Nadat Luc gisterenmorgen vroeg of ik geen zin had om even over een rommelmarkt te lopen en ik daarmee instemde na een rit op het binnenhuisveloke, trok ik mijn veelkleurige erg lichte zomerbroek aan en mijn koningsblauw T-shirt met een spreuk er op.

Zo liepen we over de rommelmarkt waar wel veel kramen stonden, maar veelal met kleren en vooral kinderkleren.

Bijna op het einde ervan word ik aangesproken door een vrouw die me ongevraagd een kleed aanprijst in donkerblauw met witte verticale strepen. Eerst denk ik dat ze het tegen mijn voorgangers heeft, maar neen, ze zegt het nog eens, wat een mooi kleed en ze wijst op de nepen *gruw gruw*, waarop ik haar herken en fel “neen” schud. Daarop maakt ze weer een opmerking in de stijl van toen:

(…) wees me op de halsafwerking en zei: “Dat is echt gepast voor grote borsten”.

Ik zei nogal beleefd dat het echt mijn stijl niet was en liep door. Mijn moeder had zo’n kleed *gruw gruw*.

Een kleine honderd meter verder heb ik gedacht: “En nu gaan we ons daar eens niets van aantrekken” maar ik besloot het wel op het blog te vertellen.

Waar moest ik anders weeral inspiratie halen. De drie halve concepten, die hier nog in de wachtrij staan, moeten eerst nog een einde krijgen alvorens ze publiceerbaar zijn

De titel? Gewoon een bedenking dat ze toch nog altijd de verkeerde niet tegen de haren in gestreken heeft.

Eindelijk ga ik iets aankaarten waar ik al jarenlang mijn gedacht over heb. Zo af en toe zeg ik er wat van, maar dan zo dat enkel Luc het hoort omdat het eigenlijk te dom is om er veel woorden aan vuil te maken.

Gisteren echter las ik er twee in één keer en bij gebrek aan inspiratie ga ik hier verwijzen naar Yvonne Serruys. Wie? Yvonne Serruys, je weet wel, de Belgische Camille Claudel¹.

Iets er voor had ik nog iets gelezen over een renster die na een buitengewone prestatie de vrouwelijke R. Enner genoemd werd.

Yvonne Serruys was een Belgische kunstenares -ze maakte haar kunst zélf- en de renster is haar eigen naam meer dan waard; haar prestatie valt niet te vergelijken met wat anderen presteerden.

Mensen hebben een eigennaam omdat ze niet in reeksen gemaakt worden en ik vind dat eenieder voor de persoonlijke eigenheid gewaardeerd mag worden.

Soms heb je van die dagen waarin ogenschijnlijk niks speciaal gebeurt, maar die ineens doorgaan als in een zalige gewatteerde soezelige roes. En neen, ik zit niet aan enig spul, ik houd ervan dingen in het écht te ervaren.

Sedert die uitstap naar Het OLT Rivierenhof heb ik dat. Zaterdag deden we niks behalve wat lummelen en wat surplacen op het binnenhuisveloke. Zondag was er de maandelijkse boekenmarkt.

Niks speciaal zou je -zoals ik al zei- zeggen, maar toch zou ik die drie laatste dagen met een gouden randje willen omlijsten.

Straks terug voetjes op de grond en richting Colruyt. De bananen zijn op. Als dat geen anticlimax is.

Hoe oud zou ik geweest zijn? Een jaar of 17? Ik mocht thuis eigenlijk niks, behalve wat me opgedrongen werd, zoals de jeugdbeweging en een clubke waar ik geen boodschap aan had. Daarover ga ik niet uitweiden, aangezien ik een seut was en het seut-zijn nog plezant vond ook.

Ook in mijn muziekkeuze werd er gecensureerd. Daar had ik het ook al over. Ik zat dus met platen van Marva, omdat mijn vader die graag hoorde en van Elly en Rikkert die mijn moeder graag hoorde. Mijn moeder vond Miel Cools ook wel goed, maar die platen hield ze zelf.

Stomverbaasd was ik indertijd toen ik naar een optreden van Jan De Wilde¹ mocht gaan. En daardoor gesterkt wou ik ook wel Zjef Vanuytsel² en Johan Verminnen³ zien en horen. Dat kon en mocht ik.

Verder moest het niet gaan. Raymond van het Groenewoud⁴ was ooit op TV geweest en ik werd verwittigd dat zo iemand slechte invloed had. Ik zou niet geweten hebben waarom, maar moeders wil was wet. Een andere, niet toegelaten zanger was Wannes Van de Velde⁵.

Van die sporadische uitstapjes heb ik nooit iets aan niemand verteld, niet in de school, niet in de jeugdbeweging. Het zou mijn imago van seut alleen maar versterkt hebben.

Na mijn trouwen heb ik wel enige schade ingehaald. Ik ging naar optredens van Willem Vermandere⁶, Miek en Roel⁷ en nog meerdere anderen. Ik was zelfs eens bij een optreden van Elly en Rikkert⁷, wat me enorm tegengevallen is. Ze hadden God gevonden, net op het ogenblik dat ik aan mijn/het geloof ging twijfelen. Geen paniek! God ben ik nooit verloren.

De opsomming en verwijzing hieronder is misschien overbodig, maar ik zet ze erbij voor als ik ooit mijn verstand zou verliezen. Daar mag ik niet mee⁸ lachen, maar ik mag er wel rekening mee houden.

Wat denk je dat er gebeurde toen Luc vroeg of Jan De Wilde een optie was om dat hoorapparaat te testen? Ik stond al bijna vertrekkensklaar toen hij zei dat het nog wel enkele weken zou duren eer hij optrad in het OLT Rivierenhof⁹.

Vorige vrijdag, goed op tijd, waren we daar. Het optreden was gratis en volgens het vol-is-vol-principe zou er daarna niemand meer binnen gelaten worden.

We waren niet de eersten, we waren goed op tijd om een mooie plaats te hebben en mijn hoorapparaat deed wat een hoorapparaat dient te doen; ik vergat er aan te denken terwijl Jan zong.

En als ik een seut was omdat ik Jan De Wilde graag hoorde, dan is dit een dikke middenvinger naar al diegenen die dat vonden, ik zat namelijk niet alleen op die tribune, maar ook vind ik het een beetje een dikke middenvinger naar mijn moeder (mag dat eigenlijk?) want bij het schrijven dezes vind ik enkele redenen waarom ik eigenlijk, volgens haar gedachtegang over hippies en het vrije leven, niet naar Elly en Rikkert had moeten/mogen luisteren.

De werken aan het Viaduct van Vilvoorde zijn gestart en die gaan acht jaar duren¹, jawadde. Wat me verwonderde was dat viaduct dateert van 1978 maar ik wel de indruk had dat ik het mijn hele leven heb gekend. Niet dus, dat kan helemaal niet.

En dan rijst de vraag hoe wij dan toch indertijd naar de kust reden. En ik weet het niet meer.

Mijn gepijnigde hersenen doen hun best en zeggen vragend: “de Van Praetbrug?” Neen, dat was de weg naar mijn grootmoeder. “En die autosnelweg dan?’ gonst het in de bovenkamer. Dat moet de A12 geweest zijn, weet ik nu. Die ging naar mijn andere grootmoeder.

Maar de kust? Neen, niks, pikdonker blijft het. Nochtans ben ik er meermaals geweest voor mijn trouwen. Nu ja, ik of we vertrokken toen wel niet vanuit Landen, maar van uit Overijse. Reden we over het Viaduct van Oudergem²? Ik weet het niet. Ik weet het helemaal niet meer.

Wat ik wel weet is dat we nu moeten proberen een oplossing te vinden voor dat Viaduct van Vilvoorde. Nu niet dat we vaak die richting uit gaan, maar er staan toch een paar uitstappen -één naar de kust en één naar Gent- op de planning.

En als ik dan lees dat de mogelijkheid bestaat dat je ’s nachts maar over één rijstrook kan terugkeren, zou ik zo een overnachting boeken in één of ander -veel te duur om een nachtfile te vermijden- hotel.

Hier onder de link met het artikel waarin een planningsschema te vinden is, wie weet wie nu denkt: “Die verduvelde Ring rond Brussel!” U weze gewaarschuwd!

Er was een tijd dat Luc, op de avond voor het onderhoud, de auto voor de poort van de garage parkeerde, de sleutel in de brievenbus stak en terug naar huis kwam. Een kwestie van een tiental minuten.

We kregen een berichtje als de auto klaar was en Luc hem kon ophalen.

Dat ophalen duurde iets langer. De garagist deed graag een praatje en Luc kwam met een hoop nieuwtjes naar huis.

En toen ging de garagist met pensioen …

Nu vertrekt Luc met de auto en blijft tijdens het onderhoud daar, ter plaatse.

Dan heb ik ondertussen een uur gefietst, een tas koffie gedronken, een deugddoende douche genomen en na nog een hele poos komt hij thuis, zonder nieuwtjes …

… maar wel met de bevestiging dat hij de juiste olie had gekocht.

Door het weer van de laatste weken stond het wandelen op een laag pitje, een erg laag pitje, op een zo laag pitje dat ik besloot dat ik het binnenhuisveloke ter hulp moest roepen.

De eerste keer dat ik na al die maanden binnenhuisvelokesrust opstapte had ik het na zes minuten al in het snotje. Dat werk niks. Want na zes minuten had ik al twee keer een been stijf moeten houden omdat het in een kramp geschoten was. Gelukkig was het twee keer een ander been. Gelukkig heb ik er maar twee.

Ik wou niet toegeven en besloot dat ik minstens tien minuten moest rijden. Dat deed ik. Alles deed pijn.

Ik besloot dat ik de dag daarop wel zou zien, iets van een 15 minuten misschien.

De volgende dag? Geen vuiltje aan de lucht. Ik reed en reed en reed en kwam ineens tot het besef dat ik al een half uur aan het fietsen was zonder ook maar iets te voelen.

Wat was me dat? Een verwittiging?

Ik heb mijn binnenhuisveloke dan maar beloofd dat ik hem niet meer zou negeren.

Ergens de voorbije week las ik dat de kiosk op de Antwerpse Groenplaats afgesloten moest worden omwille van drugsgerelateerde overlast.

Een deel van het piskakonderdeel van die overlast kwam zelfs in het onderliggende metrostation terecht.

En wat is de oplossing?

Bekende kiosk op Groenplaats in Antwerpen wordt vervroegd afgebroken¹ (…)

Of ik dat nu echt dé oplossing vindt of niet, speelt geen rol. Wat dan wel een rol speelde? We hadden gepland om zondag naar de Hofkamer in Antwerpen te gaan, de auto aan de rand te parkeren en de tram naar de Groenplaats te nemen.

Waarop ik bij het lezen van het artikel dacht: “Aha! Een uitgelezen moment om die kiosk nog snel even op foto te zetten”. Het vervolg van die gedachte was niet zo fotogeniek, die luidde: “Maar ik moet toch iets hebben om mijn hoofd te bedekken”.

Sedert april en tot eind oktober 2023 stond er alle zondagen van 11.00 tot 17.00 uur “De Hofkamer” in onze agenda vermeld. Want ja, die was dan geopend voor het publiek en voor leden van Herita was/is dat gratis.

Zondag na zondag werden er stokken in de wielen gestoken, zodat ik eind juli besloot de melding gewoon van de agenda te halen. En dat deed ik.

Tot ik ergens de voorbije week, bij het herschikken van de boeken en de boekenkasten, merkte dat de twee boekjes die ik als lid van Herita had gekregen domweg deel II en deel III uit een reeks waren. Deel I dateerde blijkbaar van vóór mijn lidmaatschap. Had het nu de delen 15 en 16 betroffen had ik daar niet van wakker gelegen. Nu wel, al bleef het bij wat overdenken overdag.

Enig opzoekwerk later leerde me dat deel I over -inderdaad- de Hofkamer handelde en dat je die boekjes ter plaatse kan kopen of via e-mail bestellen.

Voilà! Zo simpel kan het zijn. Zouden we toch maar … ? We zouden toch maar … gisteren zondag, want de andere zondagen van de maand augustus zijn al ingevuld. Maar gisteren was de dag met de vele voorspelde regen. Daar hebben we toch even over getwijfeld. Maar we zijn niet van suiker en ook niet echt watjes.

En achteraf waren we effenaf content dat we door hadden gezet.