Ergens op een plaats die de onze niet was, stonden kleindochter en ik en keken naar de gietende regen buiten, keken naar elkaar en vroegen zonder woorden: “Wat nù?”

“Eens kijken of er niks op TV is” zei kleindochter en zette de TV aan. Op één van die betalende platforms was er een reeks die ze volgde, maar waarvan ze de eerste seizoenen niet had gezien.

Even later zaten wij, met ons beiden, met één deken over onze vier benen, gezellig naast elkaar naar dat eerste seizoen te kijken en we bleven kijken, episode na episode na episode na …

Zo af en toe onderbraken we even voor een of ander, zo af en toe vertelden we wat tegen elkaar, zo af en toe keken we op onze telefoon, zo af en toe zei kleindochter: “Efkes terug spoelen want nu hebben we ergens iets gemist”.

Luc was ondertussen naar zijn laptop gevlucht.

Zoals men zegt dat je alles eens moet gedaan hebben in het leven, heb ik nu voor de eerste keer aan bingewatchen gedaan. Het was gezellig op deze manier, maar niks om hier thuis te zitten doen.

We hebben -en willen- trouwens geen streaming platform.

Er zijn zo van die dagen dat je thuis zit en gewoon zit te niksen en je afvraagt of je in een vacuüm bent beland.

Maar pas op! Plan eens een vakantie! Ze hebben je nodig. Eens heb ik beslist dat die vakanties heilig waren, ze moesten er af blijven. Ik zet ze dus goed op tijd op de agenda, maar er zijn dingen die met die agenda geen rekening houden.

Ooit heb ik beslist dat ik twee dagen vóór en twee dagen nà de vakantie met rust wou gelaten worden, kwestie van te genieten van voor- en napret. Ik zette die dagen dan onder de benaming “buffer” op de agenda. Maar er zijn dingen die daar nog minder rekening mee houden. Ik geloof dat ik altijd al die buffers heb moeten vervangen door iets anders.

Vakanties die gestoord worden door telefonische oproepen van ene of andere, ze draaien er hun hand niet voor om.

Omdat mijn verjaardag nooit belang had, nooit belang heeft, heb ik beslist dat ik dan zéker op vakantie wil zijn omdat ik er nu, sedert een jaar of vier, wél belang aan ging hechten na een opmerking die me van mijn sokken heeft geblazen.

Mijn verjaardagsvakantie dit jaar? De dag er voor zouden we de hele dag weg zijn, de dag dáár voor moesten we dan de dag vóór de vakantie voorbereiden. De week voor de vakantie zouden we drie dagen op de beesten gaan passen.

Wiens schuld is dat? De mijne! Of toch niet? Eigenlijk eerder het feit dat oudste dochters geen “neen” kunnen zeggen¹? Maar diegenen die vragen … die weten dat toch?

De brief, die komt om aan te kondigen dat ze onze digitale meters komen plaatsen, geeft een datum pal in het midden van de vakantie en ik kan die datum verzetten tot de maandag erna. Dat geeft me mijn twee dagen buffer, die ik mag gebruiken om zowel de omgeving van de elektriciteitsmeter als van de watermeter vrij te maken.

Mijn verjaardagsvakantie zat dus in een strak corset.

Weet je waar ik het meeste spijt van had? Van het geld dat ik besteedde om een toffe ontspannende vakantie te hebben, die ik niet zou hebben omdat ik zou gaan stressen om alles op voorhand in gereedheid te krijgen en eens ginds zou gaan stressen over alle onheilsnieuws dat je kan lezen over die digitale meters.

En toen kwam het besef. Ik kan het alleen aan mezelf wijten, ik moet leren “neen” zeggen. Ik deed het het voorbije jaar al wel eens. Ook aangaande déze verjaardag. Ze wilden dat … en ik zei “neen” en hield het been stijf bij alle argumenten, wat pressiemiddelen en wat bozige reacties.

Nu ben ik een beetje ontploft. En het daverde na. Het resultaat? Tussen de beestenpasserij en de vakantie zitten er nu drie vrije dagen. En wee diegene die daar aan komt. Ik heb mijn gevechtstenue nog niet afgelegd.

Ooit had men het over een gebrek aan respect. Meestal werd dan bedoeld dat ze meer betaald wilden krijgen.

En zo kreeg het woord respect doorheen de jaren een holle bijklank en werd uiteindelijk een hol woord. Want wat bleek? Respect was gewoon te kopen.

Momenteel zijn ze aan een nieuwe uitholling begonnen. Telkens er iets gebeurt dat het gros van onze samenleving niet goedkeurt, lezen we in de gazet dat de directie, de gemeente, de instelling, … die er mee te maken krijgt er zich van distantieert.

Meestal zeggen ze dat dan in één zin met: “want dat strookt niet met de normen en waarden waar wij voor staan”.

Ik stel me daar vragen bij, vooral na het lezen van gebeurtenissen zoals in het bijgevoegd artikel¹ en vraag me echt af of normen en waarden nu ook al holle begrippen zijn die mooi klinken om zichzelf vrij te pleiten, net zoals het water waarin Pilatus zijn handen wast.

