Slow en mske hadden niet gekeken wat er op TV was en zaten wat te zappen, t.t.z. Slow zapte en mske zat, en toen zei mske: “dat ziet er precies om te lachen uit” en ze lieten “The Stepford Wives” opstaan.

Gelachen dat ze hebben, gelachen … omdat het zo een draak van een film was. Als ’t om te lachen was, was dat niet bijster goed gelukt.

Naarmate de film vorderde en de verhaallijn duidelijker werd begon mske te denken dat hij om te griezelen was. Maar er waren de nodige tegenstrijdigheden en onmogelijkheden.

Gegriezeld dat ze hebben, gegriezeld … omdat het zo een draak van een film was.  Als ’t om te griezelen was, was dat al helemaal mislukt.

“Naar wat kijken jullie?” vroeg Bollie en ze keek mee en ze zaten met hun drie meewarig te zijn omwille van die mastodont van een miskleun.

Thuis gekomen keek mske in de humo en zag dat de film als een Amerikaanse thriller van 2004 stond vermeld.

Als het om te thrillen was, … laat maar zitten!

Zodoende ging mske nog maar eens neuzen op het internet en vond dat het een verfilming was van het boek “The Stepford Wives” van Ira Levin. En Ira Levin is ook de schrijver van “Rosemary’s baby” en “Sliver”, welke beide ook verfilmd werden. mske heeft geen van beide films gezien, maar heeft wel “Sliver” gelezen, wat ze ook al geen fantastisch boek vond. Nu wil ze wél “The Stepford Wives” (proberen te) lezen, uit pure curieuzigheid.

De goeie kanten van dat monsterachtig geval? Bette Midler.

Dinsdag wou mske nog eens wat fietsen, maar Slow bedacht dat ze misschien naar Bad Company konden kijken. Ze hebben er naar gekeken en het was doenlijk, met uitzondering van een paar achtervolgingen te veel.

Maar! Als mske ooit eens een film zou maken, als dat ooit zou gebeuren, dan zou ze, in geval daar een scherpstaande bom in voorkomt, nooit tot de laatste seconden wachten om die bom te ontmantelen. Kwestie van eens origineel te zijn. Dat is nu bij elke bom dat ze die tikker laten zien en horen en van die zenuwvretende muziek geven. Het is gewoon niet spannend meer omdat iedereen toch weet dat dat ding niet gaat ontploffen.

En als ze die een half uurke voor ontploffing uitschakelen, kunnen ze de gewonnen tijd gebruiken om publiciteit te geven en niet meer tussen de film want enerzijds trachten een film maken om je nagels op te vreten tot achter je ellebogen van spanning, maar daar om de tien minuten, gedurende tien minuten publiciteit tussen geven, dat is pas een anticlimax.

Slow en mske overwegen om in het vervolg op te nemen wat ze willen zien en dan kunnen ze de publiciteit door spoelen. Alleen … hoe moeten ze dat dan oplossen als ze willen kijken naar iets dat al opgenomen is terwijl ze iets anders willen opnemen?

Slow stelde voor om naar Pandemic te kijken, met Bruce Boxleitner. Dat had hij er bij gezegd. En mske zag Bruce Boxleitner met een tropenhelm op en dacht: “hoe heette dat feuilleton ook weer?”

Na een snel onderzoekske zonder gevolg, mailde ze naar Zoneke. “Hoe heette dat ding weer met die kerel die grootwild vangt om aan de kost te komen?” Ze deed een efficiënter onderzoek en vond het: “Bring ‘em back alive” en Bruce Boxleitner was daarin Frank Buck. Zoneke en Zus hadden daar lang geleden naar gekeken.

“Mama” zei Zoneke daarna aan de telefoon, nu niet dat Zoneke speciaal daarvoor opbelt, maar waar hij wel voor opbelt heeft hier niks mee te zien, zodoende … “Mama” zei Zoneke dus “ik heb daar nog niet zo lang geleden ook aan gedacht, maar ik kon er niet opkomen”.

Voor zover Frank Buck.

