Wie zag ze nog niet, de klanten bij Colruyt die met overvolle platte karren aan de daarvoor voorziene kassa aanschoven? Iedereen wist wel dat dat dat mensen waren die dat voort verkochten. Zo dom waren we nu ook niet. En waarom niet? Als er niemand hinder van ondervond?

Het was dan ook even opkijken toen ik las dat ze bij Colruyt een limiet gingen zetten op een achttal producten.

Wij gaan daar nu niet het toegelaten aantal gaan kopen. Wat moet een mens met tien kilo suiker? Wat doet een mens met tien kilo zout?

Maar, gelukkig maar, kunnen de zij die dat wel willen dat nog wel reserveren. Gewoon een kwestie dat de rekken niet leeg raken.

Zoals gezegd, gelukkig maar … je zou zomaar eens op een avond laat zonder zout komen te zitten en rap naar de nachtwinkel willen voor zout op je pakske frieten.

Ik ben een Belg. Belgen hebben een koningshuis. Heb ik daar wat mee? Neen. Heb ik daar wat tegen? Ook neen. Die mensen zijn er, ik ben er ook.

Ik zie de koppen in de kranten wel wanneer Hunne Majesteiten de Koning en de Koningin op handelsreis gaan, waar de koningin zo schoon gekleed is, over wat een klassedame ze toch is. Ik lees die artikels niet echt. Laat ook die mensen met rust.

Het verwonderde me een beetje dat ik de laatste dagen weer zoveel koppen in de krant zag over Prins Laurent dit en Prins Laurent zus en Prins Laurent zo.

Vrijdag viel mijn nikkel toen ik las dat er een reportage komt over Prins Laurent en zodoende moesten ze de brave Belgen er al warm voor maken.

Wat ik over Prins Laurent denk ga ik de wereld niet kond maken. Maar het neigt eerder naar positief dan naar negatief. Dat dankt hij aan een interview van vele jaren geleden. Ach ja.

Maar ik ga die reportage niet bekijken. Dat was ik sowieso niet zinnens. Maar nu ben ik effenaf zeker. Prins Laurent heeft zelf niet meegewerkt aan die reportage. Meer nog, hij is er zelfs niet in geïnteresseerd.

Zijn afsluiter komt in de buurt van dat interview van jaren geleden:

Alleen ik ken mijn leven en ik heb geen nood aan een reportage die er alleen op gericht is om kijkcijfers te genereren¹.

Nu vind ik wel dat ze, uit beleefdheid alleen al, zijn toestemming hadden mogen vragen. Ze noemen hem de prins op overschot, maar daar kan je zelfs Prins Laurent zélf niet verantwoordelijk voor achten. Een heel klein beetje respect was hier beter op zijn plaats geweest.

Gisteren, op het einde van de wandeling, was er plots een knal, een enorme knal. Luc sprong een gat in de lucht en vroeg geschrokken: “Wasda?”

Als een echte kenner antwoordde ik: “Dat? Dat is er ene die door de geluidsmuur ging”.

Zou ik het niet weten? Al is het vele jaren geleden, maar indertijd waar wij tussen mijn 7^de en 13^de woonden, heb ik die knallen meermaals meegemaakt.

Luc dacht van niet. Hij argumenteerde waarom niet en spiedde rond of hij nergens … Ik was zeker van wat ik zei.

Thuis ging hij eens kijken op de FB van Landen maar ondertussen las ik hem de kop uit HLN al voor:

Politie dacht dat het een explosie was”: inwoners Hageland, Limburg en Kempen horen luide knal van F-16¹

Enkele jaren terug gebeurde het ook nog een keer. Toen stond het ook in de gazet.

Lang geleden was dat blijkbaar geen nieuws.

Waarom die toen zo vaak overvlogen zou ik niet weten maar het was wel degelijk meerdere keren per jaar. En als ik het zo bekijk op de kaart, was er daar toch niet echt een dichtbij zijnde militaire vliegbasis.

Eerste voorval

Luc en ik lopen door de winkelstraat, terwijl de bandendienst onze autobanden vervangt. En daar is de parfumwinkel. En hadden we het daar nu niet net de dag ervoor over gehad.

We stapten binnen, kochten en wilden betalen toen ze vroeg of we een klantenkaart hadden. Die had ik. Die zit in mijn telefoon in mijn Fidme.

“Oh. Die is verlopen” zei de verkoopster. Tja, ik heb vroeger altijd bij die winkel mijn parfum gehaald, maar nu koop ik ondertussen al enkele jaren elders en Luc komt blijkbaar eindeloos toe met zo’n fles. Tot nu.

Maar dat was niks hoor. Ze zou onmiddellijk een andere maken maar dan moest ze nog efkes mijn e-mailadres.

“Waarom verlopen die dingen eigenlijk” vroeg Luc zich af toen we buiten stonden. “Om aan ons e-mailadres te geraken” zei ik.

En jawel, eens thuis lag de eerste al in de inbox, waarop ik onmiddellijk aangaf geen nieuwsbrieven te wensen.

Tweede voorval

Op de boekenmarkt wil iemand met Payconic betalen. Dat lukt niet. Na enig opzoeken blijkt dat er bij mij een update is geweest en dat ik mijn account terug moet activeren. Luc probeert met hetzelfde resultaat.

Bij een update is dat nochtans meestal niet zo. Maar ook hier moesten we deze keer respectievelijk mijn en zijn e-mailadres toevoegen. Maar die zullen toch bot vangen als ze proberen. Ik heb in mijn app aangegeven dat ze mij geen meldingen mogen sturen. Ik ben enkel benieuwd of e-mail als melding wordt bezien.

Nabeschouwing

De meeste van die winkels en/of zaken zijn eigenlijk nog slimmer dan dat. Ze vragen je e-mailadres als inlog en dan mag je nog een wachtwoord ineen flansen.

Meestal geef ik onmiddellijk aan dat ik geen nieuwsbrieven wens, maar -zo goed als- iedere keer kan ik achteraf weer gaan uitschrijven bij ontvangst van hun eerste.

Zijn ze bang dat we hen zouden vergeten? Goede service is belangrijker dan een nieuwsbrief, voor wat mij betreft dan toch.

Nu niet dat het er zo veel zijn, enkel een paar waar ik interesse in heb. Maar ook instanties hebben die onhebbelijkheid.

Het was zaterdag zo’n mooi weer en aangezien ik op zoek ben naar iets dat -weeral- moeilijk te vinden lijkt, besloten we eens over de markt te lopen. Natuurlijk, verloren moeite.

“Iets drinken?” vroeg Luc. Ik bekeek het terras, het zat er redelijk vol, maar kijk er kwam net een tafeltje vrij.

Even later koesterden we ons in het zonneke, bij een glas witte wijn en een 7up. Echt aangenaam tot … Ze was alleen en vroeg of ze op één van de twee vrije stoelen mocht plaatsnemen. Wat zeg je dan?

Ze zette zich en wij zaten -nu- in stilte. Want ik wéét hoe zulke verhalen aflopen. Ik ken het scenario, van WAF!

We nipten aan ons drankje, zij bestelde, wij nipten aan ons drankje – in stilte tot … Met een knal uit zijn knalpot vertrok er een motard achter mij. Ik schrok me te pletter -zoiets hoor ik dan weer wel- de vrouw ook. En ja, de deur ging open.

Ze had daar afgesproken met haar zoon en schoondochter en vanwaar waren wij? Ah, van Landen, zij kende Velm maar ze woonde nu in het buitenland en verbleef bij haar plusdochter, maar oorspronkelijk was ze afkomstig van Antwerpen maar had in Oud-Turnhout gewoond.

Want Luc komt ook uit die streek en dat zegt hij dan ook. De vrouw draaide zich een kwartslag zodat ze met haar gezicht naar hem zat en het was over en uit. Eerst deed ik nog even moeite, maar zo gaat het meestal, mijn aandacht verzwakt en ik stap binnen in mijn eigen gedachten.

En dan begint het. Zou ik mijn telefoon durven pakken? Of is dat onvriendelijk? Onbeleefd? Asociaal misschien zelfs?

Maar ik kan Luc toch niet verbieden om, of weerhouden van, met andere mensen te babbelen omdat ik met een (h)oorprobleem zit?

En dan kijk ik naar de andere tafeltjes. De mensen praten, de mensen drinken, de mensen lachen en ik -tja- il denk. Ik zie geen enkele telefoon, enkel om te betalen halen ze hem even uit hun zak.

En ik denk: “FOERT! pak mijn telefoon, maar jammer maar helaas, er is niks -geen whatsapp, geen berichtje, geen nieuwe reactie op het blog- en ik steek het ding onverrichter zake terug in mijn zak.

En dan ineens kiept Luc zijn 7up naar binnen en vraagt: “Zijn we weg?” Mijn wijn was al op, dus kon ik gewoon rechtstaan en weggaan.

Het eerste voorval dateert van een poos terug, op onze maandelijkse boekenmarkt. Ik vertelde een grappig voorval tegen Luc en de man van de stand tegenover de onze ging mee lachen.

Ik zei tegen de -wat jongere- standhoudster naast ons, die we al van in den beginne kennen: “Zo vervelend, met dat slecht horen ga ik te luid praten”. Ze zei: “Ach, dat maakt toch niet uit. Ik praat zeker luider want ik ben Hollandse hé”.

Er was eens een andere boekenmarkt, waar we gewoon naartoe gingen om te snuisteren en we kwamen er één van onze andere mede-standhoudsters -leeftijdgenote- tegen, die ook daar was om te snuisteren. Ik vertelde haar dat ik op zoek was naar de wat minder te vinden kunstboeken.

Iedereen in dat -zij het kleine- zaaltje heeft me zijn of haar kunstboeken aangeboden en/of getoond, waarvoor ik telkens heel erg bedankte … maar neen, Rubens en Rembrandt en zo zijn mijn stijl niet.

Op onze boekenmarkt vertel-fluisterde ik dat voorval tegen voornoemde dame. Ze fluisterde terug: “Ik moet daar ook mee oppassen”.

Het voordeel is nu wel dat deze vrouw weet dat ik kunstboeken zoek en me even kwam melden dat ik eens een kijkje moest gaan nemen bij de -nieuwe- stand naast de hare. Het leverde me toen een mooi Permeke-boek op.

Er was eens op de boekenmarkt iemand die, als hij iets vertelde, door iedereen gehoord werd. En … hij was niet van echt het zwijgzame type.

De Nederlandse vrouw en ik waren toen unaniem akkoord … en daar hoefden we zelfs niks voor te zeggen.