Om één of andere reden trek ik dat aan. Dat zijn dan van die situaties waarvan je niet weet wat je er moet van denken, die ik me uiteindelijk niet aantrek, maar die ik wel aantrek.

Dat gaat dan zo:

Op een erg regenachtige dag, die zo regenachtig is dat ik mijn oude(re) vest, van toen ik een paar tientallen kilo’s meer woog, aantrek omdat ik die graag aantrek maar ook omdat ik die vest ook over mijn fototoestel en mijn sjakosj kan dragen. Zo ruim is die en die heeft erg ruime zakken ook, maar ja oversized is mode blijkbaar en ik laat die sowieso toch open hangen.

Wij lopen een museum binnen en ondanks ik normaal gezien altijd een tijdsslot reserveer, dat nog nooit nodig was, heb ik dat nu niet gedaan omdat we ’s morgens nog niet wisten of we de regen zouden trotseren. Nu hadden we dus wel een tijdsslot nodig, maar we mogen een uur later al -terug- komen. We krijgen onze tickets maar we moeten wel nog bij het binnenlopen onze museumpas laten scannen.

We lopen even bij De Slegte binnen en gaan ergens iets drinken.

Als we terug in het museum komen staat er een hele rij aan te schuiven en staat een andere zaalwachtster de goede gang in het oog te houden. Ze ziet me en komt als gebeten op mij af, begint iets te zeggen over mijn vest waarop ik reageer dat ik die wel in de vestiaire zal hangen maar dat ik eerst aan de kassa wil passeren om die museumpas te laten scannen -eigenlijk wil ik wel zeker zijn dat we nu wél binnen kunnen- en haal mijn hand uit mijn rechter zak waarin ik de tickets vast heb.

Zij komt dichter en ik zie haar handen jeuken, ze kijkt tussen de open ritssluiting door onder mijn jas naar fototoestel en handtas, maar houdt toch maar haar handen thuis.

Dan lijkt het of ze begint te snuffelen, haar neus zit ter hoogte van mijn boezem, op enige afstand weliswaar, en beweegt richting mijn linker zak. Daar heb ik geen hand in zitten en daar zit verder ook niks in.

En dan zeg ik, half geamuseerd en half geambeteerd: “Ge moogt in mijn zak kijken, als ’t dat is dat ge wilt” en daar schrikt ze zelf toch wat van. Ze trekt zich terug en zegt, half vergoelijkend: “Ja, uwe museumpas zult ge wel bij hebben”.

Maar die zit niet in mijn zak, die zit in mijn telefoon. Maar daar heeft dat mens toch geen zaken mee zeker.

En dan vraag ik me af: “Wat is hier nu eigenlijk juist gebeurd? Wat is hier nu aan de hand?”

Want weet je, die hele rij vóór ons, die hadden allemaal hun jas, vest en/of mantel nog aan.

Ergens, op wandel, zagen we een stapel afvalhout liggen, waar een bord bij stond dat het gratis mee te nemen was.

Ik liep door. Luc kwam op een sukkeldrafje achterop gehold en zei: “Daar ligt wel zo een fruitkistje bij”. Ik dacht dat het wel kapot zou zijn. Dat was het … kapot. De planken van de bodem waren gebroken.

We liepen verder en het begon te malen in mijn bovenkamer. Zo een kistje staat wel op een zijkant, die bodem heeft geen belang. Ik heb trouwens al zo een kistje met een andere bodem. Die zat er al in toen ik het kocht. En zo ging dat door.

We zijn na de wandeling met de auto tot aan die houtberg gereden en hebben het kistje meegebracht. Daarna moest het nog afgeschuurd en behandeld worden.

Zodoende zou ik een uitbreiding van mijn boekenkast hebben. Dat zou willen zeggen dat ik weer over twee open ruimtes zou beschikken. Ik heb namelijk ook nog boeken van een bepaalde schrijfster in de dozen voor de boekenmarkt gestopt.

Ondertussen is de bepaalde schrijfster al half tijdelijk vervangen door twee kunstboeken die eigenlijk in een verticaal geplaatste kist zouden moeten staan en is ook het kistje geschuurd maar …

Was me dat een tegenvaller. Het zag er echt uit als “de kist te veel”. Het oogde echt niet mooi meer.

Het kistje staat ergens terzijde, zonder boeken, in afwachting dat ik nog ergens een vrije ruimte vind waar ik een nieuwe constructie zou kunnen beginnen.

Er zijn een paar mogelijkheden, maar dan nog niet voor die twee lijvige kunstboeken.

Toen we onze chromecast kochten brachten we ook een kabeltje mee om onze DVD-speler, die toch al een tijd werkloos stond te zijn, terug tot leven te wekken.

De eerste film die we bekeken was een oudere film, die oorspronkelijk niet op DVD werd uitgebracht. Die speelde zich af in het donker en wij weten dat nu precies aan het feit dat hij pas later op DVD werd uitgebracht.

Ergens eind augustus, begin september ging de decoder er uit met de nodige nevenwerkingen, al liep het eigenlijk vlot.

