De komende week zint me niet en dat is echt stom. Een poos geleden kreeg ik die terugkerende uitnodiging waar ik echt niet blij van word, waar ik nooit blij van word. Om die dinsdag nog een beetje positief in te kleuren heb ik daarom maar twee uur later een afspraak bij de tandarts vastgelegd. Toch iets om naar uit te kijken.

Ik verklaar me nader. Als ik bij die tandarts zit is dat andere tenminste al voorbij.

Bij de tandarts moet ik dan weer twee dagen na elkaar op visite. Dat heb ik dan weer.

Dat houdt in dat de geplande wandeling met museum aansluitend weer op moet schuiven net zoals het ook al uitgestelde bezoek aan Lucs zus.

Om er niet al te veel aan te denken ga ik vandaag beginnen met de vensters boven te kuisen. Als ik daarna nog zin heb kan ik eens kijken of die van beneden ook nog onder handen zou nemen.

Vraag in de week: “Rommelmarkt op zondag?” Antwoord: “Ja”.
Op zaterdag: “Morgen heel heet. Rommelmarkt?” Antwoord: “Neen”

Vraag in de week: “Rommelmarkt op zaterdag?” Antwoord: “Ja”.
Op vrijdag: “Veel regen voorzien dit WE. Rommelmarkt?” Antwoord: “Neen”

Vraag op woensdag: “Rommelmarkt op zondag?” Antwoord: “Ja”.
Op zaterdag: “Vrij krachtige wind. Rommelmarkt?” Antwoord: “Neen”

Het weer is er echt wispelturig op geworden. Andere jaren moesten we zo niet overleggen. We pakten, laadden de auto en gingen.

Bij grote hitte gingen we wat vroeger naar huis. Regen? We pakten in en hebben nooit de tent moeten drogen. En wind? Dan gingen we gewoon zelf aan de tent hangen.

Ach ja, er komen nog weekends deze zomer.

We zijn nu wel al een stapje gevorderd in het uittesten van de hoorapparaten, in die mate dat ik bij het vorige bezoek, vrijdag van de vorige week, bij de audicien te horen kreeg dat het tijd was om de app te installeren. Ik moest die maar wat uittesten en uitproberen.

Alle functies werken als een bieke en het is een plezier om er mee te experimenteren.

Maar wat ik ook, ik hoor alles beter, maar dat houdt nog altijd niet in dat ik gesprekken op de TV verstà. Mogelijk moet ik daarvoor toch nog een TV-connector aanschaffen.

Al die verbetering maakte dat Luc, ook ergens de voorbij week, opkeek en zei dat hij tickets kon krijgen voor een muziekuitvoering in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen, voorbije woensdag. Die kreeg hij om dat hij, lang geleden zich eens had ingeschreven om als publiek bij Twee tot de Zesde Macht aanwezig te zijn, wat hem echter nooit gelukt was.

Nu vroeg hij of ik dat eventueel zag zitten … als test. Eerlijk gezegd was de muziekinstelling in die app ook al zeer bevredigend geweest en ik vroeg me af … twijfelde … was benieuwd … we zouden gaan.

En dàt was nu de reden waarom we nu precies deze woensdag die fototentoonstellingen bezochten. Dat concert vormde dus -mogelijk- een mooie afsluiter van een hele kunstgerichte dag.

Ik had één voorwaarde. Ik wou ergens naast een gangske zitten, zodat ik kon vluchten … mocht dat nodig zijn.

Oh ja, voor wie het wil weten. Het betrof het “Milwaukee Youth Symphony Orchestra”. Die zijn “On Tour”, deden woensdag Antwerpen aan, zijn vanavond in Arnhem en maandag in Amsterdam.

En neen, ik moest niet weglopen. Het was een plezier om er te zijn en te denken aan de mogelijkheid dat het in de toekomst weer kan.

Oh, bijna vergeten? Die hoge C van die ene Nederlandse publiciteit heb ik niet genoteerd, maar ik heb ook -jammer genoeg- die triangel niet gehoord. Nochtans deed die muzikant ook zijn uiterste beterste best.

Het is weer zover. In de U.K. is een groot schandaal aan de oppervlakte gekomen. De moeder en stiefvader van een nu 20-jarige man hebben een BBC-presentator aangeklaagd voor het betalen van grote sommen geld in ruil voor seksuele foto’s van die minderjarige.

De toenmalige minderjarige laat nu via zijn advocaat weten dat er niks van aan is. De klagers beweren bewijs te hebben.

Alleen … de naam van de BBC-presentator in kwestie wordt niet genoemd en nu dreigen parlementsleden ermee de naam van de geschorste BBC-presentator bekend te maken.

Ik heb nu niets te zien met die zaak in de U.K. maar toch heeft het al meermaals mijn gedachten beroerd bij maar weer een anonieme klacht, wat niet geheel overeenkomt met deze zaak.

In de U.K. zijn al meerdere presentatoren komen vertellen dat zij het niet zijn.

Bij een anonieme klacht kan je dat niet, want je weet dat er iemand een klacht neerlegde en je weet ook niet tegen wie die gericht was. En die laatste zal ook wel zijn verdachte aangaande hebben, meestal iemand die ze al zelf niet goed kunnen zetten wordt de toestand gewoon slechter, want ze doen meer kwaad dan goed als ze de verkeerde voorhebben.

