Bij ons eerste bezoek aan Mu.ZEE in Oostende kreeg ik een gazetje met informatie. Daarin las ik dat er dit jaar een tentoonstelling met werken van Anna Boch¹ op het programma stond en ik noteerde dat al in de agenda.

Ergens in maart van dit jaar kreeg ik een e-mail van Mu.ZEE waarin de tentoonstelling nog eens werd benadrukt en waarin ik ook las dat het misschien wel aan te bevelen was om te reserveren, omdat ze zo veel bezoekers verwachtten. Ik deed dat onmiddellijk en noteerde dat al op de juiste data in de agenda.

Op 2 juli las ik bij VRT NWS een artikel over de tentoonstelling van Anna Boch². Ik moest niks meer in de agenda zetten, het stond er al in.

Nu wou ik toch al langer een bezoek aan het Käthe Kollwitz³ Museum plannen en vond dit een uitgelezen gelegenheid. Het Käthe Kollwitz Museum van Keulen is gesloten⁴, dat van Berlijn⁵ -voorlopig- te ver en over het Käthe Kollwitz Haus in Moritzburg⁶ las ik pas bij het schrijven van dit log. Eigenlijk stond het van aanvang al vast dat we met het Käthe Kollwitz Museum⁷ in Koekelare zouden beginnen.

Natuurlijk konden we dan ook in Vladslo⁸ eens passeren. We waren er al in 2014, maar aangezien ik in een ander log schreef dat we er misschien binnen een jaar of tien mogelijk nog eens zouden naartoe gaan en we niet zo ver van die tien jaar verwijderd zaten …

We maakten er twee dagen van en ze zijn -spijtig genoeg- voorbij.

Heel in het kort?

• Anna Boch: méér dan de moeite waard;
• Raversyde … ik ga me een boek van Stephan Vanfleteren kopen;
• Overnachting: simpel en eenvoudig;
• Vladslo/het Deutscher Soldatenfriedhof … ssshhht;
• Käthe Kollwitzroute: een gewone wandeling;
• Käthe Kollwitzmuseum in Koekelare: niet in één zin uit te leggen.
• Brusselse Ring/Viaduct van Vilvoorde: NA EFKES NI⁹.

Of ik er meer over ga vertellen? Of er foto’s op “In Beeld” gaan komen? Waarschijnlijk wel, maar hoe en wanneer …

Nu weet ik niet of het streekgebonden of familiaal is. Maar er zijn wezenlijk verschillen.

Bij ons gold altijd dat je, als je ergens uitgenodigd was voor de namiddag of voor kermis, iets meenam voor bij de koffie. Je kon echt niet leigerhand op aankomen. Dat kon een taart zijn, een doos pralines of een fles van één of ander.

Het ritueel is dan als volgt: je geeft af wat je bij hebt, zegt iets zoals “voor bij de koffie”, de gastvrouw of -heer zegt iets van: “dat moest je nu echt niet doen” waarop ze het meenemen en op tafel zetten.

De eerste keer dat we bij Lucs familie uitgenodigd waren stond het op het boodschappenlijstje. Luc vroeg nogal fronsend: “Waarom?” Ik legde uit. Bij hen deed men dat niet. Ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld als die dag.

De laatste keer dat we bij Lucs familie uitgenodigd waren -zomaar binnenlopen kan wél zonder plichtplegingen- zette ik door. We vonden een compromis. We namen een taart mee, maar het mocht een kleine zijn.

Die dag zijn we met meer taart terug naar huis gekomen dan we hadden meegenomen.

En ik weet het niet. Was het nu mijn familie of de streek van waar zij afkomstig waren?

Er stond ergens eens een huis
Dat was helemaal niet pluis
Binnenkoer stonk
Eigenaar dronk
Het verviel stilaan tot gruis

Stielmannen kwamen zo struis
Zo rond en ook in dat huis
Mooi gekaleid
Koer geplaveid
Overweldigend gedruis

Na een enorm grote kuis
Werd dat huis weer een thuis
Opgeblonken
Gans ontstonken
En inwoners voor de buis

[© ms – 11 augustus 2023]

Mensen zijn rare wezens. Zo wist wijlen Sloef het vroeger ook al op het blog te vertellen. En daarbij had hij het, natuurlijk, over de twee exemplaren hier ten huize.

Hij zou in dezes gelijk gehad hebben. Waarom?

