Een week of twee geleden kreeg ik een e-mail. Mijn bestelde iPhone was verzonden en zou geleverd worden op een adres ergens in het Luikse op een naam dat de mijne niet was en in een straat waar ik toeten noch blazen van wist. Zelfs van die iPhone had ik geen weet.

Ik verwittigde safeonweb.

Een paar dagen later leest Luc ergens op een FB een gelijkaardig verhaal maar uit een ander oogpunt.

Iemand krijgt een pakjesbezorger aan de deur, met een pakje voor de buren. Hij accepteert dat natuurlijk. Maar nog voor hij dat aan de buren kan bezorgen wordt er wéér gebeld. Iemand die beweert nog maar pas in de buurt te wonen, komt dat pakje halen want hij had het verkeerde adres opgegeven.

Na enkele vragen over hoe en wat, ruikt de ontvanger onraad en weigert. Hij houdt het pakje.

De bedoeling was dus dat diegene die het kwam ophalen, het meenam en dat de buurman de factuur zou betalen.

Dat is dus uitgekookt tot en met en dikke winst voor efkes vijf minuten schrik en hard kunnen lopen.

Kan je je voorstellen? Die man in het Luikse? Die ontvangt een pakske op mijn naam en dan komt iemand -een valse ms?- dat pakske ophalen?

En ik dacht dat ík een rare hersenkronkel had.

Jammer genoeg heb ik de e-mail weggegooid, -zelfs in de vuilbak loop je nog het risico dat je nog per ongeluk op die link duwt- en bovendien vindt Luc niet zo direct die FB-pagina terug.

Telkens ik mijn laptop opstart ga ik achter de hoekskes van mijn scherm kijken of er geen onverlaat een listige link heeft achtergelaten en zelfs e-mails van de instanties vertrouw ik niet meer.

Je weet nooit waar de muzen zich verbergen, al was het in een fruitkorf op Suskes blog.

Er was eens …

• lang geleden, een dag in september en ik werd geboren, helemaal bloot. Ze hebben me blijkbaar rap in kleren gefoefeld, zo’n schandaal.

• een badkuip, waar Broer en ik samen nog in pasten. We hadden het over dat hulpstukje dat hij meer had dan ik. Kort daarna was de badkuip te klein … of wij te groot.

• een papierslag met de Chiro, ik was een jaar of 10-11, en vond een prachtig kunstboek -jaja, in die tijd was ik er al gevoelig voor- over de oude Grieken. Ik nam het mee naar de school. Een dag later heb ik van mijn moeder onder mijn voeten gekregen. Aanstootgevend! Ik begreep het niet. Ik had niet eens in het snotje gehad dat die oude Grieken net hetzelfde onderdeel als Broer hadden gehad. Dat verhaal kan je hier lezen.

• een film, De Teleurgang van de Waterhoek” die later “Mira” ging heten, waarover mijn vader ontzet was en besloot dat ik die nooit mocht zien. Natuurlijk heb ik die film, later toen mijn vader niks meer over mij te palaberen had, wel gezien. Ik schreef er ook al een log over, dat natuurlijk ook de titel: “De Teleurgang van de Waterhoek” mee kreeg en dat ik zelf twee keer heb moeten lezen eer ik begreep wat ik er indertijd mee bedoelde.

• mijn eerste werk bij een grote firma, waar blote kalenders aan de muren schering en inslag waren en ik me afvroeg waarom het altijd vrouwen moesten zijn. Blijkbaar was ik niet alleen. De meiskes van de ponsafdeling dus ook en ze hingen een blote vent op een miniveloke op. Het feit is tot bij de hoge directie geraakt, waarop de meiskes te horen kregen dat dat geen pas gaf, waarop ze dan maar een grote aardbei op een bepaald onderdeel hebben gekleefd, wat weer tot bij de hoge directie geraakte en de meiskes werden aangemaand om de foto weg te halen. Ook daarover heb ik ooit al geblogd. De fraise heet het log in kwestie.

• een log, waar ik hier lager naar zal verwijzen, waarin ik schreef:

  Het is al heel lang geleden dat iemand eens zei dat oudere vrouwen niet thuishoren op een nudistenstrand, met hun afhangers. Waarop mske dan vroeg waarom iedereen bij hoog en bij laag volhield dat een nudistenstrand niet diende om te gapen.

