Het nieuws verraste mske niet, ze zat er ook niet op te wachten. Ze had er zelfs helemaal niet meer aan gedacht. Maar toen ze het las vond ze het toch wel jammer. Atari was namelijk de eerste spelconsole die er ooit bij hen was binnengekomen. Eigenlijk de enigste want latere spelconsoles kocht Zoneke als hij al het huis uit was.

Zoneke was nog klein en had bij een Duitse vriend op de Atari mogen spelen en hij was begeesterd. Zo erg begeesterd dat Sint en Piet er hem eentje hebben gebracht. De uren plezier dat dat ding heeft opgeleverd zijn ontelbaar, de spelletjes ook. Die groeiden met Zoneke mee, van Smurfenplezier naar Frogger, Space Invaders, Digdug en Zaxxon.

Nu gaan ze failliet.

Het is oud nieuws dat mske het niet begrepen heeft op bevuilers. Zus en Zoneke mochten het niet, nog geen papiertje. Amke en Ella mogen het ook niet.

Er is altijd een vuilnisbak in de buurt om je afval te deponeren.

Het was dan ook met een licht eigenaardig gevoel dat mske las dat een knul van 13, die een blik had weggeworpen daarvoor bestraft werd met een boete van 180€, die eigenlijk 360€ had moeten zijn, maar gezien zijn minderjarigheid …

Wat mske verbaasde was de reactie van de vader. Of die som nu te hoog is of niet, had die knul dat blik niet gegooid was er geen vuiltje aan de lucht, geen blik op de grond en geen GAS-boete.

Als we het zo achteraf bekijken, kunnen die boetes dus niet hoog genoeg zijn, want waar is de drempel die een vader zou kunnen doen besluiten zijn zoon een uitbrander te geven voor een weggegooid blik?

Meer nog, als mske het zo bekijkt had die 360€ voor de volle pot mogen aangerekend worden: 180€ voor het blik en 180€ voor de vader die zijn verantwoordelijkheid weer afwimpelt.

Zie je, mske zou er ook niet kunnen mee lachen hebben, maar zij zou niet tegen de verbaliseerder gediscussieerd hebben maar tegen de geverbaliseerde. Ze zou zeggen: “als jij een blik kan weg gooien met 180€ weggesmeten er achter aan, dan kan je zorgen dat je die 180€ zelf verdient”.

Ze zouden de volgende keer eens napeizen. Peisde ni?

Misschien is dit een beetje een bizar onderwerp om over te schrijven maar diegenen die weten zullen wel begrijpen dat het niet zo simpel is om als het ware een vaatje onderwerpen open te trekken en een pozeke toe te komen.

Kapstokken dus. Van het soort dat ze noordelijker eigenlijk al meer “kleerhangers” gaan noemen.

Er was een tijd dat je geen kledingstuk kon kopen of er stak een kapstok in. Er was een tijd dat je, wanneer je wat naar de droogkuis bracht, het gegarandeerd terugkreeg met een kapstok er in.

Op die manier zijn hier hopen en hopen kapstokken in huis gekomen zodat mske op een zeker ogenblik besloot dat ze die ging sorteren. De goede, stevige mochten in de kleerkast. De andere konden dienen om de was te drogen te hangen.

Vorig jaar, toen Zoneke hier was heeft die ook nog van die kapstokken meegenomen.

De ijzeren die ze ooit van de droogkuis kreeg, die zijn al lang weg. Die hebben voor allerhande kunst- en vliegwerk gediend. Zoneke maakte er o.a. ooit zijn parapente mee en Slow fikste een slot dat niet dicht bleef.

De laatste tijd echter merken we een kentering. Als je een kledingstuk koopt wordt de kapstok daar uiterst zorgvuldig uit gehaald en krijg je hem niet meer. Hoe het momenteel bij de droogkuis zit weet mske niet. Ze trachten steeds dingen te kopen die ze zelf kunnen wassen en een dekbed behoeft geen kapstok.

Sjaans dat Slow en mske meer kapstokken hebben dan kledingstukken.

