Vermits iedereen weekend houdtUitgelichte afbeelding:
Blogger ik maar alleen
Dat ik alleen blog is niet fout
Zo stoor ik er geeneen
En als toch iemand dit hier leest
Wij zitten ook niet thuis
Wij twee zijn ook wel weg (geweest)
Wie dat denkt per abuis …
[© ms – 14 september 2024]
Afbeelding van Markus Winkler via Pixabay.
Zou je iets vergetelheid kunnen noemen als je het niet echt vergeten bent, maar er gewoon niet aan hebt gedacht.
Ik verklaar me nader. Hier staan een paar concepten, klaar voor gebruik, maar geen van de drie kan ik plaatsen omdat ik de bijhorende foto niet maakte. Ik vergat niet om die foto te maken, maar ik dacht er pas aan nadat het concept geschreven was.
Nu staan die natuurlijk te dringen en te trappelen van ongeduld maar één van de drie kan zeker niet vóór volgende zondag gepost worden, omdat ik de betreffende foto pas zaterdag kan maken … als ik er aan denk.
Een andere zou morgen kunnen, als we straks, na de boodschappen even wat verder rijden om de gewenste foto te nemen.
En de derde, daar heb ik zelfs nog helemaal geen idee van wat ik er in ’s hemelsnaam bij kan zetten.
Groot probleem! Wat zet ik hier nu bij? Eentje dat ik vroeger al gebruikte misschien?
Uitgelichte afbeelding:Image by Pete Linforth from Pixabay.
Soms vraag ik me af waarom ik de homepage van dit blog nog in orde houd en waarom ik zo begaan ben met een dagelijkse uitgelichte foto.
Zelf lees ik ’s morgens de blogs op mijn telefoon, maar wacht met reageren tot ik aan de laptop ben. Ik ga er dus van uit dat je vanuit de leeslijst ook rechtstreeks op het log van de dag komt.
Wie wil kan zelfs reageren via de telefoon. Soms doe ik het, maar ik krijg gegarandeerd problemen met de “o” en de “i” die volgens mijn vingers te kort bij elkaar zitten.
Ook gebeurt dat lezen en reageren dan via Jetpack en vraag ik me af of WordPress uiteindelijk niet overbodig gaat worden.
Dus waarom? Voor mezelf? Zelf weet ik wel wanneer er wat te doen is. Daarom moet ik niet op mijn eigen blog gaan kijken.
Omdat het mooier oogt? Of omdat het anders op een leeg huis zou gelijken. Ik zal het daar maar op houden. Als ik het zelf niet weet, wie moet het dan weten?
Toen ik bij “De Dingen des Levens” las dat bloggen veel tijd nam heb ik eigenlijk pas beseft dat dat inderdaad zo is. Maar dan kan je afwegen of je het er voor over hebt of niet.
Er zijn mensen die een hobby hebben waar ze zoveel voor over hebben dat al het andere moet wijken en zo erg is het gelukkig niet.
Wel heb ik dagelijks een paar uurtjes over voor het blog. Eens uit bed en na het ontbijt begin ik er aan. Ik schrijf logs of zet enkele woorden of zinnen in concept of ik schrijf bestaande concepten verder uit. Ik neem de nodige foto’s die ik binnenshuis kan nemen en noteer welke ik elders moet nemen. De vroege ochtend vind ik het beste moment om te schrijven. Later op de dag zijn er andere besognes.
Eens de dag goed en wel in het zadel zit stap ik ofwel in mijn wandelschoenen of ik neem mijn zwemzak. Of we stappen in de auto en vertrekken op uitstap.
Daarna bedenk ik of ik er wil over bloggen of niet, of ik de foto’s wil tonen of niet. En dat houd ik dan voor de volgende ochtend.
Dat systeem zorgt er voor dat ik meestal toch wel enkele logs in voorraad staan heb voor inspiratieloze dagen of voor de vakanties die, zoals ik al meer vertelde, ook dagelijks van een log voorzien moeten worden.
In het reageren zie ik ook geen probleem, het kan in de ochtend, efkes na de middag of gewoon in de auto. Luc rijdt.
Het kan ook gebeuren dat, op een regenachtige dag, Luc plots vraagt of ik geen zin heb in bloggen, want dan wil hij graag naar Wielerclub Wattage1 kijken, of iets anders waarvan hij weet dat ik niet meekijk.
En dan doen we dat gewoon. Zo simpel kan het zijn. Maar de tijd is dan ook van ons.
Uitgelichte afbeelding:Afbeelding van Markus Winkler via Pixabay.
Die dag in Schoten kreeg ik volgende melding bij mijn reactiemeldingen
(Lees verder onder de afbeelding)
Ik stond er een beetje verbaasd op te kijken. Ik had die ooit wel al eens gekregen maar toch zeker de laatste jaren niet meer. Het deed wat vervelend aan. Ik vraag daar niet om. Ze bedoelen het goed, maar ik vind het niet nodig.
