Ergens in de laatste maanden van 2022 wist Amke te vertellen dat Ella graag naar Duitsland zou gaan om naar de musical “The Phantom of the Opera” te gaan kijken, maar dat ze niemand vond om mee te gaan. Even overwoog ik … maar mijn oren, mijn verdisterweerde en verrenneweerde oren, staken stokken in de wielen.

Ergens in de eerste maanden van 2023 wist Zoon te vertellen dat hij met Ella twee dagen naar London zou gaan om naar de musical “The Phantom of the Opera” te gaan kijken. Dat was wat ze het liefste wou voor haar verjaardag.

En ik dacht terug aan een dag, heel lang geleden. Toen dagdroomde ik en wou naar het Ritz in London om naar een musical te gaan kijken.

Zoon en Ella … ze gingen wat bezienswaardigheden bekijken en zaten ’s avonds op het balkon voor -zoals Ella het zelf zegt- haar favoriete musical.

Ze zijn weer thuis en na een relaas via whatsapp en een paar foto’s, hoorde ik wel dat Ella er thuis niet kan over zwijgen.

Nu ze een paspoort heeft kan Ella eens een keer meer Het Kanaal over steken. De musicals in London zijn gerenommeerd.

Foto van Ella: Waterstones’ Gower Street store in London

Wat me de laatste tijd wat opvalt is dat er minder gehoest en gekucht wordt op plaatsen waar meerdere mensen samen zijn, zoals op boekenmarkten en musea en zo dus ook vorige zondag in de sporthal.

Vroegere winters kon je niet in een hal, op een trein of bus, of waar dan ook gaan zitten zonder je in een overbevolkte kennel te wanen.

Zijn de mensen voorzichtiger geworden? Of houden ze meer rekening met hun medemens en blijven ze thuis bij aanstekelijke virussen?

Of hebben mondmaskers toch nut (gehad)? Het is wel zo dat je terug wel mondmaskers ziet opduiken, maar eigenlijk niet zo heel veel, eigenlijk heel weinig. Het heeft geen nut om er over te palaberen, want weet je, ik heb er wel altijd eentje in mijn sjakosj, maar opzetten doe ik het ook niet, ook niet in een sporthal in Gent.

Maar de mogelijkheid bestaat dat we eens in Antwerpen of Gent een P+R inrijden, onze vierwieler achterlaten en de bus of de tram nemen. Eén dezer zouden we zelfs weer eens met de trein naar Brussel gaan.

Daarom zeg ik ook telkens voor we vertrekken tegen Luc: “Denk aan een mondmasker”. Maar dat moet ik eigenlijk niet zeggen. Luc heeft voor alle zekerheid een heel dooske van die dingen in de auto staan.

Sedert ik kind was en kon lezen heb ik “Het Nieuwsblad” gekend. Toen ik er oud genoeg voor was, las ik het van voor naar achter, behalve het sportkatern, volledig uit, inclusief rechtbankzaken, vervolgverhalen en strips.

Toen ik trouwde, kocht mijn toenmalige echtgenoot, de krant onderweg naar zijn werk en las die daar. Daardoor kreeg ik ze pas ’s avonds in handen en ik las wat me het meest interesseerde.

Nog later had ik de zaak en geen tijd. In 1996 kwam ik er achter dat ik werkelijk ergens verloren was gelopen en ging het nieuws volgen op Skynet.

Toen dat verdween gaf Max me een een link naar “Krantenkoppen” en zo kwam ik op de digitale versie van alle kranten uit.

Toen ik dan, een paar jaar terug, bij een Black Friday actie, aan halve prijs een abonnement bij “Het Nieuwsblad” kon nemen, deed ik dat en zegde niet op na afloop van de actie.

Nu overweeg ik wél om op te zeggen. Alle kranten vertellen het zelfde, voor de artikels voor de abonnees moet ik het ook niet doen, al zijn er wel interessante en plezante, zoals toffe wandelingen en de artikels waar ik naar verwees op het blog.

Maar het nieuws is geen nieuws meer. Het is een dagelijks opnieuw vertellen van wat we al weten over iets dat eens nieuws was; “de laatste stand van zaken” of “alles eens op rijtje zetten” heet het dan.

Verder krijgen we te lezen welke BV er nu weer tot tranen toe bewogen werd.

De grote ziekte is populair als je het zo bekijkt want ze is tranenwekkend en dat vinden ze “mooi”. En dat lieg ik niet, dat zegden ze ooit zo tegen mij. Doe ik ongeïnteresseerd over de grote ziekte? Neen, niet echt, maar men had het eens over het gemiddelde. Elke Belg krijgt gemiddeld drie keer in het leven met de grote ziekte te maken. Nu ik aan vier zit, heb ik mijn deel -hopelijk- gehad. Hardvochtig? Mogelijk.

Al die artikels over Songfestivals en Masked Singers en Weet-niet-wie the musical, festivals en zo meer … moest het me interesseren zou ik wel kijken of er naartoe gaan zeker.

De rechtbankverslagen, al kan ik dat de gazet niet verwijten, is een zoveelste herhaling van advocatenrefreinen over jeugdtrauma’s en mentale problemen. De haast obligatoire “sorry” vind ik er ver over, zeer kunstmatig en veelal gehuicheld.

Soms herhalen ze ook artikels van een poos, een jaar -of meer- terug. Nieuwe betaling voor reeds gekochte info?

En dan al die podcasts? Wat doe je daar als halve dove nu mee zo zonder ondertitels?

Mocht ik opzeggen weet ik niet wat ik met al die verwijzingen op het blog ga doen, maar ga ik daarom een abonnement blijven betalen waarmee ik op jaarbasis wel meerdere -duurdere- kunst- of andere zogenaamde koffietafelboeken kan kopen? Of een abonnement op “Zaal Z¹” kan nemen, wat me veel minder zou kosten? Ik weet het nog zo niet.

De uitstap naar Gent, waarvan sprake bij een vorige gelegenheid, stond gisteren op het programma. Geen museum deze keer, geen tentoonstelling en ook geen boekenmarkt noch -verkoop.

We gingen -voor de tweede keer– naar het BK-Indoor Atletiek in de Topsporthal in Gent. We zagen ze lopen, springen en vliegen. We zagen records sneuvelen en we zagen mislukkingen. Het hoe en wat en wie ga ik niet uitgebreid uit de doeken doen. De sport primeert op prestaties, in mijn ogen dan toch.

Wat me opvalt, bij deze editie, waar ik vroeger het gros der atleten wel kende, of althans bij naam, dat nu niet meer zo is.

Op zeker ogenblik heb ik me gerealiseerd dat het, wat foto’s nemen betreft, het gemakkelijker zou zijn om te filmen en er daarna een stilstaand beeld uit te knippen. Het valt echt niet mee. Het levert soms wel grappige foto’s op, maar wil ik die wel openbaar maken? Ik weet nog zo niet.

De boekenmarkt op de Ajuinlei? Ach ja, dat zal eens voor later zijn, misschien in de zomer of zo …

Sommigen noemen het toeval, sommigen geloven er niet in. Ik vind toeval een toch wel eigenaardig en raar fenomeen. Je kan zeggen dat je aandacht erop gevestigd wordt, maar dan nog. Toeval wil dat ik uitgerekend toevallig te maken kreeg met volgende toevallen:

Net in de week nadat ik het over de vrouwelijke kunstenaars had, laat VRT me via Luc, die meer het nieuws afschuimt dan ik, weten dat de Bozar in Brussel -van 17 februari tot en met 21 mei 2023- een tentoonstelling aan Hilma af Klint¹ zal wijden. De titel van het artikel?

De eerste abstracte kunstenaar was geen man, maar een vrouw:² …

Net op de dag nadat ik dat logje over de twee Alicekes schreef (maar nog niet postte), keken we naar een RepairShop op BBC. Daarin komt een vrouw een pop binnenbrengen van tijdens de oorlog. Die pop heet Alice.

