Slow en mske zijn, voor de evenementen, zo van tijd tot tijd eens een week weg. Dan hebben ze geen vuilbak om buiten te zetten. Slow en mske produceren dus minder afval. Ze betalen wel voor een gans jaar.

Slow en mske brengen veel zelf naar het containerpark. De laatste tijd gaat dat dan ook af van hun kaart. Die kaart? Dat is per beurt. Maar op een fiets transporteer je toch niet zoveel als in de koffer van een auto?

Slow en mske betalen milieutaks voor een firma, omdat mske hier een zaak heeft ondanks dat ze voor de evenementen, zo van tijd tot tijd, eens een week weg zijn en dan ook minder water, minder elektriciteit en minder wat-dan-ook verbruiken.

Hebben ze daar ooit al over geklaagd? Neen.

Maar wat er nu toch over is, is dat ze de vuilnis op de afhaaldagen niet meenemen en gewoon laten staan.

In de zomer had Slow opgebeld omdat de GFT niet was opgehaald en ze hier met een berg afval zaten dat er niet in kon.

Nu was het, nog maar eens, de PMD en mske belde niet de instantie, ze belde de stad. Ze legde het ganse voorgaande uit. Dat zij hier, ondanks de administratieve aard van de zaak, en enkel met hun tweetjes zijnde, meer moeten betalen, daar is niets aan te doen. Dat is het politiereglement. Dus twee pc’s zijn genoeg om Slow en mske evenveel te laten betalen als de stinkfabrieken uit de industriezone. In elk geval, gingen ze het nodige doen voor de vuilophaling en misschien zouden ze diezelfde dag nog wel iets horen van de instantie.

We hoorden hier niets en de zak PMD staat hier nog altijd.

De laatste tijd viel het mske op dat er nogal veel, zijzelf doet het trouwens ook, een combinatie gebruikt wordt van “wel” en “niet”. Of van “wel” en “geen”.

“Wel wel wel” dacht mske “als dat niet tegenstrijdig is”. Ze wou eens gaan kijken hoe dikwijls dat wel niet voorkomt toen ze de site vond waarin ze las dat dat volledig correct is.

“Allee” dacht mske toen ze aan al die wellekes dacht die ze al uit mijn berichtjes geplukt had.

Wat een grap hé!

Je gmail niet vertrouwen omdat ze kunnen meelezen …
terwijl je klant van Belgacom bent.

We staan aan het begin van een natte en vooral koele week. “Het is te fris voor september, maar voor de rest zitten we met perfect normaal herfstweer”, zegt weerman David Dehenauw in Het Laatste Nieuws.

Dat las mske gisteren in de gazet.

En ja, ze vindt dat ook, over dat herfstweer valt niet te klagen al is het dan te fris voor september. Het viel hier gisteren nogal mee.

Mààr! Het is nog geen herfst! Weerkundig is het nog altijd zomer zenne! En dat nog tot het einde van die natte en vooral koele week.

Vallen wij nu over zo een futiliteit? Ah bah neen! Maar mske krijgt de kriebels van dat altijd de eerste te willen zijn. Een week op voorhand kerst of nieuwjaar wensen om toch maar eerst te zijn, op de 10de september een reportage maken over 11 september om toch maar de eerste te zijn, een week op voorhand 1 aprilgrappen uithalen omdat er op 1 april haast niemand meer inloopt …

Maar de herfst? Die is nog niet bezig en dus is het een koele en natte zomerweek en het is te koud voor september. Punt uit!

Het leven kan toch ingewikkeld zijn zo als mens zijnde. Als mens zijnde heb je een polshorloge. Dat ding werkt op batterijtjes, dat weet je, maar die batterijtjes heb je nog nooit gezien, want als dat batterijtje plat is, stap je gewoon de juwelier binnen, waar je het horloge kocht, die vervangt dat, jij betaalt vijf euro en je bent weer voor enkele jaren gerust.

