Als het regent kunnen Amke en Ella niet met de go-wagen rijden.

Zondag bij het naar huis komen kreeg Slow het te warm van al die omleidingen maar hij kreeg het ook te warm omdat de auto te warm kreeg.

Radiator kapot. Is het al opgevallen dat hier alles stuk gaat de laatste week?

“Nu kunnen we dinsdag niet naar Amke en Ella” zei Slow, maar hij bedacht dat hij het desnoods ook wel met de fiets wou doen, of met de bus. Dat met die fiets zag mske niet zo zitten. Ze moeten dan in ’t donker nog die dertig km terug ook en de bus terug rijdt maar tot in Tienen.

“Waarom met de fiets?” vroeg mske “we hebben het juiste gerief in de koffer staan”.

En wat stond er toen in de koffer? En staat er nu terug in want de auto is gemaakt? Een go-cart voor Amke en Ella en dan nog ene waar ze alle twee op kunnen. “Zie je” zei mske “ik vanachter en jij aan de trappers”.

Zo zie je maar, Slow en mske zijn altijd op alles voorbereid. Een ander heeft een reservewiel mee, zij een reserve wagen, als is het er dan ene met pedalen.

De trein naar Bokrijk was een dubbeldekker. Natuurlijk gingen we vanboven zitten. Samen met ons stapten twee mannelijke reizigers op. Een heer in een maatpak en een jongen met iets wat op dreadlocks leek maar het toch niet was. Zo zaten we met zes in een verder lege wagon.

Amke en Ella keken hun ogen uit, zoals gezegd, en genoten. Ergens onderweg had ik de deur achter mij horen open en dicht gaan en ook ergens onderweg stapte de heer in het maatpak uit.

Iets later begon Amke te zingen van “Amika, Amika, jij bent alles in mijn leven” en Ella deed mee. Het was niet echt luid, maar het was niet echt stil ook niet. Maar ja, de wagon was leeg tot ik me afvroeg of de jongen wel degelijk … Ik draaide me om en keek in een paar lachende ogen, zo een tweetal plaatsen achter ons. Hij grijnsde van oor tot oor.

De trein vanuit Bokrijk was ook een dubbeldekker. Natuurlijk gingen we boven zitten. Er werd echter niet gezongen. Iets voor ons station hebben we Amke en Ella moeten wekken om af te stappen.

Er was een schuine plank in de speeltuin. Zo een met een touw waarop je het touw moest grijpen en naar boven (trachten te) lopen. Ella ging dat maar eens doen.

De helling was nogal steil en Ella’s klimpartij was hilarisch. Ze viel om, stond recht, zwalpte, ging scheef hangen maar hield dat touw vast en ging manmoedig verder. Slow zat met de tranen in zijn ogen van het lachen en zei, wat hij in zulke gevallen altijd zegt: “ik wil een camera”.

Ella is boven geraakt. Ze ging van de schuifaf en ging opnieuw. Na haar kwamen een bende pubers die het karweitje waarschijnlijk sneller konden afwerken, maar Ella gaf geen krimp. Ze konden wachten tot zij boven was.  Eén ongeduldigaard nam dan maar het laddertje terwijl de anderen in de wachtrij stonden. Ondertussen neuriede Slow het deuntje van Comedy Capers.

Een jongedame van zowat zes gleed van een schuifaf en kwam nogal onzacht in aanraking met een knulleke van ongeveer dezelfde lengte dat net op dat laatste moment voor die schuifaf ging staan. Ze stak haar armen ter bescherming voor zich uit maar kon niet verhinderen dat ze met haar hoofd tegen het hoofd van het knulleke knotste.

Het manneke, geschrokken en beduusd door deze plotse omhelzing, deed teken van “hé rustig aan”, maar keek toch wat bezorgd naar de chaperon en chaperonne op de achtergrond.

Op de vraag: “doe jij dat altijd zo als je een tof jongetje ziet?” keek de jongedame heel erg onjongedamesachtig en grijnsde.

Een jongedame van zowat zes struikelde over een boomwortel en ging languit op de grond.

“Hier smijten ze ook àlles op de grond” mopperde de jongedame terwijl ze rechtkrabbelde.

Slow en mske hadden zo eenvoudig mogelijk uitgelegd wat Bokrijk was.

Toen ze in het eerste huisje waar ze binnengingen van de vriendelijke bewoner een boekweitpannekoek kregen en die vriendelijke bewoner er bij zei dat hij er stroop op deed omdat er nog geen suiker bestond, wist Ella: “nu zijn we in de oude wereld hé”.

Dat het niet enkel een opmerking was bleek toen ze later nogmaals zei: “nu zijn we in de oude wereld hé” en op mijn bevestiging vervolgde met: “maar hoe geraken we er uit?”

Toen Amke en Ella zegden dat ze wel eens graag met de trein zouden rijden, besloten wij dat het volgende uitstapke dan ook per trein zou gaan. Het was een beetje peizen waarheen maar toen kwam Slow met de oplossing op de proppen. Bokrijk! Rustig, wandelen, vertellen en kijken én een speeltuin.

Donderdag haalde ik de tickets. Eens thuis bleek dat er een foute datum op die tickets stond namelijk de 15de terwijl ze toch voor gisteren bedoeld waren. Het telefoontje naar het station leerde me dat ik ze mocht gaan omwisselen, maar ik moest wel even wachten want het machien was kapot en ze zouden me bellen als het gerepareerd was.

Later in het station voerde de man de juiste datum in en keek daarna bepaald verrast toen het machien met kuren die datum terug naar de 15de verzette. Het kwam uiteindelijk toch in orde.

Dat Amke gisterenmorgen dan doodleuk vertelde dat zij ondertussen al eens op de trein had gezeten met een schooluitstap kon de pret niet bederven. Ze plakten alletwee met hun neusje tegen de ruit. Amke om te kijken en Ella om smoelekes te trekken, want in die treinruiten zie je er toch zo heerlijk gek uit.

Slow en mske zijn vandaag met Amke en Ella op stap geweest. Het is er aan te zien. Ware het niet dat er twee TV-programma’s, die ze willen zien, mekaar overlappen, ze waren al naar bed geweest.

Dat wordt uitslapen morgen, gegarandeerd.

Veel te vroeg, niet uitgeslapen, te rap op stap, leve de Colruyt, beenhouwer ook, stapelke omgooien, taskes van Graindor, brood vergeten, hesp ook, foute datum, machien kapot, machien gemaakt, brood gehaald, hesp ook, Amke en Ella, geen zin in vertellen, veel te laat, beter laat dan nooit, de ganse dag er op gegooid, slaapwel.