Nu we weer opnieuw in de routine van zwemmen, de Kringwinkels en de korte vakantietjes zitten besloten wij om nog maar een ander stukje van ons pre-corona-leven op te pakken.

We schreven ons in voor volgende week en voor twee weken erna …

En wat dacht je? De cijfers gaan weer in het rood.

Moeten we nu beslissen dat we, bij goede afloop, binnen twee weken of binnen vier weken er de riem terug af moeten leggen, want die inschrijvingen komen we wel na.

Vandaag is het de eerste verjaardag van Artrozeke. Vandaag één jaar geleden deden we de Gelukswandeling met alle ongeluk nadien.

Ik weet nog, die eerste dagen, toen ik dacht dat het er op zat, compleet gedaan zou zijn met wandelen en met vrees op mijn benen kroop om op moeilijke manier een kilometer te schuifelen.

Met de kurkuma ging het ineens een stuk vlotter maar wegblijven … oh maar!

Sedertdien heb ik het alle dagen gevoeld behalve de korte periode in oktober toen we terug begonnen zwemmen. En toen viel het zwemmen weer stil.

En dan hoop ik dat het nu met het zwemmen terug zal wegblijven en dat het nog vele jaren in de toekomst de kop niet meer opsteekt en daar nemen we nog maar een kurkumacapsuleke op.

Wij waren nooit echt klant bij Aldi. Dat veranderde een ietsje toen we een zwemabonnement namen, want Aldi ligt dan op onze weg naar huis.

En bij Aldi hebben ze lekkere meergranen(halve)baguettes en lekkere meergranensandwiches en lekkere volkoren afbakbroodjes.

Bovendien vind ik hun volle smeerkaas lekkerder dan de light van de Colruyt en -mooi meegenomen- die heeft minder kcal.

Enkele weken terug reden we dus speciaal naar Aldi achter die volkorenbroodjes toen me opviel dat er een mij onbekende man op de kassierstoel zat.

Hij gaf me een kraslot, waarmee ik een jaar versgoed bij Aldi kon winnen ter waarde van 1.500€. Voor zoveel geld hebben wij -denkelijk- in het totaal nog niet bij Aldi gekocht.

De keren daarop zaten weer de gekende kassiersters aan de kassa en was de actie voorbij – dacht ik.

Tot ergens de voorbije week, na eindelijk opnieuw zwemmen, de man er weer zat en ik weer een kraslot kreeg.

Nu begon ik me wel terdege het één en ander af te vragen. Mochten de kassiersters me niet? Of is dat een actie met onderbrekingen? Ik zou het niet weten en ik ga het niet opzoeken.

In elk geval kreeg ik er in de Aldi bij Zoneke ook eentje, maar dat staat niet bij op de groepsfoto.

Het enige wat ik er tot nu toe mee gewonnen heb is een terugkerende nieuwsbrief met hun actiefolder. En daar heb ik eigenlijk -bij Aldi toch niet- geen enkel probleem mee.

Vorige week vrijdag, na een zalig uurtje morgenzwemmen en een stapke ochtendwandelen, vond ik een kaart in de brievenbus.

De afgevaardigde van Fluvius was langs geweest om de meterstand op te nemen en wij waren niet thuis.

Dus berichtte de afgevaardigde van Fluvius dat hij op nieuw zou langskomen op 7 maart tussen kwart vóór acht en de middag, ogenblik dat hij ons ook niet thuis zou vinden, want dan zouden we bij Zoneke van kat-, hond- en paardenwacht zijn.

Luc sloeg groen uit. “Als je twee keer niet thuis bent” begon hij “maken ze een schatting”.

Dat zagen we niet zitten. Na de euforie dat we in de maand februari ⅓ minder verbruik hadden -mogelijk dank zij de nieuwe boiler- hadden we echt geen nood aan maar weer een schatting op basis van gegevens die ze via de oplichtende oplichter hadden bekomen.

Luc belde Fluvius en zei dat we zéker geen schatting wilden na al het voorgaande. We hoopten namelijk dat dat ⅓ minder verbruik vruchten zou afwerpen.

Er zou zeker geen schatting gebeuren, stelde Fluvius ons gerust, want de periode was nog niet voorbij.

Ze maakte een nieuwe afspraak voor gisteren, tussen 12.30 en 16.15u.

Wij waren op het appél.

Als je een gewoonte even in wacht zet, dan rol je er gewoon uit.

Als je de gewoonte weer wil opnemen krijg je te maken met een hoge drempel, strubbelingen, tegenwringende gedachten, …

Eind november na anderhalve maand zwemabonnement trokken we er de stekker uit omwille van verslechterende coronacijfers en we besloten eerst onze booster en zijn inwerkingtreding -eind december- af te wachten.

Eind december kwam het besluit dat alles terug dicht ging tot eind januari.

Eind januari vonden wij de cijfers nog te slecht.

We besloten de krokusvakantie af te wachten. Dan zijn er geen scholen. En als we dan in de ochtend gaan, slapen eventuele vakantiegangers misschien nog.

