Zoals reeds meer verteld is de benaming enkel een mooie naam voor wat eigenlijk een klein kamertje is dat we gebruiken als opslagruimte.

Wat staat er? Een rek met oude boeken, spullen die we niet meer gebruiken zoals een kinderbedje waar Ella als laatste in geslapen heeft, het bijhorende park, fotoalbums uit lang vervlogen jaren en nog zo één en ander …

Wat zou er moeten staan? Hogergenoemde fotoalbums, een tafeltje om hogergenoemde boeken te sorteren en verder ook nog de valiezen gedurende hun rustperiode.

Het wordt dus tijd om eens een begin te maken met het opruimen van het kamertje. Dat hebben we tot nu altijd uitgesteld. We hadden er redenen genoeg voor:

• Of we hadden zeer aan ons goesting.
• Of we wisten niet waar we in de tussentijd met alles wat er uit moet moesten blijven.
• Of nog, we wisten nog niet of we het niet voor iets anders wilden gebruiken; we overleggen nogal lang vooraleer knopen door te hakken.
• …

De steeds bruikbare lange baan dus. Loopt ze dood ? Of komt er enkel maar een bocht?

Het is jaren geleden dat wij elke winter wel ergens met zware wintertoestanden te maken kregen. Was het niet met gladde wegen er naartoe, dan was het wel met plotse sneeuwval.

Daar dacht ik aan toen ik de oproepen in de kranten zag die terugkerende vakantiegangers de raad gaf vroeger te vertrekken of nu nog een dag te wachten¹.

Ik ging nog rap even op de vijfde slaapkamer -die nu netjes geordend staat- de foto’s van vroeger opzoeken.

De foto waar ik de camionette stond uit te graven vond ik niet direct. Die zou ik toch ook niet geplaatst hebben, net om dezelfde reden waarom ik het middenstuk uit de onderstaande foto sneed, namelijk de herkenbaarheid.

Zou ik het nog doen? Ik weet het niet. In die tijd zag ik er geen graten in om door de besneeuwde landschappen te rijden zoals de lokale bevolking het deed. Ik klom over bergen in de Pyreneeën, reed 120 over de besneeuwde wegen van Finland en lachte toen ze hier thuis problemen maakten over een pelleke sneeuw van anderhalve cm dik.

Zou ik het nu nog doen? Nu ik bij een pelleke sneeuw van anderhalve cm dik tegen Luc zeg dat we beter thuis zouden blijven.

Ik weet het dus echt niet, want onze auto heeft natuurlijk niet het stevige carrure van het transportmiddel van toen.

Tijdens de grote opruimactie in de kleine vijfde slaapkamer vond ik een overblijfsel van vroeger, van lang geleden, nog net geen artefact.

Het dateert uit een tijd dat ik, met twee pubers in huis, wel eens tijd voor mezelf wou. Zo een half uurtje per dag ongestoord met dat binnenhuisveloke rijden vond ik niet te veel gevraagd.

Omwille van de overeenkomst dat niemand zijn muziek zo luid zou zetten dat anderen er hinder van ondervonden, zette ik zelf ook een koptelefoon op en ik hing een waarschuwing aan de deur. Die heb ik nu dus terug gevonden.

Ik rijd nog met dat binnenhuisveloke en al doen Luc en ik veel samen is dat toch maar ergens zo gegroeid dat hij ook niets komt vragen terwijl ik fiets.

Een waarschuwing hoeft niet meer. Hij hoort de muziek wel, de koptelefoon is niet meer nodig, overeenkomsten over het volume ook niet.

Het is al een poos geleden, wie weet hoeveel maanden, mogelijk zelfs al een paar jaar, dat mske ineens alle prularia die nog niet waren uitgepakt na de verhuis eens goed bekeek en dacht: “waar moet ik dat nu allemaal kwijt?” Ze sorteerde en gaf de andere zaken aan Slow en zei dat dat goed was voor de rommelmarkt.

Slow maakte er allemaal foto’s van en zette die ergens op een site, in afwachting dat ze hier eens een rommelmarkt zouden doen.

En toen vergaten ze het. Zowel de site als de rommelmarkt als de spullen, tot gisterenavond, toen er ineens een mail binnenkwam met een bod. Een bod voor iets van die prullaria. En dat bod was hoog. Niet dat het écht om veel geld ging maar het was hoog voor het gewenste ding. Maar waar zat dat verwenste gewenste ding. Noch Slow, noch mske wisten het.

mske deed wat ze altijd doet, ze reconstrueerde. Spullen gesorteerd, spullen gefotografeerd, spullen in papierkes gerold, spullen in doos gestopt. Stop! Zwart gat. Waar is de doos?

Slow zocht op de vijfde slaapkamer, wat eigenlijk een mooie naam is voor rommelkamer. Slow keek op zolder in de dozen. Slow vond het niet. Slow bleef maar luidop denken waar het spul toch kon zijn.

mske zuchte. Zo kon ze niet werken. mske keek op de vijfde slaapkamer, wat eigenlijk jàjà. mske keek op zolder in de dozen. mske vond het niet. mske bleef niet doorzagendenken, maar ging verder met haar werk.

Slow zei: “in de kelder?” mske maakte zo een beetje een ronddraaiende beweging ter hoogte van haar voorhoofd. In de kelder, wat een gedacht. Wie zet zo een spul nu in de kelder?

Slow werd stil en mske werkte. Tot Slow de deur opengooide: “tada” zei en de doos naar binnen stak. “Dat is ze!” zei mske. “In de kelder” zei Slow en “gevonden dank zij mijn geheugen” zei Slow en “alleen weet ik zo soms niet waar ik mijn geheugen gestopt heb” zei Slow.

Normaal schrijft Sloef op het blog. Soms doe ik dat. Dat hangt er van af hoe we gezind zijn. Wat ik haat, dus een grondige hekel aan heb is dat ik het moet schrijven omdat Sloef verdwenen is. Sloef kan niet verdwijnen want Sloef mag niet buiten. Maar toch, zo van tijd tot tijd … deze keer bijna drie jaar geleden.

Gisteren namiddag kwamen we thuis en hij wachtte ons niet op in de gang, zoals hij gewoonlijk doet. Slow rook onraad. Hij had ’s morgens gegeten, dat wel.  Hem roepen helpt niet, dat werkt averechts. Dus deden we maar of onze neus bloedde en zochten gans het huis af. Onze slaapkamer, de kleedkamer, de kamer van Amke en Ella, de badkamer, de vijfde kamer, wat eigenlijk de mooie naam is van de rommelkamer, de keuken, de woonplaats. Eén keer, twee keer, drie keer … Eigenlijk telkens we boven moeten zijn gaan we toch hier of daar eens kijken.

Als Sloef er niet is, ontbreekt er iets aan mijn inventieve hersencel. Dit is dus de bijdrage voor vandaag. Mee komen zoeken zou vriendelijk aangeboden zijn maar het helpt niet. Sloef heeft het niet begrepen op mensen die hij niet kent.