Zwemmen – Wizzewasjes

Miscalculatie in de situatie

By ms

On 9 oktober 2024

Wat me nu toch weer overkwam toen ik de eerste keer met mijn nieuwe abonnement ging zwemmen?

Ik toon mijn kaart, de man achter de toog scant ze, ik wil doorlopen, hij roept me terug. Er is iets mis met mijn abonnement. Maar wat? Want om één of andere reden waar ik het later zal over hebben, had ik mijn rechter hoorapparaatje niet in gedaan.

Efkes herhalen en ik verneem dat zijn collega bij de opmaak van mijn abonnement een fout heeft gemaakt. Ik had dus een abonnement voor een kind gekregen. Gelukkig was de prijs dan wel juist in gegeven.

Wat mij verwonderde was dat er al een ander -juist opgesteld- abonnement klaar lag. Blijkbaar hadden ze het zelf al gemerkt, het nieuwe abonnement al opgemaakt en in de wachtbak gelegd tot de kinderkaart de scanner passeerde.

“Jammer dat je ’t nu niet meer hebt” zei Luc “dan had je er een foto kunnen van nemen”. Een foto van een kaart waar mijn pasfoto op staat? Daar zou ik niet aan begonnen zijn.

Maar eens thuis heeft hij wel het rekeningetje uit het oud papier gevist en dat ligt hier nu ten bewijze. Maar aangezien ik op het blog niks moet of wil bewijzen ligt dat nu bij een paar papieren die een korte levensduur beschoren is (zoals oproepbrieven voor de verkiezingen bijvoorbeeld).

Ben ik nu verbijsterd? In shock? Kwaad? Of gewoon verontwaardigd? Of ben eerder content van de geboden diensten? Of gecharmeerd? Of wat dan ook? Neen toch niet, niks van dat alles. Het is gewoon een klein minuscuul anekdotetje dat ik niet echt vermeldenswaard vind maar waarvan ik dacht: “Aan wie anders zou het maar weer overkomen?”

Ouder worden loont

By ms

On 2 oktober 2024

In Za za, ze & zo

Het was weer zover. De e-mail die ons verwittigde dat we ons zwemabonnement konden vernieuwen kwam op 17 september.

We hadden nog wel efkes tijd tot 17 oktober, maar als je vroeger verlengt kost het minder. En toch zijn we niet onmiddellijk in de auto gesprongen.

Ik had namelijk iets gezien op de website. Als ik wachtte tot in oktober moest ik ineens maar de helft betalen.

En dat is wel een kadooke dat kan tellen.

Het blog in de dagindeling

By ms

On 16 april 2024

In Za za, ze & zo

Toen ik bij “De Dingen des Levens” las dat bloggen veel tijd nam heb ik eigenlijk pas beseft dat dat inderdaad zo is. Maar dan kan je afwegen of je het er voor over hebt of niet.

Er zijn mensen die een hobby hebben waar ze zoveel voor over hebben dat al het andere moet wijken en zo erg is het gelukkig niet.

Wel heb ik dagelijks een paar uurtjes over voor het blog. Eens uit bed en na het ontbijt begin ik er aan. Ik schrijf logs of zet enkele woorden of zinnen in concept of ik schrijf bestaande concepten verder uit. Ik neem de nodige foto’s die ik binnenshuis kan nemen en noteer welke ik elders moet nemen. De vroege ochtend vind ik het beste moment om te schrijven. Later op de dag zijn er andere besognes.

Eens de dag goed en wel in het zadel zit stap ik ofwel in mijn wandelschoenen of ik neem mijn zwemzak. Of we stappen in de auto en vertrekken op uitstap.

Daarna bedenk ik of ik er wil over bloggen of niet, of ik de foto’s wil tonen of niet. En dat houd ik dan voor de volgende ochtend.

Dat systeem zorgt er voor dat ik meestal toch wel enkele logs in voorraad staan heb voor inspiratieloze dagen of voor de vakanties die, zoals ik al meer vertelde, ook dagelijks van een log voorzien moeten worden.

