Vertelde ik al ergens dat bij het kopen van ons abonnement bij Plopsaqua ik had uitgerekend dat we dat na anderhalve maand al zouden terug verdiend hebben? Wel dat was zo. Eind december zou ik het heuglijke nieuws kunnen aankondigen hebben dat al onze voorgaande zwembeurten maar de inkomprijs voor Landenaars en Hannutois -5€/zwembeurt- zouden bedragen hebben.

We kwamen bedrogen uit. Door corona. Niet door de maatregelen van overheidswege, maar door maatregelen van onzentwege.

We hadden het al wat eng gevonden om zonder mondmasker van aan de locker tot in het water te geraken.

Al komen de schoolkinderen dan niet in het bad waar wij zwemmen, we komen ze toch in de gangen en in de douches tegen. En het zijn kinderen, niet gedresseerd zoals vorige generaties waren, maar onachtzaam én uiteindelijk blijkt er nu toch een probleem bij die leeftijdsgroep.

We hebben geen vernieuwde maatregelen van hogerhand afgewacht en trokken zelf de stekker uit … voor een maand. Dan zouden onze beide boosters op punt moeten staan en effectief zijn.

Het is net zoals altijd met dat zwemmen. Als het goed gaat -zeker nu door het zwemmen die artrose bedwongen was- worden er stokken in de wielen gestoken. Maar als we ons onzeker voelen over iets, dan doen we dat gewoon niet meer.

We gingen dus vorige zwembeurtdag niet zwemmen … en straks ook niet.

De beste aankopen van 2021, en dankzij corona ook van 2020, daar moest ik niet over nadenken. Daar denk ik zelfs niet over na, maar ze popten zo maar op onder mijn hersenpan.

Ergens in september de eerste en nu ja, ik moet toegeven, de tweede was relatief snel mede-favoriet.

Ik ben dus nu al in staat om een eindejaarsbericht over mijn beste aankopen van 2021 met het blog te delen.

De laureaten, mijn lens en de Plopsa abonnementen, staan eensgezind op het hoogste schavotje. Twee en drie blijven leeg.

Heb ik nu geen lichte voorkeur voor de lens? Misschien wel, maar aan het tempo dat wij gaan zwemmen hebben we nog vóór het einde van 2021 onze investering terug verdiend.

Op al die tijd dat het mondmasker hier ingeburgerd is, hebben wij dat meer gebruikt dan nodig, veel meer dan verplicht was.

Nu eerlijk gezegd, in veld en wei en bos droegen we het niet, op straat -voor zover dat niet verplicht was- ook niet, als het er niet te druk was.

Sedert het niet meer verplicht werd bleven wij op dezelfde manier doorgaan, behalve bij de patattenboer, daar zette ik het ook niet meer op. Die winkelen namelijk buiten.

Maar! Toch zijn we op dat meer dan anderhalf jaar, met ons twee drie keer dat mondmasker vergeten.

De eerste keer was het in Sunparks, bij het ontbijt. In de ontbijtzaal houd je het op behalve als je zit en eet. Toen Luc nog een bordje bij haalde kwam hij terug. Toen pas zag ik dat hij zijn mondmasker op tafel vergeten was. Hij probeerde dat de dag nadien nog eens, maar ik had hem in de smiezen.

De eerste keer dat we gingen zwemmen, neem ik in het kleedhokje mijn mondmasker af, stop dat in mijn zak en ga zwemmen. Na het zwemmen loop ik -opgelucht en ontspannen- doodgemoedereerd naar de uitgang, de parking over en stap de auto in om tot de conclusie te komen dat het masker nog steeds in mijn zak zit.

De laatste keer waren we al voorbij het brood in de Aldi toen Luc geschrokken de winkelwagen mijn richting uitduwde en zei: “mijn mondmasker! Ik ga dat halen”.

Noemenswaard? Neen toch. En ja toch wel. Want geluk dat wij toch gehad hebben. Tonnen geluk!

Want zie, meestal zie je veel overtredingen en fouten gebeuren en niemand zegt er wat van. Maar als het ons overkomt hebben ze ons in de smiezen.

Het zou er nog aan gemankeerd hebben: de voorstanders van de mondlap op de vingers getikt!

Soms reageer ik ergens en voor ik op “verzenden” klik, denk ik: “ik kan daar zelf wel een log over schrijven”. Niet dat zulke feiten niet elders mogen staan, maar er gebeurt zo weinig in ons leven of anders gezegd, ik kan het ook niet dagelijks over zwemmen, haken en bakken en braden hebben. Twee dagen na elkaar over bijwerkingen op internet vond ik al kantje boordje.

Maar soms is het te laat. Dan staat de reactie er al. En dan denk ik: “het zij zo”.

Maar nu, nu denk ik niet: “het zij zo”. Het is jammer dat het niet op dit blog staat. Want telkens over de gewone dagelijkse zaken leuteren en de plezante er uit filteren omdat ik ze elders vertelde …

Nu ja, de reactie staat bij Elsje, maar ik ga het voorval hier nog eens vertellen. Het hoort hier.

Tijdens het zwemmen merk ik de man met het kind en zeg tegen Luc: “dat lijkt de dokter wel”. Maar de zwembril is dan wel met versterkte glazen maar niet multifocaal. Luc mompelt: “dat weet ik niet hoor”.

Even later wuift de man naar ons, zet zijn zwembril af en zegt: “Ik ben het. De dokter”.

En ik moest spontaan aan “It is I, Leclerc” denken.

Dat we hier met een wat ingewikkelde situatie zitten, wisten we al.