Nu was dat geen schildpadden pop maar nog zo eentje, eerder zoals Rozamin indertijd: een voddenbaal met stenen hoofd en stenen armen.

De Alice op TV was dus wel een generatie ouder dan de twee Alicekes.

Een week nadat ik een log schreef over het “Portret van een Kleptomaan” van Théodore Géricault¹ (1791-1824), lopen we na de wandeling met de Zeven stoelen nog efkes in de Kringwinkel van Sint-Truiden binnen.

We bekijken de boeken, we bekijken de rommelhoek, we kijken bij de kinderkleren voor Jim, … en we lopen via de smalle hellende gang terug naar boven tot ik ineens oog in oog sta met de kleptomaan, een reproductie op ware grootte weliswaar.

Nog voor Luc de hoek omkomt heb ik die al van de haak gehaald -zie de lege muur hierboven- en terwijl ik zeg: “Jij gaat mee naar huis” probeer ik domweg die kader in dat mandje te krijgen, wat natuurlijk niet lukt en ik hem dan maar in Lucs armen duw want ja, ik moet dat rollend mandje die helling op trekken.

Meer toeval hoeft echt niet om me te overtuigen dat toeval bestaat.

Op een dag, een paar maanden terug, heb ik komaf gemaakt met een vervelende gewoonte van Luc.

Die zette namelijk lelijke badkamerverfrissers in mijn oude houten kasten omdat hij vond dat die kasten naar “oud” roken.

Tot op de dag dus dat ik besloot dat ik parfumgeur in een kast maar niks vond en zei: “Die kasten stinken niet, die parfumverspreiders wel” en ze er allemaal uit haalde.

Sedertdien ruiken mijn kasten weer zoals ze horen te ruiken, naar oude houten kasten.

Ik houd van de geur van “oud”, echt waar. Ook een huis kan zo soms de geur van “oud” hebben en dat ruikt dan zo gezellig.

Het waarom viel me deze week ergens in. Het is ook een herinnering … aan Alice of Aliceke, zoals ik haar noemde. Ze woonde met haar man en haar -volwassen- zoon in een groot huis waar de voorkamer en de middelste kamer zo roken. In de eerste kwam je binnen, daar herinner ik me niet veel van, maar die middelste kamer -eetkamer?- stond vol met tafel en stoelen en kasten en een poef en bijzettafelkes en bibelots en prullaria.

Dus moest je langs links rond die tafel lopen want rechts kwam je er niet voorbij met dat volgepakte dressoir en daar hing dan, recht voor me uit, een prachtig portret van de zoon waarop hij wel een filmster leek. Ik denk dat hij echt wel een mooie jongen/man was. Dat zag ik als zesjarige zonder te weten dat dat iets betekende.

Verder rond die tafel was de deur naar de achterste plaats. Daar snorde de stoof en stonden de rieten zetels van Alice en haar man Jules.

De hond van Aliceke sprong op mijn schoot en begon daar achter zijn staart aan te zitten. Dat vond ik grappig, maar het mocht niet. Een keer ben ik met Jules en de hond in de groentenhof een toerke gaan doen. Ondertussen zullen mijn moeder en Aliceke wel het één en ander te vertellen hebben gehad.

Ik kwam daar graag, in een tijd dat bij ons thuis de dood van mijn Broertje hing en de verwijten over de oorzaak begonnen op te steken, was Aliceke de vriendelijke noot in mijn kinderbestaan.

Ik had twee schildpad poppen. Dat waren geen twee poppen. Dat werden gewoon “de twee Alicekes”. Toen we verhuisden heb ik ze niet mogen meenemen. Ze werden op een hele hoop andere dingen gegooid en verbrand.

Jaren later, toen mijn vader 46 was en zijn oren al in de toestand waren zoals de mijne nu zijn, al had hij geen Tinnitus, werd hij geopereerd. De naam van de kliniek klonk me bekend in de oren. Die heette: “Les deux Alice”.