Goed zé! Ne mens gaat dan eens niet uitslapen op zaterdag. Ah neen, want hoe eerder je ’s morgens vertrekt, hoe eerder je terug bent met die grote hitte in het verschiet.

Dus je staat op en dan verschiet je van iets anders, want je pc geeft zo een vies kaderke met als titel “opstartherstel” met een teksteke erin dat je zo een keer of drie moet lezen omdat je niet wil geloven wat er staat. Dat zegt namelijk iets over niet willen opstarten en iets over herstellen. Dus druk je die toets om te herstellen maar in, dat gaat toch maar enkele minuten duren.

Je zit daar toch al dik vijf minuten bij te suffen als je bedenkt dat je ondertussen evengoed kan ontbijten en je maakt een tas koffie.

Dat blijft maar draaien en je wordt zo lichtekes ambetant en je gaat maar eens op je lief zijne computer gaan googelen en wat je daar leest is zo onrustwekkend dat je goesting krijgt om je klompen tegen de muur te keilen, alleen heb je nu geen klompen meer … of toch wel, maar die dienen enkel om in den hof te werken of om te schuren.

Als ze over kapotte harde schijven beginnen, dan gaat je tikker ook een beetje sneller slaan, geloof me vrij.

En ja, lap! Daar heb je het. Dat vies kaderke stopt met draaien en zegt dat het je pc niet kan herstellen. En wat doe je dan? Uit pure frustratie?

Je duwt nog maar eens op die opstartknop en dat ding start op. Je zou dat zo een zwing rond zijn oren geven ware het niet dat hij dan pas echt zijne kaas zou laten, dus ben je gewoon blij dat hij er terug is en je staat verstomd als er een melding komt dat hij hersteld is.

En daar lees je dat het mogelijk is doordat je iets fout hebt geïnstalleerd, maar je hebt niets geïnstalleerd. En dan lees je van iemand die altijd op die manier moet opstarten en je hoopt maar dat dat hier het geval niet zal zijn, maar je durft hem toch niet afzetten terwijl je weg bent en ineens realiseer je je dat die schermbeveiliging ook niet opspringt.

Eigenlijk springt die al heel lang niet meer op, maar dat viel niet zo op omdat je telkens als je er niet bent die klep dicht klapt zodat ze van op straat dat verlichte scherm niet zouden zien.

Eens terug thuis installeer je die schermbeveiliging terug tegoei en je vindt hoe het komt dat die ooit vanzeleven eens uitgevallen is.

Zaterdagavond krijg je een melding dat je 18 updates hebt en die had je een paar avonden ervoor ook gehad. Zat daar ergens de schuldige tussen?

Wat is nu het resultaat? Dat je iedere morgen met een bang hart die pc gaat opstarten. Dàt is het resultaat!

Het is maar iets dat mske gehoord heeft van Slow die iets gelezen had van iemand die het had horen zeggen van iemand die het wie-weet-waar had gehoord, dus ook van horen zeggen.

Het begon eigenlijk met de vraag van Slow, toen mske hier niet al te best was, of hij de laptop niet op bed moest brengen. Maar dat wou mske niet. Als ze ziek is, wat niet dikwijls voorvalt, dan is ze ziek en ligt plataf.

Achteraf wist Slow dan te vertellen dat hij iets gelezen had over oververhitting. Dat dat zou komen door de laptop op schoot te nemen omdat je zo de ventilatie bedekt. Niet alleen bedekt maar blijkbaar zou die ook alle stof uit je donsbed halen als je die in bed gebruikt, op je donsbed natuurlijk.

Zo zou elke laptop die meer op uwe schoot staat of in de zetel of mee in bed i.p.v. dat die op een (buro)tafel maar maximum 2 jaar meegaan.

Een goede raad was dat, als je een laptop op je lap zet, je altijd moet kijken waar de koelopening is en of er geen koelribben aan de onderkant zijn.