Want ja, Plopsaqua Hannut-Landen ligt pal op de taalgrens, ook wel de grens tussen Vlaanderen en Wallonië. En dat leidde tot bizarre situaties toen zwemmen terug toegelaten werd.

De parking bevindt zich namelijk op het grondgebied van het Vlaamse Landen en het bad zelf op dat van het Waalse Hannut, wat oorspronkelijk extra problemen opleverde door de avondklok die in beide landsdelen verschillend was¹.

Wij taalgrensbewoners hebben daar op zich niet veel problemen mee, we komen er wel uit.

Raar is wel dat mensen, die niet bekend zijn met de situatie, de laatste tijd even raar opkeken toen ze ineens, bij de inkom, het bord zagen hangen dat ze een mondmasker op moesten, waar dat op de parking dus niet moest.

Nu moet ook aan onze kant van de taalgrens terug het mondmasker op maar daar komt nu het Covid Safe Ticket ook nog bij. Om te gaan zwemmen dienen we nu dat Covid Safe Ticket te tonen bij de inkomdeur, ons abonnement aan de kassa, maar ook het bewijs van reservatie. Jawel, want zo op de wilden boef gaan zwemmen zit er ook niet in. Er dient gereserveerd.

En wij, wij passen ons aan.

Gisterenmorgen kwam daar nog wat bij. We moesten een armbandje om. Dat was omdat het schoolvakantie was. Even nadenken, even logisch overpeinzen en we denken dat we wel weten waar dat voor dient.

En zeggen dat ik het eigenlijk over dat Covid Safe Ticket wou hebben. Dat staat nu al enkele maanden ongemoeid op de telefoon en nu moesten we dat twee opeenvolgende dagen tonen. Zondag ook al, bij het binnengaan van een hal die we bezochten.

Daarmee was het ook eens afgestoft en hadden we al een kleine routine bij Plopsaqua.

Wij zijn aan de kippensoep!

Luc heeft een verkoudheid, je weet wel snotterneus, kriebelkeel, wattenhoofd, … en de paracetamol naast de laptop.

Waar hij het geraapt heeft mag Joost weten, maar dat moet hij niet. Wij weten het ook niet. Er zijn een paar mogelijkheden: de rommelmarkt die we bezochten op zondag, de McDonald’s erna … of toch het zwemmen?

En al vind ik het erg voor hem, ik ga het waarschijnlijk overnemen.

En ik ga deze keer niet accepteren als er iemand datgene zegt wat ik al mijn hele leven hoorde:

• dat ik, ziek als ik was, goed voor mijn snotterende ex-man moest zorgen,
• dat ik me moet laten vaccineren tegen de griep omwille van Luc,
• dat als ik een verkoudheid heb en Luc niet, het toch erger is voor Luc dan voor mij want hij heeft sneller een bronchitis,
• dat …

En al vind ik het een egoïstische gedachte en al probeer ik mezelf te overtuigen, het lukt me niet om het anders te zien. Ik vind het erger voor mij, die nog niks heb, dan voor Luc.

Als de dokter Luc ziet komen staat hij al te wapperen met voorschriften voor het geval dat …

Als ik een verkoudheid krijg werkt het weekje uitzieken niet, ik loop ermee rond en blijf ermee rondlopen en blijf … en geraak er niet vanaf.

Dus … laat me mezelf maar eens even belangrijk vinden. Het doet raar aan, maar momenteel ben ik dat.

De titel van het artikel over schimmel dat toch geen vakantie verpest¹ maakte een herinnering wakker. Ik dacht aan de dag, lang geleden, toen we voor Ella’s verjaardag in Oostappen gaan zwemmen waren.

Het was verouderd, oogde niet fris en ik maakte me er een beetje vies aan. De belofte die Ella ons had afgetroggeld indachtig zijn we het jaar daarop in Sunparks Kempense Meren gaan inlossen.

Ik las ook al dat de gemeente Lommel hem weg wil²” zei Luc, toen ik het hem vertelde.

Schimmels zagen wij er niet, maar het is dan ook al meerdere jaren geleden. Maar ik begrijp toch niet goed dat iemand, die een goudmijn in handen heeft, er niet beter voor zorgt.

Nu de eerste stap gezet was en we terug in het water beland waren, konden we toch ons eigen Plopsaqua niet langer negeren.

Na de commentaren die Luc had gelezen op FB zou je al drempelvrees krijgen, maar ja, we weten hoe het er aan toegaat op FB.

Gelukkig wonen we in Landen. Het zou anders een dure bedoening worden. Wij hebben korting … die we helaas niet kunnen delen. Bovendien is de parking duur, erg duur. “Pokkeduur” zegt Zoneke.

Wij waren er dus, vorige donderdag. Eerst dachten we dat het wat klein uitviel. Maar dat was fout geoordeeld. Het recreatieve deel is minstens zo groot als die van de Sunparks en Center Parcs en dan is er nog een baantjesbad ook. De indeling is wel anders. Vandaar die foute perceptie.

Om drukte te vermijden hadden wij zo wat uitgerekend wanneer we het beste konden gaan. Het viel heel goed mee. Er stonden niet te veel auto’s op de parking. Er waren niet te veel mensen in het water. Dat zal op andere momenten wel anders zijn.

Wij zullen wel regelmatige bezoekers worden als we ons zwemmen terug op peil willen krijgen.

Dus mensen, ik zou niet het niet doen als ik jullie was. Ik zou niet komen. Echt niet. Dan hebben wij minder drukte. Het zou er echt wel druk kunnen worden.