We hebben moeilijke jaren gehad, Rik Wouters¹ en ik. Of eigenlijk toch niet. Ik deed alsof hij niet bestond. En hij wist niet dat ik ooit zou bestaan.

Het begon ooit, lang geleden, maar niet zolang geleden als de gevleugelde paarden.

Ik zal een jaar of 13-14 geweest zijn, toen we in de les van plastische opvoeding als opdracht een schilderij van Rik Wouters moesten natekenen en dan in grijs/wit-tinten inkleuren.

Ik vertelde al dat ik niet kon tekenen. Kan je je voorstellen. Ik kreeg mijn kunstwerk terug met één of andere opmerking die er op neer kwam dat hij dacht dat ik er met mijn klak naar gesmeten had. Dat was echt een onderdrijving. Ik had er met mijn hele kleerkast naar gegooid.

Rik Wouters belandde in de wereld van mijn desinteresse en ik heb hem sedertdien compleet genegeerd, al zag ik ooit zijn “Zotte Geweld” wel in het Middelheimmuseum, maar dat zot geweld negeerde mij ook, zodoende …

Toen ik werken van hem zag in het KMSKA was ik eerlijk gezegd verrast dat zijn werk wel degelijk gevoelig was, heel anders dan dat wat ik ooit verplicht moest plagiëren. Dat heette denkelijk: “Nel Wouters” maar als ik er op googel kom ik wel andere tegen, maar niet dat.

Hoog tijd dus om al die voorbije jaren wat in te halen en al zal dat Rik Wouters geen zier uitmaken, mij wel.

Zoals al vaker verteld heb ik wel al een paar keer iets geboekt tussen kerstdag en nieuwjaar omdat die dagen te veel overdenkingen teweegbrengen om thuis mee te zitten.

Telkens opnieuw zegde ik af. Er was altijd wel een reden waarom we liever niet gingen. We zaten thuis en overdachten.

Dit jaar gingen we wel. We waren drie dagen weg om wat losse dingen van de verlanglijst te kunnen schrappen.

Waar we waren en/of wat we deden komt later -misschien- nog wel aan bod.

Maar vergeet niet, er zijn geen zekerheden in het leven.

Meerdere keren werd me in musea al gewezen op mijn fototoestel met de melding: “Het mag … maar zonder flits”. Telkens opnieuw vertelde ik dat ik het niet gepast vond. Ik heb -of had- daar zo een beetje mijn eigen gedacht over, dat ik op volgende manier op het blog beschreef:

Foto’s nemen in een museum? Ik weet het zo niet. Ik neem ze wel, maar dan wel voor mij persoonlijk. Ik vind foto’s delen op het blog eigenlijk een vorm van roof … of hoe zou ik het noemen?

In Geel, in het Gasthuismuseum, was het de eerste keer dat de dame aan de receptie me antwoordde dat ik dat zo niet moest bezien. Zij hadden wél graag dat ik ze postte, dat was publiciteit voor het museum.

De tweede keer was in het Ensorhuis. Daar zei men net hetzelfde.

Maar die foto’s zijn het publiceren niet waard. Ze werden gemakshalve genomen op een vooringestelde halve vaste stand van het fototoestel, maar zonder flits vallen die wat te raar belicht uit.

Bij Mu.ZEE gaan ze nog iets verder. Daar staat het zelfs op hun website te lezen en krijg je de mogelijkheid om eigen foto’s te plaatsen.

De voorbije kerstdagen ben ik hier thuis aan de slag gegaan en heb er me mee geamuseerd. Bij allerlei lichtinvallen en met allerlei instellingen ben ik er uiteindelijk toch in geslaagd om min of meer geslaagde foto’s zonder flits te maken.

Dus ja, als ik er zin in heb zullen er in de toekomst mogelijk wel foto’s van in musea op de blogs komen: eerder sporadisch hier op Wizzewasjes, merendeels op In Beeld.

En eerlijk gezegd, heb ik daar nu geen probleem meer mee.

“Ik wil alle Romeinse ruïnes, die Alfred Seiland fotografeerde, bezoeken.” zei ik.

Luc bekeek me argwanend omdat hij niet wist of ik het meende of niet maar ik vertrok geen spier en gaf geen verdere uitleg.

Uiteindelijk zei hij: “Maar naar Syrië en Turkije ga ik toch niet mee”.

“Ik wil alle Romeinse ruïnes, die Alfred Seiland fotografeerde, bezoeken” herhaalde ik “omdat ik hoop dat Tinnitus zijn thuis herkent en dààr blijft”.

Luc keek me niet meer argwanend aan, maar sloeg zijn ogen ten hemel en schuddekopte.

Het wordt moeilijker en moeilijker om hem blaaskes wijs te maken, maar soms, oh zo soms, lukt het wel nog eens.

Waar ik vroeger volgende banner als uitgelichte afbeelding en als kerstwens gebruikte,

die ik nu eerder in een aangepaste versie zou zetten:

Goede wil op aarde aan alle mensen van slechte wil!

willen wij het uiteindelijk toch liever houden bij een wat eenvoudiger en realistischer klinkende wens, gezongen door het Koor der Aangepaste Engelen.

En nu ga ik mekkeren, mopperen, zagen en/of … noem het zoals je wil maar ik heb er genoeg van, genoeg van al die betuttelaars die om hun brood te verdienen de kranten vol schrijven over dingen die we niet mogen, die we verkeerd doen en die we moeten.

Nu gaat het weer over het drinken. Ah ja, het is bijna feestperiode, dan moeten ze dat toch nog wat kunnen verzuren. En dat is niet oké.

Om te beginnen vind ik dat “niet oké” al helemaal niet oké. Van waar komt die uitermate kinderachtige uitdrukking? Wanneer viel het me op? In de tijd van Ray?

En dan dat drinken. Drink ik zoveel? Ah bah neen. Drink ik nooit? Ook niet.

Ik drink niet alle dagen alcohol, ik kom niet aan tien glazen alcohol per week, wat stoort het me dan? De vraag:

(…) maar hoe beperk je je alcoholgebruik?”

misschien? Ocharm de mensen die na een stressvolle werkdag ’s avonds vol plezier een ontspannend biertje of wijntje degusteren.

Ik lees zo nooit artikels over comazuipen ter voorkoming. Ze staan wel in de gazet als het nog maar eens verkeerd afloopt. Maar daar helpt geen betuttelend vingertje tegen. Daarvoor moeten ze met hun vuist op tafel slaan!

Zowel “Het Nieuwsblad¹” als “Het Laatste Nieuws²” vroegen zich vorige zaterdag af of er, aangezien Antwerpen niet meer op de site van het hackerscollectief stond, of er werd onderhandeld of er betaald werd.

En vorige zondag vertelde Antwerps burgemeester, Bart De Wever, dat de stad niet had onderhandeld noch had betaald³.

Hij zei er ook wel bij dat hij nog altijd karig moet zijn met wat hij zegt, maar belooft wel te trachten volledige openheid van zaken te geven, mogelijk maandag …

Er kwam wel degelijk uitleg met veel: “mogelijk” en “misschien” en “het kan zijn” en iets over blufpoker⁴.

Wat wisten we daar nu meer mee? Eigenlijk niks. Maar toch waren de experts er niet gerust in⁵ …

En dan … op dinsdag blijkt ineens dat de site van het hackerscollectief offline werd gehaald. En de gazet vroeg zich af of het misschien te heet werd onder hun voeten⁶. Nu zou ik persoonlijk niet zo snel victorie kraaien … maar laat het ons hopen.

Komt er nog een einde aan deze soap*? Als het van mij afhangt wel.

Als wij ooit nog eens naar Antwerpen gaan, is dat een ander verhaal, moet je dat niet in de gazet gaan lezen, bij hackers moet je dan ook niet wezen. Ik vertel het dan wel op het blog en de bloglezers zijn de eersten die er over horen.