Nu het probleem met de hoofdkussens is opgelost -eerst had Luc er een, nu heeft hij het zijne en ik het mijne- en we beiden content gaan slapen;

Nu de proefperiode van de hoorapparaten is afgelopen -enkel de factuur moet nog komen en betaald worden- en ik content ben en me weer onder de mensen durf te begeven;

Nu alle voorziene komende vakanties, vakantietjes en daagjes-weg, die voor de rest van dit jaar op de agenda staan, nu ook op de vakantielijst mooi ingevuld staan -die voor mei 2024 staat dan ook wel al op de agenda, maar voor de gedetailleerde planning moet er nog te veel water naar de zee lopen;

zou je denken dat ik gerust en opgelucht ben omdat er voor alles een oplossing kwam.

Maar toch was er een zekere onrust over bepaalde dingen. Ik negeerde ze. Maar als zelfs Luc precies over die dingen begint en er blijkbaar ook mee lijkt te zitten is het misschien toch tijd om de koe bij de horens te vatten.

Wij hebben ons een chromecast gekocht en gaven onszelf een uittestperiode alvorens te beslissen wat we met de decoder zouden doen. En dat is waarschijnlijk de reden dat we die ooievaars hebben gemist.

Bij tijd en wijle bekijk ik mijn concepten, schrijf ze uit of gooi ze weg. Maar wat te doen met concepten die ik niet wil weggooien maar waar ik geen heel log wil aan besteden.

Die serveren we nu; koud.

Het eerste is eigenlijk een toevoegsel aan een bestaand log. De titel van het artikel?

Iedereen wil een Britt Herbots in zijn team¹ (…)

en verscheen in de media één of twee dagen nadat ik het log schreef over eigennamen en soortnamen.

Gewoon om aan te tonen wat ik bedoel? De titel had moeten luiden:

Iedereen wil iemand zoals Britt Herbots in zijn/haar team (…)

Ik heb overwogen en dacht er over na maar het zo achteraf aan een bestaand log toevoegen vond ik nogal dom, er een nieuw over maken vond ik ook dom.

Maar toen kwam het tweede artikel, iets helemaal anders, iets waar ik niet echt begrip voor heb, noch kan voor hebben. Zaken zoals dit maken dat uitdrukkingen à la “de wereld is om zeep” en “waar gaat het naartoe” een voedingsbron hebben, al heb ik een hekel aan dat soort negatieve doemdenkerij.

De titel van dit artikel?

Dieven stelen koperen naamplaatjes op militaire begraafplaats in Tienen²

Sint-Margriete-Houtem, de militaire begraafplaats waar we al wandelend al een paar keer voorbijkwamen, niet zo groot om beroemd te zijn of om toeristen te lokken, maar waarvan men ons vertelde dat ze toen, bij die slag, al die jonge boerenjongens van het veld hadden geplukt en hen zo onervaren op de vijand hadden afgestuurd. Zij rusten nu in het Tiense veld en wij gaan hen bij het voorbijkomen even groeten.

Ik wil het niet over respect hebben, want wanneer sommige mensen het over een gebrek aan respect hebben, bedoelen ze geld.

Dit is geen gebrek aan respect. Dit is iets heel anders, veel erger, iets veel vuiler en gemeen. Er zou een woord voor moeten bestaan, maar ik vind er geen enkel dat voldoet.

Verachtelijk misschien …

Wie zegt Kattenbos, weet Lommel, denkt Mol -> Molse Meren → Kempense Meren ⇢ Sunparks.

Zoals we wel meer doen in het najaar, hebben wij, ergens in de herfst dus, drie dagen/twee nachten geboekt en wel bij Sunparks in Mol deze keer.

Nu wil het toeval dat Luc een evenement vindt dat hem -mogelijk ons- zou interesseren en hij vraagt: “Zie je het zitten om de laatste dag in het naar huis komen …” Dat zie ik zitten.

Maar dan moet de adder onder het gras nog komen. Want dan zegt hij dat de dag dààrop eigenlijk interessanter is. En dan denk ik: “Dan proberen we toch dat verblijf te verlengen”. Dan hebben we een dag meer vakantie en moet ik niks zoeken om de terugweg nog op te fleuren.

En dan vraagt hij of we dan misschien de twee dagen … En dan heb ik “neen” gezegd. De reden daarvoor wordt ooit wel eens duidelijk, ergens in het tweede helft van de herfst.

Maar soit, eerst moesten we dat verblijf verlengen en vermits we dat liever persoonlijk dan telefonisch doen en die Brede Wespenorchis daar in de buurt op ons stond te wachten, waren dat twee vliegen in één klap.

Ze mogen zeggen wat ze willen maar de receptie van Sunparks is wel een topper. De zaak was na enkele woorden al in kannen en kruiken. En wij kijken nu -nog meer- uit naar ons verblijf daar ergens in het najaar.

De laatste tijd regent het negatieve berichten in de media en dan deze keer niet over bepaalde bezienswaardigheden of verfilmde locaties maar over stranden. Stranden die van iedereen zijn maar op één of andere manier toch worden ingepalmd voor doeleinden waar geld mee te verdienen valt of waar de lokale bevolking niet over te spreken is: Spaanse stranden¹, Griekse stranden², Italiaanse stranden³, …

Nu valt mijn mond niet zo snel open van ’t verschieten, nu roloog ik ook niet zo vaak, mijn gezicht spreekt wel boekdelen en waarschijnlijk deed het dat als ik las dat er mensen veel geld overhebben om een stoel op een strand te huren aan een dagprijs tot zelfs 120€, gewoon om een hele vakantie te verliggen.

En dan heeft men het over de nadelen van een zonnebank terwijl je veel goedkoper een poster van een zonovergoten strand naast je zonnebank kan hangen.

Ieder zijn meug natuurlijk en eigenlijk kan ik het bestaan van dat soort vakanties alleen maar toejuichen. Het moet niet overal té overpopulair worden, want waar ze me scheef gaan bekijken blijf ik liever weg.

De avond dat wij in Lommel op zoek gingen naar een bijna verslenste bloem streken hier te Landen wel 100 ooievaars neer.

We waren nochtans al thuis en we sliepen die nacht in ons eigen bed.

Wij hebben niks gezien. Wij hebben niks gehoord.

Dat is nu toch om je groen en geel te ergeren.

Ergens deze maand stond er een vermelding “Kattenbos” in de agenda. Deze vermelding had ik twee jaar geleden in augustus van vorig jaar gezet. Maar in augustus van vorig jaar had ik eens gepffft en er niks mee gedaan.

Dit jaar echter trokken we naar het Kattenbos, op zoek naar de Brede Wespenorchis die we daar twee jaar geleden in uitgebloeide vorm hadden gevonden.

We namen terug de wandeling met de oranje bol, maar die hadden we twee jaar geleden niet gevolgd, toen volgden we het “weg-van-de-dichte-drommenpad”.

Wat was er dus niet te zien? Mja. Ik bedacht al dat de wandeling zo ook wel de moeite waard was en ik spiedde en bedacht en “Hebbes!”

Een wat versukkeld, half uitgebloemd, exemplaar stond daar te pronken.

Het beste wat ik kon doen was de vermelding terug op de agenda zetten voor volgend jaar in juli, misschien zou ik er dan binnen twee jaar wel zin in hebben.

Want ik dacht dat het moeders mooiste niet was, maar het was wel mijn eerste en misschien zou ik aan de volgende zoveel plezier niet beleven.

Bijna aan het einde van de wandeling stonden er nog twee.

Ik ga ze niet terug op de agenda zetten, ik zag ze, ik heb ze op foto en dat volstaat. Als ik ooit terug naar het Kattenbos wil, zal dat op elk moment van het jaar kunnen.

Wie nu denkt dat we enkel voor een bloem, die we misschien wel of niet zouden vinden, naar het Kattenbos reden mag al snel iets anders denken.

Want zoals wij wel vaker doen combineren we zo het een met het ander. Dit was de oorzaak, maar ik ga het ene voor een andere keer houden en het andere is het vermelden niet waard. In deze dun gezaaide inspiratietijd moeten we zuinig zijn met de mogelijkheden.

Nadat Luc gisterenmorgen vroeg of ik geen zin had om even over een rommelmarkt te lopen en ik daarmee instemde na een rit op het binnenhuisveloke, trok ik mijn veelkleurige erg lichte zomerbroek aan en mijn koningsblauw T-shirt met een spreuk er op.

Zo liepen we over de rommelmarkt waar wel veel kramen stonden, maar veelal met kleren en vooral kinderkleren.

Bijna op het einde ervan word ik aangesproken door een vrouw die me ongevraagd een kleed aanprijst in donkerblauw met witte verticale strepen. Eerst denk ik dat ze het tegen mijn voorgangers heeft, maar neen, ze zegt het nog eens, wat een mooi kleed en ze wijst op de nepen *gruw gruw*, waarop ik haar herken en fel “neen” schud. Daarop maakt ze weer een opmerking in de stijl van toen:

(…) wees me op de halsafwerking en zei: “Dat is echt gepast voor grote borsten”.

Ik zei nogal beleefd dat het echt mijn stijl niet was en liep door. Mijn moeder had zo’n kleed *gruw gruw*.

Een kleine honderd meter verder heb ik gedacht: “En nu gaan we ons daar eens niets van aantrekken” maar ik besloot het wel op het blog te vertellen.

Waar moest ik anders weeral inspiratie halen. De drie halve concepten, die hier nog in de wachtrij staan, moeten eerst nog een einde krijgen alvorens ze publiceerbaar zijn

De titel? Gewoon een bedenking dat ze toch nog altijd de verkeerde niet tegen de haren in gestreken heeft.