Pandemic was een ander paar mouwen. Het was een rampenfilm zonder het gewone gekrijs en zonder al te spektakelzuchtig te worden. Hij was best te bekijken. Om elf uur echter, bij de vijfde interruptie voor reclame, kreeg mske het echter wel op haar heupen en zei dat het haren hoebbel begon uit te hangen. Slow, die dacht dat de film bijna ten einde was, kwam efkes kijken om te merken dat die nog drie kwartier duurde en dat was er te veel aan. Drie uur film!

Enkele opmerkingskes van mske:

• Gelukkig dat ze niet voor alle 6.000 doden de weg van de besmetting lieten zien, of we waren nog aan ’t kijken;
• De man van de FBI geeft een wapen aan zijn vrouw ter bescherming nadat ze hun zoon de kamer uit zonden, maar ze zien niet dat die achter het muurke staat te spioneren;
• Diezelfde man zegt tegen zijn zoon dat hij goed voor zijn moeder moet zorgen en als hij dat doet, met dat wapen dat dan nog niet eens goed verstopt zat, moet hijzelf voor de gevolgen instaan;
• Dat de ene mens al straffer ineen zit dan de andere, dat is een feit, maar bij een ziekte die zo snel om zich heen slaat en zo snel dodelijk is, een meisje 14 -of was ’t 16- die al van redelijk vroeg in ’t begin de symptomen van het einde vertoonde te laten overleven, dat is niet logisch. Of was omdat ze het nichtje van de dokter was?
• Ze lopen allemaal met een masker op, maar als er echt risico is, dan zetten ze dat masker af.

Het is maar een film en laat ons hopen dat het maar bij film blijft, je mag er niet aan denken dat het zich in realiteit zou voordoen.

Dank zij  Manko Kapak kwamen er nog zo tal van jeugdfeuilletons om het hoekske kijken en zeggen: “piep, herinner je mij ook nog?” Gisterenmorgen heeft mske ze efkes opgeschreven en toen ze begon te zoeken, vond ze toch een site waar ze allemaal op staan. “Goed zo” dacht mske “dan moet ik er niet al te veel uitleg meer aan geven.

Aan al wat hier volgt heeft ze dus herinneringen, veel herinneringen, weinig herinneringen, goei herinneringen, … Dat zal af gehangen hebben van het interesseniveau dat ze er voor had waarschijnlijk.

• Manko Kapak: hiervan herinnert ze zich vooral het gezicht en de armband en de imposante manier van Jan Gorissen, wat we nu acteren zouden noemen. Om praktisch onbeweegbaar, enkel met taal, zulk een herinnering aan een kind van vijf mee te geven, daarvoor moet je -denkelijk toch- een rasacteur zijn.
• Killary Harbour was dan weer iets, waaraan mske nog erg veel herinneringen heeft. Spannend waarschijnlijk en net goed op het tempo van een kind van zes.
• Tijl Uilenspiegel was dan weer heel wat minder. Later hebben ze ook gepoogd om het opnieuw uit te geven. Het was afschuwelijk en slecht geacteerd. Wat mske zich wel herinnert, behalve -nog maar eens- Senne Rouffaer, was de manier waarop die Sansculotten hun vesten verkeerd aan hadden, vooral dat arrogant stuk vreten van een “Dargonne”. Weer lof voor Jan Gorissen, want klein mske heeft in Dargonne nooit Manko Kapak herkend.
• Zanzibar: niks, behalve dat Wies er aan meedeed.
• De Tijdscapsule: blijkbaar dachten ze toen dat in 2500 de mensen terug een strak pak, een bolhoed en een paraplu als uitgaanstenue gaan hebben … of neen, was dat nu niet omdat ze in 2500 dachten dat ze in de middeleeuwen zo gekleed liepen? Afin, dat was het dan ook.
• Kapitein Zeppos: Kapitein Zeppos was samen met Johan en de Alverman de topper der toppers. Verder geen commentaar, wegens te groot succes en al al te veel commentaar.
• Johan en de Alverman: zie Kapitein Zeppos.
• Axel Nort vond ze gewoonweg goed, maar om er nu echt iets over te zeggen …
• Midas: Peter Paracelsus vindt iets uit -een manier om goud te maken, blijkt- en voor zover mske zich herinnert, hebben ze het ganse feuilleton weg en weer gelopen om de formule daarvan te beschermen en/of te vinden. Bleken die plans al de ganse tijd in de pyjamazak van die kleine te zitten – heette die nu niet Wombie? De pyjamazak hé, niet die kleine.
• Kapitein Zeppos De Eglantier en Tweng: niet bepaald overtuigend. mske werd al wat ouder ook hé.