In het reageren zie ik ook geen probleem, het kan in de ochtend, efkes na de middag of gewoon in de auto. Luc rijdt.

Het kan ook gebeuren dat, op een regenachtige dag, Luc plots vraagt of ik geen zin heb in bloggen, want dan wil hij graag naar Wielerclub Wattage¹ kijken, of iets anders waarvan hij weet dat ik niet meekijk.

En dan doen we dat gewoon. Zo simpel kan het zijn. Maar de tijd is dan ook van ons.

Uitgelichte afbeelding:

Afbeelding van Markus Winkler via Pixabay.

____________________
¹ VRT – url: Wielerclub Wattage

Zij die de anderen als meid beschouwen

By ms

On 1 april 2024

In Za za, ze & zo

We kennen ze wel, ze worden in de gazetten genoemd, ze zouden bestraft worden, ze zouden camera’s gaan zetten om ze te betrappen. Iedereen kent ze. Men noemt ze: “sluikstorters”.

Maar … die zijn niet alleen in hun idee dat de hele wereld rond hun persoontje draait en dat de anderen de zaken wel zullen opruimen achter hun lui gat.

Iedereen kent het systeem van een zwembad? Je doet voor het zwemmen je kleren uit en na het zwemmen terug aan? Ja? Nog mee? Je kleren kan je in een locker achterlaten. Ik heb ooit nog geweten dat je die gewoon in het hokje mocht laten hangen, dat is nu al lang niet meer.

Sommige zwembaden voorzien zelfs in speciale kapstokken voor je kleren. Dat is uiterst vriendelijk, maar ik gebruik die niet.

Die dingen zijn star en eisen hun plaats op in een ruimte die eigenlijk ook al strak uitgemeten is. Hang je je kledij aan de haak en haal je die er daarna terug af, klettert die kapstok naar beneden want die blijft daar natuurlijk in haken. Wil je hem wel gebruiken moet je hem -bij manier van spreken- aankleden. Dat is me allemaal veel en veel te omslachtig.

Ik vertrek dus naar het zwembad in mijn slonzige trainingsbroek en mijn overgrote pull. Rap uit, rap aan en geen gedoe met ambetante kapstokken, gewoon foefel de foefel in mijn zwemzak. In die lockers is gewoonlijk toch ook een haak om een jas aan op te hangen.

En dan kom je in zo een hokje. En wat hangt daar?

(Lees verder onder de foto)

Achtergelaten door een paar antisocialen, terwijl ze toch bij het verlaten van het zwembad aan het kapstokrek -zie de uitgelichte afbeelding- voorbij komen.

En dat wéten ze goed genoeg want ze hebben die kapstokken daar gepakt.

Een ijzervreter

By ms

On 14 februari 2024

In Za za, ze & zo

Toen ik kind was ging in nuchter naar de ochtendmis en ik voelde me telkens nogal slapjes.

Toen ik op mijn eerste werk naar de arbeidscontrole moest had ik een bloeddruk van 9 en zei de dokter dat ik daar heel oud zou mee worden als ik tevoren niet dood ging.

Later had ik van die inzinkingen, waarna bleek dat ik een ijzertekort had.

Bij een bloedonderzoek in de beginjaren 2000 bleek dat ik weer een ijzertekort had en schreef de dokter ijzerpillen voor.

Nu ik van mijn dokter 10 kg moet afvallen en we wel degelijk dagelijks of gaan wandelen of gaan zwemmen viel ik de voorbije week haast van mijn graat. Ik nam een paar keer een tablet druivensuiker tot Luc het woord “ijzer” liet vallen en mijn nikkel viel.

Ik had nog ijzerpillen die wel al over tijd waren, maar foert, ik nam ze tijdens het weekend en voelde me al snel weer ijzersterk.

Weer tijd voor een ijzerkuurtje …

Idealiter

By ms

On 10 februari 2024

In Za za, ze & zo

Ons zwemmen ziet er in het meest ideale geval als volgt uit: eerst zwem ik mijn gewenste afstand en Luc de zijne, daarna brengen we onze zwembril naar de lockers, nemen onze hamamdoeken en gaan een kwartier in de sauna, waarna we een koude douche nemen met een halve slag, om daarna in het bubbelbad uit te bubbelen.