Maar dan … hoe zit het dan met het wandelen? Kan je nog wandelen nadat je gaan zwemmen bent?

En als je eerst gaat wandelen, zit er dan niet te veel volk in het bad? Dat was ook iets om weten met CenterParcs in het achterhoofd.

Bizar toch dat iets wat ooit vanzelfsprekend was en er nooit over dat soort dingen werd nagedacht en je het zomaar deed ineens zulke vragen kan oproepen. Te veel tijd om te denken?

Het werd dus zwemmen met een opdracht.

Gisteren werd het een grandioze mislukking. We waren ’s ochtends gaan wandelen en togen in de namiddag naar het bad. Het was er té druk. Omdat je sowieso moet reserveren en als je niet opdaagt een eventuele boete riskeert volgden we de file naar binnen, toonden onze CST en ons abonnement, liepen rond de kassa en zo terug naar buiten. Te druk is te druk.

Dus gaan we vandaag een nieuwe poging wagen maar dan met het zwemmen zo vroeg als mogelijk.

Als ik denk aan de tijd dat ik als kind ’s morgens uit bed kwam, bokes at en te voet naar school ging om tijdens de middag over en weer naar huis te gaan om te eten en daarna terug naar school te stappen, ’s avonds mijn huiswerk maakte en de afwas deed om dan later in het middelbaar hetzelfde te doen maar dan met de bus en ’s middags niet over en weer moest, dan vraag ik me af: “Hoe deed ik dat?”

Als ik denk aan de tijd dat ik als jonge moeder met één kind ’s morgens opstond, ontbeet en dan Zoneke naar mijn moeder bracht en voltijds ging werken om later met twee kinderen een halftijds werk te zoeken en om 15.30u aan de school te staan om de kindjes op te halen en later als zij naar het middelbaar gingen hetzelfde deed maar dan aan de bushalte terwijl ik nog een zaak draaiende te houden had, dan vraag ik me af: “Hoe speelde ik dat klaar?”

Als ik denk aan de ochtenden nu, dat ik opsta als ik wakker genoeg ben, ontbijt, een paar zjatten koffie drink terwijl ik de internetgazetten lees of een blogpost schrijf of wat met mijn foto’s bezig ben, mijn voeten onder de tafel schuif voor het noenmaal, een wandeling ga maken of ga zwemmen, mijn voeten onder de tafel schuif voor het avondmaal, een stukske ga fietsen met het binnenhuisveloke en wat voor de TV ga hangen, dan vraag ik me af: “Wat heb ik nu vandaag eigenlijk gedaan?”

Het is niet aangenaam leven in coronatijden. En daar heb ik het dan nog niet over de ziekte op zich, maar over de dingen die wegvallen voor de veiligheid.

Zoals ik gisteren al aanstipte is het op bewegingsgebied al gene vette ni meer. Dat is zo de situatie van voor de laatste versoepelingen in september, waarna het er ineens allemaal beter uit zag. Vooral het zwemmen en het uitkijken naar de kleine vakantietjes tussendoor gaven het leven terug wat meer glans.

Ook de maandelijkse boekenmarkt deed dat. Dat is eigenlijk ons enige regelmatige contact met de buitenwereld. Ook die ligt al drie maanden stil. Eerst omdat de organisatie corona had, daarna omwille van de stijgende cijfers in de scholen en nu …

Dat houdt in dat wij zonder lockdown toch het gevoel hebben in lockdown te zitten, met als gevolg dat ik mijn kas op fret wat resulteert in ongewenste bezoekjes aan de frigo en af en toe de trap op en af stampen om dat weg te werken.

Mentaal is dat niet goed hé …

Vertelde ik al ergens dat bij het kopen van ons abonnement bij Plopsaqua ik had uitgerekend dat we dat na anderhalve maand al zouden terug verdiend hebben? Wel dat was zo. Eind december zou ik het heuglijke nieuws kunnen aankondigen hebben dat al onze voorgaande zwembeurten maar de inkomprijs voor Landenaars en Hannutois -5€/zwembeurt- zouden bedragen hebben.

We kwamen bedrogen uit. Door corona. Niet door de maatregelen van overheidswege, maar door maatregelen van onzentwege.

We hadden het al wat eng gevonden om zonder mondmasker van aan de locker tot in het water te geraken.

Al komen de schoolkinderen dan niet in het bad waar wij zwemmen, we komen ze toch in de gangen en in de douches tegen. En het zijn kinderen, niet gedresseerd zoals vorige generaties waren, maar onachtzaam én uiteindelijk blijkt er nu toch een probleem bij die leeftijdsgroep.

We hebben geen vernieuwde maatregelen van hogerhand afgewacht en trokken zelf de stekker uit … voor een maand. Dan zouden onze beide boosters op punt moeten staan en effectief zijn.

Het is net zoals altijd met dat zwemmen. Als het goed gaat -zeker nu door het zwemmen die artrose bedwongen was- worden er stokken in de wielen gestoken. Maar als we ons onzeker voelen over iets, dan doen we dat gewoon niet meer.

We gingen dus vorige zwembeurtdag niet zwemmen … en straks ook niet.