Luc wou een nieuwe DVD-speler, ik wou nog wat wachten omwille van een paar andere dure aankopen (hoorapparaten voor mijn twee oren). Telkens we naar een film keken begon hij er weer over, want alle films die we via dat ding keken waren donker, soms zelfs té donker.

Ondertussen waren we al half oktober voorbij toen Luc zei: “Kopen we geen nieuwe DVD-speler?”

Ik had geen argumenten tegen, zelfs het overbodig gekochte kabeltje voor de aansluiting woog niet zwaar genoeg.

Het voordeel is wel dat we nu DVD’s kunnen bekijken zonder altijd te denken dat we een mijnlamp zouden moeten aanschaffen.

Waar ik soms wel eens de kriebels van krijg zijn van die krantenartikels die misschien wel goed bedoeld zijn maar eigenlijk enkel dienen om de krant te vullen.

Soms kan het gebeuren dat ik wel iets opsteek van zo een artikel, op voorwaarde dàt ik het lees natuurlijk.

Zo was er het artikel in het Nieuwsblad dat zich afvroeg of wondermiddeltjes tegen griep en verkoudheid wel werkten¹.

Daarin stond o.a. dat je geen paracetamol noch Ibuprofen moet gaan nemen om de temperatuur te laten dalen maar dat je beter de temperatuur kan verhogen door onder een warme fleece te gaan liggen en wel omdat die vieze beestjes minder bestand zijn tegen warmte dan tegen afkoeling. Goed! Dat is nog een goed argument om die spullen in de kast te laten, waar ze volgens mij horen. Ik heb het er namelijk niet voor.

Wat las ik nog? Dat warme kippensoep niet specifiek helpt, maar dat élke warme drank helpt. Dus … Luc zweert bij kippenbouillon als hij verkouden is. Ik heb dat ook een paar keer jaar gedronken. Dat was gewoon handig omdat we meestal samen verkouden zijn. Ik drink dat niet meer. Ik moet daarvan zo … *censuur*

Maar Luc dus niet. En wie ben ik dan om hem te zeggen dat een zjat koffie even goed is als ze maar warm is. Laat die mens toch warme kippenbouillon drinken als hij zich daar beter door voelt.

Toen ik dat vroeger eens vertelde werd er nogal lacherig gedaan over die bouillonblokjes en vroeg iemand zich af waarom we geen soep maakten van een echte kip. Ik heb er niet op geantwoord. Maar zie je me écht al met een mottige kop vol watten en snot een kieken staan pluimen? Terwijl de bouillonblokjes gewoon in de kast liggen?

Wat heb ik nog beslist na het lezen van dat artikel? Ik heb de Glühwein al op de boodschappenlijst voor Colruyt gezet. Die had ik vroeger, voor ik Luc kende, in de winter altijd in huis.

Kant- en klare Glühwein? Die kan je toch ook wel zelf maken? Nogmaals, zie je me écht al met een mottige kop vol watten en snot een fles rode wijn open trekken en toebereiden terwijl een rondje microgolfoven kan volstaan?

Het beste is natuurlijk dat we ervoor zorgen dat we geen snotvalling krijgen.

Al meerdere dagen werd die storm aangekondigd. Al enkele dagen werd tot voorzichtigheid gemaand. Een paar dagen werd al aangeraden om thuis te blijven. Ook lazen we dat wandelaars beter niet in de bossen zouden gaan lopen¹ en dat we ook beter uit de parken zouden blijven.

Dat verwittigen doen ze bij haast elke storm, mogelijk omdat ze niet echt kunnen inschatten hoe zwaar of hoe erg die wordt. Maar bij deze was het wel geweten.

En toch vallen er meerdere doden te betreuren waarvan de twee slachtoffers in België zich in een park/bos bevonden².

Wordt dat negeren van de aanwijzingen niet aangemoedigd door berichten zoals we in “Het Nieuwsblad” lezen? Over “Moedige wandelaars”³? Mét foto?

Wij bleven binnen als twee saaie ouwe seuten, reden er niet door omdat we zo doodgraag vlees en vis, die we zó lekker vinden, bij Lidl wilden halen, noch gingen we naar de nieuwe Kringwinkel van Diepenbeek.

We zaten thuis als oma Seut en opa Saai en keken naar de TV, al vond ik daar ook niet veel aan. De serie “Rough Diamonds⁴ bevalt me niet echt. Ik houd niet van gekonkel, niet in het echt maar ook niet als ontspanning.

De storm raasde over en geselde de klimop die zichtbaar dringend naar de kapper moet eer hij weer een stuk uit de muur bijt, die zwicht omdat hij het wild zwiepende gewicht niet meer kan dragen.

De vijfde verwijzing hier onder is enkel maar een geheugensteuntje voor mezelf. Er zit al zoveel in mijn hoofd dat ik niet onthoud waar al die kleurcodes juist voor staan en toen las ik …

Code oranje voor storm, maar wat betekenen die kleurcodes van KMI nu juist?⁵

En wat deden we gisteren? Naar de nieuwe Kringwinkel van Diepenbeek gaan en dat lekkere Lidl-vlees en die lekkere Lidl-vis halen natuurlijk.