“Laat mij dat ook eens lezen” zei mske, toen Slow begon over mensen die zelfs al hun dijen hadden verbrand op die manier. Dat van die dijen vindt Slow niet meer terug. De rest wel.

Als mske wat gaat googelen op “laptop overheating”, dan blijkt dat nog waar te zijn ook.

We zegden het al, de laptop gaat niet mee in bed, zit niet op schoot en hangt niet in de zetel, maar wat mske wel direct heeft weggehaald zijn de papieren die ze niet mag verliezen en die ze dus maar onder de laptop geschoven had. Dat kan ook niet goed zijn voor die verluchting natuurlijk.

Nu bestaan er van die tabletten om onder je laptop te zetten zodat die wat hoger komt te staan en blijkbaar bestaan er zo ook met een extra koeling in. Mogelijk brengt ze zich zo eens iets mee, die extra verluchting zal wel niet zo direct nodig zijn zeker.

Nu we het dan toch over prentjes hebben, gaan we maar efkes verder gaan op die prentjes. Want waar haalt mske haar prentjes?

Er zijn meerdere mogelijkheden. Ofwel vindt ze wat dat ze geschikt vindt op internet, liefst waar klaar en duidelijk bij staat dat het vrij te gebruiken is. Maar soms is dat een foto of een werkske van iemand anders die ze zo geweldig goed vindt dat ze de persoon in kwestie gaat mailen. Als het meezit krijgt ze een bevestigend antwoord. Als het tegenzit gewoon geen antwoord. Enerzijds is mske dan wat gepakt omdat ze het nogal bot vindt dat iemand niet zou antwoorden op een simpele vraag, anderzijds heeft ze begrip dat je niet op honderden mailkes kan gaan antwoorden, al denkt ze dat de personen in kwestie geen honderden mailkes krijgen, maar dat dan tot daar toe.

Waar haalt ze ze nog? Soms gewoon iets van vroeger of iets dat op haar pc stond of staat. Of ze scant die in van echte prentjes op een papier. Soms zijn die echter niet gebruiksklaar. En dan kan mske, die dan een echte Pietje Precies wordt, uren bezig zijn met het bewerken van dat prentje tot de vegen die er op zitten weg zijn of de achtergrond transparant is of wie weet welk mankement nog dient opgelost te worden. mske vindt dat een tof jobke.

Wat mske dan minder tof vindt is dat ze die prentjes, waar zij toestemming voor vroeg of die zij zo heeft bijgewerkt, zomaar elders ziet verschijnen. Niet dat ze daar wat op tegen heeft want in het verleden werd haar al gevraagd of die mochten gebruikt worden en het mag altijd. Maar als je ze ziet opduiken bij de zogenaamd bevriende bloggers dan heeft mske toch wat haar bedenkingen. Is het niet snel gevraagd of zelfs dàt nog niet, gewoon gemeld, dat ze het prentje willen gebruiken?

Heeft mske daar dan rechten op? Ach, ze is er niet boos om. Ze vindt dat enkel pochen met de pluimen van een ander. En het is niet omdat je een pauwenveer in je haar steekt dat je een pauw bent.

We zegden het al meer, mske is een letterkesmens, het geschrevene primeert. Maar het is wel zo dat in het begin van het blog er wel meer prentjes bij de berichtjes stonden.

En ook, vele jaren terug, toen mske nog naar school ging, fleurde ze haar schriften op met prentjes. Dat was in die tijd eigenlijk ook nog meer aan de orde dan nu.

De laatste tijd echter had ze zo veel werk dat het prentjes zoeken er bij in schoot. Tot ze, op die mooie dag in mei april, ineens te maken kreeg met een inzinking in de werktoevoer. Ze kreeg zomaar enkele vrije dagen kado van de klanten.

Toen hebben we hier een stukske afgeschreven jà. Postje na postje, berichtje na berichtje rolde uit het toetsenbord en toen heeft mske zich echt geamuseerd met het zoeken van de, volgens haar, bijpassende prentjes.

Ik vraag me alleen af wat ze hier gaat bij zetten.

Vandaag, 1 april, is het vier jaar, niet dat het veel belang heeft, de begindatum van het blog op 7 juni zie ik als de blogverjaardag maar het hoort wel bij de betere beslissingen die ik ooit nam.

Als ik denk aan al de zenuwen die ik me op die vier jaar tijd heb bespaard door indertijd die beslissing te nemen …

’t Vogeltje zingt op held’re toon

Hm, hier ging het al wat fout, want het vogeltje was een duif en die zong niet maar die roekoede, maar soit, mske was al heel blij van dat te horen omdat het toch al zomerse geluiden zijn bij het ontwaken. En neen de koekoek was het ook niet zoals in:

Ontwaak gij luie slaper,
de koekoek roept u op …

De rest van dat zonnekeslieke klopt ook (nog) niet. Dat gaat namelijk zo:

’t Zonnetje schijnt zo heerlijk schoon
’t Vogeltje zingt op held’re toon
’t Windje suist zo zacht
ja het zingt met ons mee
In de weide dartelt het jolige vee
Lustig klinkt mijn lied
wie zingt met mij mee?

En voor al wie dat dat nu een nonsenspostje vindt … ge hebt gelijk!

We hadden geen goesting om er veel tijd en moeite in te steken. ’t Zonneke schijnt daarvoor te schoon.

Ooit bij het begin van dit blog diende dit om dingen van ons af te schrijven en neen, we zouden nooit nog iets op onze lever laten liggen. Ze ontzagen ons niet, waarom zouden wij hén dan wel ontzien.

Nu, zovele jaren later liggen er zaken op onze lever en we vertellen ze niet? Waarom niet? Omdat we zo anoniem niet meer zijn? Omdat we het sop de kool niet waard vinden? Maar ze gaan maar door en zodoende schreven we een postje over wat ons bij het bloggen niet zint. We hebben het gedelete, op een moment dat we nog maar eens het sop de kool niet waard vonden.

Maar nu bij het einde van dit jaar gaan we schoon schip maken. We gaan de belofte die we onszelf deden houden.

Goed, wat ligt er op onze lever? Van sommige bloggers? Wel, sommige bloggers denken dat het gras groener is aan de andere kant van de heuvel en ze vertrekken. Ze laten alles, hun trouwe lezers en reageerders incluis, in de steek om andere dingen te gaan uit proberen. Hier achter dit scherm voelen we ons dan een beetje bij het grof vuil gezet … na bewezen diensten.

Dan heb je diegenen die na een poos terug komen en verstomd staan dat hun vroegere lezers en reageerders niet massaal om hun blognek vallen om hen terug te begroeten. Wel, de parabel van de verloren zoon is in onze ogen een heel onrechtvaardig gevalleke. Bovendien loop ik niet te kwispelstaarten, ik ben geen hond. Ik ben een kat!

Nog zoiets, mensen die telkens opnieuw, zonder verwittiging, een blog stop zetten en een ander beginnen. Het is erg vermoeiend om zo te volgen. Dat doen we dus ook niet meer. Bovendien denken wij dan, aan deze kant van het scherm, dat het misschien wel met ons te maken heeft. We hebben gisteren onze feedreader gekuist. Opgeruimd staat netjes.

En dan krijgen we ook nog de kriebels van wat anders. Want zie je, in deze maatschappij is er gezorgd voor iedereen: werklozen, zieken, … allemaal goed! De staat onderhoudt hen. Maar waar haalt de staat de centen? Juist. Er wordt voor iedereen gezorgd behalve voor de zelfstandigen, die moeten voor zichzelf zorgen want zoals één of andere hier stond te verkondigen: “voor zelfstandigen is er geen vangnet”.

Hebben wij daar een probleem mee? Neen! Jullie wel? Goed dan. Waar hebben we wél een probleem mee? Als we het eens niet zo luchtig houden en iets vertellen over de zwaardere dingen des levens dan komt er gegarandeerd uit die hoek de reactie dat we niet mogen vergeten te genieten!

…

Dit is een niet zo vriendelijk berichtje maar belofte maakt schuld, ook als het een belofte aan onszelf geldt.

Opgelet! Dit is een serieus bericht. Niet dat dat anders niet zo is, maar deze keer is het voor echt.

Vermits dat we niet aan blogpauzes doen zal het hier niet helemaal stil worden, maar deze week hebben Slow en mske hun actieterrein een beetje verlegd en komen alleen maar naar huis om te slapen, bij manier van spreken.

Dus aan wie hier Slowse grollen en kindergrappen verwacht, geven wij de raad nog een beetje langer te wachten en zich tevreden te stellen met een snelle hap in de vorm van een reeks geplande postjes.

En aangezien we ook niet aan blogrondes doen maar toch van tijd tot tijd hier of daar een krabbel gaan neerzetten, willen we ook melden dat die activiteit ook op een lager pitje zal komen te staan, maar iedereen mag op zijn twee oren slapen … we komen terug.

Er zijn van die levensbelangrijke zaken die je niet in orde krijgt en die zo op je systeem gaan werken dat je ineens drastisch ingrijpt. Ken je dat?

mske wel.

Waar het ooit begon met één Bloggerblog, waar ze moest kiezen hoe ze reageerde, met een profiel van langs hier of langs ginder, kwamen er steeds meer bij, Bloggerblogs dan, waar ze moet kiezen hoe ze reageert, ook met dat eigenste profiel van langs hier of langs ginder.

In het begin had mske dan met veel gefoefel een Bloggeraccount klaar gekregen dat uiteindelijk automatisch gelinkt werd aan haar privé gmail.

Om nu een langdradig saai verhaal kort en saai te maken. Er bleven uiteindelijk twee opties over om te reageren bij die Bloggerblogs:

• Of mske reageerde met inbegrip van haar hekske, maar dan moest ze uit haar zakelijke gmail uitloggen om in de privé gmail in te loggen en dat zinde haar niet.
• Of mske moest met naam en url reageren maar daar kreeg ze haar hekske niet bij en dat, dat zinde haar óók niet.

Wat deed ze dan? Ze maakte een nieuw google profiel aan die samenhing met de zakelijke gmail. Dat is rapper gezegd dan gedaan want ze wist niet meer hoe ze dat de eerste keer gepresteerd had. Maar het lukte uiteindelijk toch.

En zoals ons mske een meiske is dat van opgeruimd staat netjes houdt, soms toch, wou ze nu dat ander account er uit. Ze besloot ineens maar die ganse privé gmail weg te kiepen ook. Dat leek daar ondertussen wel een opslagplaats van nutteloze zaken. Kort gezegd, één rommeltje.

Dat heeft ook nog wat voeten in de aarde gehad eer dat haar gelukt was. Dat was erger dan in een actiefilm waar ze zeven keer ene dood slagen en dat hij nóg leeft.

Maar eind goed, al goed. Als mske nu gaat reageren bij Bloggerblogs, moet ze niet meer uitloggen uit de zakelijke gmail, niet meer inloggen in de persoonlijke gmail, niet meer reageren met naam en url en het hekske staat er. En dat zint mske wel.

Dit blog. Het verhaal van een leven. Zeer anoniem begonnen. Later veel van het oorspronkelijke beveiligd.

Ik ben er in een rotperiode aan begonnen. Dik tegen mijn zin. Ik hoefde al die nieuwigheidjes niet. Slow en Max vonden dat het wel iets voor mij zou zijn.

Ik vroeg me toen af: Waar beginnen? met het gedacht dat iets dat ik begon ook wel een eind kon krijgen ook.

Slow en Max hadden gelijk. Er kwam geen einde aan, of toch wel, maar “In het einde is het begin” Het blog verhuisde.

Op die manier hebben we twee verjaardagen per jaar. De blogverhuisverjaardag op 1 april en de blogverjaardag … vandaag.