En omwille van dat ouder worden, heeft ze de volgende wel gezien, maar zijn ze niet zo blijven hangen.

• Fabian van Fallada
• Keromar
• Het zwaard van Ardoewaan
• De kat
• Magister Maesius

En toen, toen kwam er iets dat “Tim” heette. En mske dacht: “lap, de glorietijd is voorbij, want dat was nu eens iets idioot. Ze heeft er dan ook niet verder naar gekeken. En al wat erna kwam heeft ze niet meer gezien.

Er is er nog ene, die we efkes gaan vermelden. Dat is die “Bart Banninckx” die ook op die site genoemd wordt. Dat was een bagatel van niks, waarvan zelfs het kind mske zich al afvroeg of dat nu gemaakt werd omdat die “Bart” ergens bij de ene of andere een wit voetje voorhad. Vraag die ze zich, heden ten dage, nog steeds stelt trouwens, al zou ze het nu geen wit voetje meer noemen.

In elk geval, moest je absoluut op woensdagnamiddag thuis zijn om ze te zien, al staat mske nog iets voor dat ze soms de episode op zaterdag opnieuw gaven. Het gemak van de hedendaagse technologie was er nog niet.

Het was dan ook een straf, dat ze net in de periode, dat ze net op de doelleeftijd van Nonkel Bob, of TV Ohee, of hoe het destijds ook heette was, ze op woensdag en zaterdag naar de catechese moest en bovendien nog naar de tandenspecialist voor haar “appareil”.

Er werd wel altijd voor gezorgd dat ze die woensdagen, als het feuilleton was, geen afspraak hadden.  Mogelijk kwam dat ook voort uit het feit dat moe dan ook niet kon kijken, maar we zullen haar maar het voordeel van de twijfel laten, zeker …

“Het is terug Taggart” zei Slow “en van 2008”. Nagelnieuw dus. En hij mocht er zijn. “Maar” dachten ze achteraf “duurden die afleveringen vroeger niet langer?” Op minder dan een uur was het zaakske beklonken. Uitkijken naar de volgende zaterdag. Eerst uitkijken naar volgende dinsdag, dan komt de humo.

Wat hebben ze nog gezien vorige week? Wel, eigenaardig genoeg: “The Color Purple”. mske heeft iets tegen films waarvan iedereen zegt dat ze ze moet zien. Meestal vallen die tegen. En gezien het gegeven van “The Color Purple” dacht ze dat die film haar niet ging zinnen.

Slow had hem opgenomen, zo anderhalve week of zoiets terug, omdat hij wist dat mske Whoopi Goldberg graag bezig ziet. Zodoende wou mske het wagen om toch eens te kijken. Ze vond hem goed, eigenlijk heel goed zelfs, buiten een wat erg langdradig stukske tegen het einde aan. Het was helemaal niet het tranerige ding noch het typische zwart/wit afschilderen van de rassenproblematiek dat ze verwacht had.

En “The Shipping News” hebben ze ook bekeken. Waarschijnlijk zal niet iedereen die film goed vinden, maar Kevin Spacey speelt nu eenmaal niet in films die tot het normale genre behoren – wat is normaal? In elk geval vonden Slow en mske de film goed, eigenlijk vond mske hem heel goed zelfs.

Slow en mske vinden Kevin Spacey dan ook een topacteur. Tot op heden is er maar één film geweest met hem die ze niet konden smaken, “The Big Kahuna”.

Dat ze niet alleen zijn om Kevin Spacey goed te vinden, wordt bewezen door het feit dat hij een jaar professor “eigentijds theater” wordt in Oxford, de pietzak!

Het was hier al wel ter sprake gekomen, “‘Allo ‘Allo!” van lang geleden. Het was gewoon een vermelding van Slow dat hij het niet had gevolgd. mske kan niet zeggen dat ze het echt gevolgd heeft, maar als het was, keek ze wel. Dat was trouwens een periode dat Zus en Zoneke gek waren op zulke dingen en op een zekere manier kon het mske wel bekoren, op een andere werkte het op haar systeem.

