De dag dat Slow en mske hadden afgesproken met vrienden daar in het hoge noorden, was mske dolblij dat ze haar kleinere short had meegenomen. Ze was net voor de vakantie tot de conclusie gekomen dat ze daar niet meer in kon.

Maar toen, die dag, na amper twee dagen ging het wel weer. Er was echter een probleem. Ze had geen bijpassende bloes bij. Die ging ze zich maar kopen daar op de braderij.

Die avond, was me dat schrikken, zij Slow dat achterkant van het bloeske gepluisd was. mske was er het hart van in. Dat kwam natuurlijk door dat rugzakske.

mske googelde wat, hoe ze die pluiskes weg kon krijgen. HA! Blijkbaar bestaat er een pluizendief, pluizenverwijderaar, pluizentondeuse, te verkrijgen bij Blokker. En er was een Blokker in de winkelstraat. mske kocht zich de miniversie, dat is altijd handig om mee te nemen.

Ze zette zich aan het tafeltje, legde het bloesje plat en ging aan het scheren … oh zo héél voorzichtig. Nah! Dat was goed gegaan, alleen dat laatste plukje wou ze ook nog hebben. Was er een plooitje? Was mske wat onvoorzichtig? Een snee in dat bloeske. mske was er het hart van in. Ze maakte het dicht, maar ze had enkel witte en zwarte draad.

Slow zei: “had je het me niet getoond, ik had het niet gezien” maar ja, mske vond het toch niet goed.

Eens thuis gekomen heeft ze onmiddellijk die zwarte draad terug los gemaakt en het met garen van een overeenstemmende kleur hersteld.

En nu ziet ge er nog minder van, zelfs mske moet gaan zoeken.

Bij tijd en wijle, gaan Slow en mske eens een cafeetje binnen, meestal omdat ze dorst hebben. Soms voor de gezelligheid. Maar af en toe ook eens omwille van een andere nood.

En omdat mske het nogal onbeleefd vindt om plompverloren iemands’ sanitaire voorzieningen te gebruiken, nemen ze zich dan een degustatie, omdat ze dat beschaafder vindt dan ergens binnen te lopen, je ding daar te doen, geld op de toonbank te gooien en weg te wezen. Zelfs geschreven lijkt het nergens op!

Dat deden ze op Terschelling ook. Ze zetten zich in de aangename terraszeteltjes, bestelden een drankje en toen dat gebracht was, stapte mske richting sanitair. Daar stond de deur van de wc wagenwijd open. Op de wc zat een kind van een jaar of acht. Ervoor stond een vrouw.

Toen die mske zag begon ze de broek van het kind op te trekken en ging zelf de wc binnen, trok de deur dicht om die onmiddellijk terug open te duwen en te zeggen dat ze niet op slot kon, maar dat ze dat even tevoren wél had gekund.

Gezien de tijd die was voorbijgegaan tussen het beslissen, het gaan zitten, het bestellen en het brengen van die drankskes vroeg mske zich af wat die twee daar in ’s hemelsnaam al de ganse tijd hadden zitten doen.

Nu ja, ineens trekt dat kind die deur van die wc open, moeder zit daar op met haar broek in haar handen, wat een gedoe zeg! Die vrouw trekt die deur terug dicht. Als ze van die wc komt zegt dat kind: “mijn poep komt nu wél!” Dàt hadden ze zitten doen. Wachten op de poep die komende was.

mske, geen interesse hebbende in de poep van anderen is het afgebold. Ze zei tegen Slow: “ik ga hier niet!” Hij ging wel … bij de mannen wel te verstaan. “Ga toch bij de mannen” zei hij daarna. mske vertikte het. Ze zei: “ik zal wel bij Doeksen gaan, daar gaat de deur tenminste op slot”.

Toen de vrouw met het kind buiten kwamen liepen ze gewoon de straat op. Ze hebben de scrupules niet die mske wél heeft. Nu ja, mske denkt daar maar het hare van.