En ik wéét dat ik in maart 2008 begonnen met het overhevelen van mijn blog naar WordPress, maar dat was niet WordPress.com. En ik wéét dat het eerste log hier op 1 april 2008 verscheen. En ik meen me te herinneren dat ik toen een schakel moest leggen tussen mijn blog op WordPress.org en WordPress.com om bepaalde functies in te schakelen. Maar wanneer dat juist was …
Ach ja, het doet er allemaal niet zoveel toe, want ik mag het dan weten, dit blog voelt aan alsof ik altijd hier heb geblogd, op WordPress.
En ga ik hier nu elk jaar een vermelding van maken als ik weer zulke prestatiemelding krijg? Neen toch. Alle volgende ga ik gewoon weggooien natuurlijk.
pske van mske:Een beetje een belachelijk log, ik weet het. Maar ik moet mezelf nog wat meer overtuigen om de serieuze, die klaar stond, te posten. De twijfel is tot 25% gezakt ondertussen.
Dit is nu de tweede keer dat de actualiteit het plaatsen van een log inhaalt. Ik kon kiezen: of ik gooide het weg, of ik ging verder waar het vertellen gebleven was. Weggooien? Neen toch!
Dus we beginnen er aan. Ik vertelde dus:
Sedert de laatste update van Jetpack zit ik met een paar minuscule problemen. Ze zijn zo minuscuul dat ze haast verwaarloosbaar zijn, maar net zoals heel kleine insecten waar je jeuk van krijgt, gaan ze me enerveren.
Eén ervan is het feit dat ik op mijn telefoon niet rechtstreeks meer naar mijn leeslijst ga, maar naar iets dat zij “Discover” noemen en waar ik dan moet aangeven dat ik mijn “Subscriptions” wil zien.
Op zich zou je dat echt wel negeren ware het niet dat bij die “Discover” altijd dezelfde blogs te discoveren zijn, zij het wel in een andere volgorde, maar altijd en altijd dezelfde. Net of die een soort van voorrang krijgen in belangrijkheid.
Ik overweeg om Jetpack een e-mail te sturen, dat ik wel voor mijn blog betaal. Maar aangezien ik het vertik om ook nog een betalende Jetpack te nemen, vrees ik dat ik op antwoord zal kunnen wachten tot Pasen en Sinksen op één dag vallen.
Is dat nu bij mij alleen?
…Dat zou ik vorige dinsdag hebben gepost maar schoof het op omdat zowel “Elderspeak” als “Supporteren” als “Vorige maandag” voorrang verdienden omdat ze nogal actueel waren en niet zo een lange houdbaarheidsdatum hadden.
Uiteindelijk zou het Jetpacklog gisteren op het blog komen. En wat gebeurde gisteren? Stiekem was er blijkbaar een aanpassing gebeurd en opende mijn leeslijst wel degelijk waar die hoorde te openen.
Is het nu weer allemaal in de sjakosj? Neen. Want terwijl ik zoekende was hoe ik dat moest oplossen vond ik een oplossing voor een ouder probleem. Het probleem namelijk dat ik op mijn eigen telefoon niet rechtstreeks op mijn eigen blog kan reageren, maar wel via de Jetpack app diende te gaan.
En dat, mijn lieve lezertjes, bleek ook de schuld van Jetpack te zijn. Ik pakte de loep en ging Jetpack eens grondig uitpluizen. En bij de eerste pluis nam ik mijn reacties weer in eigen beheer. Verder ben ik nog niet. Ik moet nog even verder de stijl aanpassen.
Wat ik wel merkte is dat, als Luc -die als uittester fungeerde- een reactie wil plaatsen, hij telkens opnieuw moet inloggen. Mocht dat bij iedereen zo zijn, had ik dat graag geweten.
U weze bij deze op voorhand bedankt.
Uitgelichte afbeelding:
… doet een mens dan die noodgedwongen aan TV, laptop en telefoon gebonden zit? Die kijkt TV … of die prutst.
Luc kijkt TV. Hij kijkt sport, zoals het veldrijden van de voorbije dagen, maar hij kijkt ook -halvelings opeenvolgend- naar een feuilleton dat ik maar niks vind. Daarom staat er nu ook een paravent klaar in onze woonkamer. Als hij dat spul die soap opzet, dat klap ik die paravent open.
