Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Categorie: Za za, ze & zo (Page 30 of 961)

Goede raad

Bij Sunparks en Center Parcs kan je pas vanaf een bepaald uur inchecken.

Bij Sunparks en Center Parcs moet je ook vóór een bepaald uur uitchecken.

Je kan echter de ganse dag van de incheck en de ganse dag van de uitcheck van alle faciliteiten van de parken gebruik maken.

Je auto staat dan wel, gepakt en gezakt met je bagage op de parking. Dat blijkt geen probleem.

Anders is het gesteld als je, op één van die dagen, iets anders wil gaan doen.

Dan staan er waarschuwingsborden.

Ik voel me dan telkens wat ridicuul als ik met mijn rolkoffer en beauty case door het bos en de natuur loop te zwerven.

De bescherming

Soms komen herinneringen zomaar, soms hebben ze een zetje nodig. Dat was de voorbije week zo na het lezen van een artikel in de media.

Ooit, lang -maar dan heel lang- geleden heb ik mijn werk opgezegd. Toen ben ik onthaalmoeder geworden. Een van de kindjes kwam alle dagen en elke dag vond ik het bizar dat er in de pampers nog onverteerde pinda’s zaten. Het begon ook op de vallen dat het kindje nogal sterk naar pinda’s rook.

En zijn moeder zei dat hij daar erg gek op was en dat hij altijd de kommetjes leeg at. Ik had daar mijn bedenkingen bij.

En ja later toen hij begon te praten, waren zijn eerste woordjes dan ook: “Bus” en “Peanuts”.

Blijkbaar dacht ik toen verkeerd en is het juist goed om baby’s pinda’s te geven, als ik het artikel mag geloven. Dat zegt:

Pinda’s geven aan baby’s beschermt hen langdurig tegen toekomstige allergie

Ik snap de logica ervan wel, maar ik zou nog altijd geen pinda’s geven aan zulke hele kleine kindjes.

____________________
VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/05/30/pinda-allergie-kinderen-bescherming/

Het vergelijken

Vorige week ergens stelde Luc voor om naar “Memory”, een Amerikaanse film uit 20221, gebaseerd op het boek “De zaak Alzheimer” van Jef Geeraerts, te kijken.

Dat de film een remake was van de film “De zaak Alzheimer2” van Erik Van Looy (2003) moest hij er niet bij zeggen, dat wist ik zelf ook wel.

Maar ik was wél benieuwd wat de Amerikanen ervan gemaakt hadden. En we zetten er ons voor en keken. Achteraf waren we het er over eens: die film was goed.

En ik zei, nogal terloops, dat we eigenlijk toch de film van Erik Van Looy eens zouden moeten herbekijken, want de herinnering daaraan zat wel erg ver.

Zondagavond vroeg Luc: “Kijken?” Hij had de film uit de kast gehaald en alles al klaar gezet en al snel bleek dat de remake wel degelijk zo goed als hetzelfde was als de originele, zij het hedendaagser: het gebruik van gsm en usb-sticks t.o.v. vaste telefoons en geluidscassettes om maar de opvallendste te noemen.

Nog een verschil: ze hadden er wel de -typisch Amerikaanse- achtervolgingsscène in gelast, maar gelukkig maar heel kort, maar ze hadden er ook de -wel erg langdradige- scene na die arrestatie uit gelaten.

Nog commentaar? Liam Neeson was eerder huurmoordenaar dan zieke met Alzheimer, bij Jan Decleir was de ziekte duidelijker al bleef hij moordenaar.

Ik heb geen voorkeur. Soms vraag ik me af waarom ze een film opnieuw willen maken. Bij deze begrijp ik het, al weet ik zelf niet welke ik nu echt verkies.

____________________
1 Memory (2022)
2 De zaak Alzheimer (2003)

Centen en centiemen

Dit is een nonsens-log, geloof me maar. Dit culinaire hoogstandje wil je niet missen lezen.

Het gebeurde tijdens die verplichte coronaquarantaine, toen ik aan het bakken sloeg en daarmee Baskuul terug de hemel hoogte in joeg.

Toen gebeurde het dat ik bakboter margarine nodig had en tot de conclusie kwam dat een pak van 500 gr. goedkoper was dan een pakske van 250 gr.

Toen had ik het er al met een medewerker over gehad die me een uitleg had gegeven, die ik indertijd wel logisch kon vinden, maar waarvan ik nu niet meer weet hoe het juist zat.

