Nu hebben wij al jaren ons afhaalpunt, voor een bepaalde pakjesdienst, bij de buurtwinkel. Het voordeel van die buurtwinkel is dat we er, als we goesting hebben, te voet om kunnen. Een heen en terug is net geen vijf kilometer. Het nadeel van die buurtwinkel is dat hij een sluitingsdag heeft. Hij sluit op maandag.

Ik was ook zeer verheugd toen Bpost een pakjesautomaat voorzag in de Stationsstraat in Landen zodat ik zo snel ik kon aan Bpost liet weten dat ze àlle pakjes voor dit adres daar mochten achterlaten. Dat ging goed. Dat ging geweldig goed … tot op de dag dat het fout ging.

Nu ja, fout is een groot woord. Er was wat berichtgeving die gestuurd leek te zijn van een AI’er die de pedalen kwijt was geraakt: het pakje was er al, het pakje was er bijna, het pakje was er niet, het pakje zou komen, het pakje was onderweg, het pakje was er maar dan zonder code om het kastje te openen.

Dat was snel opgelost met een telefoontje naar het postkantoor waar men het had over een technische storing en een pakje dat op ons lag te wachten … bij hen op de post.

Toen besloten we dat we die Bpostpakjes even goed bij onze buurtwinkel konden laten afgeven, daar is ook een postpunt en die is dichterbij.

Wij bestellen niet veel, wij bestellen niet vaak, al waren er nu ineens drie. Maar je kan niet geloven hoe vaak die sporadische pakjes al op maandag bij die buurtsuper zouden geleverd worden.

Dat was het geval bij het eerste pakje van dit vroeger log. Zoals gezegd: gelukkig kwam het met Bpost.

Het andere pakje, waar ik het dus niet over had in dat vroeger log, kwam via de pakjesdienst die we altijd gebruiken voor mijn online apotheek en die nog nooit voor problemen zorgde, behalve die ene keer dat ze het efkes gingen gijzelen. Daar gingen we vorige donderdagavond bij valavond maar even snel om, te voet, blij dat we buiten konden na die hele dag regen.

En wat leest Luc daar? De buurtwinkel ging een hele week sluiten: van 30 oktober tot 6 november.

En dat tweede pakje van dat vroeger log, was nog onderweg, want natuurlijk had dat de afspraak voor vrijdag niet gehaald.

Toen besloot ik dat we die pakjes even goed bij de postautomaat konden laten afgeven, waarna ik zo snel ik kon aan Bpost liet weten dat ze àlle pakjes voor dit adres weer daar mochten achterlaten.

En ondanks het stuk modder daar ergens onderweg, kunnen we er ook te voet om. Dat geeft heen en terug zo een 6.6 km. En bij een eventuele technische storing is het postkantoor niet zo heel veel verder.

Het begon een poos geleden in een bos. “Wat is die piep?” vroeg ik aan Luc. Die antwoordde: “De vogelkes”.

Maar ik wist heel goed dat het geen vogelkes waren, want die hoorde ik ook, maar dan anders.

Sedertdien gebeurde dat wel meer, zodat ik uiteindelijk ging twijfelen of het geen, mij onbekende, vogelsoort was die brutaal naast mijn oren kwam zitten piepen. En Luc bleef maar volhouden dat het de vogelkes waren.

Tot de dag, hier thuis, aan de laptop en ik vroeg: “Hoor jij dat nu niet? Die pieppiep? En zeg niet vogelkes want hier zitten er geen”. Luc hoorde dat niet.

En ik begon het meer te horen en telkens zei ik er iets over.

Meer dan een stille, eerste zondag met het winteruur was niet nodig om me te laten opvallen dat die dubbele piep elk uur op klokslag van zich liet horen.

Dus deed ik die zondag wel meer dan enkel foto’s en instagramwidgets en zo. Ik zocht oorzaken voor dubbele piepen. Ik reconstrueerde en vond enkele mogelijke oorzaken. Was het begonnen toen ik mijn hoorapparaat aan Bluetooth koppelde? Of was het misschien begonnen toen ik medicijnen moest slikken, ondanks het feit dat ik niet ziek ben en geen gezondheidsproblemen heb, maar waarover ik het niet wil hebben. Toen heb ik een dagelijks alarm op mijn telefoon geactiveerd.

Ik vond de instellingen van mijn klok, die had sedert de laatste update een hele resem onnodige alarmen aangevinkt en ik grommelde: “Kunnen ze met hun pollen niet afblijven van instellingen die ik zelf maak?”