Zo zou het moeten zijn. Maar dan gaat die juwelier dicht.

Begin maar hé! Je ziet prijzen van batterijtjes passeren en je vraagt je af waarom je daarvoor vijf euro zou betalen als die dingen een iets en een niets kosten.

Je probeert zelf dat polshorloge open te maken. Dat lukt. Je haalt dat batterijtje er uit dat zo groot is als een tandvulling en je merkt dat de reservebatterijtjes die je hebt allemaal te groot zijn.

Het goeie batterijtje? Nergens te vinden. Jawel op internet maar daar moet je er dan een stuk of tien ineens van kopen. Die gaan plat van te liggen ook denk je dan.

Maar ondertussen ligt je polshorloge daar maar met haar binnenwerk bloot en riskeer je dat die tandvullingdat batterijtje de grond kust.

mske heeft er een geweldige hekel aan dat mensen haar in het oog houden. En dat spitst zich nog het ergste toe op haar eten. Ze haat het wanneer blijkt dat mensen haar observeren als ze eet.

Van waar het komt? mske denkt oorspronkelijk van haar moeder. Die kon zo ’s morgens na het morgengebed rechtover mske komen zitten en zat dan constant te zeggen: “eet voort! Je gaat te laat op school komen. Eet sneller. Kan je niet sneller kauwen. Slik dan”.

Later kwam het zo dikwijls voor dat er bij het eten zomaar mensen kwamen binnenvallen voor va, die was rijkswachter en blijkbaar moest iedereen daar dan goed mee staan. Dus kwamen ze voor futiliteiten, dropten zich in de zetel en mske kon niet eten.

Nog later, va was gepensioneerd, dan was er zelfs geen hal meer, dan kwamen ze zo door de voordeur recht de eetplaats in.

Toen mske de eerste keer bij de ex-schoonouders ging wist Dikpee achteraf zomaar te vertellen hoeveel boterhammen ze op had en wat ze er op had gelegd. Veel zal het niet geweest zijn, mske at voor een mus.

En dan ooit eens op vakantie met Duitse vrienden. Daar was een koppel bij dat heel goed wou laten zien dat ze van een categorie hoger waren zeker. Die wisten alles van alles. Ook toen mske een zoetwaterforel had besteld en het beest met kop en ogen en al op haar bord had liggen kijken bezwoeren ze haar dat ze de botersaus er moest over gieten, dat kan zijn, maar mske nam geen saus, en dan, owee, domme mske, ze moest de kop en de ogen opeten! En dat terwijl mske al een stuk patat over die ogen had geschoven. Ze houdt er ook niet van dat haar eten zélf haar in het oog houdt.

Bernd had gelachen en iets gezegd over links laten liggen waarop mske antwoordde dat ze dan maar schoon van rechts kwamen, waarop Bernd nog harder had gelachen en iets had gezegd over: “Ins Essen gequatscht”.

Nu wou ik dat vertellen en ik vroeg mske: “mske! Hoe schrijf je: ins essen gequatscht?”

mske heeft het opgezocht en kwam daarbij dit stukske tegen. Ze glimlachte want de herinnering kwam weer aan een lachende Bernd met zijn favoriete cabaretier.

“Oh!” dacht mske “er was nog iets met: “Das Bild hängt Schief”. Dat had Bernd ook altijd gebruikt bij domme situaties. mske zocht het op.

Sorry hoor Bernd, waar je ook mag zijn, maar het is niet aan mske besteed, dat soort humor.

Een goede raad dus! Als je met mske aan tafel zit, kijk dan liever naar het scheefhangende schilderij dan in haar bord.

Gaan we nog eens lachen met de spammers?

Er is er zo ene die schreef:

Aw, this was a really quality post. In theory Id like to write like this too taking time and real effort to make a good article but what can I say I procrastinate alot and never seem to get something done.

En waar schreef die ene dat?

Bij dit bericht van hoge kwaliteit.