Vandaag is het twintig jaar geleden dat ik het eerste bericht op mijn blog zette.
En al heb ik op sommige dagen wat last van een zeker laisser aller en het gevoel dat er niks belangrijks meer te vertellen valt, is en blijft het blog een uitlaatklep, soms zonder te vertellen wat er uit de klep gelaten moet worden. Je kan het dan ook af en toe een afleidingsmanoeuvre noemen.
Twintig jaar bloggen? Zou ik er nog twintig jaar bij geblogd krijgen? Hm … Twijfelachtig. Maar het mag.
Heb je dat ook? Ik ga lezen, maar wat? Een thriller waarvan ik al een twintigtal bladzijden heb gelezen leg ik terzijde. Ik heb voorlopig een beetje genoeg van thrillers.
Een ander dan maar. Iets met -maar weer- een dissociatieve amnesie1. Echt schrijfster? Derde boek op rij over een vergeten stuk leven? En dat terwijl men er op TV ook mee rond mijn oren slaat? Hup! Ook terzijde. Ik heb voorlopig een beetje genoeg van dissociatieve amnesie.
Een ander dan maar. Een spannend boek, dat wel maar eigenlijk té spannend. Als ik dàt lees voor ik ga slapen krijg ik nachtmerries. Ook op het stapeltje met begonnen maar niet uitgelezen boeken. Ik heb voorlopig een beetje genoeg van nachtmerries.
Een ander dan maar. Het tweede uit een reeks van drie. Het eerste deel las ik al. Het tweede dan maar … maar oei, dat is in het Duits. Ik heb efkes geen zin in moeite doen.
Een ander dan maar. En ik pak een boek dat ik al las, ook uit een reeks. Ik kocht het eerste deel ooit op de evenementen. En ik lees het voor de tweede keer in één keer uit. En ik heb het tweede een paar maanden terug in de Kringwinkel gevonden. Dat lees ik maar ineens mee door.
Het is niet mijn genre, het is niet mijn stijl, het is te zot voor woorden. De boeken zijn zo zoet dat je tanden aan elkaar gaan plakken. Nu dacht ik dat men dat chicklit noemt, maar bij het opzoeken blijkt dat chicklit door en voor jonge vrouwen is2. Dus ja, niet dus.
En dan denk ik, als ik er nog zie in de Kringwinkel … maar het derde deel vond ik niet in de Kringwinkel, maar wel op 2dehands. Ik ben het gisteren gaan halen. Je weet maar nooit wanneer ik weer zin in zoetigheid krijg.
____________________
Zo tegen de tijd dat de koers binnen zou moeten komen, hang ik languit, op mijn luie achterkant, op de zetel, naar een bende slampampende renners te kijken als ik ineens iets zie landen in onze klimop, iets relatief groot, bruin. Maar ik zie niks zitten in de klimop. “Het zal mevrouw merel wel geweest zijn” maak ik mezelf wijs, goed wetend dat het geen merel was.
En ik kijk verder naar slampampende renners die er blijkbaar ook een lui dagske van maakten, zij het niet op hun luie achterkant. En daarom gluur en tuur ik eigenlijk meer naar buiten dan naar de TV en ineens zie ik hem. Over de muur, tussen de klimop door gluurt en tuurt hij naar ons koerke.
“Er zit een eekhoorn in onze klimop” fluister ik tegen Luc, maar hij zit met zijn rug naar het koerke en hoeft niet recht te springen, het beestje verdwijnt zo snel als hij gekomen was.
En zoals het momenteel gangbaar is moet je inspelen op de markt. Zodoende gaan wij nu ook een eekhoornrestaurant openen. Ik deed al het nodige opzoekwerk1+2, bekeek de mogelijkheden en heb de aanvraag al ingediend bij de juiste instantie … Luc geheten. Het antwoord laat nog even op zich wachten zoals het instanties betaamt.
____________________
Het stond al een poos op de planning. Als het weer beter werd zou ik eindelijk werk maken van mijn laatste boekenkast. Alhoewel dat een groot woord is voor het project waarmee ik mijn lege palier wat wou opvullen door er een zelfgemaakte boekenkast te voorzien.
