Bij het opnieuw instellen van de apps op de telefoon kreeg ik te maken met een paar updates die me wat verwonderden.
Zo kan ik ineens via mijn Proximus-app ook parkeren met 4411, een app die ook op mijn telefoon staat. Maar evengoed kan ik dan weer via de 4411-app ook tickets en 10-rittenkaarten kopen van De Lijn, een app die ook op mijn telefoon staat.
Nu had ik toch wel verwacht dat mijn Lijn-app mijn maandelijkse factuur van Proximus zou kunnen betalen.
Dàt kan dan weer niet.
Er was het boek “Bruegel – een dynastie van schilders”. Dat boek hing hier al jaren in huis rond. Eens stond het hier in de boekenkast, dan stond het daar in op het rek, soms -op momenten dat ik dacht dat ik niks met Brueghel en aanverwanten had- verdwaalde het in de boekenmarktdozen om het er terug uit te halen als ik maar weer eens iets wou opzoeken over de oude, de jonge en alle andere Brueghels, waarna het een hele poos hier in de boekenkast, daarna daar op het rek stond en soms -op momenten dat ik dacht dat ik echt niks met Brueghel en aanverwanten had- verdwaalde in de boekenmarktdozen …
Ik heb dus echt niks met Brueghel en toch weer wel blijkbaar. Uiteindelijk haalde ik het terug uit de boekenmarktdozen en besloot deze keer definitief het in het gratis kistje van de zelfgemaakte boekenkast te zetten, samen met andere kunstboeken die ik niet kwijt wil maar die niet hier -binnen handbereik- in de boekenkast moeten staan.
Wat is nu het meest verbijsterende van dit verhaal? Zelfs voor mijzelf? Ik heb me op de boekenverkoop van twee weken geleden nóg een boek van Brueghel gekocht.
Waarom ik nu dit exemplaar meebracht is simpel uit te leggen, net zo simpel als bij dat van Nora Roberts. Het kostte 1€. Bovendien stond de Dulle Griet1 er in … op een afbeelding weliswaar.
En nu is er absoluut geen overweging om het eventueel in de dozen voor de boekenmarkt te stoppen. Het blijft gewoon en zal ook een plaatske vinden in het gratis kistje van de zelfgemaakte boekenkast.
Alle bovenstaande zou ik niet verteld hebben, ware het niet dat ze het wel hebben over de Bruegheldynastie maar dat ze wel hun stammoeder Mayken Verhulst2 en de andere schilderende vrouwen van de familie vergaten, maar ja die heetten dan weer geen Brueghel natuurlijk.
Dat kan iedereen dan weer bij Historiek3 gaan lezen, maar mijn persoonlijke Brueghelgetwijfel dan weer niet.
____________________
Factcheckers is een programma van de Vlaamse Televisie1, gepresenteerd door Britt2, Jan3 en Thomas4. Zij brengen telkens elk een stelling naar voor die ze willen uitzoeken.
Gisteren, in de namiddag, keken we naar de uitzending die pas ’s avonds zou uitgezonden worden. Dat kan omdat we niet meer met de decoder kijken maar met de VRT MAX app.
Waarom ik het er nooit eerder over had? Meestal kijk ik daar wel met plezier naar, maar gisteren was ik echt in shock.
Aflevering vier van seizoen 45 handelde over zwerfvuil, over de invloed van de lakkleur van je auto op de binnentemperatuur en over de job van kinderverzorgers in de praktijk. Het eindresultaat:
Wie nu denkt dat ik dat zó ook had kunnen weten heeft gelijk. Ik zou daar nooit aan getwijfeld hebben, behalve aan die autokleur misschien. Maar dat doet minder ter zake, we hebben toch een witte.
Maar wat het zo schokkend maakte waren die beelden van sluikstorters die gewoon verder sluikstorten terwijl zij er bij staan en met allerlei smoezen op de proppen komen als er om uitleg gevraagd wordt.
Al moet niet altijd het ergste gevreesd worden als iemand op een parking zijn koffer opent. Weet ge nog? Wij hebben daar nog altijd onze porta potti in staan.
Over die situatie in een crèche wil ik het niet eens hebben. Diegene die die regel heeft gestemd is een heeft een kemel van groot formaat geschoten6.
Afbeelding van OpenClipart-Vectors via Pixabay.
Had ik het over een kapot kabeltje van mijn mijn powerbank is dat eigenlijk een gsm probleem dat al een hele poos geleden begon.
Die batterij liep leeg als een zeef en ik weet dat aan een update waarna dat begon. Wat ik ook deed, wat ik ook probeerde, het bracht geen aarde aan de dijk.
Enkele apps van die telefoon zwieren had ook al niks geholpen. En ondertussen nam ik toch al een jaar, als het niet langer is, die powerbank overal mee naartoe. De laatste maanden echter moest die ook mee op wandel want ook dat kon de telefoon niet meer aan. Dat weet ik dan weer aan de overname van Runtastic door Adidas. Vroeger frette die gps van Runtastic die batterij niet leeg. Eens Adidas gebeurde dat wel.
