Zoek
Zou ik geen reeks kunnen starten over raar menselijk gedrag? Het ziet er soms zo wel uit. Want soms snap ik er niks van, denk dat ik wereldvreemd ben maar vind -eigenaardig genoeg- mijn eigen logica normaler.
We kennen de vrouw van de rommelmarkt. En ze werkt in de winkel waar wij af en toe wel eens binnen lopen. In het begin was ze super joviaal. Tot de dag dat ze ons gewoon voorbij liep. Ze heeft ons niet gezien, dacht ik.
De keer daarop deed ze het weer en toen wist ik dat ze het bewust deed. Sedertdien krijg ik meer en meer de indruk dat er iets meer aan de hand is. Ze staat achter een rek te gniffelen met maar collega’s waarop telkens stiekeme blikken op ons gericht worden. Kan me dat schelen? Neen toch. Maar ik vraag me dan af of ik twee verschillende schoenen aan hebt of of mijn broek niet is afgezakt of zoiets.
En toen was er de dag dat Luc een muzikale uitleg vroeg aan één van de mannelijke medewerkers en die wist te vertellen dat ze eigenlijk niet mogen babbelen tijdens het werken, toen Luc wat afweek van de vraag.
Wabliefteru? Als uitleg kan dat tellen. Maar is het dan niet beter dat ze het zeggen i.p.v. de mensen een onbehaaglijk gevoel te bezorgen?
Nu stond ik laatst aan de kassa van de Colruyt toen Luc me aanstootte en toen ik keek stond daar die vrouw, die natuurlijk net mijn richting uit keek, vriendelijk te lachen.
Meer dan een stijf knikje kon er mijnentwege echt niet af.