Slow had het dus niet gevolgd, maar kende het van horen zeggen en hier en daar een fragment, maar toen we hier gisteren over “it is I, Leclerc” begonnen dacht hij dat wij dat over die begrafenisondernemer hadden.

Efkes ter informatie aan Slow, Leclerc was niet de begrafenisondernemer. De begrafenisondernemer, Alphonse, had een boon voor Madame Edith, de vrouw van René en had het over zijn “dicky ticker”. Eerlijkheidshalve dient gezegd dat mske dacht dat hij het over zijn “ticky ticker” had. Leclerc had een boon voor Madame Fanny en was dan al dikwijls onder de lakens van het bed op zolder te vinden, als hij al niet vermomd rond liep te lopen.

“Waarom moest die flik dan zo slecht spreken?” vroeg Slow zich af. Wel, dat is ook niet moeilijk, officer Crabtree was een Engelsman die in Frankrijk dienst deed en sprak slecht Frans, maar aangezien het een Engelstalig feuilleton was, moest hij slecht Engels spreken om een beetje geloofwaardig over te komen.

Nog een paar andere leuke personages uit het feuilleton, volgens mske dan toch, waren Herr Flick, Lieutenant Hubert Gruber en Captain Hans Geering. Jammer genoeg werd deze laatste vervangen door die Italiaan met zijn kieken op zijn kop en die vond mske al veel minder geslaagd.

Effe serieus! ‘Allo ‘Allo! is een parodie op een Engels oorlogsfeuilleton “Secret Army”, dat verhaalde over het Belgisch verzet, dat poogde Britse piloten het land uit te krijgen tijdens de Tweede Wereldoorlog.  Een reeks die mske ook zag, maar waar ze helemaal niets meer van afweet dan dat ze één van die twee kanalen, waar er nu zo een gerommel rond is, in de generiek gebruikten.

De film van gisteravond begon niet zo slecht. Het gegeven was ook niet slecht. Een presidentsdochter wil een normaal leven als ze op de universiteit gaat studeren. Tot Bollie en Zoneke terug kwamen viel dat allemaal nogal mee en mske was blij dat Slow de video had geprogrammeerd.

Eens thuis hebben ze naar de rest gekeken. Pulp!  Want wat bleek? De juffrouw kon haar leventje krijgen als het haar vader, Mr. President, goed uitkwam. En wat was het verschil vóór en nà de campagne? Ze was de presidentsdochter en bleef dat. Afknapper!

Over presidentencampagnes gesproken … heeft er al iemand gemerkt wat voor een gezicht die ene presidentskandida(a)t(e ) op alle foto’s trekt? Ik zeg wel het gezicht dat die “trekt” en niet dat die heeft. Dat is een groot verschil. Maar op alle foto’s trekt die een gezicht alsof die chronisch verrassingen krijgt voorgeschoteld: ogen opengesperd en mond in verbaasde uitroepstand. Die moet daar toch een knoppeke voor hebben

Als ’t klokske van Rome slaat …

Vele jaren geleden had mske zo het idee dat de films die er toen gedraaid werden, kwalitatief beter werden. Haar grote voorkeur ging toen uit naar de Indiana Jones films. Ze kreeg een Indiana Jones poster voor haar verjaardag van Broerke met een levensgrote Harrison Ford. Die werd nooit opgehangen. mske vond de films goed én de acteur maar dan wel om zijn acteertalent.

Nadat “The Last Crusade” uitkwam, bekoelde mskes enthousiasme. Achteraf bekoelde mskes enthousiasme eigenlijk een beetje voor alle films, al blijft Harrison Ford één van haar favoriete acteurs.

“Kijken we naar The Last Crusade?” vroeg Slow gisteren. En nu denkt mske werkelijk dat het die film geweest is die zo ontgoochelend was, dat ze al de rest ook maar opgeborgen heeft. Die hangt gewoon aaneen van overdreven lange achtervolgingen en nutteloze gevechten. Misschien moet ze toch “Raiders of the lost Ark” en “Indiana Jones and the temple of doom” nog eens bekijken. Misschien vindt ze daar nu ook niks meer aan.

Achteraf kon ze weer sms’en voor een DVD-verzamelbox, maar dat heeft ze niet gedaan, ze heeft de video-verzamelbox.