Nu ja, ik kon excuses verzinnen zoveel ik wou, die telefoonbatterij was naar de Filistijnen. Het was na ’t Kuipke dat ik besloot dat het genoeg geweest was. Ik zou een andere telefoon kopen en dat moest vóór mijn volgende vakantie. Het storende woord in die zin is “zou”. Alle excuses waren goed zoals: “Het is een beetje kort dag” en “Dan zit ik op vakantie met een telefoon die ik -nog niet goed ken” …
… “of met een telefoon die zegt: ’trekt nu uwe plan’ en het verder vertikt” vulde Luc aan.
Ik hield vast aan mijn plan. De week nà de vakantie zou ik werk maken van die telefoon. Ik ging met die grote drukte van Black Friday toch niet tussen die mensenzee gaan hangen, zeker …
Het heeft niet mogen zijn.
Vorige zondagmorgen vroeg ik: “Rijden we morgen maandag om een nieuwe telefoon?” “Waarom maandag?” vroeg Luc “De winkels zijn nu op zondag ook open”. En dus reden we zondagavond na onze uitstap nog naar een telefoonwinkel. Gelukkig wist ik wat ik wou en moest ik enkel nog enkel even aftoetsen of het wel die werd of toch maar een andere.
Ondertussen draait die al naar behoren, zijn er een paar apps afgegooid en de andere ingelogd.
Enkel zijn frakske is nog onderweg. Hij gaat nu nog overal mee in zijn doos.
Het is niet iedereen gegeven. Echt niet.
Als je aan een groep mensen iets wil diets maken en ze praten onderling, dan kan je wat luider praten. Als zij dan ook met meer zijn en er een geroezemoes is en je wil de aandacht, kan je ook gaan roepen.
Sommigen verkiezen dan een megafoon. Maar dat is onbegonnen werk. Diegenen die iets verstaan van iets dat met een megafoon kond wordt gedaan, mogen nu hun vinger opsteken.
Maar de techniek staat voor niks. Nu kan het ook met een microfoon. Daarmee kan je hele zalen stil krijgen. Daarmee kan je je boodschap aan duizenden mensen ineens overbrengen.
Soms is die microfoon een wonder, al hangt het niet van de microfoon af maar van diegene die hem gebruikt.
Als die installatie goed is aangesloten, de spreker er op normale manier in spreekt, is dat een zegen voor wie wil luisteren.
Maar wee het moment dat die spreker denkt dat hij er in moet roepen.
Uitgelichte afbeelding:
Denk je dat alle grote schilders uit de gouden tijden afkomstig waren van grote steden? Dat had je gedacht!
Want dan lopen Luc en ik zo samen in het MSK in Gent de schilderijen en hun schilders te bestuderen en staat daar ineens: “Neerlinter” bij de informatie over de schilder. Werkelijk dat stond er. En Neerlinter is niet bepaald een grote stad. Neerlinter is een dorp hier wat verder. Dat ligt naast Oplinter en maakt nu deel uit van Linter. Dat is toch niet te ingewikkeld mag ik hopen.
Het wordt pas ingewikkeld als ik vertel dat het voornoemde Oplinter niet bij Linter hoort, maar bij Tienen.
Dan hangt daar, zoals gezegd, ineens een schilderij “Rommelpot” van een schilder die in Neerlinter geboren is. Ik neem een foto van schilderij en beschrijving en zou dat thuis wel eens opzoeken. Maar dat “eens” is al zo erg als “ooit”. Het kwam er dus niet van.
En dan loop ik op mijn eentje in het KMSKA tussen de “Krasse Koppen” -Luc heeft minder tijd nodig dan ik- en blijkt één van de schilderijen “De roker” van de hand van de man uit Neerlinter. Ik heb Joos van Craesbeeck1 daar ter plaatste gegoogeld. Niks meer “eens” of “ooit”. Ik moest het onmiddellijk weten.
Een kleine anekdote? Drie dames stonden ook foto’s te nemen van voornoemd schilderij. De zaalwachter tegen wie ik er iets over zei antwoordde dat hij dat wist. Hij wàs van Neerlinter. Eén van de dames draait zich om en zegt: “En wij zijn van Tienen”. En zo had Joos van Craesbeeck daar ineens een hele fanclub verzameld.
pske van mske:Of de ogen op het schilderij “Rommelpot” echt zo geprononceerd waren of dat dat lag aan de nonchalante wijze waarop ik het fotografeerde, zal ik bij een volgend bezoek aan het msk eens moeten verifiëren. Ik weet het namelijk zelf niet meer.
Bij het voorbereiden van de volgende boekenmarkt in december in Aarschot, maakte ik nog maar eens werk van een andere doos boeken waar er een resem in zaten die voor mijn part weggegeven mochten worden aan organisaties die boekenverkopen organiseren voor het goede doel.