En ik vergat dacht er verder niet meer aan.

Nu laatst las ik een artikel in HLN, dat vertelde dat je voor een klein blik groenten meer betaalt dan voor een groot1 en ik dacht terug aan die boter margarine.

Nu kwam daar natuurlijk nog een bijkomend historietje om de hoek piepen.

Op zeker moment hadden de supermarkten van tijd tot tijd eens een tekort. Zo konden wij op een gegeven tijdstip geen erwten in grote blikken meer kopen en kochten dan maar de kleinere.

Dat bleven we doen, zelfs toen de grote terug voorradig waren. Een klein blik was handiger voor twee personen.

Maar door dat artikel zijn we nu ook de erwtenblikkenprijs eens gaan bekijken en belandden er toch weer grote in onze winkelkar.

Ach ja, dat maakt niet veel uit. In de zomer eten we toch meer slaatjes met sla en andere -verse- groenten waaronder ook veelal meestal altijd wel erwten.

En al nemen we sla en de andere groenten dan wel vers, de erwten gaan we écht niet zitten peulen.

(Lees verder onder de foto)

Heb je het toch gelezen? Ik had toch gezegd dat het niks te betekenen had.

____________________
1 Het Laatste Nieuws

Een gevaarlijke dag

Ik ben gewond! Gestoken met een mes! De dader heeft dat bewust onbewust gedaan!

Wat is er gebeurd? Om één of andere plezante reden, had ik een vakje te kort in mijn juwelencassette. Ik had al een miniatuur doosje voor een ring, uit de vroegere speelgoedbak, geraapt en het dekseltje ervan gebruikt om er een kleinigheidje in op te bergen. Maar nu had ik er nog zo eentje nodig.

Het doosje zélf had een opkant waardoor het te hoog was voor mijn doel. Gewoon simpel: die opkant moest er af.

Ik had de technische knobbel van Luc al aangesproken, maar die gaf nogal omslachtige oplossingen met materiaal dat we hier écht niet voorhanden hebben.

Maar een beetje ms-kenner weet dat wat ms in haar koppeke heeft … dus … greep ik mijn breekmes en probeerde. Dat ging.

Heel voorzichtig, met het doosje tussen mijn wijsvinger en duim geklemd ging ik aan de slag. “Oppassen dat ik niet uitschiet” zei ik nog. Luc zei niks.

Waar had ik niet aan gedacht? Waar had ik geen rekening mee gehouden? Eenmaal dat stuk opkant een relatief groot stukje van dat kleine doosje loskwam, brak die af en lap! Steek in mijn wijsvinger.

Wat ik altijd doe bij zulke calamiteiten? Ik stak mijn vinger in mijn mond. “Ik heb me gesneden” mompelde ik ondertussen tegen Luc, die ineens wat meewarig ging zitten kijken.

Bij nader onderzoek bleek het toch wat meer te zijn dan een snee, het was er schuin in gegaan en er hing een hele lap -mits de nodige overdrijving- los. En het bloedde. Niks wat niet op te lossen was met een pleister.

(Lees verder onder de foto)

En daarna? Daarna heb ik dat doosje verder onderhanden genomen natuurlijk. Ik zei het al: wat ms wil … En ms hééft wat ze wil: een extra klein compartiment voor maar weer een kleinigheidje.

Gisterenmorgen bij het ontbijt, wil ik mijn ei onthoofden en zeg, als het mes nogal dicht bij de pleister halt houdt: “Zie je, het kan zo ook gebeuren”.

Luc heeft beamend geknikt.

Een actieve dag

Als je na een erg actieve dag, de volgende morgen zo meureg als wat opstaat, denk je dan …

Tja, ik word ook een dagske ouder; ik zal het in het vervolg een beetje rustiger aan moeten doen …
of eerder …
Dat is een wenk, een teken, nu zo rap mogelijk opnieuw …

Toen ik gisterenmorgen wakker werd met mist rond mijn hoofd en elastieken ledematen, dacht ik eerst eigenlijk helemaal niks.

Op zijn zombies ben ik van de trap gekomen, heb me door het snorren van de airfryer ergens gerealiseerd dat er een walnootbroodje op mij te wachten zat.

En eenmaal, na een zjat koffie of drie is mijn ziel ontwaakt en ben ik begonnen met het plannen van een eventuele volgende keer. Maar door het denken daaraan werd ik al terug duf.