Prutsen? Dat doe ik. Ik schreef, naar aanleiding van die opmerking van Luc, onmiddellijk een kort kerstverhaal dat ook aanpasbaar is aan andere gelegenheden van het jaar en twee dagen later schreef ik er nog eentje dat me beter beviel, dat bizar genoeg ook bij andere gelegenheden kan passen. Voorlopig zijn die niet publiceerbaar. Dat kan pas als ik er klaar voor ben. Er moet nog wat aan geschaafd en gevijld worden. En dan nog … Moest je weten hoeveel overwegen het me heeft gekost om indertijd dat log over Jut te posten …
En concepten! Die staan nu ook netjes in een wachtrij voor dagen dat ik niet weet wat schrijven. Dat is altijd handig om een voorraadje te hebben.
Wat deed ik nog? Die zijbalk beviel me niet meer. Die nam ik ook eens onder handen. Sommige dingen vlogen er af, andere werden aangepast …
… al liep/loopt dat ook niet altijd van een leien dakje. “Op deze dag in het verleden” … hoe ellenlang werd dat wel niet na méér dan 20 jaar. Ik beperkte ze tot vijf jaar en voorzag “See all …” wat dus niet blijkt te werken. Ach ja, een mens kan niet alles hebben.
Ik gebruikte geen tags, ik wou geen tags. Ik had die niet nodig want de zoekfunctie op mijn blog voldeed.
Maar nu heb ik toch al een sedert geruime tijd een paar keer zwaar gezucht omdat die zoekfunctie beweert dat een bepaalde zoekopdracht geen resultaat opleverde terwijl ik goed wist dat het log in kwestie bestaat.
Ik heb zelfs een paar keer met mijn voet op de grond gestampt van onmacht, één keer zelfs met twee voeten. Maar toen kwam Luc binnen en deed ik maar net of ik mijn artrozige heup aan het losschudden was.
Ik overwoog die tags, probeerde uit, maar vond zo een “tagwolk” in de zijkolom wat overweldigend en ook niet bepaald nodig. Tags onder de logs zelf vind ik voldoende. Zoeken via de tags kan ik achter de coulissen ook.
Gelukkig is dat systeem achter die coulissen goed geordend zodat het ook daar geen rommeltje wordt. Ondertussen zit ik al aan 190 tags/10 webbladzijden en dat zonder er echt veel moeite voor te doen. Stel je voor dat ik voor al die twintig jaren bloggen tags ga zetten …
Dus onder het moto: “Beter laat dan nooit” staan die dingen nu ook op Wizzewasjes en vind ik hun presentatie nog niet eens zo slecht.
Uitgelichte afbeelding:
De laatste tijd ondervind ik dat er update na update wordt ge-updated op de leeslijst van WordPress. En gevaarlijk dat ik dat vind. Die opsomming verandert telkens weer waarbij je moet opletten dat je geen blog ontvolgt i.p.v. opent1.
En bij andere blogs word je ineens als conversatievolger aangeduid, al heb ik dat nooit aangevinkt1.
Op de telefoon is die opsomming veel logischer, volgens mij dan toch1.
Anders is het gesteld met het reageren via mijn telefoon. Ik zei het ooit al, dat ik dat niet meer zou doen onderweg. Nu méén ik het ook. Meer nog, zelfs hier thuis ga ik niet meer op andermans blog reageren met de telefoon. De enige uitzondering die ik nog zou maken is als we niet thuis zijn en de laptop die dag niet uit zijn tas zou komen.
Bij het ene blog moet ik telkens opnieuw inloggen en dat met die kleine toetsjes, bij het andere is het blog zo breed dat ik de telefoon moet kantelen en de reactie niet in zijn geheel samen met de reageerknop kan zien. Dat vind ik wel moeilijk maar toch doenbaar mits veel gedoe, al stel ik dan meestal mijn reactie wel uit tot ik bij de laptop geraak.
Anders is het gesteld bij nog een ander blog. Wil ik daar reageren krijg ik soms gewoon een reactievak te zien, zet wat ik wou zetten en dan blijkt dat ik niet op het blog, maar op een andere reageerder heb geantwoord. Stom en door en door vervelend.
Het is overal gevaarlijk. Nu ook bij de leeslijst van de blogs.
____________________
Soms gebeuren hier ook zaken waarover ik zou kunnen bloggen. Maar om één of andere reden heb ik daar dan geen zin in.
De eerste reden is gewoonlijk dat ik het liever over prettige of grappige dingen heb. Af en toe eens een ergernisje mag er wel zijn, maar niet te vaak en niet te groot.
De tweede reden is gewoon het feit dat ik liever geen reacties krijg die beginnen met: “Wees blij dat …” Noch gesproken. Noch geschreven. Ik weet zelf ook wel dat er situaties bestaan die erger zijn, al zijn er ook situaties die er minder erg inhakken.
Dus blog ik er niet over. Ik kan dan beter een log wijden aan een uitleg waarom ik over bepaalde zaken niet wil bloggen.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
