Ooit was het een chique hotel. Het is nog een chique hotel maar het is een beetje op zijn retour.

Dat merk je aan kleine dingen. Het eigenaardige is dat mske nu geen enkel van die kleine dingen kan aanhalen.

Wat ze wél vertelde was de historie van het laken.

Ze hadden genoeglijk in de bar gezeten. Om kwart voor één kwamen ze op de kamer, speelden hun kleren uit en mske wierp haar bed open en zei: “daar slaap ik niet in”.

Daar had ze een déjà vu want dat had ze jaren geleden in La Molina ook mee gemaakt, toen ze in haar hotelkamer het bed opensloeg en zag dat er in gekotst was.

Deze keer was het geen kots, al kan mske niet zeggen wat het echt was. Was het bloed? Was het kak? Wie weet. Het betrof een gebogen lijn van een 10-tal cm lang en er zaten brokjes in. Het zat net op ooghoogte als je in bed ligt.

Slow stelde voor: “leggen we er een handdoek op?” “Neen” zei mske.

Slow vroeg: “wil ik het laken omdraaien dat het aan je voeten zit?” “Neen” zei mske.

Slow zou al moeten weten dat “neen” effectief “neen” betekent als mske dat zegt.

Slow opperde: “als ik dat laken nu bij mij leg …”

mske zei niet neen, maar ze zei: “en als er nu eens het HIV of wie weet welk ander virus in zit?”

Slow zei niets maar trok zijn short en shirt aan en stapte de deur uit om iets daarna terug te komen met een manskerel met een laken. “Ah” zei die man nadat hij zich had gebukt om het eens goed te bekijken “het is juist”. Dacht die nu echt dat mske om één uur ’s nachts gaat kuren verkopen over een laken? Hij maakte het bed opnieuw op, excuseerde zich en stapte buiten.

Slow en mske gingen slapen, maar mske heeft nog wel enkele keren: “bah” gemompeld toen ze aan die streep dacht.

mske zegt altijd dat het bij de NS en de NMBS allemaal hetzelfde is, maar toch anders. Wat ze daarmee bedoelt weet zij alleen, denk ik, al heb ik een licht vermoeden dat Slow het ook wel snapt.

Maar nu zegt ze toch dat ze bij de NMBS nog niet heeft meegemaakt dat een volledige trein moet ontruimd worden en dat iedereen moet overstappen omwille van één of ander mankement, zij het een gekwetste die dood blijkt te zijn op het spoor, zij het een wissel die de warmte niet aankan of zoals ze nu meemaakten een technische storing in de trein.

Die trein vertrok al te laat in Maastricht omwille van proeven met de remmen die nog aan de gang waren.

In Eindhoven moesten ze dus allemaal de trein uit, er waren technische problemen. Dat zegden ze al net na het vertrek in Roermond, waarop Slow zich afvroeg hoe die trein het dan had gedaan van Maastricht tot Eindhoven.

Iedereen moest dus van de trein. Het alternatief? Wachten op de volgende natuurlijk.

En nu gaan we met zijn allen afkloppen, want anders gaan ze, één van de volgende keren dat ze hier met de NMBS reizen, de trein moeten verlaten voor één of ander mankement.

Hoe lang kent mske Slow nu al? Sedert die tijd rijst hier van tijd tot tijd de vraag hoe je Wachtebroer’s naam nu eigenlijk schrijft. Slow wist het niet. Aangezien Slow’s naam met een “c” wordt geschreven ging mske er van uit dat zijn moeder dus ook Wachtebroer’s naam met een “c” zou geschreven hebben.

Maar toen, ergens, hoe of wat, kwam ineens iets op de proppen waardoor bleek dat het met een “k” was.

En toen deed zette mske in één van de telefoons de naam met een “k” en in de andere met een “c” zodat de twijfel bleef.

“Hoe wordt Wachtebroer’s naam nu weer geschreven?” vroeg mske. Slow schudde dat hij het niet wist.

Dus hebben ze het maar gewoon gevraagd, dom of niet dom. Er hangt een heel verhaleke aan vast aan die naam van Wachtebroer.

De moeder had inderdaad voor een “c” gekozen maar die van het gemeentehuis had gezegd dat dat Frans was en dat dat dus met een “k” moest en het zo opgeschreven. Maar kleine Wachtebroer schreef zijn naam in de school altijd met “c” en pas toen hij ouder was kreeg hij het verhaal te horen.

“Als ons moeder besliste dat dat met “c” moest” zegt Wachtebroer “dan is dat met een “c” en volhardt.

Veel vroeger was dat de grootvader van Slow ook overkomen toen hij Slow’s vader ging aangeven. Toen schreven ze de achternaam, die met een “ij” geschreven werd, gewoon met een “y”. Dus hebben alle ooms van Slow een naam met een “ij” maar zij, Slow, Wachtebroer en Slow’s zus, dus met een “y”.

“Dat is niet juist” zegt Wachtebroer “en schrijft zijn naam nog steeds met “ij”.

Behalve als hij naar Amerika gaat. “Dan moet het kloppen met de papieren” zegt Wachtebroer en dan schrijft hij “k” en “y”.

Belofte maakt schuld.

Dus wat hadden Slow en mske uitgestoken daar in het begin van juni?

Eerst iets waar mske niet blij mee is, maar het is nu eenmaal zo. mske is dus tegen onkruidverdelger. Ze heeft dat tot nu toe altijd met de hand uitgetrokken. Maar door hun talrijke afwezigheden kon ze het onkruid niet meer de baas. Het tierde welig tussen de kasseikes van het koerke en het konijn was er ook niet meer om die taak op zich te nemen.

Drastisch! Ze hebben gespoten voor ze die 2 weken afwezig waren.

Wat deden ze nog? mske nam al het bloemenzaad dat ze nog staan had en nam van alles een heel klein beetje dat ze mengde en zaaide.

Dus waren ze na die twee weken uitermate benieuwd naar de stand van zaken.

Het onkruid was ros maar ze hebben het nog eens moeten spuiten zodat ze het pas in juli konden weghalen.

De bloemekes waren uitgekomen. Meer niet. Alles groen, niks bloem. Maar dat is te verwaarlozen, want die bloemekes hebben daarna de ganse zomer gebloemd en gebloeid dat het geen naam heeft. Ze staan trouwens nog altijd te bloemen en te lachen.

Wat jammer is? Maar één soort, het juffertje in het groen. Verder nog iets met schermen maar waar niet echt een bloem op komt, enkel gele kopjes, neen het is geen boerenwormkruid, de kopjes zijn veel kleiner, enkel een speldeknopje groot.

En enkele zaadjes kwamen natuurlijk helemaal niet uit.

mske was nog klein toen haar reeds werd gezegd hoe stuurs ze wel keek. Later werd dat extra in de verf gezet. mske snapte er niets van.

Nog later gingen ze haar telkens vragen waarom ze boos was, als ze dat niet was. Op een zeker ogenblik in haar leven kreeg mske door dat ze, als ze geconcentreerd met iets bezig is, niet bepaald een lachend gezicht opzet.

Neem daar nog bij dat haar normale spreekwijze nogal bondig is, noem het kort als je wil, maar mske zal geen vijf woorden gebruiken als ze het met drie ook gedaan krijgt.

mske kan het beter uitleggen op papier dan mondeling.

Eerlijk is eerlijk, het heeft haar soms gestoord, het heeft haar soms geërgerd. Ze heeft als kind getracht, omdat ze dacht dat het kon, haar mond in een glimlach te houden, waardoor ze er pijn in haar kaken van kreeg. Het heeft niet geholpen.

mske is tégen plastische chirurgie, in alle opzichten, maar als ze dan dit leest, dan denkt ze wel eens …

Maar direct daarna denkt ze dat diegenen die haar daarvoor links laten liggen, dan maar zonder haar verder moeten. Wasmedanu?

Toen ik het prentje vond bij dat zwemgedoe wist mske te zeggen dat ze die mannekes kende.

Ze heeft het opgezocht. Dat zijn Raymonde en Robert Bidochon.

En net zoals zo dikwijls, kan ik op mijn kop staan draaien om te weten vanwaar mske die kent … ze weet het niet meer

Klein mske moest leren breien en zoals met alles wou haar moeder haar dat leren voor ze dat in school leerden, zodoende kon klein mske dan zeggen dat ze dat al kon want dat haar moeder haar dat geleerd had.

Nu was haar moeder niet de meest posienzige mens om aan een kind zoals mske iets aan te leren. Dat liep dus niet zoals het moest lopen. mske was een broddeles volgens moe.

In de school liep het dus al niet veel beter. Bovendien kreeg mske te horen dat ze vliegen ving, maar dat had haar moeder haar zo geleerd en ze kon het niet meer afgewennen. Toen ze dat aan moe vertelde zei die, dat ze haar dezelfde opmerking hadden gemaakt maar dat dat streken waren.

mske heeft nooit graag gebreid en dat is nog lichtjes uitgedrukt.

Veel later heeft ze enkele skipulls gebreid, dat is dikke wol en dat zijn dikke priemen natuurlijk en een mouwloos vestje. Ze heeft dat allemaal nog altijd.

Toen ze las dat breien gevaarlijk is, was ze dan ook volledig akkoord.

Na deze warme zomer en het dragen van de zo klein mogelijke topjes, kwam mske toch tot de conclusie dat die eigenlijk allemaal zwart zijn.

Ergerlijk is dan wel dat het soort topjes, dat mske wil, blijkbaar niet meer in blijkt te zijn. Dus zal ze die zwarte nog maar eens in de kleerkast leggen voor volgend jaar … in de hoop dat ze dan haar gading vindt in de gekleurde ook.

Goed, we weten het. Er zijn schandalen genoeg geweest over de dingen die wij op ons talloor krijgen. We weten dus dat ze niet vies zijn van viezigheid.

Zelf je groenten kweken vindt mske ook niet alles want je weet niet wat nu allemaal in de grond zit. Dus vinden ze het hier het veiligste van hun legumen te kopen, hun patatten te kopen en hun vlees, al eten ze er bitter weinig van, te kopen. En dat bij een supermarkt, in ons geval de Colruyt, omdat ze daar op controleren. Over dat vlees hadden we het trouwens al.

Als ze dan nu in de krant leest dat ze zelfs vuiligheid in ijs of kauwgom of gummi beertjes stoppen, dan gaat ze maar beginnen met niets anders meer te eten dan fruit, groenten, patatten en (soms) vlees.

Heb je dat artikel gelezen?