Was ik ooit eens lang geleden geschrokken dat ik door mijn trouwen ineens de status van “Mevrouw” kreeg en me daar lichtjes onwennig bij voelde, zodat ik al snel als ik iemand beter leerde kennen vroeg om mijn voornaam te gebruiken … dan vond ik het jaren later ongepast als iemand mij zomaar ongevraagd met mijn voornaam ging aanspreken.

Maar dat leek in die periode wel schering en inslag. Alle mevrouwen en mijnheren buiten en allemaal familiair.

Maar dat iemand, die nu een abonnement/lidkaart scant en dan ineens in één zin mij drie maal bij mijn voornaam noemt, dat vind ik absoluut vrijpostig.

Nadat het illegaal nieuwjaarsvuurwerk voor de zoveelste keer slachtoffers eiste, komt er ene die nooit wou luisteren naar goede raad van anderen, goede raad geven aan anderen,die ook nooit wilden luisteren naar goede raad van anderen.

Dat doen de gazetten wel meer … dat iemand iets laten uitleggen, wat allen met gezond verstand al wisten, om zo alle eigenwijzen op andere gedachten te brengen.

Waarop je dan weer telkens opnieuw een of andere reactie leest of hoort van ene die vindt dat het hun eigen schuld is omdat ze er niet voorzichtig mee omsprongen of er geen verstand van hadden. Het zou hen niet overkomen.

Ook in deze vind ik dat ieders recht eindigt waar dat van een ander begint. Want wie met die knallen begint wéét dat anderen ongewild mee “genieten” door bij hun beesten in de stal te zitten met nieuwjaar, door een koptelefoon op te zetten tegen het knalgeluid, door verschrikt te kijken als er zo ene afwijkt richting hun dakgoot, door ’s anderendaags hun achtergelaten rommel te mogen opruimen.

Ik zou nooit vragen iets te verbieden, maar nu Landen het deed was ik daar niet boos om.

Het is Driekoningen geweest en dus weer voorbij voor een jaar. Straks de kerstboom ontkleden en alle spul terug naar de zolder en dan kunnen we in december opnieuw beginnen.

Er was eens, in april 2010, een klein meisje dat toen een keertje in Bokrijk was.

Er was eens, in september 2022, een jong meisje dat, bij het horen van het verhaal van het kleine meisje, zei: “Ik zou het nog wel eens willen zien”.

Er waren wij, die onmiddellijk de mogelijkheden overwogen en zagen dat Bokrijk de deuren sluit van november t.e.m. maart. We spraken af voor het laatste weekend van oktober.

Er was eens een school die roet in het eten gooide en net op die datum iets organiseerde waar geen onderuit komen aan was.

Er was eens Bokrijk, dat besliste dat ze gedurende de tweede week van de kerstvakantie dagelijks open waren voor winterwandelingen¹, al zijn dan de huisjes niet open.

Er waren eens, de voorbije dinsdag, drie bijkomende bezoekers die naar Bokrijk zijn afgezakt.

Bijna drie jaar is het nu dat het leven stil gelegd werd door corona en ergens, op één of andere manier, is er een breuk tussen toen en nu.

Waar ik indertijd volop bezig was met plannen van vakanties, liefst in landen die ik nog wou bezoeken, heb ik er nu geen zin meer in.

Toen we in Slovenië waren in september 2019 was ik er zeker van: ik ging terug. Maar die zin in Slovenië is verstild, verkild en de gedachten er aan verspild.

Schotland? Favoriete vakantieland? De drempel is te hoog. Ik kan het niet opbrengen om -maar weer- een rompslomp te beginnen voor iets dat ik als plezant wil ervaren.

Efkes weg voor een paar dagen? Oh ja. En ik amuseer me met het plannen. En op het moment dat het vertrek bijna is aangebroken, zou ik zo alles afzeggen.

Ik moet mezelf haast dwingen om te gaan. Eens ter plaatse en achteraf weet ik dat ik ervan genoten heb. Maar dat vertrekken is een catastrofe.

Momenteel overweeg ik een vakantie voor in september. Bezig, zoals ik nu ben, met het opruimen van dingen die ik ooit nog wil zien, heb ik die in Frankrijk in een lijstje gezet en ben begonnen met een planning.

Het aantal te rijden kilometers -ook tussen de locaties in- is een -zware- hinderpaal, maar ik heb er nog steeds zin in, alhoewel er twijfel binnensluipt.

Wacht maar tot het helemaal in kannen en kruiken en geregeld en gepland is. Wedden dat ik in augustus wil annuleren?