Dus haalde ik maar weer een lege bananendoos van de zolder, vermoordde de drie wespen die daarin overwinterden en begon de doos te vullen.
De volgende ochtend wees Luc me op de venster op de overloop. Daar zaten weer twee wespen die nog niet volledig bij hun positieven waren gekomen. Die heeft Luc dan maar dood genepen.
Die middag, tussen de soep en de patatten, om het zo uit te drukken want wij eten geen soep en patatten in één maaltijd, vertelde Luc me dat hij nog een derde had moeten kelen.
Weet je dat ik al twijfelde om het kerstgerief van de zolder te halen. Wie weet wat daar allemaal uit komt gekreffeld.
pske van mske:Ik ga niet naar elk log apart verwijzen waarin ik het over onze curieuze situatie met wespen heb. Wie daar meer wil over weten kan hier onder even op de tag “Wespen” klikken. En wie er nog niet genoeg van heeft, er is nog een tag “Hoornaars” ook.
Na al die jaren dat ze ons hebben voorgehouden dat de onbekende die die veelbesproken muurschilderingen maakte een onbekend iemand was, wat ik hoogst eigenaardig vond, gezien de grootte van sommige van die muurschilderingen en de tijd die ze toch moeten gevraagd hebben om ze te maken, gaan ze nu vertellen dat ze in de beginperiode al een interview deden en dat daar de kunstenaar blijkbaar zijn naam had verteld1.
Het ergste aan het hebben van een geheim is nu precies dat niemand wéét dat je een geheim kent. Er is maar een mogelijkheid: het uitbrengen. Maar dan is het ook geen geheim meer.
Mijn wantrouwige geest denkt dat er misschien iets anders kan achter zitten, Banksy is ondertussen een heel bekende naam en zijn werken verkopen goed op kunstveilingen. Ik zie niet goed in hoe ze zo’n stuk muur op een kunstveiling krijgen. Natuurlijk is dat pure nonsens, maar het maakt toch dat je het origineel niet aan je slaapkamermuur kan hangen.
Ik mag sommige van de werken van Banksy wel en uiterst rap content als ik ben, ben ik al zeer tevreden dat ik tenminste ooit zelf een foto van een origineel heb kunnen maken … dat ondertussen ook al niet meer bestaat2.
Nadat ik het eerst een paar dagen terug las bij HLN, bevestigd door Het Nieuwsblad1, publiceert VRT NWS het op de dag dat ik het log plaats. Ik zet er de verwijzing maar volledigheidshalve bij3.
Op de planning:
Luc puzzelde wat om het met die trams in orde te krijgen. Maar het kwam goed. En toen, onderweg naar de boekenverkoop vorige zaterdag, las ik over een tijdelijke tentoonstelling: “Van crabbelinge tot carton” in het Museum Plantin-Moretus.
En toen werd de planning:
Luc puzzelde weer wat om het met die trams in orde te krijgen. Uiteindelijk zei hij, met een zucht van verlichting, dat er niks veranderde. We konden te voet van de boekenwinkel/Antiquariaat naar het Museum Plantin-Moretus en daarna naar de volgende halte om de tram te nemen.
Op het eind van de dag voelden we ons echt wel tramhoppers.
pske van mske:Natuurlijk kennen we wel meer boekenwinkels in Antwerpen, maar we kunnen ze ook niet allemaal gaan bezoeken. Die tijdelijke tentoonstellingen wachten niet, boekenwinkels kunnen dat wel.
Bij de boekenverkoop vorige zaterdag heb ik een boek van Nora Roberts gekocht.
Ooit lang geleden heb ik dat nog eens gedaan, zo in een bevlieging een boek van Nora Roberts meegebracht omdat er zo een mooie foto op de voorzijde stond. Dat boek heb ik nog.
Ik heb later wel meer boeken van Nora Roberts gekocht, toen Amke die boeken massaal ging lezen. We konden uren palaberen over inhoud, nonsens en non-inhoud en dit tot groot jolijt van Ella en Luc. Geroloogd dat die twee toch hebben!
We hebben er beiden samen genoeg van gekregen en zijn ermee gestopt. Zij heeft de hare gehouden. Ik heb de mijne gesorteerd.
Hier staan er wel nog. Die waar toch nog iets of wat verhaal in zit heb ik wel gehouden. De andere gingen naar boeken- en rommelmarkt. Ze gaan er als zoete broodjes.
Waarom ik nu dit exemplaar meebracht is simpel uit te leggen. Het kostte 1€ en het is een omnibus met vier verhalen. Als ik het niet goed zou vinden zou hij rap in één of andere doos zitten.
Het boek is nog niet uit. Ik weet zelfs niet of ik het ga uitlezen. Ik denk zelfs dat ik het niet ga uitlezen. Het is slaapverwekkend.
Daarom heet het ook: “Verhalen van de nacht” waarschijnlijk.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