Dat kan niet elke keer. Soms hebben we de sauna zo goed als voor ons alleen, soms zit die sauna al zo vol als een harington en dan hoeft het voor ons niet

Het bubbelbad is een beetje het zelfde verhaal. Soms zijn de bubbelbaden leeg en kunnen wij kiezen in hetwelk wij gaan, soms zitten er meer mensen in dan ballekes in de soep en dan hoeft het voor ons ook niet.

In het minst ideale geval kunnen wij dus enkel en alleen zwemmen. Dat gebeurt eigenlijk haast nooit. Maar we komen nooit ontgoocheld buiten omdat het ons echt wel vooral voor het zwemmen te doen is.

En als ze dan dat stormbad nog opzetten, dan voelen wij ons helemaal als een vis in het water.

Twee pogingen

By ms

On 8 februari 2024

In Za za, ze & zo

Toen we, tijdens de boerenprotestacties, naar de Colruyt gingen, zagen wij wel de bon die aangaf dat je bij aankoop van twee potten van mijn favoriete koffie een korting kreeg, maar we zagen geen koffie. En in de Colruyt in Sint-Truiden stond ook geen koffie. Dat zag ik toen ik er in het voorbijrijden even binnen wipte.

Toen Luc deze week in de folder van de Colruyt keek, zag hij dat je bij mijn favoriete donkere Leffe 0,0% 25% korting kreeg voor 12 blikjes, maar 30% korting voor 18 blikjes. Maar er waren niet zoveel blikjes.

We gingen niet speciaal daarvoor naar de Colruyt, maar we hadden nog wel andere zaken nodig, die er de vorige keer, door de blokkades, ook niet waren.

Zodoende stapten we vóór het zwemmen onze Colruyt binnen. Luc zag al vlug dat het aanbod aan toespijs nog steeds beperkt was en stelde zich met minder tevreden.

De koffie en de Leffe waren er ook niet, maar ach, daarvan staan er hier nog wel, we kopen niet alles op het allerlaatste ogenblik.

De appelsienen vond ik erger. Omwille van mijn unfair mechanisme, eet ik veel fruit: een appel, een appelsien, een mandarijn en een banaan staan dagelijks op het menu.

Maar ach, het is wat het is en het zij zo. De Colruyt kan het niet helpen en de boeren begrijp ik ook wel.

“We kunnen na het zwemmen nog wel eens in die van Hannut gaan kijken” opperde Luc want ja, die vestiging ligt dichter bij het zwembad dan die van Landen.

Zo gezegd, zo gedaan. En hoera! We kwamen naar huis mét appelsienen, mét Leffe en een beetje meer keuze in toespijs. We konden ook nog twee andere producten van ons lijstje schrappen. De koffie … helaas niet. Maar kijk, van alles wat we wilden meebrengen, staan er nu nog maar twee op de boodschappenlijst.

Ze hadden het gezegd, ze hadden het in de gazet gezet, dat het wel twee weken kon duren eer alles terug aangevuld zou geraken.

En een verwittigd man is er twee waard, al is één van beiden dan een vrouw.

Uitgelichte afbeelding::

De lege ruimte waar normaal gezien drankverpakkingen en bierbakken tot boven toe gestapeld staan.

____________________
¹ Het Nieuwsblad

Het onderbroken zwemritme

By ms

On 30 januari 2024

In Za za, ze & zo

Waarom nemen wij toch een abonnement bij Plopsaqua? We betalen ons abonnement en kunnen door allerlei omstandigheden met hele pozen niet gaan zwemmen.

Nu ja, met de keren dat we wél gaan loont dat abonnement natuurlijk ook wel, daar niet van.

Alle maandagen stond er zwemmen in de agenda. Alle maandagen kwam er iets tussen, zodat ik zwemmen naar donderdag verplaatste. En wat denk je dat er toen gebeurde? Bovendien zijn dinsdag en donderdag de meest aangewezen dagen om een andere uitstap te doen.

Zodoende verhuisde het zwemmen weer naar maandag.

Nu de laatste maanden weer, nu was er die periode met die verkoudheid, waarvan ik -denkelijk- nu toch verlost ben.

De ellende met die lange zwemloze periodes is dat ik weer kan beginnen opbouwen, niet dat ik van nul moet beginnen, maar toch … aangenaam vind ik het niet.

Gisteren zijn we weer voor de eerste keer sedert lang in het bad beland. Het ging beter dan verwacht, minder goed dan gehoopt.

Maar dat is normaal en meestal zo, denk ik.

Zo van die dagen …

By ms

On 6 juni 2023

In Za za, ze & zo

Gisteren had ik geen zin in wandelen. Er stond er nochtans eentje op de planning. Maar ik had geen zin. Het is nochtans goed voor de fysiek. Geen zin. Goed voor de lijn. Nog geen zin.

Alle pogingen om te trachten mezelf te overtuigen hielpen gewoonweg niet. Ik had gewoon geen zin.

De geplande wandeling was te saai. Bovendien hadden we ze vorige week pas gedaan. Ik had ook nog een sporthalhoofd. Ik had nog slenterbenen. Bovendien vind ik én wandelen én de Colruyt te veel activiteit voor een maandag.

Al deze argumenten om niet te wandelen hielpen wél. Ze hààlden het.

Wat deden we dan wél? Behalve de Colruyt? Ik heb de sporthalfoto’s gesorteerd en ze doorgezonden naar de persoon aan wie ik ze beloofd had.

Verder heb ik mijn bestelling -die volgende vrijdag in het afhaalpunt zal/zou aankomen- opgevolgd. We hebben siësta gehouden en daarna naar de koers gekeken.

Gelukkig waren we niet gaan wandelen of ik was nog in een kramp geschoten bij het idee dat ik al het voorgaand niet zou klaar gekregen hebben.

Vandaag gaan we zwemmen … als ik zin heb.

Vier dagen Eifel

By ms

On 24 mei 2023

In Center Parcs

Ja, ik weet dat er mensen afkerig tegenover die parken staan. Sommigen zeggen het zelfs. Mij niet gelaten. Wij gaan niet voor de activiteiten die die parken aanbieden, al gaan we daar soms wel eens zwemmen. Aqua Mundo is er nu eenmaal voor iets.

Neen, wij nemen zo een park als basiskamp, zoals Luc dat noemt. De Nederlandse vrouw op de boekenmarkt, aan wie ik over de meevaller vertelde, bleek dat dan ook zo te doen. Maar zij noemt dat dan de uitvalsbasis. Ze toonde me foto’s van uitstappen die ze al deden. Maar zij heeft het meer voor Landal. Daar waren wij nog niet.

Het voorbije -verlengde- weekend werd dus een wandelweekend in de Eifel.

En wat een meevaller met het weer. Volop zon, 22 à 23°. Echt T-shirt weer. Ik had wel een short ook mee, maar dat deed ik dan maar niet. Er zaten al prik- en bijtbeestjes ook.

Over deze vakantie ga ik dus niet zo veel vertellen. We wandelden. Daarmee is zoveel als alles gezegd. En wat hebben we genoten. De Eifel in lentetooi zagen we nog zo vaak niet.

Meestal gaan we in de herfst of het vroege voorjaar. Dan zijn die parken nog in rust. De zomer zou ons te druk zijn. Maar nu met dat prachtige zomers weer in een geweldig mooie Eifel zou ik wel durven overleggen om daar nog eens een verblijf te boeken, maar dan niet in een park waar het dan te druk zou zijn.

Over het park zelf ga ik het niet hebben. Het was een mooi kado en ik wil wel van de mooie herinneringen nagenieten zonder er een stijve recensie van te maken.

Dat mooie weer? Dat veranderde toen we maandag tussen Gerolstein en Prüm in een hevig onweer geraakten en daarna terug in de algemene grijzigheid terechtkwamen.

(Lees verder onder de foto’s)