Wij hadden het ooit. Er kwam onverwacht controle van dierenwelzijn bij ons thuis na een anonieme klacht over de verwaarlozing van onze toenmalige hond. Heel onverwacht, inderdaad.

Hij heeft zijn toer gedaan, jawel. Hij heeft de hond gezien, dat ook. Hij heeft zijn werk gedaan en de klacht afgedaan met als uitleg: “Plainte de mauvaise foi“.

Wie had die neergelegd? Hij heeft het niet gezegd. Hij heeft niet gewezen. Hij heeft enkel en alleen maar naar een bepaalde richting gekeken. En wij wisten het. En dat was geruststellend. Niet omwille van die klacht, maar omdat we niet de hele buurt moesten verdenken.

Hoe moet iemand zich voelen die de buren ineens wantrouwig naar hem/haar ziet kijken. Of zoals hier in ons dorp het geval is: dieven die via achtertuintjes binnendringen en pikken. En het stil gefluisterde: “Dat is er toch ene van hier die de toestand kent” gaat het hele dorp rond.

Ik zou die anonimiteit enkel behouden voor mensen die anoniem willen getuigen. Dat is wat anders. Maar die anonieme klachten of klachten tegen een anoniem iemand die leiden tot meer miserie dan nodig is.

En net nu, na het schrijven van dit log lees ik dat er een tweede persoon de BBC-presentator van grensoverschrijdend gedrag beschuldigt².

En dan vind ik wel dat de geviseerde bekend mag worden. Anders ga je de eventuele/mogelijke dader beschermen en zoveel onschuldigen mogelijk in diskrediet brengen.

En dan vraag ik me af waarom sommige eventuele of potentiële of zogezegde verdachte daders namen beschermd moeten worden en bij anderen niet. Wij hadden hier ook zo’n situatie met gegevensbescherming³.

Misschien/mogelijk willen ze het in de U.K. in der minne regelen … in alle anonimiteit natuurlijk.

En dan net voor dit log gepubliceerd zou worden, lers ik dat de naam van de BBC-presentator bekend werd gemaakt⁴.

Maar dat verandert niet veel als het gaat over de gevolgen van anonimiteit voor anderen in het algemeen.

Nu nog eens over de koers, maar niet echt, gewoon een paar nota’s in de zijlijn om het zo te zeggen.

Vive le Vélo is Vive le Vélo niet meer. Het is maar weer verwaterd tot het zoveelste achterafklapke door veelal weer dezelfde analisten.

Nu vond ik Jan Bakelants¹ toch wel iemand van wie je nog iets kon opsteken, maar hij dook de laatste tijd ook al veel in andere koersgerelateerde programma’s op. En ja, trop is te veel.

En wat wist Jan te vertellen bij iets over publiek en valpartijen? Valpartijen zijn, volgens Jan, mede te wijten aan vrouwen met hun sjakosj. Ik wist niet wat ik hoorde.

Als ik de Tour bekijk zie ik veel gevaarlijke situaties met meelopende carnavalisten, maar vrouwen met een sjakosj zag ik nog niet echt.

Tijdens de live-verslaggeving, die uren duurt en waarin Renaat Schotte² en José De Cauwer³ die uren mogen vullen met … -al dan niet interessante- weetjes, vertelt Renaat ineens dat er een vrouw met een gsm een beetje gevaarlijk doet.

Iets op tegen? Neen, natuurlijk niet. Maar ik zie tal van gsm’s die een beetje te ver of te lang uit steken of maar net op het laatste nippertje weggetrokken worden, waar geen haan naar kraait. Maar die eigenaars hebben dan weer geen sjakosj. Mocht Renaat elke -wat in de weg zittende- gsm in mannenhanden vermelden waren hun uren zo gevuld, zij het met minder interessante weetjes.

Maar alle dwaze dingen die in elke koers gebeuren zijn gevaarlijk en daar zouden ze dan beter het algemene “toeschouwers” gebruiken.

Pas op, bij de situatie die marieclaire gisteren in de reacties aanhaalde, vind ik het absoluut normaal dat er bijstond dat het over een vrouw ging. Dat was absoluut buiten proportie. En dat was een reële gebeurtenis, niet zomaar wat gratuite woorden in de wind.

Nu vraag ik me af hoe het komt. Maar toen ik dit log bedacht vond ik het grappig, maar bij het schrijven vind ik het ineens helemaal niet grappig meer. Ik zal de juiste woorden niet vinden, veronderstel ik.

Nico Dijkshoorn, columnist voor Het Nieuwsblad kan het dan wel grappig beschrijven. Zelfs als het over taaie en saaie voetbal gaat, kan ik plezier beleven aan het lezen van zijn stukjes. En hij heeft het in deze laatste dan wel over de meelopers⁵:

Nog nooit hoorde ik een renner na de koers zeggen: “die schreeuwende badeend naast me, heeft me weer kracht gegeven”.

Even heb ik gedacht: “Ik blog dit log niet” maar ach, het was geschreven en ik had toch geen andere inspiratie … alhoewel ik nog altijd iets over boeken kan vertellen natuurlijk.