Terwijl we in Mol waren hebben we nogmaals “Het Schilderspad” afgewandeld. Dat deden we ooit al eens maar dan één van de kortere versies. Nu wilden we de volledige wandeling maken, die is 17km.

Maar omdat we de wandelknooppunten volgden, werden er dat maar 14,5. Dat vonden we een heel klein beetje jammer. Volgende keer -en die komt er wel- bekijken we wel eens of we de volledige wandeling kunnen afmaken met het volgen van de oorspronkelijke bewegwijzering.

Een heel klein beetje jammer maar? Wel ja, omdat de wandeling op zich enorm mooi is en als ze dan al eens door bebouwde straten gaat, zijn dat geen drukke wegen. Er is natuurlijk de mogelijkheid dat die ene wel een beetje … maar die lag nu opgebroken wegens wegenwerken.

Langs het wandelparcours passeer je ook de vijftien kapellekes. Een normale kruisweg heeft 14 staties¹, in Mol zijn dat kapellekes maar is er een vijftiende, iets grotere kapel², bij.

Het Schilderspad verwijst naar Jacob Smits³ -waarvan het museum al een hele poos gesloten is en nog wel een poosje gesloten blijft. Las ik nu ergens dat het nog tot in het najaar zou zijn?- en Dirk Baksteen, waarvan ik hier thuis wel een paar afdrukken -of hoe het ook mag heten- heb, die nog geen hangplaatske hebben gevonden. Blijkbaar zouden er een paar van zijn werken ook in het Jacob Smits Museum te bezichtigen zijn. Maar ja, dat is nog altijd even dicht.

Nu ja, op een wandeling van 14,5km zie je wel meer dan alleen 15 kapellekes, maar hoeveel bomen kan je fotograferen? En niet alleen dat, hoe maak je een selectie voor op een blog? Geen bomen dus of er moet iets meer op staan. Zodoende …

Was ik bij mijn eerste hoorapparaat wat te gemakkelijk geweest? Te snel tevreden? Ach neen. Ik hoorde er mee en alles ging goed. Tot covid kwam en ik slechter ging horen en dat aan mijn oren verweet.

Ach ja, achteraf gezien is het gemakkelijk zeggen dat ik beter had moeten weten. Mijn oren zijn uiteindelijk op al die jaren tijd niks slechter geworden. Dat hoorapparaat dus wel.

Nu ging ik het anders aanpakken. Ik ging niet zo snel tevreden zijn.

Na KNO maakte ik een afspraak bij een zelfstandige audicien. En ondanks het door elkaar lopen van vakanties en mogelijke afspraken, wat ook een lichte vertraging opleverde, kon ik toch vorige week donderdag mijn nieuwe hoortoestellen afhalen. Net op tijd om te kijken wat dat gaf in een hal vol sporters.

Ondertussen weet ik dan ook weer dat er meer geluid is tussen hemel en aarde dan wat ik de laatste tijd mocht waarnemen. Waar ik eigenlijk in stilte leefde -Tinnitus en dingen zoals zwaar verkeer uitgezonderd- hoor ik nu op wandel vogeltjes en ook het ruisen van de bomen en schrik ik op van geluiden die ik ooit heb gekend maar maar waar ik nu weer moet aan wennen. Ik hoor nu ook weer mijn eigen stappen en ik hoor het geluid van mijn getokkel op mijn laptop.

Een bijkomende goeie zaak? Ik ging van het ene moment op het andere veel stiller babbelen. En dat is al mooi meegenomen.

En de sporthal? Dat ging goed, dat ging zelfs heel goed … behalve dat wat ik niet verstond. “Maar, dat doet niemand hier” zoals het door één van mijn reisgenoten/medetoeschouwers verwoord werd.

Mocht ik willen mag ik ook nog andere toestellen testen. Maar ik denk dat ik eerst tijd ga nemen om terug gewend te raken aan de zoveel dingen die ik ontwend ben geraakt.

We zagen het al meer, als er iets slecht begint te gaan, komen ze met een oplossing op de proppen waarvan je je afvraagt wat dàt nu gaat veranderen. Organisaties en politieke partijen veranderen dan van naam, als lijkt het dan dat het niets met hén te maken heeft of had.