Daarna heb ik me dan gerealiseerd dat de oorzaak misschien niet bij de helse activiteiten lag, want zo erg was het nu ook niet, maar mogelijk bij het late eten. Want al had ik gedurende de dag wél het, mijzelf toegestane, aantal kcal binnen gehaald, ik voelde me bij het thuiskomen als een slappe vod. En Luc had ook nog een hongertje.

Het resultaat was dat hij voor ons beiden nog een kleinigheid opwarmde waarna ik nog een banaan en een stuk kaas heb gegeten, om dan voor de TV in slaap te sukkelen.

Toch wel idioot zeker, als je dan denkt: “Méér van dat” …

Panne technique

Zoals we wel meer doen onderweg, bedenken we ineens dat we, eens thuis nog voor eten moeten zorgen en dan is het normaal dat één van beiden vraagt: “Stoppen we bij …” en dat is gewoonlijk wel de voorziening die op onze weg ligt.

Onderweg van de Bostalsee naar huis was dat dus een Burger King. Bovendien had ik voorgaand log al op het oog en wou dus ook een foto van die Texas Bacon en daar was lichtjes haast bij.

We parkeren de auto, lopen de hoek om, zien een koppel binnen gaan, komen aan de schuifdeur die weigert ons door te laten. We proberen nog eens, het is niks gekort. Luc zwaait eens naar de sensor maar de deur blijft dicht. We lopen de andere hoek om, naar de andere deur, zelfde resultaat. We zien wel dat er mensen binnen zitten eten.

We denken: “Misschien via de shop”, daar zien we wel een doorgang maar die is echt afgesloten. Dus lopen we nog eens naar die deuren en zien daar -behalve de twee mensen die ook -vergeefs- proberen binnen te geraken- het volgende:

(Lees verder onder de foto)

Dus op die paar minuten dat wij er niet waren zijn ze er in geslaagd bovenstaande af te printen en dat op beide deuren te hangen. Wat stoort me? De manier waarop ze meenden het te moeten oplossen. Want die vond ik echt nogal neerbuigend.

We voelden ons dus allesbehalve King Burgers.

Uitgelichte afbeelding:

    Foto van Luc.



Leeg maar wel een vol regenvat

De conceptenbox raakte leeg
Dat kwam omdat de muze zweeg
Wat nu begonnen
Zelf wat verzonnen
Zodat ik toch een log verkreeg
[© ms – 28 mei 2024]

Op zeker ogenblik had ik voor twee weken logs in concepten staan, volledig afgewerkt en klaar. Ik moest ze enkel nog posten. Met dat voorraadje ben ik uiteindelijk meer dan een maand toegekomen omdat de verse voorvalletjes er telkens tussen schoven.

En dan ineens, na het schrappen van één en ander op de planning, het tegenvallende weer waardoor er ook niet al te veel nieuwe gebeurtenissen te vertellen zijn, zat ik met mijn handen in mijn haar, want een mens kan niet blijven vertellen over de regen en over dagelijkse onbenulligheden. Over ruiten kuisen en strijken heb ik het nooit willen hebben.

Ik heb al wat aan die wolken staan porren in de hoop dat toch één van de negen muzen zou wakker worden, maar ik kreeg gewoon een koude douche en die hadden we al genoeg.

Uitgelichte afbeelding:

Eau de Cologne

Het is heel lang geleden, ik was nog klein, toen ik voor het eerst hoorde over iets dat ze “odekolonje” noemden. Was het bij mijn grootmoeder? Ik denk het wel, want bij mijn moeder was het, denkelijk, niet in huis.

Maar mijn moeder legde wel één en ander uit, over speciaal water waardoor ik ging denken dat het iets was zoals het water uit de bron van de Mariagrot in Lourdes.

Toen ik Franse les begon te krijgen, ging ik snappen dat Eau de Cologne ook wel “Keuls Water” kon genoemd worden, waarop mijn moeder me inpeperde dat ik namen niet moest, noch mocht, vertalen.

Dat moet zo de tijd geweest zijn dat ik er interesse in had en las dat het alcohol bevatte en iets of wat geneeskrachtig was en dat nog altijd met dat water uit de bron van de Mariagrot in Lourdes in gedachten dat efkes ging uitproberen.

Later in mijn tienerjaren waren mijn klasgenoten er eens erg begeesterd over. Jawel, één van hen had een mooie fles Eau de Cologne gekregen en het was zelfs 4711. En oh, wat hadden de anderen dààr bewondering voor. Mijn flesje parfum geurde toen naar meiklokjes -muguet om het wat eleganter te laten klinken- en mijn moeder had het gekocht op een Avon-demonstratieavond. Daar moest ik bij de klasgenoten niet mee aankomen.

Eens getrouwd was het volgende Eau de Colognemoment toen de grootmoeder vertelde over het gebruik ervan in klinieken. Daar raadde men langdurig bedlegerige patiënten aan om een fles Eau de Cologne mee te brengen. Dat was goed tegen doorligwonden, vertelde ze. Of dat zo was en/of is heb ik nooit nagevraagd.

Verder hoorde ik ook vertellen dat sommige mannen, na het scheren, Eau de Cologne aanbrachten. Dat heb ik niet geweten. Wel stond en staat er bij ons op de badkamer aftershave.

Ergens in die tijd ging men de spelling veranderen en was er ene die voorstelde om Eau de Cologne ook te vereenvoudigen en er gewoon “Odeklonje” van te maken, waar toen net zo lacherig over gedaan werd als nu bij het lezen of horen van sommige voorstellen over het fenomeen waar we nu mee te maken hebben.

Ondertussen was Eau de Cologne 4711 al lang tot de enige echte gebombardeerd maar was het niet meer zo erg in trek als geschenk. Men gaf al eerder een goeie fles of zo.

De twee flessen op onderstaande foto kreeg ik -met een jaar tussen- van mijn toenmalige buurvrouw voor nieuwjaar, ergens beginjaren ’90 van de vorige eeuw.

(Lees verder onder de foto)

Ze stonden op de badkamer -in hun oorspronkelijke geschenkverpakking- op het schap waar andere producten -die eerder voor de sier bedoeld waren- ook stonden.

Ze verhuisden mee bij mijn scheiding, zaten lang in een bananendoos maar zijn uiteindelijk toch weer op de badkamer beland, deze keer zonder hun oorspronkelijke doos, die was wat verkleurd. Luc gebruikt het ook niet. Er staat aftershave en balsem bij zijn verzorgingsproducten.

Er staat ook nog en fles die geen 4711 is, die kreeg ik ooit ook eens en die gebruik ik om insectenbeten mee in te roefelen.

Wat ik me nu afvraag is waarvoor Eau de Cologne nog gebruikt wordt. Want dàt verkopen ze ook nog steeds, zelfs in grote literflessen.

Kunst op ronde punten

In de titel zit eigenlijk al een fout. Want een rond punt is geen rotonde1. En net zoals bij: “een mus is een vogel, maar een vogel is daarom nog geen mus” wordt dat in dit geval: “een rotonde is een rond punt, maar een rond punt is daarom nog geen rotonde”.

Dus vraag ik me af: “waarom kunst op rotondes2” want je ziet het een beetje overal, van mooi naar poeh, van kunst naar kitch.

Dan vind ik ergens een antwoord dat zegt dat kunstenaars willen dat hun kunst gezien wordt3. En volgens dezelfde bron zijn er wel degelijk liefhebbers. Wel, dat is waar, daarvan zit er hier een op dat toetsenbord te tokkelen. Hoeveel foto’s ik zo al nam van één of andere rotonde, hoeveel mislukte ook omdat je er niet bij kan of omdat er te veel verkeer is om een mooie foto te maken. Jammer.

Maar er komt ook tegenstand. Sommigen vinden dat het het teveel de aandacht afleidt en dus niet goed is voor de verkeersveiligheid4.

Blijkbaar kan een kunstenaar of gemeente geen kunstwerk laten plaatsen op een rotonde. Daar bestaan ook regels voor. Er dient een toelating gevraagd te worden voor de realisatie en plaatsing van kunstwerken op rotondes buiten de bebouwde kom5.

Nu nog efkes proberen ergens een lijst van kunstwerken, mét de naam van het werk en de naam van de kunstenaar, zien vast te krijgen en dan weten we tenminste wat we zien.

pske van mske:

    Ik ben nog even in mijn oudere foto’s gaan zoeken en heb de foto’s met rotondekunst opgevist. Een paar stonden echter al op het blog, die plaats ik nog maar eens.

____________________
1 Rotonde of Rond Punt
2 Rotondekunst
3 Het Nieuwsblad
4 Het Nieuwsblad
5 Dienstorder
____________________

Page 30 of 961

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén