Er was een tijd toen moe en va nooit tijd hadden om rond sinterklaas naar de grootouders te gaan, zodat mske meer haar sinterklaasgeschenken samen met die van nieuwjaar kreeg dan anders.

Er was een tijd dat moe er op stond dat mske en de kindjes op de dag van sinterklaas bij haar kwamen omdat het huis te klein was om al die sinterklaasgeschenken in huis te laten staan.

mske belde Bollie op en vroeg wanneer het voorzien was dat sinterklaas hier zou passeren en Bollie zei dat die brave sint vandaag bij hen kwam.

En aangezien het pas op 6 december de verjaardag van de sint is, spraken mske en Bollie dan maar af voor volgend weekend. Dan moet Amke haar nieuwe speelgoed niet onmiddellijk in de steek laten om nog nieuw speelgoed te gaan krijgen.

Dan heeft ze er twee keer deugd van. En dit huis is groot genoeg om dat te laten staan, zelfs al gooit die brave sint dinsdag de ganse living vol.

Het mooie kastje dat zo mooi staat tegen de living muur … jà? Maar wat steken we er in? In de bovenste schuif dan maar de gehaakte reservelapjes. En wat nog?

En toen Slow en mske een tijdje terug een doos tweedehandsboeken op de kop konden tikken, zaten daar peuterboekjes in, zo goed als nieuw. En mske stopte de boekjes in de tweede onderste schuif. En toen Amke kwam, toonde mske haar de schuif mét inhoud. Toen ze dan 2 roze klakskes hadden gekregen had ze die bij die boekjes gestopt en bij het volgende bezoek de schuif geopend.

Vervolg gekend of moet ik het vertellen? Bij het vorig bezoek, nam Amke Slow’s hand en zei: “Kom Slow” en ze stapte naar het kastje en wees op de schuif. En ja hoor, de boekjes waren er nog, maar bovendien een ballon en de kleurige kijker. En mske besloot dan maar de twee onderste schuiven te reserveren: één voor Amke, één voor Ella.

En volgende keer als ze komen zal er in die tweede schuif misschien wel een pakske wafeltjes zitten.

“Lieve help” dacht mske toen ze jaren geleden de eerste aflevering van TikTak bekeek “welk kind gaat daar naar kijken?” Maar toen zag ze Zus als gehypnotiseerd naar de bewegende prentjes kijken. En Tik Tak werd het programma bij uitstek van kleine Zus.

De routine werd zelfs zo erg dat er al op voorhand gespeculeerd werd of er zwarte schapen of de hond gingen tussen lopen. Zoneke vond al snel een middel om te bepalen of die hond er al dan niet ging bij zijn.

Al 25 jaar zo ongeveer draait Tik Tak mee en het draait nog altijd, want gisteren stond Amke als gehypnotiseerd te kijken en zelfs Ella boog zich lichtjes voorover en humde mee. En mske vroeg als vanouds: “gaat het hondje komen?” “Natuurlijk” zei Zoneke, ook als vanouds, “want, kijk maar …”

Op het fotootje klopt zijn uitleg al niet, dus zei Slow vandaag dat hij dat toch eens grondig ging bestuderen.

Zolang hij er maar niet als gehypnotiseerd voor zit, kan dat allemaal nog geen kwaad.

Ella heeft een stem, zo diep en hees, zodanig dat je telkens weer opkijkt. Dat was al duidelijk toen ze pas geboren was, in de kliniek. Toen hadden ze al gezegd: “goh, wat een stem”. Maar ook bij het niet huilen is dat zo. Als ze ziet dat je haar eten klaar maakt en ze ongeduldig wordt, spoort ze je aan met een diepe, hese kreet. En als ze rustig op je schoot zit, hoor je haar hummen van plezier. Ook haar lachje komt van heel diep.

“Als die geen operazangeres wordt, weet ik het ook niet” zei mske gisteren tegen Bollie. “Och neen” zei Bollie “een rockstar à la die van Black Velvet, weet je wel.” Ella bekeek hen alletwee met haar blauwe ogen en humde verder.

Toen mske onthaalmoeder was had ze de grote living ingedeeld. Een hoekje voor de allerkleinsten en een hoekje voor de wat groteren en een hoekje voor Zonekes lego’s, want Zoneke was begeesterd van lego. Eigenlijk denkt mske dat hij dat nog wat is want vorig jaar had hij graag dat Sinterklaas voor Amke lego’s bracht bij mske.

Dus, Zoneke kwam thuis uit school en speelde met zijn legootjes. Geoffrey echter, waggelde op zijn korte beentjes naar Zoneke, nam een matrozenmutske en hapte het op. Zoneke brulde de buurt bijeen.

Later heeft Zoneke nog dikwijls over dat matrozenmutske gesproken.

Nu de Sint weer op komst is, waren mske en Zoneke bezig over wat hij wel zou brengen voor Amke. Want Slow had iets leuk gezien, maar dat moeten ze vrijdag nog efkes samen bekijken, maar (jaja) Zoneke vond wel dat Amke’s lego’s mochten uitgebreid worden.

En mske vertelde van de winkel waar je nu lego’s per stuk kon kopen, naargelang wat je nodig had en ze voegde er aan toe: “misschien hebben ze wel matrozenmutskes.

Zoneke zei niets, maar mske gaat toch eens in die pot gaan wroeten.

Ondanks dat Amke en Ella gek zijn op Slow, kan er bij Amke moeilijk een kusje af. En mske herinnert zich de afkeer die zij, als klein mske, had aan dat stekelig gevoel, als zo een besnord manspersoon, zijn gezicht tegen het hare stak.

Blijkbaar is het kussen van snorremannen en het drinken van wijn iets dat men pas op latere leeftijd leert appreciëren.

Lang geleden noemden mske en Broer hun grootmoeders respectievelijk: “meter Laken en Meter Oppèk”, wat beide plaatsverwijzingen waren.

Later wilde mske dat niet zo voor Zus en Zoneke en werden moe en de ex-schoonmama gewoon “meter” met daarna hun voornaam.

Nu in deze tijden, zegt een kind geen meter meer tegen iemand die geen meter is en dus werd dat “oma” … tot vorige week.

Nu is mske gerenommeerd. Nu heet ze, volgens Amke, “omaSlow”. Slow is ineens ook geen Italiaan meer maar gewoon “Slow”.

Alhoewel Amke heel goed kan uitleggen wat ze wil zeggen en je haar dus zo goed als altijd verstaat, imiteert ze wel op een zekere manier, de spreektaal van volwassenen, die volgens mij, voor haar wel onverstaanbaar moet zijn.

Wat doet zij? Zij begint ineens heel snel iets te vertellen waar je kop noch staart aan krijgt. Deze morgen weer. En de naam van Slow dook verschillende keren op in dit verhaal zodat Bollie zei: “ik denk dat ze het over Slow heeft” wat mske enkel kon beamen.