Nu er meerdere problemen zijn in de kinderopvang, van te weinig personeel tot sluitende crèches, komt “Kind en Gezin” met de lancering van een nieuw “Kindboekje¹“.

In die boekjes werden de gegevens per kind, tijdens de eerste levensjaren, vermeld over gewicht, vaccinaties en alles wat met een goede opvolging te maken had.

Het boekje over mij heb ik nooit gezien, maar ik heb die van mijn kinderen nog. In die tijd heette “Kind en Gezin” nog gewoon “Kinderheil²“.

Ik heb niet geweten of ze van naam zijn veranderd om hun blazoen op te poetsen net zomin als ik nu weet of dat boekje vernieuwen iets gaat verhelpen aan het gesukkel bij de kinderopvang.

Eigenlijk heeft het één niks met het andere te maken … maar toch is het hele blazoen wat dof geworden.

Je wil ergens naartoe. Je vraagt raad aan Google Maps. Die geven je, de te volgen, route aan. Ze houden daarbij rekening met werken en andere obstakels onderweg, met de mogelijke verkeersdrukte en met de zuinigheid voor je tank.

En dan rijd je die route en ziet allerlei. Je ziet zelfs interessante dingen en je denkt: “Bij het naar huis rijden gaan we hier efkes stoppen”.

Denk je dat? Werkelijk? Echt?

Wat doet Google Maps? Die leidt je via een andere weg naar huis.

Sedert de benzineprijzen de pan uit rezen beperken wij ons, voor het wandelen, meer en meer tot eigen streek.

Nu we uiteindelijk terug met de 20km afstand flirten, wordt dat enerzijds moeilijker, anderzijds gemakkelijk. Er zijn gebetonneerde veldwegen genoeg zodat we zelf wel een toer kunnen uitstippelen maar die zijn dan zo eentonig.

Maar zoals geweten heeft wel elke gemeente enkele wandelpaden in het aanbod. Landen dus ook¹.

Wat is het nadeel van deze wandelingen? Ze gaan over gebetonneerde veldwegen, soms zelfs gewoon over straten.

Er zijn er dus enkele die we wel een paar keer per jaar opnieuw gaan doen -om in vorm te blijven- maar de andere heb ik sowieso op een zwarte lijst gezet.

Wat hebben we hier in Landen dan wel? Hoebels, die dan weer motten en tumuli genoemd worden. Dat zijn dan wel vriendelijke dingen om in het landschap tegen te komen.

Zowat alle jaren, van de laatste dan toch, lees je in de krant over Hallstatt dat van het massatoerisme af wil. De Preikestolen in Noorwegen hebben we zo ook al het nieuws zien halen. Dit jaar hebben ze er nog een paar andere bij gehaald, die ook zuchten onder al dat volk¹.

Soms vraag ik me af of die locaties oorspronkelijk niet blij waren met de aandacht omwille van het economisch aspect. Maar dat blijkt dan niet op te wegen. De toeristen nemen een foto en weg zijn ze, op naar de volgende afgezaagde foto.

Als ik me soms afvraag wat anderen op vakantie doen? In de file staan om één of ander beroemd geworden bestemming met hun eigen gezicht te gaan opvrolijken blijkbaar.

We maakten het persoonlijk mee, in Glenfinnan. Ik schreef voorheen dus ook al eens over massatoerisme, maar als de gazetten dat mogen, ik toch ook zeker.

Ik zou het er niet over gehad hebben, had Luc de voorbije week niet gezegd dat ze in Frankrijk ook al met zo’n overdrukte zaten. Hij vervolgde met: “In Etretat”.

Is dat nu zo speciaal? Niet echt, maar in Etretat daar was ik ooit met Ex en klein Zoneke. We waren zomaar op de wilden boef thuis vertrokken en gingen een stukje Franse kust afrijden. We hadden daar een hotel aan het water gevonden. En er was haast geen volk. En dat in juli dan nog.

Op die manier beleefde -en beleef ik nog- het meeste plezier aan mijn vakanties. Niks plezanter dan zelf verborgen parels ontdekken.