Bij Doeksen kwam een vrouw van de wc en riep zomaar in de hal naar een puber: “moet jij nu nog plassen?” Het wicht maakte geen aanstalten, waarop de moeder, met een blik op mske, zei: “er zijn hier nog mensen die moeten plassen”. Blijkbaar moest het wicht en haar vriendinnetje en ook nog het kleine uk en …

De deur van de mannen wc ging open, er kwam een vrouw uit. mske stapte daar binnen.

Jawadde! Die haar poep was wél gekomen, mske heeft de ganse tijd haar adem in gehouden.

Die dag in Franeker zijn ze, nog voor ze aan het station kwamen nog snel bij Poiesh binnen gestapt. Ze moesten nog wat te eten hebben.

En daar hing het uitdagend te lonken en te lokken.

Aan zo een uitnodiging liep mske niet voorbij en zeker niet dat ze hier thuis ook zo af en toe eens droge worstjes meebrengt.

De “Fryske droege woarst” smaakt iets pittiger door dan de hier gekende, die is namelijk erg zacht van smaak.

• De gestrande potvis op Terschelling net op de dag dat zij daar waren.
• Het verslepen van de gestorven potvis naar Harlingen.
• De pogingen om het dode dier op het droge te krijgen.

• Toen ze weet kregen van het aanspoelen waren ze terug aan land.
• Toen ze weet kregen van het verslepen was hij al aangekomen.
• Toen ze weet kregen van de pogingen was het dier al op het droge.

 
Ze hadden natuurlijk naar het verwerken van het kadaver kunnen gaan kijken, maar daar pasten ze voor.

Ondanks het feit dat mske hem al had verwittigd over de boten en bootjes keek Slow toch zijn ogen uit naar al dat water en watertjes en al dat verkeer op het water en bruggen en bruggetjes die openden en sloten voor al dat watergeweld.

“Jawadde” zei hij “wat moeten die doen als ze in panne vallen?”

En toen wist hij het! Hij zei: “dan bellen ze toch Touring Waterhulp!”

Jaja, Slow en mske waren dus op vakantie en jaja nu zijn ze terug. Mooie liedjes duren niet lang, lelijke trouwens ook niet maar dat valt zo niet op.

Uitgerekend op de warmste dag van het jaar kwamen ze naar huis, maar dat wisten ze natuurlijk nog niet toen ze boekten.

Ik heb hier wel al één en ander van tijdens hun vakantie verteld maar vanaf nu mag het dus officieel. We beginnen met hun terugreis. Ah ja, de spoorwegen, altijd goed voor een verhaal hé. En al ging de heenreis uitstekend, de terugreis …

Het ging goed tot in Utrecht. Daar hoorden ze dat enkele treinen uitvielen door de warmte. Die van hen? Die stond nog aangekondigd. Ze slenterden richting perron, ze hadden tijd genoeg, om daar te horen dat hij mogelijk toch niet zou vertrekken door problemen in Geldermalsen. Hij zou toch vertrekken, ze gingen die naar Nijmegen volgen en vandaar uit verder naar Maastricht sporen. Iedereen stapte op. De trein zou toch niet vertrekken en iedereen mocht af stappen.

Het alternatief? De volgende naar Nijmegen, daar de boemel naar Roermond en daar de boemel naar Maastricht. Zodoende kwamen ze in Maastricht aan op een moment dat ze normaal thuis hadden geweest. In Blerick mochten ze voor één of andere rede nogmaals bijkomend overstappen, maar ondertussen werden ze dat overstappen al wat gewend.

Ze zouden normaal gezien om 15.38u aan het station van Landen gestaan hebben, nu was het 17.38u. En dan dacht mske dat het toch goed was dat ze gisterenmorgen zo vroeg op waren, want eigenlijk wilden ze een uur later vertrekken.