Het is stil waar het niet waait.

De laatste anderhalve week viel hier ten huize niet echt veel te beleven.

Na de oppas bij de Beestenboel van vorige week, de wel beterende maar niet genezen rug van Luc, de winterse weersomstandigheden en mijn gedacht dat ik het nu eindelijk eens een paar dagen rustig aan wou doen, deden we het rustig aan, al moesten we wel alle dagen, behalve donderdag, met die auto weg, doende als we waren met slecht brood en verloren gelopen pakskes.

Oef zeg! Dat is me het zinneke wel.

Aangezien rust roest en we toch nog niet zo onmiddellijk in die wachtzaal van die MRI-scan kunnen aanschuiven, zijn we vandaag de hort op. Niet voor rebelse pakskes en vies brood, maar puur voor ons plezier.

Misschien weet ik morgen dan weer wel wat beters te vertellen.

“Bij de NMBS gaat een proefproject met stiltewagons van start” wist Luc. En ik besloot, na het lezen van het artikel¹, dat we dat dan maar eens gingen uitproberen, al was het maar om onze mening te geven over hoe blij dat wij daarmee waren.

We zaten in Nederland al op treinen met die stiltezones en dat viel goed mee, al ging het wel eens de mist in ook, al begreep ik -mogelijk verkeerdelijk?- dat je helemaal moest zwijgen. Bij NMBS zou fluisteren dan toch toegelaten zijn.

Hoe dan ook, ik ging kijken of we met die trein volgende keer naar Brussel konden. Naar Brussel rijdt hij wel, maar we geraken niet zo maar op de proefrijdende trein. Het is namelijk de trein vanuit Eupen en die stopt hier niet.

Ze zullen het, jammer genoeg, zonder onze gewaardeerde mening moeten stellen.

Soms kan het gebeuren dat Luc vraagt: “Weet je nog die keer, dat …?” Of dat ik vraag: “Hoe zat dat nu weer met …?” en we het antwoord moeten schuldig blijven. Er staat ons nog wel iets van bij, maar hoe ging dat ook weer.

Dan heb ik spijt dat ik het niet op het blog vertelde. Dat helpt soms bij het herinneren.

Zo heb je dan een weekend waarin het brood slecht is. Zo heb je dan een week waarin het pakje, dat ’s anderendaags zou komen, een hele week weg blijft.

Zo kan het gebeuren dat het weekend waarin het brood slecht is, valt in de week waarin het pakje, dat ’s anderendaags zou komen maar waar we toch een week moesten op wachten.

En dan denk ik: “Dat is nu toch de moeite van het schrijven niet waard”.

Tot de dag, ooit, in de toekomst, dat Luc vraagt: “Weet je nog die keer, dat het brood slecht was?” Of dat ik vraag: “Hoe zat dat nu weer met dat pakje, dat ’s anderendaags zou komen maar een hele week weg bleef?”

En dan ga ik me beklagen dat ik het niet schreef, maar écht … dat is nu toch het schrijven niet waard.

Ik las het artikel en dacht: “Daar heb ik al over geschreven” maar ik vond het niet zomaar terug. Tal van zoekopdrachten later probeerde ik iets helemaal anders en kwam er eindelijk op terecht.

Het ging -en gaat- over geld dat je vindt op straat¹.

Natuurlijk ga ik niet het zelfde schrijven als -bijna- zes jaar geleden, dat zou stom zijn. Ik ga nu gewoon een paar scenario’s schrijven, zoals ze zomaar in mijn hoofd opkwamen. Ik ga het op 20€ houden, 50€ is al wat veel en 5€ is compleet belachelijk.

Scenario 1

We, in ons geval Luc en ik, lopen wat slenterend te struinen daar ergens aan de kust in Oostende als ik, aha, een briefke van 20€ in de goot zie liggen en dat opraap. Niemand te zien, niemand in de buurt.

Ik begin op mijn telefoon het adres van het stadhuishuis van Oostende te zoeken, stel Google Maps in en daar gaan we, richting stadhuis. We melden dat we dat briefke gevonden hebben, er wordt een formulier opgemaakt en de stad gaat die 20€ in bewaring houden, om zo de wettelijke eigenaar de kans te geven te komen melden dat hij 20€ is verloren en hij ze dan terugkrijgt.

Maar, stel dat die eigenaar niet opduikt. Gaat de stad dan, na de wettelijke termijn, ons een bericht sturen dat we dat geld mogen komen ophalen? In Oostende? Waar we de vorige keer een gemoedelijk dagske door onze neus zagen geboord omdat er ene zijne portemonnee niet goed had dicht gehouden.

Scenario 2

We, in ons geval Luc en ik, lopen wat slenterend te struinen daar ergens aan de kust in Oostende als ik, aha, een briefke van 20€ in de goot zie liggen en ik dat opraap. Niemand te zien, niemand in de buurt.

Maar kijk, het stadhuis van Oostende is dicht en wij gaan die avond naar huis. De volgende morgen bel ik naar het stadhuis van Oostende, of ik ga in Landen melden dat ik dat geld in Oostende gevonden heb.

Stel dat die eigenaar wel opduikt. Gaat de stad ons dan een bericht sturen dat we dat geld moeten terugbrengen? Naar Oostende?

Of moet ik er mijn argument van zo’n zes jaar geleden bij halen? Als ik, per ongeluk een karamellepapierke uit mijn zak laat vallen, riskeer ik een gasboete. Niemand vraagt om me dat karamellepapierke terug te bezorgen zodat ik het deftig in de vuilbak kan gooien. Maar als het geld is … geen GAS-boete.

Verder nog, hoe gaat die eventuele eigenaar bewijzen dat hij echtig en techtig de eigenaar is? Door te vertellen waar en wanneer en hoe hij dat briefke laten vallen heeft? Maar dat hebben wij dan toch zelf aan de stad verteld? Of moeten wij er zomaar van uitgaan dat de anderen het spel eerlijk spelen? Natuurlijk wel.

Ik weet wel dat die scenario’s overdreven zijn. Ik weet ook wel dat zoiets per overschrijving kan geregeld worden. Ik weet ook dat het kan geklasseerd worden bij de andere grootste onzin is die ik ooit las.

En ik hoop dat ik nooit in die situatie beland, want ik weet zo niet wat ik zou doen.

Een poosje geleden kloeg Luc over rugpijn. Hij dacht eerst dat het wel over zou gaan. Dat deed het niet.

Dus ging hij uiteindelijk naar de dokter. Die schreef hem kine voor en een aanvraagformulier voor een MRI-scan. Maar omdat die laatste wel nog even op zich zou laten wachten door een teveel aan aanvragen, raadde de dokter aan om toch maar met die kine te beginnen.

Luc maakte nog geen afspraak voor de scan maar zocht wel een kinesist. Want daar krijg je dan weer te maken met geconventioneerde en niet-geconventioneerde¹ zorgverleners.

De kinesistenpraktijk waar ik in 2016 ging is niet geconventioneerd, wat dachten we nu.

We hadden een avondje opzoeken en een halve voormiddag bellen nodig om een andere kinesist te vinden. Maar de aanhouder wint.

Vorige dinsdagnamiddag wist de kinesiste Luc te vertellen dat het waarschijnlijk wel om de spieren gaat, dat die MRI-scan nog wel even kan wachten (omdat die mogelijk niet nodig is en bovendien²) en hoe hij uit bed moet komen.

Hij moet er namelijk uitrollen. Ieder om beurt … al vind ik het deze keer geen lachwekkende situatie.