voor op, om kwart na vijf, zodat we rond zessen aan die ring zouden zijn. Op die manier zijn we natuurlijk met hele uren te vroeg op onze bestemming.

Vorige keer, in Knokke-Heist, liepen we dan wel tot aan de zee en wandelden in alle vroegte op de dijk. Maar in Jabbeke is geen zee. En we konden wel een wandeling van een tien à twaalf kilometer inplannen, maar daarna bezweet en met wandelkleren een museum binnenstappen zagen wij toch niet zitten.

Dus beslisten we dat we deze keer niet thuis zouden ontbijten maar ergens onderweg. Na een banaan en een zjat koffie waren we weg.

Om zeven uur reden we Groot-Bijgaarden voorbij en ontbeten in Wetteren.

(Lees verder onder de foto)

Ook Drongen reden we voorbij, maar aan de snelwegparking in Jabbeke voelde Luc zich terug wat hongerig en zou in de shop wel een koek gaan halen. Het werden er twee en ik deed uit gezelligheid mee, met éne wel te verstaan. Die aten we buiten in het -nog frisse- zonnetje op.

(Lees verder onder de foto)

Kort gezegd, in een lang verhaal, om kwart voor tien stonden we geparkeerd voor het Permekemuseum.

(Lees verder onder de foto)

Omdat het toch nog wat te vroeg was liepen we nog even de straat op en af en we lazen dat de zomer (nog) weg was, maar dat wisten we al.

(Lees verder onder de foto)

Zoals ik al meer zei, voor mij is kunst emotie. Vraag me niet om emoties te vertellen, dat lukt me niet. Ik zal niet zeggen: “Ga kijken” want ik weet niet of iedereen Permeke goed zou vinden.

En voor ons voldeed het bezoek aan al onze verwachtingen en de kans zit er dik in dat we, bij een volgend ritje naar de kust, nog wel eens een ommetje maken naar het Permekemuseum. Vergde het wat moeite, het wàs de moeite meer dan waard.

Bij deze overweging gekomen was het bijna noen en er valt nog een hele namiddag en avond te vertellen.

Maar ik ga dit log afsluiten met een foto van één van de beelden in de tuin.


Wordt vervolgd …

____________________
1 Gemeente Jabbeke

Eindelijk geopend

Na lang geduld geoefend te hebben gingen ze eindelijk terug open: het zeer hoog op mijn wenslijst staande Permekemuseum in Jabbeke en het Jakob Smitsmuseum in Mol.

En toch kwam het laatste eerst aan bod, want door het ellendige weer van de laatste weken werd een ritje Jabbeke, met een uitstapje naar de kust, steeds maar uitgesteld en kwam de driedaagse bij Sunparks Kempense Meren steeds dichter bij.

Jakob Smits, Nederlander, tot Belg genaturaliseerd, leerde ik eerst maar kennen door Dirk Baksteen, ook Nederlander, ook tot Belg genaturaliseerd, maar de laatste was dan wel een leerling van de eerste, waardoor ik ook eens verder ging kijken en dus gisteren het museum bezocht.

Ik wist dat er bepaalde werken bij mij in de smaak vielen maar anderen echt niet, dus benieuwd was ik wel. Het museum was echt mooi vernieuwd en ondanks het maar een klein museum was, waren er toch veel werken te bezichtigen.

Het zou te gemakkelijk zijn om te zeggen: “We waren nu toch in Mol” maar eigenlijk boekten we die drie dagen last minute omwille van het museum en van die paar wandelingen die we er nog wilden doen. Enkele van die wandelingen staan nog steeds op ons verlanglijstje. We kunnen dus naar -nog eens- een volgende last minute uitkijken.

Jabbeke staat op de planning … of het nu regent of niet, we gaan. Maar dat komt ten gepaste tijde nog wel aan bod.

Het sterretje dat uit de hemel viel

Op een koude maandag vertrekken we, zoals gezegd, naar onze driedaagse vakantiebestemming. We vertrekken niet zo vroeg als anders, over de gekende obstakels had ik het al, de Ring rond Brussel was zo goed als leeg en we schoten goed op.

Bijna ter hoogte van Jabbeke vliegt er iets op de ruit, we horen een rare tik en we zien -met heel veel moeite dat wel- een miniatuursterretje.

En wanneer gebeurt dat? Als je geen internet in het huisje hebt. Dus heb ik in de auto op de telefoon de verzekeringsmakelaar ge-e-maild, die me tijdens het eten opbelde en zei dat er geen probleem was, dat het inbegrepen zat in onze verzekeringspolis en dat die dat onderling met de hersteller zou regelen.

Ik wou ook per e-mail een afspraak maken bij Carglass maar op die telefoon kon ik dus niet meer dan één pagina per keer bekijken. We zijn dan maar naar het Carglass center gereden voor die afspraak en we konden er ’s anderendaags terecht.

De auto kreeg wel een pleister voor het pijntje.

De volgende dag, na Jürgen Vanhoof, Rose, rose, rose à mes yeux en Ensor aan het station reden we netjes op tijd bij Carglass binnen en een halfuurtje later was het euvel verholpen.

En eigenlijk is daarmee alles verteld.

(Lees verder onder de foto’s)

Als je het even overdenkt moet het toch veel voorkomen als je ziet hoe vaak de Carglass-spot op TV voorbij komt.

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén