De midweek Eifel was grijs, soms met mist die net niet miezerde en miezer die net geen mist meer was.

We trokken er op uit, zonder kap en jas open -miezer is geen regen – het fototoestel er onder, haalden ons hart op en vonden het een geslaagde wandeling.

Een ander koppel, onze leeftijd denk ik, kwam in de vooravond uit de Market Dome buiten toen wij naar binnen wilden om nat te worden in het zwembad.

Eigenlijk kwamen ze niet naar buiten, dat wilden ze wel, maar … zie je, op het laatste ogenblik, net voor de vrouw één voet buiten zette, stak ze haar hand uit, voelde, keek verschrikt naar haar man, mompelde iets over nat worden en trok zich terug als een slak in haar huisje.

Het zijn mijn zaken niet en eigenlijk kan het me niet schelen, maar soms, wel meer af en toe dan ik zou willen, vraag ik me af hoe andere mensen hun vakanties invullen: actiever als het over het bekijken van gebouwen en musea gaat? Minder actief als we het over wandelen hebben? Of zoals toeristen die ergens zijn en de eerste de beste horecazaak induiken?

Domme vragen eigenlijk, want wat is vakantie? Vrije tijd die je indeelt zoals je zelf wil en doet wat je zelf wil.

Waarom heb ik dan soms het gevoel dat we er niet alles hebben uitgehaald wat er in zat?

Als we bij CenterParks/Sunparks boeken kunnen we inchecken vanaf 15u en moeten we uitchecken voor 10u. Als je dan geen daguitstap voorziet zijn dat eigenlijk twee verloren dagen.

Op zich geen verhaal waard, ware het niet dat je voor het inchecken een waterval wil maar een modderval krijgt en de laatste dag toch ook een plezante anekdote oplevert.

Zo vond Luc een wandeling in Manderscheid. Daar staan twee burchten: de Niederburg en de Oberburg. Grappig en uniek is dat die achter/naast elkaar staan afhankelijk van waar je ze bekijkt natuurlijk.

De dag voor we ginds vertrokken vroeg ik nog of hij zeker was dat hij die wandeling wou doen en ik toonde hem een foto van een smal wandelweggetje op een rand. Ja, we gingen die wandeling doen.

Eens onderweg begon het gekende gemopper: dat ze die foto’s daar niet hadden genomen en dat zoveel bergaf wou zeggen dat de bergop nog moest komen en dat met dat vochtig weer van de voorbije dagen en de afgevallen bladeren en dat als je daar van helling zou vallen, de dieperik in …

Toen we bij een blijkbare onderbreking van het pad kwamen, kwam het: “ik ga terug” zei hij. Het was geen moeilijk stuk, het was enkel een flinke kei die net in een bocht lag. Dat zei ik ook en ging verder. Luc volgde.

Later toen we al een paar keer een -niet zo steile- bergop en een mooi zicht op de burchten hadden gehad en het mopperen stilgevallen was, plaagde ik en vertelde aan wie het horen wilde: “Luc heeft een mooie wandeling gevonden”, waarop hij verderging met: “Luc is een metteko“.

Meer foto’s