Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Tag: Center Parcs (Page 3 of 4)

Klachten (…) let maar beter op

Sedert wij in 2014 besloten dat wij ook recht hadden op vakantie, dat de klanten geen recht hadden op 24/7, hebben wij onze verblijven steeds via Booking.com geboekt, behalve bij Sunparks en Center Parcs natuurlijk. Als je mij vraagt wat ik er over denk, zal ik zeggen dat wij geen reden tot klagen hebben.

Al hadden we één van de eerste keren prijs in een hotel in Manchester dat niet voldeed. Dat was echt te erg: vuil, vies, zelfs het water zag er vies uit. Waren we zo laat niet aangekomen, we waren opnieuw vertrokken. En ’s morgens bij het vertrek lagen er spuiten op de traptreden.

Ik schreef een recensie maar was verbaasd dat ze er niet op reageerden. Maar ja, eigenlijk had ik toen weinig ervaring met boekingsplatforms.

Later kwam dan een probleem met een betaalkaart -wat men nu algemeen kent als een debetkaart van Visa- waarbij Luc zich ging afvragen hoe oplichters het voor elkaar krijgen.

Toen we lazen dat je goedkoper af bent als je rechtstreeks bij een hotel boekt of dat je dan een ontbijt bij krijgt, hebben we dat geprobeerd en kregen zjust niks. Dus hielden wij het bij Booking.com.

Vorig jaar was er het verhaal van mensen die wat ernstigers meemaakten en die zich in de steek gelaten voelden1. Bij het lezen van dat artikel heb ik begrip voor beider argumenten, zowel die van de gedupeerden als die van Booking.com en ik besloot de richtlijnen op te slaan, voor het geval er ons ooit iets gelijkaardigs zou overkomen.

Nu lees ik over klachten over fraude die binnenstromen2 en dan weet ik het zo niet meer. Want nu schuift het boekingsplatform de schuld blijkbaar in andermans schoenen. Als ik het goed begrijp is het bij de ene versie de schuld van de verhuurder, bij de andere van de huurder.

Dat er iets fout gaat kan overal gebeuren, daar kan ik zelfs begrip voor opbrengen maar je kan niet zomaar telkens met een beschuldigende vinger staan wijzen vooraleer de hele zaak ten gronde is uitgespit.

Is er een alternatief voor Booking.com? Ik denk het niet. Is er niet overal een foutenmarge … en is niet altijd voorzichtigheid geboden?

Uitgelichte afbeelding: ____________________
1 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2023/08/03/wat-als-vakantieflat-nachtmerrie-is-eigenaar-bedreigde-ons-zel/
2 Het Nieuwsblad

Kunst in de Eifel

Zei ik al dat in de huisjes van Center Parcs veelal dezelfde decoratie te vinden is? Ja dat deed ik al. Ergens herinner ik me waterlelies maar ik weet nu niet meer bepaald waar. Maar in de Eifel zijn het Eifeltaferelen.

Toen ik het voor het eerst zag vond ik onderstaande rechtsboven wel iets hebben. Nu we het al telkens opnieuw zagen, vind ik het niks speciaals meer al vind ik het nog altijd het meest typische van de drie.



Lebkuchen

Amke whatsappte: “Jullie gaan naar Duitsland. Kunnen jullie voor mij Lebkuchen meebrengen?” En ze zond me ook:


Natuurlijk konden we dat. Maar waar verkochten ze die? Na even googelen vond Luc ze bij Edeka, wat goed uitkomt. De Edeka van Ulmen situeert zich op onze weg naar Center Parcs.

We stapten de winkel binnen. Natuurlijk bestaan er meerdere soorten1. We namen dan maar een paar verschillende mee.

Achteraf bedachten we dat we zelf niet hadden geproefd. We zouden er dan maar in het naar huis gaan nog een pak koeken bijhalen.

Een dag later lopen we er in de parksupermarkt, die eigenlijk een Rewe is, gewoon op:

De Mini-Elisen hebben we gekocht. De grote niet. Die vonden we te duur. En zeggen dat we die van bij Edeka al aan de prijzige kant vonden.

En ja, we hadden ze ooit al wel gegeten. En neen, ze zijn niet echt aan ons besteed. Dus zijn we er geen gaan bij halen in het naar huis rijden.

Al gaan velen er van uit dat Lebkuchen kerstgebonden zijn, blijkt dat oorspronkelijk niet zo1 geweest te zijn. Dus moeten we voor ons volgende verblijf in Duitsland mogelijk nog eens een Edeka en/of een Rewe zien te vinden onderweg.

____________________
1 Lebkuchen

Hochkelberg mit Mosbrucher Weiher

Als ik het weerbericht moest geloven en volgen, hadden we pas op donderdag de bespookte wandeling moeten doen. Dan was er het minste kans op neerslag, al zou het die dag dan wel kouder zijn.

Maar woensdag morgen jeukte het. Woensdag zou het, volgens het weerbericht, een ietske minder koud zijn, met een 15% kans op neerslag.

Zoals eerder gezegd, was ik de map met wandelingen thuis vergeten en zoals ook eerder gezegd vroegen we ons af of het spookte op die wandeling, omdat het scherm van mijn telefoon daar toch al twee keer zwart was geworden en we wilden weten of het aan de telefoon lag of aan dat ding dat daar boven huist.

We vertrokken. Na twee pogingen weet je wel al de weg tot op een bepaald punt waar het dus al twee keer fout was gelopen.

Er gebeurde niks. Die daarboven stond stil -bij tijden onzichtbaar- in de mist en mijn scherm bleef aan. Is het mysterie nu opgelost? De vraag beantwoord? Eigenlijk niet. Want het was mijn vorige telefoon die problemen kreeg en die ging niet lang genoeg mee om het uit te proberen.

En wat bleek daarna? Dat we vorige keer die Weiher niet vonden was echt wel te wijten aan een verontrustend verdwijnen van een wegwijzer. Want ik hàd gelijk gehad. Het wàs dat karrespoor geweest -waar ik het over had- waar toen sporen van grote tractoren te zien waren geweest en waar ze toen waarschijnlijk de wegwijzer hadden omgereden.

Zoals dat ding daar stond te pronken in het bos kan het alleen een schele dronken zwalpende zeeman met zeebenen ontgaan zijn, maar niet aan ons. Die wegwijzer stond naast het pad. Hij stond niet tussen bomen. Hij stond niet tussen struiken. Er was geen camouflage in de buurt. De enige boom, die bij het wandelen wat stoornis zou kunnen veroorzaakt hebben, was die welke daar een tiental meter verder op dat pad omgevallen was. Die zou ons een natte sneeuwbroek hebben bezorgd waren we daar een beetje onoplettend -zoals we anders met omgevallen bomen doen- over geklefferd.

Korte samenvatting? Het mysterie blijft en de wandeling rond de Hochkelberg is al plezant genoeg zonder de Mosbrucher Weiher1, die wel een eigen wandeling verdient.


____________________
1 Mosbrucher Weiher

Zweifeltocht

Had ik vorige week dinsdagmorgen geweten wat ik een pozeke later wel wist …

Meestal vergeet ik niks. Nu stonden we daar in de Eifel en had ik de lokale wandelkaart niet bij. En ja, die hadden we nodig, want met dàt echt winterse weer mocht die auto daar op die parking blijven staan en zouden we wel van het park uit vertrokken zijn.

Zonder kaart? Die dinsdagmorgen? Dat was toch geen probleem zeker. We zouden, de ons goed gekende wandeling via Sassen naar “Baumhaus Holzberg” nog eens maken.

En dan kon ik onderweg, op de splitsing eens kijken welk nummer die andere, je weet wel, de bespookte, had en we vertrokken.

Eens het park uit werd de weg een schaatspiste. “Maar ach” dacht ik “op de aardeweg zal het wel beter gaan”. Maar dat was verkeerd gedacht. “Maar ach” dacht ik “op de bosweg zal het wel beter gaan”. Dat was ook verkeerd gedacht.

Gelukkig was het in het dorp van Sassen, tussen aardeweg en bosweg in, wel ijsvrij.

Toen moest dat bergske af naar die boomhut nog komen. Daar had Luc, die maandagavond al zijn vrees over uitgesproken, niet over ijzel maar over steil met sneeuw. Die had ik weggewuifd met: “dan houden we ons maar vast aan de takken van de bomen”.

Dat viel ook eigenlijk wel best mee. Het was enkel dat afslaan dat wat -heel erg- glad verglaasd was en de takken van de bomen waren geen takken van bomen maar doornstruiken.

(Lees verder onder de foto)

En ik dacht … Weet je wat ik dacht? Wel ik dacht aan de reacties als één van ons beiden daar een totter zou gaan en één of ander zou breken. Dan zou je de commentaren nogal horen. Ik hoorde ze in gedachten. Ze zouden zeggen dat het toch wat zelf gezocht was van ons. Zo op onze leeftijd een boswandeling gaan maken op ijzel was toch de hemel verzoeken.

We geraakten goed terug in het huisje, pakten onze goeie frak en gingen in de parksupermarkt twee achten en een fleske wijn halen om de goede afloop te vieren.

En al bij vonden we ik die wandeling -achteraf- toch wel plezant. Wel was ik blij dat ik het fototoestel in het huisje had gelaten. Dat was dan niet voor de ijzel met valgevaar zo gedaan maar voor de voorspelde sneeuwregen.

Maar zoals ik al zei … had ik die dinsdagmorgen geweten wat ik een pozeke later wel wist, we waren niet vertrokken.

De kerstboom

De kerstboom hadden we vorige zondag al geplaatst omdat ik -gegrond- vreesde dat ik vandaag geen zin zou hebben.

De voorbije week waren we van maandag tot gisteren in de Eifel en konden we hem niet zetten, die traditioneel aangewezen dag na Sinterklaas.

Morgen is er de boekenmarkt. Die staat ook al voorbereid.

Maar om nu, de enige dag ertussen, die kerstboom te gaan zetten, kan echt niet. Dat komt door mijn ingebouwde planning die zegt dat ik, de dag na een vakantie, mijn foto’s moet sorteren en mijn indrukken in concepten gieten. Het komt er eigenlijk op neer dat ik dat een prettige manier vind om de vakantie een beetje te rekken.

Zodoende stond de kerstboom ons gisteren bij thuiskomst op te wachten en moesten we enkel nog de lichtjes aansteken.

Dat hadden we ook wel kunnen plannen met een slimme schakelaar, maar zo zot ben zelfs ik nog niet.

De waters op vakantie

Als ik zou zeggen dat alle vakantieparken een meer of vijver hebben, lieg ik misschien, want ik heb nog niet bij alle vakantieparken een vakantie, week, midweek of twee- of driedaagse doorgebracht. Ik denk trouwens niet dat dat me, in wat me nog rest van mijn één mensenleven, zou lukken. De vraag is ook of een heel mensenleven wel zou volstaan.

Wat wel waar is, is dat alle parken -en dat zijn er niet zo heel veel- waar ik wel al was zo een meertje of vijvertje hebben.

Soms hebben ze dat niet nodig, dan liggen ze gewoon aan bij zo een groter meer zoals de Bostalsee en het Rauwse Meer, zoals Center Parcs Bostalsee en Sunparks Kempense Meren.

Soms liggen ze aan zee, maar de beide Belgische parken hebben daarbovenop nog een parkmeertje.

Ook het -niet nader genoemde- park in Drenthe had een eigen parkwater, eigenlijk meer dan één al was het ene dan een zwemvijver en het andere een vennetje in natuurgebied.

En daar hadden we dan, als kers op de taart, de niet zo veraf gelegen Baggelhuizerplas. Die was een wandeling meer dan waard. Er was niet echt veel volk. Op enkele joggers na hebben we er niemand ontmoet. Rare gevolgtrekking? Als de wc-voorzieningen bij dat soort gebieden gesloten zijn, wordt het pas de moeite waard om ze te bezoeken.

Die waterpartijen vind ik een enorme meevaller, vooral als je ’s avonds niet de hele avond voor de TV wil hangen en nog een luchtje wil scheppen. Water heeft altijd een bepaalde aantrekkingskracht en het is snel gezegd: “Gaan we nog eens tot aan het meer?”

Het zinkgat in mijn geheugen

Seder we in 2020 met corona te maken kregen heb ik blijkbaar een bodemloze put in mijn geheugen. Ik herinner me mijn vakanties niet meer zoals vroeger. Waar ik nog veel herinneringen heb aan vroegere reizen is dat sedert het begin van covid heel wat minder.

En toen ik er ging over nadenken ging het al helemaal mis en de mist in. In september 2020 waren we in Ursel. In 2021 … ik kon denken en peinzen tot ik er koppijn van kreeg. Het viel me niet in.

In 2022 hadden we dus besloten dat we vaker een korte vakantie zouden in plannen. Het herinneren ging vlotter: 2 dagen Ronse, 3 dagen Ieper, 3 dagen Voeren, 4 dagen Habscheid.

Maar 2021? Wat was dat nu toch? Aha, plots viel het me in. De twee samengevoegde midweken uit het coronajaar hebben we toen omgezet in één midweek in Erperheide. En als ik mijn foto’s bekeek bleek dat we ook nog 3 dagen bij Sunparks Kempense Meren waren.

En dan denk ik dat het over -vooral- wandelvakanties ging. Veel plezier, veel in- en ontspanning, veel onbekend moois, maar gebrek aan de meer memorabele dingen.

Ochtendvisite

Ik voelde me bespioneerd en keek met een ruk naar buiten. Daar zat hij, gewoon mysterieus te wezen. Het was nog niet volledig dag en mijn eerste zjat koffie stond nog gloeiend heet te zijn.

Waarom hij me intrigeerde weet ik eigenlijk niet, ik vond hem wel iets hebben van een kraai maar daar was hij eigenlijk te groot voor.

Dus vond ik het de moeite waard om een foto te nemen en ik dacht dat Obsidentify hem zo niet zou herkennen, zo enkel een schaduw in een schaduwspel.

Dat deed die app wel. Op voldoende overtuigende wijze -voor zo’n 75% zekerheid- beweerde hij dat het een roek was.

En daar kan ik mee leven. Al had ik die liever in kleur -zelfs al is hij zwart- gezien.

Steeds vaker tekorten

De titel, soms anders verwoord, deed wat schrikachtig aan:

In steeds meer winkels zijn er steeds vaker tekorten, en het zal helaas niet snel opgelost worden: hoe komt dat?1

Daar had ik nu nog niks van gemerkt. Of toch wel? Jawel …

Toen we uit Erperheide thuis kwamen merkte Luc dat de batterijen van de afstandsbediening voor de verwarming plat waren. Gelukkig had ik meestal wel een paar reserves in mijn laptoptas, toch tenminste van de soorten die voor eventueel laptopgebruik nodig kunnen zijn.

Ze waren niet in voorraad, niet van het huismerk maar ook niet van de andere merken. Ten huize Zoneke dachten we er niet aan om eens in de Colruyt aldaar te gaan kijken.

De voorbije week constateerde Luc dat de batterijen van een keukentoestel leeg waren. Die heb ik niet in mijn laptoptas.

Ze waren niet in voorraad, niet van het het huismerk maar ook niet van de andere merken. Meer nog! Luc zei: “Maar dat hele rek is leeg!” Licht overdreven maar de meest courante batterijen blonken door afwezigheid.

En ik word daar nu niet echt ambetant van -ik weet niet meer voor welk van mijn laptoptoebehoren die batterijtjes nodig waren en het keukentoestel wordt niet zo vaak gebruikt- maar ik heb wel graag de zaken in orde.

Gelukkig hebben we voor de meeste andere toestellen wel oplaadbare … maar met de prijs van de elektriciteit zouden we daar ook beter twee keer over denken vooraleer we die lader in het stopcontact steken.

Ze kunnen dat nu toch echt niet allemaal in de schoenen van dat dwarsliggend schip in het Suez-kanaal gaan schuiven? Of is er meer aan de hand?

1 Het Nieuwsblad

Page 3 of 4

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén