Oooh, wat doet Amke toch interessante dingen. Volgens Ella dan toch. Ze is er als de kippen bij als Amke gaat lezen, haar neusje krult als Amke gaat schrijven. Ze leert er ook wat van bij. “Er staat “ook” op je trui, hé oma” zegt ze. Ze herkent dus bepaalde woordjes al weet mske niet of ze die leest of zich visueel herinnert.

Zodoende vroeg Bollie zich af waar ze zich aan kon verwachten toen Ella fier aankondigde dat ze “computer” kon schrijven. Halvelings dacht Bollie dat het een krabbel zou worden, maar dat was eigenlijk erg twijfelachtig, Ella kennende.

Bollie ging dus mee naar het schrijfbord en wachtte af. En Ella? Ze nam de schrijfstift en schreef:

De dame die voor Slow en mske aan de kassa van de GB stond kreeg drie zakjes, tezamen met haar rekening, in handen gestopt. Ze bekeek ze en zei de kassierster dat ze de zakjes aan Amke en Ella mocht geven.

Het bleken drie ventjes te zijn van onbekende oorsprong. Maar tot daar toe, Amke en Ella vonden ze schattig. Buiten hingen vlaggen waarop de actie aangekondigd werd maar dat hadden Slow en mske natuurlijk niet gezien.

In de Colruyt stond allerlei om te proeven. Slow en mske lopen daar normaal gezien voorbij maar aangezien er ook colaflesjes, van het gummi knabbelsoort, en nog chocolade en nog een soort gesuikerde ringetjes stonden hadden ze er toch aan Amke en Ella gegeven. Zodoende noemde Amke de Colruyt een lekkere snoepwinkel.

Toen mske dat wat verder tegen een medewerkster van Colruyt vertelde, zei deze lachend: “dat zijn weer klanten voor de toekomst”.

Ziezo, nu weten we waarom ze ’t doen sie!

Gisteren waren Slow en mske de ganse dag naar Amke en Ella. Dat was leutig. Minder leutig was het naar huis komen. De weg was één spiegel. Bij het vertrekken bergop bij Zoneke toonde de auto al even dat hij er niet zou mee lachen en bij het minste foutje een schuiver zou maken. Zodoende reden Slow en mske niet langs het dorpke dat één km afsneed maar gewoon langs de grote baan.

Ze puften tegen 50km/u naar huis. Ze waren zo goed als alleen, tot ze bijna in Tienen waren en achter een rijtje van vier kwamen te hangen. mske vertraagde. Ze houdt graag afstand. Maar die vier op een rij reden zo traag dat het haast onmogelijk werd om hen niet in te halen. Tegen 20km/u reden ze uiteindelijk in Tienen de ring op.

Toen ze daarna nog gingen tanken trok de grote man in de grote auto naast hen nogal snel op, slibberde en reed al slibberend en schuivend richting baan. Daar maakt hij een schuiver over het voetpad aangezien er natuurlijk nog andere automobilisten op de weg waren.

Die banghazen zijn gevaarlijk! Maar die optrekkende macho’s met dikke bakken ook. De gladheid stoort zich niet aan een dikke auto, die schuiven net zo goed.

Al bij al zijn Slow en mske vlot thuis gekomen, behalve een schuiver daarboven bij de aanzet van de schuifaf. Daar loste mske nog maar het gaspedaal en keek nog maar richting ambriage om de auto al zijn gat te laten uitslaan. mske stuurde snel wat bij en reed rechtdoor om de grote driehoek te nemen.

Vanmorgen is ze eerst even buiten gaan voelen. Blijkbaar was het hier niet meer glad. Slow is dan toch maar vertrokken en stuurde later een smske: “ok” en daar zijn wij, mske en ik, niet boos om.

De agenda op het bureau liet een boerke, keek verontschuldigend en zei: “ik vrees dat ik een indigestie heb”. Dat is wat ik zou geschreven hebben mocht die agenda kunnen spreken hebben.

In elk geval kreeg hij gisteren een lading vol. Dat begon al toen Slow zei: “ik lees hier net dat het in juni …” en hij noemde een evenement dat hem bijzonder interesseert maar dat ze al enkele jaren misten om allerlei redenen. “Schrijf het in de agenda” zei mske en dat deed Slow. Het is nog niet gezegd dat er weer geen spaken in de wielen worden gestoken, maar op deze manier zullen ze het zelf toch al niet vergeten.

mske werkte naarstig verder tot ze ineens Slow met zijn armen zag beginnen zwaaien en ze op zijn gezicht zag dat hij groot nieuws had. “Ik lees hier net dat in april …” zei hij en hij noemde iets dat mske enorm interesseert en dat niet alle jaren voorkomt. “Het kan in België of in Nederland” zei Slow. “Schrijf maar in de agenda” zei mske. Maar dat ging (nog) niet, want blijkbaar is het evenement in België twee keer zo duur als in Nederland. Dat heeft niks met Nederland te zien maar wel met de aard van het beestje. En net omwille van die aard zou het interessanter zijn om wel degelijk de grens over te gaan maar dan rijst er weer een ander probleem. Zodoende staat dat opgeschreven op een lijstje van dingen die nog moeten nagezien worden.

“Leuke dingen in ’t verschiet” dacht mske ” we gaan toch nog een leuk gevulde agenda krijgen”.  Dat dat nu niet het geval is is volledig mskes schuld, dat weet ze zelf ook wel. Ze wil echt wel eerst dat volledige blog verhuisd hebben vóór de doodlijn die ze er zelf op gezet heeft.

Wat later ging de telefoon. “Gaan jullie in maart naar het toneel van Amke en Ella?” vroeg Bollie. “Natuurlijk” zei mske en greep de agenda.

