Als kind zijnde at ik al graag groenten, echt wel. Ik had enkel een hekel aan de sauzen die mijn moeder erbij serveerde. Haar witte saus maakte ze met melk. Melk en ik hadden geen goede verstandhouding. Dat had een impact op de, in melk verzopen, groenten.

Bij andere groenten dikte ze de saus met maïzena, wat een soort snottebellensaus opleverde. Daar was ik ook geen fan van.

Waar ik ook niet stond voor te springen was voor groenten uit blik. Eerlijk? Die kwamen niet zo vaak op tafel, maar daar zat ook iets in dat niet groenteneigen was.

Nu ben ik echt en absoluut een groenteneter. Maar wel vers of uit de diepvries en zonder snottebellen- of andere aangedikte saus.

Nu zegt Luc soms eens dat het wel handig zou zijn om een paar blikken groenten in de voorraadkast te hebben …

Sedert geruime tijd houd ik de samenstelling van etenswaren in het oog. Je kan haast niets kopen -zelfs geen smeerkaas- waar je geen E-nummers in de lijst ziet staan.

En dan zeggen ze dat niet elk toevoegsel slecht is, maar je moet al een hele encyclopedie bij houden om de E-nummers te herkennen die ze in je eten hebben gestopt.

En dan hebben ze me nog liggen. Toen ik 2019 begon met het grote vermageroffensief gooide ik de kaas -inclusief de smeerkaas- er uit en ging over op hummus, wat volgens een vroegere collega wel het toppunt van gezond moest zijn.

Heb je nu de gazetten al gelezen¹? Daar hebben ze het over hummus waar zelfs geen kikkererwt in zit. Of dat in elke supermarkt zo is, mag ik natuurlijk niet zeggen maar ik was wel blij dat ik die hummus snel beu was en weer overschakelde op smeerkaas bij de ochtendboterham. Ik eet mijn kikkererwten nu wel als groente.

Nog zo’n verhaleke van niks? Als je wil vermageren moet je geen mayonaise eten bij je frieten, maar ketchup. Daar zitten minder kcal in. Ja? Werkelijk? Ga dan maar het suikergehalte van het één eens tegen dat van het andere afwegen.

Ik at liefst mayonaise. Ik eet mayonaise. Ik blijf mayonaise eten, al wordt die met een koffielepelke opgeschept.

En wat te denken van paprikachips waar geen paprika aan te pas komt¹? Och ja … “Ik eet alleen zoute” zegt Luc. En ik? Ik eet er helemaal geen.

En ach, het moet nog plezant blijven. Dus draai ik er mijn hand niet voor om eens een blik tonijn en een blik perziken open te doen … mits de boekhouding der kcal daarmee akkoord gaat.

Wij overwegen een uitstap die we normaal gezien met de trein zouden maken. Eens ter plaatse zouden we met de tram verder kunnen en op onze bestemmingen geraken.

We gaan dat niet doen. Zeker niet als we lezen waar er overal al bedwantsen werden aangetroffen¹ en dat ondanks dat de N.M.B.S. extra waakzaam is².

Weet je dat ik al jeuk krijg van het gedacht alleen al?

Natuurlijk is er ook veel paniekzaaierij bij … net zoals over de installatie van de digitale meters. Ondertussen heeft Fluvius toch al 2.274 klachten ontvangen³.

Het is nu toch al enkele jaren geleden dat we van Tienen naar huis kwamen en omwille van een of ander obstakel op de weg, de straat insloegen en al die koeien aan de dis zagen staan. En ik had het fototoestel niet bij.

Sedertdien laten we de hoofdbaan voor wat ze is, vermijden zo het aanschuiven aan het rode licht en komen via koeien en patattenboer naar huis.

Maar telkens heb ik dat fototoestel op schoot of in aanslag. Maar altijd stonden die koeien van alles te doen wat koeien plegen te doen, maar van samen eten was nooit nog sprake.

Dinsdag sprongen Luc en ik voor een, ons bekende, reden in de auto, reden naar Tienen, vonden wat we zochten, keerden opgewekt terug, sloegen de straat in en zagen al die koeien aan de dis staan. En ik had het fototoestel niet bij.

“Kan het niet met de telefoon?” vroeg Luc en dat deed ik dan maar.

Eens thuis gooide ik de foto euforisch op “In Beeld” maar bedacht gisterenmorgen dat die daar niet echt hoorde.

Ik heb die dan verwijderd en bedacht: “Dan schrijf ik er maar een log over. En dat deed ik.

… op de andere was het gedaan met de zomer.

Hadden we onze zomerkleren aan in het naar huis komen van Assen, al was het dan een regenachtige dag, waren we verwittigd dat de zondag de temperatuur een duik zou nemen, maar dat we toch voorzichtigheidshalve best de verwarming al voorverwarmden¹, stond die verwarming wel aan maar gaf geen kik noch graad. Zaterdag bleef het warm genoeg.

Zondag deden we de binnendeuren dicht. Die hadden de hele zomer gewoon open gestaan. Dat was weer even wennen.

Zondagavond kroop ik in bed en zei: “Tijd om het elektrisch deken weer op te leggen”. Die gebruiken wij enkel om, voor we in bed gaan, de eerste kilte te verjagen zodat we, eens in bed, niet hoeven te rillen tot wijzelf als verwarming hebben gediend.

Elk seizoen heeft zijn charme. Zo hebben de vochtige herfst en de koude winter een elektrisch deken.

Toen Luc en ik druk doende waren met onze bakken met wandelspullen in de koffer van de auto te schuiven, stopte er een camionette achter ons. Eerst had ik het niet eens door, geconcentreerd als ik altijd ben bij het uitvoeren van zulke belangrijke taken.

Het daagde me toen Luc een stap richting straat zette en ik me omdraaide. Hij sprak Frans en zei dat hij toch in onze buurt was en dat hij zich bezig hield met dak- en gevelwerken. Hij vroeg of we niet geïnteresseerd waren.

Ik zei “non” en “merci” en hij bekeek me alsof ik een gedrocht uit de prehistorie was. Het deerde me niet. Ik keek of ik mijn wandelschoenen niet naast de auto had gezet i.p.v. er in.

Eens binnen zag ik hem weer, deze keer kwam hij -blijkbaar onverrichter zake- uit onze straat gereden en een plots gevoel van achterdocht overviel me.

En ik begon te overdenken dat hij enkel Frans had gesproken, wat op zich niet verdacht is, aangezien een paar aangrenzende gemeenten in de Walen liggen. Maar op die camionette hadden twee Vlaamse stickers gezeten, die net groot genoeg waren om een paneel ter grootte van een ruit te bedekken. En wat is makkelijker aan te brengen en te verwijderen dan een sticker?

We lazen het al meer, al is het nu toch een poos geleden, van die oplichters die zogezegd aannemer zijn, een voorschot innen en dan met de noorderzon verdwijnen.

Weet je, dat ik ineens niet meer zo blij was dat we op onze vierdaagse vakantie gingen vertrekken.