Voor wie zich nu afvraagt of ik werkelijk niet verder kijk dan mijn eigen kleine leefwereld, aangezien het toch daarover meestal gaat op dit blog, wat zou inhouden dat ik nogal leeghoofdig zou zijn, weet dan dat de kranten al vol staan met de dingen uit de grote wereld, dingen die ook rondcrossen in de -al dan niet- lege krochten onder mijn hersenpan.

We gaan een uitzondering maken, ik ga het hebben over één van de recentere onderwerpen waar ze het zo graag over hebben: “WOKE”.

Maar omdat er zo veel zaken onder “WOKE” vallen ga ik al beperken tot één aspect: de gelijkheid tussen man en vrouw en de vrouwendag op 8 maart … vanuit persoonlijk standpunt weliswaar.

Laatst had ik het er met Bollie over, dat zo goed als alle vrouwen wel met grensoverschrijdend gedrag te maken zullen gehad hebben. Ik schrok wat van haar reactie. Ze vond het wat ver gaan dat er vrouwen waren die er een trauma aan over hielden. Meestal zijn Bollie en ik het wel eens over dingen. Nu week dat -zij het lichtjes- af.

Hield ik er een trauma aan over? Niet echt. Maar soms speelt het nog wel eens mee. Dan niet de dingen die gebeurden op zich -grensoverschrijdend gedrag, niet meer, niet minder- maar de reactie van de omgeving. Daarom begrijp ik waarom vrouwen zwijgen en pas gaan praten als ze in groep zijn.

De hele ramsamsam aan reacties van buitenstaanders over “ze hebben er maar van geprofiteerd” is natuurlijk pure nonsens, want wie er niet van “profiteert” komt gewoon niet aan de bak en kan de carrière gedag zeggen en zich op hun 68ste afvragen hoe het zou kunnen geweest zijn.

Zelfs andere aspecten van “WOKE” slaan vrouwen terug naar af. Nu niet dat het me interesseert wie of welke acteur prijzen wint, maar de actrices vallen weer uit de boot want door één of andere bepaling die stelt dat er niet meer naar gender mag gekeken worden …

En dan heb je vrouwendag. Allerlei acties en veel gedoe om aandacht te vragen en op 9 maart gaat alles weer zijn gewone gangetje.

Maar een actie die jongens in de klas doet rechtstaan om de ongelijkheid aan te kaarten¹, accentueert de ongelijkheid nog meer en zal bij sommige van die jongens wel als rode doek op een stier gewerkt hebben met nog meer wrevel en de terugkerende domme opmerking dat er geen mannendag bestaat.

Ziezo! Daarmee is het serieuzere onderwerp besproken, de andere rondhollende en -tollende dingen in de krochten hierboven, staan te drummen om aan bod te komen, maar de deur zit nu potvast.

Nu kan ik ongestoord wel de -meer naar het idiote neigende- logjes posten zodat iedereen weet dat ik een breed gamma -van holklinkende tot muurvaste- overpeinzingen heb.

In de voetgangerstunnel¹ in Antwerpen, die officieel Sint-Annatunnel² blijkt te heten, zouden de oorspronkelijke muurschilderingen terug komen. Zo las ik bij VRT NWS³ op 17 januari, al had ik er geen weet van dat er ooit muurschilderingen in de tunnel te zien waren geweest.

Ik zette het artikel in concept zodat we die, ten gepaste tijde, eens zouden kunnen bekijken en ik er iets over zou kunnen schrijven.

Dat concept kan nu al gebruikt worden want het zal nog wat duren eer we het over de muurschilderingen zélf kunnen hebben. De werken werden stilgelegd.

Door het wangedrag van enkele gebruikers zijn de schilderwerken in de voetgangerstunnel stopgezet. “Sommige mensen verzetten de dranghekken en beledigden de arbeiders”, zegt Stefanie Nagels van het Agentschap Wegen en Verkeer (AWV). De werken worden eind deze maand hervat. De tunnel wordt dan volledig afgesloten⁴.

Nu zijn ze content hé … de wangedragers!

Het hoeft ons niet te verbazen als je leest dat ouders zelfs in hun Q gebeten zijn als een winkeluitbater hen aanspreekt over het gedrag van hun kinderen …

Het was niet de eerste keer dat het probleem zich voordeed, zelfs niet de tweede keer, in die mate dat ik vermoedde de oorzaak te kennen.

Want telkens dat we bij Zoon en Querida op de Beestenboel gingen passen deed het zich voor. Ik kon niet meer inloggen met mijn vingerafdruk. Die werd niet herkend.

Aan het wassen van mijn handen kon het niet liggen. Dat doe ik zonder BeestenBoel ook wel.

Nu echter deed het probleem zich voor zonder BeestenBoel en het werd erger en erger en erger en … tot ik de telefoon bijna door het venster had gekieperd.

Deze keer weet ik het echt aan de Algipan die ik aan Lucs rug smeerde. Is dat zo? Ik weet het niet, maar bij Covid had ik geen probleem ondervonden bij het gebruik van de handontsmetting.

Ik bedacht dat ik het misschien eens kon proberen met irisherkenning, maar gaf het al op nog voor ik de telefoon open had. Ik las namelijk dat dat met een bril ook wel eens mis kan gaan.

Ik zag het al voor mij: zit ik zo onnozel naar die telefoon te knipogen en geeft dat ding geen krimp.

Ik heb al mijn vingerafdrukken er uit gegooid en opnieuw ingegeven. Het werkt als een bieke. Maar wat nu moesten mijn vingers zich herstellen na de Algipanperiode?

En in al die politiefeuilletonnekes zie je dat ze de slechteriken zomaar herkennen aan de hand van een veeg op een klink.

Wonderbaarlijk eigenlijk, als je bedenkt dat mijn telefoon mij nog niet wil herkennen.

Onzinnige foto’s nemen was er vroeger niet bij. Je moest wat zuinig zijn op je filmrolletje, dat je na het nemen van foto’s bij een fotograaf kon binnen brengen om het te laten ontwikkelen. Pas enkele dagen later of een week, of twee weken kon je dan je ontwikkelde foto’s gaan afhalen. Niks van snel eens de vakantiefoto’s bekijken. Geduld moest je hebben.

Foto’s van onbenulligheden nam je dus maar niet. Meestal moesten er dan zoveel mogelijk mensen op die foto gepropt worden. Dan kon je die laten bijmaken. En dat duurde dan ook weer een paar dagen, of een week, of twee weken.

Een heel gedoe dus tegenover nu, waar je klikt en kijkt en eventueel deelt.

En toch nam ik vroeger al graag foto’s, liefst zonder mensen erop en won ik een prijs met een foto die ik nu de moeite van het nemen niet waard zou vinden. Bovendien was het de beginperiode van de kleurfoto’s. Alle foto’s uit die tijd zijn wat eigenaardig verkleurd, geel kan je het niet noemen, rood ook niet, maar natuurlijk zijn ze niet meer.

En weet je wat ook erg is? Ik heb die foto blijkbaar nooit terug gekregen. Zodoende kan ik hem hier zelfs niet bij zetten.

zoals naar goede Luc-gewoonte, was Luc al bij de MRI-scanner buiten, nog voor hij er binnen moest zijn.

Hoe zit dat? Luc houdt er niet van om te laat te komen, dus verkiest hij ruimschoots op voorhand te vertrekken.

Moest hij een afspraak gehad hebben om kwart voor tien, zou hij zeker al om kwart over negen ter plaatse zijn. Hij had een afspraak om kwart voor tien, maar …

… er werd gevraagd om toch maar een half uur eerder, om kwart over negen, daar te zijn voor de nodige voorbereidingen.

Wat doet Luc dan? Hij rekent een half uur eerder dan dat half uur eerder en staat daar al om kwart vóór negen. Of beter gezegd, wij staan daar al om kwart vóór negen.

We zitten alleen in de wachtzaal en nadat hij zijn vragenlijst heeft ingevuld, komen ze hem al halen en zit ik helemaal alleen in de wachtzaal.

Gelukkig voor wie hier leest komt hij om kwart over negen al terug de wachtzaal in gelopen. Wie weet hoeveel onzinnige foto’s ik anders nog zou gemaakt hebben.

En wat zegt hij? “Verdorie! Nu heb ik toch vergeten te vragen of het met die nieuwe scanner was zeker”.

En nu wachten op woensdag. Dan moet hij even naar de huisdokter om te zien of er iets te zien is.

Net in de week nadat ik het over de vrouwelijke kunstenaars had, laat VRT me via Luc, die meer het nieuws afschuimt dan ik, weten dat de Bozar in Brussel -van 17 februari tot en met 21 mei 2023- een tentoonstelling aan Hilma af Klint zal wijden. De titel van het artikel?