• een blote cycloop die ergens langs de kant van een autostrade stond en die ik wou fotografen omdat ik hem schattig vond. Hij gaf aanstoot en werd vernietigd (en hersteld). De domme mensheid! Ik ben toch nog aan een foto geraakt, maar dan wel dankzij de vorige eigenaar van de cycloop.

Er is me al verweten dat ik preuts ben, er is me al gezegd dat ik er te laks over denk, dat bloot niet hoort. Mijn mening daarover is eigenlijk nooit uitgesproken noch veranderd. Bloot is helemaal normaal al zijn er plaatsen en oorden waar het niet hoort.

Zo stel ik me de vraag waarom iedereen, die uit de kleren gaat, daarom in de gazet wil komen. Maar dat deed ik vroeger ook al eens. Nu doen ze het om bepaalde dingen bespreekbaar te maken: de grote ziekte, mentale problemen, … en ik vraag me af of de grote ziekte en de mentale problemen daarmee opgelost gaan geraken.

Maar neen, ze doen het om kalenders te maken, dat het geld opbrengt om te schenken aan … Het enige wat nu positiever is aan die kalenders is dat er mannen opstaan ook.

Eergisteren las ik nog over de Spanjaard die in zijn blootje over straat mag lopen, maar wel gevraagd werd om in de rechtbank iets aan te trekken¹. Dat vind ik normaal. Als het kan, als het mag … waarom niet, als je zelf het besef maar hebt van waar en wanneer.

En die platenhoes op Suskes blog is maar gewoon een reproductie van een schilderij van Édouard Manet². Persoonlijk zou ik, als het mij zou storen, eerder bij Manet mijn gram gaan halen.

Vele jaren geleden ging ik naar de chiro. Bij trektochten liepen we dan overarms over de straat en zongen:

Macadam, macadam macadam dam dam dam steenweg, steenweg!

Overarms … ik zou geen ander woord weten. Het is niet inhaken, het is echt met de armen over elkanders schouders een ketting vormen. En dat deden we telkens bij trektochten en telkens zongen we, al was het niet altijd over McAdam¹ en zijn uitvinding.

Googelen helpt niet veel. De verwijzing naar iets anders zit ook in het woord vervat.

Ergens, tussen mijn dertiende en veertiende verhuisden we en kwam ik in een andere chirogroep terecht …

Bij de eerste de beste tocht deed ik mijn arm … en kreeg daar onder mijn voeten, maar zo erg onder mijn voeten als hadde ik daar ter plaatse ik weet niet wat voor schandaligs uitgehaald.

“Laat los” schreeuwde de leidster voor de hele straat. “Laat haar los!”

Ik begreep het niet. De leidster is me altijd scheef blijven bekijken en ik ging tegen mijn zin, ook mede door het wat elitaire groepje dat de dienst uit maakte. Stoppen mocht ik van thuis niet. Het zou wel aan mij gelegen hebben.

Op mijn zestiende werd ik welpenleidster. En die mannekes sloegen hun armen over elkaar en zongen tijdens het stappen:

Macadam, macadam macadam dam dam dam steenweg, steenweg!

Pas veel later heb ik me afgevraagd of er toen iets werd gesuggereerd waarvan ik in die tijd nog niet eens wist dat het bestond.

Ziezo! Nog iets om van niet meer wakker van te liggen. De vraag: “Lust ik konijn met pruimen of niet?” is beantwoord.

We liepen door de Colruyt en terwijl Luc stond te kiezen welk beleg hij deze keer zou willen meenemen viel mijn oog op de toog van de beenhouwerij waar het konijn met pruimen -klaargemaakt en al- naar mij stond te knipogen.

Na een kort -Ja? Neen?- overleg met Luc belandde het in de winkelkar.

Lusten we het? Ja!

Of we het nog gaan kopen zal de toekomst moeten uitwijzen. “Misschien iets voor speciale dagen” zei Luc.

Op de online versie van de kringwinkel vond -en kocht- ik een boek van Leon Engelen¹, een kunstenaar uit de streek, waarvan we een prent/poster, of is het een reproductie, in huis hangen hebben.

Meestal koop ik geen boeken zonder ze eerst ingekeken te hebben, nu wel. Ik mocht het boek vanaf de vierde dag na bestellen in de kringwinkel gaan ophalen. Ik deed er -voor alle zekerheid- nog een dag bij.

Terwijl we daar dan toch waren, gingen we nog eens rondkijken. Ik kijk altijd uit naar kunstboeken maar meestal heeft de Kringwinkel zo goed als nooit kunstboeken die niet over Rubens of Van Dijck gaan in de rekken staan. Nu wel!

Ik kon het haast niet geloven. Ik had het boek in handen en bladerde het heel snel door om me ervan te overtuigen dat het écht was. Het boek heet: “Van Ensor tot Permeke”. En ja, ze staan er in: de schilders waar ik nog wel een boek van wil, de schilders die ik nog niet kende en de schilders die -wat mij betreft- er niet moesten in staan.

Het was wat prijzig … voor een Kringwinkel. Het heeft geen stofomslag en toen ik het ging googelen bleek dat het blijkbaar ooit een beschermende cassette had. Maar in mijn ogen was het perfect!

Alleen … had één of andere onverlaat er ooit bloemen tussen gestopt om te drogen, wat nu een wat beige verkleuring op een drietal pagina’s als gevolg heeft.

Dit is een bericht voor de bloemenverzamelaar: ik heb de bloemen er uit gehaald. Als die ze moet hebben kunnen ze afgehaald worden. Maar! Houd er wel rekening mee dat ze allemaal ros zijn geworden. Ik denk dat ik ze maar de vuilbak in kap.

Waar ik jaren geleden afstand hield van de toen nieuw opkomende rage ben ik nu wel een GSM-gebruiker.

In de beginperiode van de “smartphone” hoorde ik wel over wifi vs mobiel en over apps die je kon installeren. Het interesseerde me niet.

Toen ik in 2014 mijn eerste kocht was dat gewoon omdat die beter foto’s kon maken. Het duurde nog een jaar vooraleer ik de wifi er op opende en nog langer vooraleer ik de overstap naar het mobiele internet zette.

In die tijd ging het lezen van zowel de reacties op het blog, als de betalingen op de bank via de laptop. De kranten lezen trouwens ook.

Nu heb ik blog, bank en gazetten op zak en gebruik ik de laptop eerder sporadisch. Om het blog te schrijven verkies ik nog altijd de laptop. Googelen? Dat hangt er van af waar ik ben en hoe mijn muts staat.

Dat ik helemaal ben omgeslagen betekent ook dat ik kan zuchten of me ambetant kan voelen als ik ergens mijn bankkaart tevoorschijn moet halen om te betalen.

Zuchten en me ambetant voelen kan ik ook als ik ergens onderweg per telefoon een reactie intik en pas achteraf de typfouten zie.

Het was niet de eerste keer dat Luc iets gevaarlijk vond waar ik geen graten in zag.

Zo was er lang geleden de afdaling van een berg in Frankrijk. We hadden net de kabellift gemist waarop ik besloot te voet naar beneden te gaan.

Wij waren nog niet zo lang samen, hij had zich toen nog kunnen bedenken.

Later heeft hij wel meer van dat soort afdalingen meegemaakt, met het bijhorende gemopper natuurlijk, zoals ik al wel vaker vertelde.

De laatste keer dat hij vond dat ik gevaarlijke stoten uithaalde, is niet zo lang geleden. Het was in Antwerpen, toen ik foto’s ging nemen van het Havenhuis.

Ik wou dat Havenhuis uit alle hoeken en kanten fotograferen, alleen … lag van die ene kant die Schelde een beetje in de weg. Ik kreeg het er wel op, maar nogal scheef.

En bij elk pasje dat ik dichter bij die Schelde ging zetten, ging Luc aan het foeteren over hoe gevaarlijk dicht ik bij die rand stond.

Ik heb het opgegeven. Echt. Ik ben ermee gestopt toen ik aan de rand van die blauwe steen stond.

Ik heb er ooit nog al dicht bij gestaan in gevaarlijker omstandigheden …

Denkte ni? Ik wel …