Was het nu uit? Meestal hoor ik het niet als ik druk doende of ergens onderweg ben zodoende hoorde ik de dubbele piep pas gisterenochtend opnieuw. En omdat ik er op stond te wachten en Luc benieuwd toekeek, zei hij: “Pieppiep?” terwijl hij het geluid correct imiteerde, “Is het dat?” Hij had het dus ook gehoord. Zo stil is het dus niet.

En ik kon weer opnieuw beginnen zoeken en googelen.

En ik begon wéér bij de meldingen, maar nam deze keer de systeemapps onder handen. Ge kunt niet geloven wat ze bij Google Play allemaal aangevinkt hadden en ik maar uitvinken en me haasten want klokslag negen kwam er aan. Hij pieppiepte.

Klokslag tien hoorde ik niet, we waren in de Colruyt. Vóór klokslag elf heb ik Bluetooth het zwijgen opgelegd. Hij pieppiepte. Uiteindelijk heb ik de hele telefoon uitgeschakeld. Hij pieppiepte.

Het hoorapparaat dus en dat was niet zo gezond. Want die piept twee keer als die batterijen bijna leeg zijn. Dat waren ze niet en dat zijn ze niet. Bovendien, waarom dan om het uur?

Ik las ook wat over piepen, eens de testperiode voorbij. En dat zint me niet. Dat is net als dat verhaaltje over die schoenen die blijven kraken wegens niet betaald.

Ik maakte online een afspraak. Ik kan toch nog even al pieppiepend door het leven, als daar tenminste de oorzaak zit en -hopelijk- de oplossing te vinden is.

Omwille van een wistpelturig pakje een afspraak met de kleindochter verzetten? Het kan.

We hadden vorige vrijdag afgesproken met Amke en zouden daarna naar de tentoonstelling over Dieric Bouts gaan bij Museum Leuven.

Over die tentoonstelling las ik maanden geleden al¹ en sedertdien stond die al vermeld op de agenda.

We verplaatsten het hele gebeuren naar gisteren, al wist ik niet meer of Dieric Bouts me nog wel zo zou interesseren als ik las:

(…) expo in Leuven toont Dieric Bouts naast kunst van nu²

Maar niet gaan was geen optie. Dan weet je niet wat je -mogelijk- gemist hebt en misschien viel het wel mee.

Bovendien had ik vorige keer bij de Albast-tentoonstelling mijn fototoestel niet mee binnen genomen en toen hadden we gemerkt dat er een dakterras was van waar je uitzicht over Leuven hebt. En dat uitzicht zijn we toen zelfs niet gaan bekijken.

We bekeken het werk van Dieric Bouts. We zagen de kunst van nu. Maar het dakterras was afgesloten.

En in het naar huis rijden had ik nog een surpluske. Ik nam namelijk deze foto vanuit een rijdende auto weliswaar maar mét fototoestel.

Zie ook: Een koeienpraatje.

Met het oog op de intrede van het winteruur gingen we zaterdag later naar bed en om de tijd in te vullen bekeken we Blackwater¹. Het verhaal kabbelde over het scherm en veel actie zat er niet echt in.

Zoals wel vaker moet zoiets eerst wat bezinken en vroeg ik bij het zondagsontbijt aan Luc wat hij er van vond. We waren het eens. Het is traag. Er gebeurt niet veel. Maar toch hadden we het over wat wel was gebeurd en uiteindelijk zei Luc: “Tja, als we willen weten hoe het verder loopt, zullen we moeten kijken”.

Dat gaan we dus doen.

En zo begon onze zondag, zonder plannen, ook voort te kabbelen.

Elke dag sedert ons bezoek aan de kust dacht ik aan de foto’s. En elke dag dacht ik dat ik ze die dag wel eens zou bekijken en sorteren en ze op “In beeld zetten en geen van die elke dagen kwam het er van. Allemaal eigen schuld hoor: of ik ging liever wandelen, of ik had zeer aan mijn goesting of we keken naar de regen en Blackwater.

Het lijkt wel of de tijd moet rijpen vooraleer ik er aan begin. Zondagvoormiddag was ideaal.

Er stond een widget voor Lucs instagramaccount in de zijkolom. Die widget kreeg streken, zo zegden wij, maar heel waarschijnlijk kreeg Instagram streken en was de widget daar de benadeelde van. De widget met Lucs instagramfoto’s bleef blanco. Ik verwijderde de widget.

Maar toen ging ik die foto’s missen. Ik heb zelf geen instagramaccount meer en ik vond het een gemis dat ik Lucs foto’s niet meer kon zien. Dus probeerde ik maar met Jetpack. En dat werkt(e) en dat zonder tussenkomst van Instagram.

Nu krijg ik meldingen op mijn laptop als iemand reageert op Lucs foto’s.