De eerste abstracte kunstenaar was geen man, maar een vrouw²: …

Nu kan ik abstract best mooi vinden, maar met een grote “maar”. Niet alle abstract is aan mij besteed. Ik houd van abstract waar ik iets in zie, niet als men mij een hele uitleg moet geven over wat ik zie of zou moeten zien.

Ik twijfelde om te gaan, maar als we niet gingen … zouden we het nooit weten.

In de nieuwsbrief, die ik van de Museumpas ontving, verwees men dan weer naar een pagina die het had over “Swedish Ecstasy³” waarbij wel meer Zweedse kunstenaars aan bod zouden komen.

We gingen dus wel en gelukkig hadden de voorzienigheid -de mijne dan- ons dat al op donderdag laten plannen en niet gisteren⁴.

Er waren er heel wat meer dan Hilma af Klint, de een beviel me al beter dan de andere. Het was -en is- zeker de moeite van het bezoeken waard.

En daarna deden we ook nog even het KMSKB aan, we moesten dat “Fin-de-Siècle” nog gaan zien voor de renovatie⁵ zou beginnen in april. We kunnen besluiten zoals we ook voor het KMSKA en het MSK hebben gezegd. We moeten terug, al zal dat waarschijnlijk vóór april niet meer lukken, maar ach, we hebben elf jaar op het KMSKA gewacht.

We gaan het einde van de renovatie niet afwachten. Oorzaak? Deze banner … die er dan maar half op staat, maar eigenlijk niet werd genomen om te publiceren. Maar een beeld zegt meer dan duizend woorden.

Luc is een plichtsgetrouw mens. Als er iets aan het buitendecor scheelt, zoals kapotte straatverlichting of losliggende rioolputten, dan meldt hij dat.

Meestal komt men dat dan zeer snel herstellen.

De laatste keer niet. Nu de straatverlichting uitgaat tegen 23u zou je denken dat het er niet echt toe doet, maar zo een flikkerende lamp, die niet weet wat ze wil, valt ook niet bepaald onder de besparende noemer. Luc meldde het. En toen gebeurde er … niets!

Week na week na week ging voorbij en de lamp bleef flikkeren. Wij gingen al vermoeden dat ze, vermits ze elders de oude oranje lampen vervingen door nieuwe LED-lampen, daar bij ons ook gingen mee beginnen.

Op zekere ochtend stonden we op en was de lamp vervangen -oranje dat wel- en dat gebrek aan geflikker viel toch wel op, ja.

Twee dagen later, staan er mannen te werken aan de verlichtingspaal en Luc, die je wel wat nieuwsgierig kan noemen, ging op informatie uit. Ze kwamen de lamp vervangen door een LED-lamp … als enige in de straat.

Origineel waren we blijkbaar niet echt bij de keuze van namen voor poppen en beren. Net zoals bij de twee Alice-poppen hadden zowel Broer als ik een Jim, die werden dan niet de twee Jimmen genoemd, maar wel Broer zijne Jim en ons M… hare Jim.

Jim stond niet voor beer, want ooit had ik ook twee kleinere beerkes en dat waren twee Johny’s: goeie Johny en kakke-Johny. Goeie Johny was nieuw, kakke-Johny was een volledig onthaard wezen met een muizensnoet die blijkbaar nog van één van de voorouders van mijn moeder was geweest.

Jammer genoeg zijn die ergens in de geschiedenis verloren gelopen, vooral dat kakke-exemplaar was wellicht het houden waard geweest.

Toen Kozzeke en Neefke geboren waren, zag ik Kozzeke eens met twee voetjes tegelijk boven op Broer zijne Jim springen, die zonder afweer, krachteloos op de grond lag en ik vreesde dat die niet al te lang meer te leven zou hebben.

Eén keer heb ik Jim bij mijn dochter thuis achtergelaten en zie wat er dan gebeurd is. Ik vond hem op zijn kop staand terug. Sedert die dag heeft hij geen beu meer gesproken.

Tot mijn grote verwondering kreeg ik, tijdens een gesprek met Nichtje en haar echtgenoot, te horen: “Dàt is niet Jim” naar mijne Jim verwijzend en kreeg ik twee dagen later een whatsappeke: “Dít is Jim”.

Hij zag er inderdaad nog altijd relatief patent uit, behalve zijn pels dan, maar ja, dat lijkt wel logisch voor heren en beren op die leeftijd.

En wat namen betreft, iedereen mag gerust zijn: van Zoon en zijn zus kan je niet zeggen: “de twee …” tenzij je hun achternaam gebruikt.