Ook dat zelfgemaakt is een groot woord. Ik had enkele fruitkisten en kocht er nog enkele bij. Het resultaat oogde niet zoals gewenst en dus wou ik die, eens de regen voorbij was, afschuren en vernissen. En toen was de regen voorbij en kwam de hitte.
Deze week zou het weer perfect zijn. En dat geloofde ik. Eerst zag ik dat men op woensdag regen voorzag. Maar dan kon ik op maandag en dinsdag aan het schuren gaan en het vernissen houden voor na de regen.
Gisterenmorgen gingen we nog een vernisborstel halen toen ik zag dat er om 11u regen aangekondigd was.
Ik ben pas in de namiddag aan de slag gegaan met de schuurmachine.
Waarschijnlijk is het geheel volgende zondag nog niet af, want ik moet ergens tussendoor nog een besteld boek ophalen en heb ook nog een afspraak bij de audicien.
Zowel de boekenkast als de afwerking zijn niet in één stuk te vatten.
De rookmelders hier ten huize hebben het al meer uitgehangen. Soms vertelde ik er over, soms niet.
Maar ik vertelde niet van de kuren van de rookmelder in de gang en daardoor weet ik nu niet precies meer hoe het juist zat. Het is wel zo dat die ons serieus tegen het plafond gejaagd heeft en dat kan je bijna letterlijk nemen met die hoge plafonds waar we de ladder bij moeten halen.
Wat deed die dan? Die piepte. De eerste keer dachten we dat het aan de batterijen lag, waarop Luc er nieuwe batterijen in stak, waarop die rookmelder na drie dagen terug aan het piepen ging, waarop Luc er opnieuw de oude batterijen in stak, waarop die rookmelder weeral pas na drie dagen terug aan het piepen ging, waarop Luc zei: “Piep dan leeg!”
Bizar maar waar. Hij stopte met piepen, maar toen we uit een vakantie terug kwamen had die rookmelder volle pieppret, waarop Luc er toch maar de nieuwe batterijen in stak. Uiteindelijk is dat ding stil gevallen om bij tijd en wijle nog eens terug in gang te schieten, meestal terwijl wij weg waren zodat hij ons een blijgezinde thuiskomst bezorgde. De oorzaak? Ik weet het niet. De logica? Nog minder.
Gisterenmorgen, vier uur in de ochtend ging de rookmelder. Luc had hem gehoord, ik niet. Luc is toch maar gaan kijken, je weet maar nooit.
Gisterenmorgen, toen we op waren, ontbeten hadden maar ik nog steeds aan mijn eerste koffiezjat zat te slurpen, liep de ladder hier voorbij en even later lag de balsturige rookmelder hier op de tafel. Hij gaf geen kik piep.
Ineens draaide Luc zich naar de openstaande deur en vroeg: “Hoor ik nu een piep?” En ik dacht het ook gehoord te hebben.
Lang verhaal in het kort? Het was de balsturige niet. Het was die van de gastenkamer.
Even later was het euvel verholpen en hingen alle rookmelders weer te rookmelden. Maar het verhaal van de jongen die “Wolf” riep indachtig, vind ik die rookmelders maar een valse veiligheid.
Gisterenmorgen stond Luc, na het lezen van het blog, op van zijn stoel en zei: En vroeger kregen wij iets op het laatste van het schooljaar, al was het dan iets onnozel als een plastieken pingponspelleke, tennissetje of jokari. En nu …”
Ik herinnerde me dat ook, in het eerste leerjaar kregen de eerste drie een geschenk: een bal, een strandsetje en … het derde weet ik niet meer. Natuurlijk werd dat afgeschaft toen ik bij die eerste drie was en kreeg ik daarom van mijn vader een vulpen. Eerlijk? Ik had liever het strandsetje gehad.
En nu … Wel nu las ik in de krant een artikel over een kadooke voor de juf of meester1.
En ja, daar heb ik het in het verleden ook al over gehad, op 28 juni 2014 om juist te zijn, maar kijk als de gazet mag herhalen …
Dit artikel verscheen oorspronkelijk in juni 2018.
… dan mag ik dat ook. Ik beschreef daarin de eerste keer dat we -mijn klasgenoten en ik dan- er mee te maken kregen omdat er een van ons boos was om een buis terwijl ze de leerkracht in kwestie toch een dooske pralines had gegeven.
Nu gaat het verder dan een dooske pralines blijkbaar. Het gaat over mekaar overtreffen. Of toch maar gewoon een mok met een spreuk om er van af te zijn?
____________________
Het begin van de grote vakantie. Dat was en is al jaren zo, al is het nu niet meer zo algemeen als het ooit was. De schoolvakanties zijn een beetje moeilijk bij te houden deze dagen.
Ik probeer me te herinneren hoe het er vroeger die laatste week van het schooljaar aan toeging. We gingen sowieso tot de laatste dag van juni naar school. De drie laatste jaren moesten we tijdens die dagen wel de school kuisen en dan was echt niet iedereen aanwezig.
Nu blijken er meer en meer mensen al op vakantie te vertrekken voor die eerste juli daar is. De prijzen om hun vakantiebestemming te bereiken schijnen dan gunstiger te zijn.
En eerlijk? Ik kan ze niet helemaal ongelijk geven, al heb ik er dan ook wel mijn bedenkingen bij.
Ik ken de problematiek van de scholen en het tekort aan leerkrachten niet genoeg om dat als argument te gebruiken. Maar als ik gedurende het jaar lees dat er lessen gewoon wegvallen wegens dat tekort en als ik dan lees dat het vroegere op vakantie vertrekken zou wijzen op een gebrek aan respect voor de leerkrachten, dan zit er toch iets scheef aan die redenering.
____________________
Eindelijk! Ik kan het vertellen. Het ding waar ik al een paar weken mee in de knoop lig is opgelost. Alhoewel ik het een tweetal dagen heb laten bezinken alvorens het blogrijp was.
Het begon nochtans vrolijk. Toen ik doende was mijn nieuw hoorapparaat te regelen -dat ondertussen nog altijd niet van mij is wegens proefperiode- besloot ik in een zotte bui dat ik iets wou, iets wat ik niet in een winkel kon gaan halen maar wel via internet moest bestellen.
Ik googelde en zocht en twijfelde. Ik vond er veel, die vielen enorm in de smaak maar ik vond ze wat aan de dure kant, de andere waren niet wat ik wou. Ik herbegon en herbegon en vond via een andere zoekfunctie twee stuks die ik wel zag zitten op een platform uit een van onze buurlanden, waar ik al meer bestelde, twijfelde en weifelde opnieuw, om uiteindelijk te besluiten.
En ik plaatste één stuk in mijn winkelwagen, zonder probleem en ik plaatste een tweede stuk in mijn winkelwagen, ook zonder probleem. Mijn gegevens moest ik niet opgeven, ik was ingelogd, ik kreeg een popup die zei dat ik in aanmerking kwam voor gratis levering, maar betalen moest ik wel nog. Wou ik een afhaalpunt? Ja dus. Maar ik vond geen afhaalpunt in de buurt, zelfs niet in België. Ik gaf het manueel in en kreeg een popup dat ze niet leverden in België.
En ik dacht: “WTF!” Natuurlijk dacht ik niet “WTF”, ik denk zo niet, maar drie letters zijn nog iets netter dan de Vlaamse variant die ik wél dacht.
Ik smeet het boelke dicht en dacht weer iets dat niet voor publicatie geschikt was.
Efkes later, toen de stoom uit mijn oren was verdwenen en ik weer kon nadenken besloot ik het afhaalpunt dichtst bij de Belgische grens te nemen en er bij het afhalen een wandeling aan vast te knopen.
Dat ging vlekkeloos. Mijn goederen werden ingepakt, mijn pakje vertrok, werd overgedragen aan de pakjesdienst, die pakjesdienst reed van hot naar her, mijn pakje kwam uiteindelijk aan de postautomaat … maar niet er in.
De volgende melding van de Track and Trace van de pakjesdienst was nogal verbijsterend. Die zei dat het pakje werd teruggestuurd naar afzender want er klopte iets niet met het adres.
En ik dacht: “WTF!” Natuurlijk dacht ik niet “WTF”, zie maar hierboven.
Op hetzelfde ogenblik kreeg ik een melding van het platform dat ze me zouden terug betalen op het ogenblik dat het pakje terug bij de afzender was. Zonder boe of ba. Koudweg een melding.
Mijn vrolijkheid aangaande de bestelde goederen veranderde in afkeer. Ik wou ze niet meer. Als ik ze toch nog kreeg zou er altijd een zweem en herinnering aan hangen dat ik -weeral- niet goed genoeg was.
Ik zag nog een melding op 8 juni op de Track and Trace, dat het zou terugbezorgd worden. En ik vond het maar een rare situatie dat een pakjesdienst kon beslissen een pakje, waarvoor betaald was een waarvoor een afhaalpunt was vermeld, toch maar niet af te leveren. Was het omdat ze het adres op de factuur hadden gezien? Was het omdat het -uiteindelijke- adres van de bestemmeling hen niet aanstond?
Ik wachtte en wachtte. Ik wou al eens een herinnering sturen naar het platform, maar Luc vond dat we nog iets langer konden wachten.
Vorige maandag kwam de e-mail zeggende dat ze me binnen de 5à7 werkdagen zouden betalen, maar toen stond het geld al terug op mijn rekening.
En dan kan ik mezelf wijs maken dat alles nu weer in orde is, dat het geregeld is, maar dat is het niet.
Wat ik me nu afvraag is wat de EU waard is als ik als Belgische inwoner iets niet kan bestellen uit een ander EU-land. Ergens blijft er een wrang gevoel achter.
Die goederen? Die heb ik elders besteld, bij die duurdere, niet krak dezelfde en ik ben er blij mee. Vrolijk word ik er niet meer van. Anderen dan weer wel.
En mijn zotte buien zal ik in het vervolg wel tijd geven om over te gaan.
Koning Albert van België (89) werd vorige dinsdag in de kliniek opgenomen met uitdrogingsverschijnselen.
En daarop kan de media dan niet anders dan dat verhalen op de gewone -oudere- bevolking en ze maken een kleine reportage in een wzc waarin -een beetje overdreven- de nadruk wordt gelegd op het extra voorzien van drinken voor de bewoners.
En dan interviewen ze dokter Karel Van Engeland -coördinerend arts wzc Borsbeekhof- die begint over plaspillen en zweten en diarree2.
Natuurlijk is dat een situatie die kan bestaan, maar ons werd geleerd dat je het daar niet over had en was het onderwerp voor jongetjes in de pis-kak-periode weggelegd.
Het stoorde me; ik vond dat een beetje ongepast en zeer denigrerend veralgemenend.
Waarom keek ik daar nu naar? Ik die -voorlopig nog- niet naar het Nieuws op TV kijk omdat mijn oren nog niet volgen?
Wel ik wou de reportage zien over het onthaal van de Belgian Cats in Brussel. En daar was ook al niks aan.
____________________
Het was bijna gebeurd. Bijna.
Na om vijf uur te zijn opgestaan, ergens uren te hebben gezeten en gewacht hebben tot het voorbij was, terwijl ik baalde omdat ik mijn boek thuis vergeten was, waren we pompaf maar we moesten nog een pakje afhalen en nog een trossel bananen of twee gaan indoen, waarna we in volle overeenkomst besloten een verlate siësta te houden, waarna ik mijn boek pakte en dreigde dat de eerste die me durfde te storen het zich wel eens zou kunnen beklagen.
Tijdens deze lange zin heb ik zeker drie keer gedacht dat ik het blog nog moest voorzien van een nieuw log, maar ik had meer zin in lezen dan in schrijven en schoof en schoof en schoof …
Uiteindelijk is dit het resultaat, want van alle concepten die ik nog kon uitschrijven was er geen enkel dat me genoeg aansprak om mijn boek efkes terzijde te leggen.
Ik houd eigenlijk meer van de heel gewone saaie dagen, je weet wel, wandeling, museum, boek, blog, en nog zo ’t een en ’t ander, want die dagen waarin er wel iets anders op de planning staat die kunnen zo ellendig lang duren en lijk ik wel elke minuut op de klok te hebben gezien.
Ziezo, nu kan ik zonder gewetensbezwaren nog wat verder gaan in mijn boek. Het blog kan stoppen met zeuren.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