Even bekijken leerde me dat het via Mozilla Firefox gebeurt. En die meldingen ga ik niet uitzetten. Tot nu kreeg Luc melding van mij als er meldingen waren bij hem. Maar dat moet niet, hij krijgt die via Instagram zelf.

De trend was gezet. Uit alle voorgaande jaren weet ik dat ik dat soort slabakkende activiteit nog een week kan aanslepen. Niet dat ik daaraan toegeef, voor de komende week staat al heel wat op de agenda, al is een bezoek aan het containerpark daar ook inbegrepen. Het is niet zo dat het allemaal grote dingen moeten zijn.

Een logische uitleg heb ik niet voor dat moeilijke aanpassen maar het lijkt wel of mijn ziel meer tijd nodig heeft om zich te realiseren dat het uur veranderd is. Gelukkig is het nu het winteruur, dat kan een dag of twee sneller verteerd worden.

Bij het schrijven van het log van vandaag kwam er ineens een woord van lang geleden opgedoken. Maar dan wel echt van heel lang geleden. Mijn moeder gebruikte het als ze het had over de een of de ander die nogal kon kjoemeren. Ook wij konden dat blijkbaar.

Luc kent het niet, het Vlaams woordenboek heeft het er ook niet over.

Het rare is wel dat ik weet wat ze bedoelde en ik denk dat het in het AN “jammeren” of “jeremiëren” moet zijn. Voor zover kjoemeren.

Het log zelf gaat over pakskes met een leverdatum die niet gerespecteerd wordt. Ik weet het, ik weet het. Daar zijn veel voorbeelden van, maar dan niet zoals die van mij.

Eerste geval:

Ik bestel bij de bollekes, ik krijg een popup die me vraagt of ik akkoord ga met een verlate levering op dinsdag. Ja, graag zelfs, want op maandag is het afhaalpunt gesloten. Een uur later krijg ik bericht van verzending met levering op maandag.

En dan krijg ik een e-mail op maandag dat ze mijn pakske niet konden leveren. Gelukkig was dat verzonden met Bpost en bezorgden die het alsnog op dinsdag.

Tweede geval:

Ik bestel een pakske, bij een opkomend verkoopsplatform, dat van bij één van de partners moet komen. Het kan enkel thuis geleverd worden en de voorziene leverdatum is maandag. Ik ben akkoord. Op vrijdag had ik afgesproken met Amke. Een uur later krijg ik een bevestigingsmail met een voorziene levering op vrijdag.

Toen dacht ik dat ze toch veel lawaai maken over klanten die niet thuis zijn op de voorziene leverdatum. Maar hoe moet je dat nog weten? Als zij die zomaar veranderen, in mijn geval vervroegen. En toen dacht ik: “Dan moeten ze zo niet kjoemeren”.

Als er nu eens iets is waar ik niet naar kijk is het naar van die kunstmatige TV-programma’s à la “blind-ge-weet-wel-wat” en dies meer. Maar ik zei het al, de media zorgt er wel voor dat we op de hoogte blijven. Die artikelen lees ik dan ook niet.

Tot op de dag dat me opvalt dat er ene geen benul heeft van wat zijn kersverse met “thuiszitkledij” bedoelt. Hij kent dat niet¹.

Ik frons een beetje bedenkelijk als ik in het artikel het woord “slons” tegenkom en als ik lees dat je moet tonen dat je er moeite voor doet. En ik zie me al op hoge hakken met nauwsluitende rok en fragiele bloes ballekes staan rollen. Of Luc, die toch het koken voor zijn rekening neemt, met een pitteleer en lakschoenen aan terwijl hij in de pannen roert.

Wij dragen thuiszitkledij -ook wel lamzakkleren genoemd- en als we op reis gaan nemen we die zelfs mee.

Anderzijds gaan we zo niet buiten, ook niet naar bakker en/of Colruyt. Afhankelijk van waar we naartoe gaan is zelfs dat veranderlijk. Voor sommige gelegenheden doen we zelfs nog een extra inspanning.

In het donker vertrokken.

En in het donker naar huis.

Nog iemand op zoek naar een zakcentje van een 20.000€ per maand? Er is licht aan de horizon, want de Lotto bedient nog voor je het vraagt. Er is een nieuw “product” waarmee je dertig jaar lang 20.000€ per maand kan winnen¹. “Eurodreams” heet de boreling.

Het struikelblok is het woordje “kan” want je winstpercentage ligt niet bepaald hoog: één op 19.191.900.

Maar ze mikken op nieuwe klanten: de twintigers. Want Euro Millions is dan wel populair maar eerder bij de tussenmoot en die ouw hebben een voorkeur voor de klassieke lotto.

Ik lees en denk er het mijne van. Hokjesdenken? Of gewoon een kwestie van nooit genoeg, van altijd méér en méér winst te willen halen?