“Burps” deed de agenda. Of beter dat zou hij zou gedaan hebben mocht hij kunnen burpsen hebben.

Bij Zoneke is het 3-1 voor de beestjes. Amke, Ella en Zoneke geveld, Bollie houdt stand.

Hier houdt het gewoon een beetje gelijke stand. Buiten een beetje hoesten en proesten blijft alles zoals het is.

Het is wel een eigenaardig feit dat Slow, hoewel hij een kleine neus heeft voor een man, geen papieren zakdoeken kan noch wil gebruiken. Hij snuit daar, naar eigen zeggen, los door. mske daarentegen die gezegend is met een goed kaliber neus zweert bij die zelfde papieren zakdoekjes omdat, naar eigen zeggen, haar neus geïrriteerd geraakt door het gebruiken van de wasbare exemplaren.

Het zal je neus maar wezen.

Het heeft lang geduurd. Of eigenlijk niet. Het gebeurt zo alle winters rond deze periode. Slow begint te klagen over een kriebel. Die kreeg hij nadat Amke blijkbaar met een verstopte neus zat. Amke is niet ziek geworden -hout vasthouden, wat niet is kan nog komen- en bij Slow nam vliersiroop in en het leek beperkt te blijven tot een kriebel.

Maar dinsdagavond zat Ella stilletjes op de zetel en was wat hangerig. Ze zei ook niets, ze knikte alleen maar. En toen Amke het danske van de dansbende wou kennen en mske en Amke het even tussen de keuken en de eetplaats -wegens meer plaats- gingen uitproberen, volgde Ella. Niet om mee te dansen, maar mske moest haar pakken.

Gisteravond kreeg Ella koorts en Slow lag plat af op de zetel.

Bollie ging met Ella naar de dokter en mske zette een pot met water op de stoof en druppelde daar wat eucalyptus in. Slow knapte er een beetje van op en liep vandaag al terug Slow te zijn, zij het met waterige ogen en steeds een zakdoek binnen handbereik. Ella ging vandaag niet naar de school.

Vriezen die virussen nu niet dood?

Ella opende de deur terwijl ze met iets zeulde dat het midden hield tussen een schaap, een koe en een beer, laat ons eenvoudig zeggen, iets van onbestemd voorkomen dat zo groot was als zij, met een lange broek met een kleed er over. “Dat is Julie” zei ze.

Bij ’t binnenkomen zei Bollie: “ja, ik wist ook niet dat er hier voor drie diende gebabysit te worden” en ze keek naar Julie. Julie die alles mee moest doen gedurende het weekend en waarover Bollie dan nog een verslag van maximum twee bladzijden in een schrift mocht schrijven. Julie is een soortement oudere zusje van Jules.

Doordat het vrijdagavond was en Amke en Ella en Julie wat langer op mochten blijven vergaten ze de tijd en ineens zei mske: “Amke en Ella, naar boven, naar de badkamer” en ze draaide zich naar Slow en vroeg: “doe jij Julie haar pyjama aan?”

De kindjes zaten pas in bad toen Slow op de badkamer binnenstuikte met Julie ondersteboven in zijn hand. Hij duwde Julie richting mske terwijl hij zei: “as gij die broek aankrijgt …” De rest van de zin bleef in het ongewisse. Hij draaide zich om en was weg. mske bekeek de broek die werkelijk onder Julie’s buik zat en geen neiging vertoonde die buik naar binnen te laten.

Heel even dacht mske dat het toch niet kon dat al de voorgaanden maar alsof hadden gedaan, maar ze zag al snel de knijpers tussen de benen. Ze trok Julie’s broek aan en toen Slow even later met zijn hoofd om de deur informeerde: “lukt het?” zei ze “ja hoor”. “Hoe …” begon Slow maar mske heeft hem niet in het ongewisse gelaten.

Nu zou hier normaal gezien een foto van Julie ofwel in volle outfit ofwel in pyjama gestaan hebben, maar die foto’s zitten nog op het toestel van Bollie en Zoneke, Slow en mske hadden het hunne niet bij.

Amke, die ondertussen toch al enkele melktandjes kwijt is, trekt een pijnlijk smoeleke bij het bijten. “Wat is er?” vraagt mske “staat er nog eentje los?” waarop Amke bevestigend knikt.

Ella kijkt op en zegt wijs: “dan krijgt Amke valse tanden”. “Maar neen” zegt mske “dan krijgt Amke goeie tandjes”.

Ella bekijkt mske alsof ze haar verdenkt haar blaaskes wijs te maken. Ze schudt ontkennend haar hoofdje en vertelt over iemand die we niet gaan noemen en die heeft valse tanden. Ze vervolgt: “dan kan Amke haar tandjes poetsen terwijl ze die in haar hand houdt”.

Amke heeft blijkbaar geen zin in discussie met Ella want ze kauwt voorzichtekes verder met een blik naar mske die zegt dat ze wel beter weet.

Ja ik weet het, ik val in herhaling. Ik heb hier al zo dikwijls het verschil tussen Amke en Ella beschreven, al zo dikwijls gezegd dat Amke zo leergierig is en alles uitprobeert terwijl Ella net lijkt te wachten tot ze iets grondig kent vooraleer er mee op de proppen te komen.

Laat nu Amke toch al die jaren overal op blaadjes, snipperkes en hoekskes haar naam hebben geschreven en laat nu Ella ineens met een kunststuk van een naam op de proppen komen dat ze later eventueel nog kan gebruiken voor het ondertekenen van één of ander kunstwerk als ze die richting zou uitgaan of als logo voor één of andere zaak mocht ze daar haar zinnen op zetten.

Hier onder het kunststuk in kwestie en als ’t nodig is zullen we daar nog een patent op nemen ook.