Je hebt mensen die, als ze ziek worden, echt ziek zijn. Misschien een eigenaardige stelling maar bij mske gaat dat zo niet.

mske vraagt zich dan af: “ben ik nu ziek?” en het feit dat ze zich dat afvraagt wil dan eigenlijk al genoeg zeggen, want normaal joept mske uit bed zonder zich dat af te vragen.

Wat is dan het probleem? mske voelt zich niet goed genoeg om goed te zijn, maar ze voelt zich niet ziek genoeg om ziek te zijn. Zowat tussen hangen en worgen.

Hoe dikwijls mske dan al écht ziek was? Wie zal het weten. Die griep van enkele jaren terug, dat was een serieuze klepper maar verder?

Nu zat mske hier deze week toch weer wat ellendig te zijn en bedacht dat het mogelijk weer haar bloeddruk was die in zulke gevallen nogal neiging durft te vertonen om te gaan zakken. Paracetamollekes zijn nu niet bepaald gunstig voor een lage bloeddruk newaar.

Maar hoe kon ze naar de apotheker? Zo flauw als een schotelvod en Slow met zijn bronchitis die ook beter de binnenmuren bekeek dan de heldere hemel?

mske heeft wat gegoogeld en ze vond zout. Van zout zou je bloeddruk omhoog gaan. mske kiepte een kwak zout in haar drinkpul, goot er een scheut water bij en goot het goedje naar binnen.

En al zeggen sommigen dat zoiets niet snel werkt, mske voelt al snel als er iets effect heeft of niet. Dus was ze een half uurke later al flink opgeknapt.

En natuurlijk staat iedereen altijd te trappelen van ongeduld om te zeggen hoe ongezond zout wel is en mske eet ook minder zout omdat het voor Slow niet zo goed is, maar sommige mensen hebben het dus wel degelijk nodig en die worden dan scheef bekeken als ze eens naar de zoutpot grijpen.

mske heeft altijd goed voor haar voeten gezorgd. mske heeft altijd goed voor mske gezorgd daar niet van en vermits haar voeten wel een belangrijk onderdeel vormen, soigneerde ze dus haar voeten.

Nu had ze enkele maanden terug toch eigenlijk zin om eens iets meer te doen voor haar voeten. Dat kwam door de evenementen die toch meer vragen van een paar voeten dan een dagelijkse job aan een pc.

mske stapte naar de schoonheidsspecialiste over de berg die mskes voeten eens grondig onder handen nam.

Sedertdien heeft mske besloten om toch alle drie maanden eens te passeren. Ze kan haar voeten wel goed verzorgen maar ze azo vertroetelen dat ze ze hoort lachen … dat kan ze nog niet.

mske heeft het niet begrepen op een gsm in haar zak. Hier thuis staat die gewoon in een houder op het buro, maar als ze weggaat hangt die rond haar hals, aan een touwtje wel te verstaan.

Vanwaar dat touwtje gekomen was, dat weet mske niet meer. Behoudsgezind als ze is, was het al jaren oud. Maar nu was het kabeltje, waar de gsm aan bevestigd was, doorgesleten en had ze gezocht naar een ander. Die zijn niet te vinden. Sommigen zeggen zelfs dat het niet meer “in” is, wat in feite een belachelijke rede is om het niet meer te verkopen.

mske vond het. Op Internet. De prijs van 2€ viel mee. mske vond alleen 11€ verzendkosten wat te veel.

Dus heeft ze in Rotterdam rond gekeken. En net toen ze zei: “het is al lang goed, ik geeft het op” vond ze het in de laatste winkel waar ze binnen liepen. Alleen hangt de gsm nu niet meer alleen te zijn. Neen, daar hangt nu nog een hartje en een flosjke bij.

Jaja, ze gingen hier dus naar Rotterdam en omdat dat al uitgebreid in woord en beeld verteld werd bij mizz D, namelijk als volgt:

• Poeh, even bijkomen,
• Sneeuwhinder,
• Een klomp met een zeiltje,
• De rivier over.

gaan we daar niet te veel meer aan toevoegen, behalve dat je er zalige slaatjes kan eten, Glühwein kan drinken met een indrukwekkend uitzicht en dat ze de zondag geen sneeuw maar regen hebben gezien.

We hoeven dus zeker niet te zeggen dat Rotterdam in de zon nog op hun verlanglijstje is blijven staan.

Nochtans, wat water betreft, was dat toch alomtegenwoordig in Rotterdam en daarom gaan we het filmke dat Slow maakte tijdens die overvaart met die watertaxi niet onthouden.

Het heeft niet lang geduurd.

Toen Slow en mske hier bezig waren met het leggen van de verwarmingskabel, keken ze nogal op, want er werden enkele carnavalswagens op het boerenerf binnen gereden, waarna die mannen die begonnen te ontmantelen.

Nu zou dat Slow en mske niet gestoord hebben ware het niet dat zij daardoor niet ongestoord met elkaar konden communiceren zo van op de grond naar het eerste verdiep. Slow en mske hebben het zo niet voor lawaai voor het ganse dorp.

Gisterenavond ging mske nog snel een brief posten, Slow mag niet buiten want die heeft bronchitis, en er stond een auto nogal eigenaardig geparkeerd en wat verder naast onzen hof stond een politiecombi.

“Wasmedanu?” dacht mske en haastte zich om terug te zijn. En toen hoorde ze het. Ze waren daar tegen elkaar op aan het roepen.

Toffe hobby hoor! Carnavalist zijn.

Eerst wat eerst moet! We hebben het niet over een achterafhotel. We hebben het wel degelijk over eentje met naam en faam.

Er was geen airco maar wel een ventilatiesysteem. Zo kon het gebeuren dat het in de kamer van MQe bloedheet was, terwijl mske een deken bij vroeg omdat ze die eerste ochtend was gewekt door de koude tocht die uit die ventilatiekoker kwam.

Niet alleen koude tocht is daar door gekomen. Ook beestjes allerhande, want mske kreeg een hoest, werd ziek, maar bleef overeind. Ze at namelijk paracetamollekes tussen haar boterhammen.

Niet alleen mske werd ziek. Iedereen werd ziek. Drie zijn er naar huis gegaan. De anderen? mske weet niet of ze ook paracetamollekes tussen hun boterhammekes aten maar ze waren sterk uitgedund en blaften tegen elkaar op.

Slow kreeg het ook. Slow at ook paracetamollekes, maar Slow en de luchtwegen is een verhaal apart. Dus heeft mske Slow vanochtend maar naar de dokter gestuurd.

Waarom mske besloot bloed te gaan geven, is mske haar zaak. Het is wel een feit dat mske vorig jaar haar schouders ophaalde toen ze ineens las dat Kato en Marijn bloedgevers zouden gaan “inzamelen”.

Nu niet dat mske dan dwars zou gaan doen en niet meer geven. Maar ze denkt dan wel dat de mensen toch maar meelopers zijn als ze voor die reden bloed gaan geven.

mske eet weinig vlees. mske is geen vegetariër of aanverwante, ze eet enkel weinig vlees. Nu heeft ze zich voor de warme maaltijden van de evenementen wel als vegetariër opgegeven, dat eten is wel lekker maar veel te vlezig. Maar nu is het weer hetzelfde, nu leest ze dat Philip en Wim de Vlamingen willen overhalen om minder vlees te gaan eten.

Nu niet dat mske nu uit dwarserikkerij meer vlees gaat eten, ze zou het niet kunnen, maar verdorie, mogen mensen nog zelf beslissen wat ze willen of niet zonder dat daar éne van die zichzelf promotende betweters met zijn neus in haar eten zit?

En hoe komt dat allemaal? Omdat dat pakt! Er zijn mensen die die involgen gewoon omdat die met hunne kop in de boekskes staan of op televisie mogen komen.

Jawel, ge ziet dat wel aan die historie van Pippa en haar sjakosj. Er worden in India 100 jobs gecreëerd om zo een sjakosjen te maken.

En daar krijg je dan weer andere commentaar op.

mske voelt zich niet aangesproken. Zij heeft zo geen sjakosj.