Soms kijk ik wel eens op Kringding. Dat is de veilingwebsite van de Kringwinkel. Maar daar moet je niet zijn voor de goedkoop. Ze bieden en bieden en overbieden. Kunstboeken bijvoorbeeld gaan er hoger dan ze bij De Slegte geprijsd staan. En dat wil al wat zeggen.

Maar die dag stond er een paardje in de aanbieding en ik zei: “Zjul”. Zjul was het schommelpaard dat ooit bij ons was beland na een Sinterklaasbezoek. Zjul was Broers paard.

En nu stond hij bij Kringding op de website te blinken. En hoe werd hij beschreven?

Antiek frans (sic) paard op een houten rolplaat

Voor het belang van het verhaal zou ik iedereen aanraden nu eerst eens op die deze link hier te klikken en dat paard te bekijken. Werkelijk. Het helpt mee in het verhaal.

Jawel, oorspronkelijk had Zjul inderdaad op een plaat met wieltjes gestaan. Die wieltjes werden al snel vervangen door de twee schommelende onderdelen van een oude wieg en vandaar dat ik hierboven Zjul een schommelpaard. noemde

In de loop der jaren werd Zjul ouder, zoals het ook antieke Franse paarden betaamt. Wanneer hij zijn oren verloor? Ik weet het niet meer. Wanneer hij zijn staart verloor? Dat weet ik ook niet meer. Zijn voorpluk verloor? Hoe zag die er eigenlijk nog uit? Heb ik geweten dat hij zijn froefroe verloor?

Als ik ga nadenken hoeveel van ons op dat paard hebben gezeten, hoeveel er plezier aan beleefd hebben … veel in elk geval. En ik herinner me dat hij er, toen ik hem laatst zag, al niet meer florissant en fris uit zag en dat is ondertussen toch ook al bijna 30 jaar geleden.

Dus ja …

Ik whatsappte Broer en zei: “Kijk eens wie ik op Kringding tegen kwam”, waarop hij antwoordde: “Dat van mij is er erger aan toe” en hij opperde dat hij misschien eens naar de Repair Shop (VRT) zal moeten mailen.

Ik was verbaasd, maar dan echt wel heel verbaasd, dat dat Zjul nog altijd het tijdelijke niet met het eeuwige had verwissel. Ik informeerde -zuiver informatief- of er hoe dan ook nog wat van dat paard over schiet.

Daarna kwamen de foto’s.

Mijn neefkes -neven ondertussen- hadden dat paard eens een opknapbeurt gegeven. Papier-maché? Werkelijk? In die tijd maakten ze de dingen toch steviger dan nu.

Ju Zjul! Hop! En nog vele jaren!

Internet kijkt mee. We weten het. Maar het is nu nog maar eens bewezen.

Lees ik de laatste tijd meer over schilders op google, ze weten het.

Zoek ik al eens op kunstboeken op 2dehands, ze weten het.

Zelfs microsoft doet mee. Als ik ’s morgens mijn laptop opstart komt er een foto. De laatste tijd zijn dat schilderijen. Verschillende schilderijen zag ik zo al passeren. Ze hangen wel allemaal in “The Metropolitan Museum of Art¹“.

Pas toen Luc zei: “Kijk eens, nu krijg ik hier een schilderij te zien” ben ik de namen gaan noteren. Hij heeft hetzelfde IP-adres als ik natuurlijk.

Jammer van de twee eerste. Maar ik krijg tenminste tijd genoeg om ze te bewonderen. Ze blijven altijd een paar dagen op die startpagina staan.

Zo vroeg ’s morgens was het nog maar 18° en ik heb toch maar een gilee aan gedaan.

Tijdens het uitpakken en opstellen kreeg ik het al snel te warm en heb mijn gilee uit gedaan.

Daarna stil zitten was kil, vochtig vooral, door de regen van de nacht er voor. Dus heb ik mijn gilee terug aan gedaan.

Om kwart voor elf kwam de zon. Toen ik opgewarmd was heb ik mijn gilee uit gedaan en mijn hoed op gezet.

Het was een mooie en goed georganiseerde rommelmarkt, maar met één minpunt: er was geen wc. En dat is niet op te lossen met een gilee.

Toen we voor de bloedafname bij de dokter waren, brachten we zelf de vaccinaties ter sprake. In de dokterspraktijk houden ze sedert een paar jaar een paar vaccinatiedagen. Dit jaar is dat ook een dubbele vaccinatie: én griep, én covid.

We konden de 17^de november gaan en we boekten en dat klinkt ook plezanter dan het is, amaai ni.

Ergens de voorbije week, bij het navragen van de bloeduitslag, zei de verpleegster dat er op 20 oktober ook nog plaats was. En wij … wij zijn op de occasie gesprongen.

Blijkbaar doet Corona weer ferm zijn best, is hij goed op ronde en zie je hem achter hoeken en muren komen piepen.

Ik heb me er maar een nieuw mondmasker op voorzien. Dat andere zat al maanden in mijn sjakosj, zonder gebruiken. Dat zal ook niet zo goed geweest zijn voor zijn gezondheid.

Er waren weer eens de spinnen
Maar komen die nu pas binnen?
Waren z’er al?
In elk geval
Iets om efkes te bezinnen

Hij komt steeds in putteke nacht
Wat hadde nu anders gedacht
Zit niet in bad
Maar is op pad
Naar een vrouwtje dat op hem wacht

Maar echt mensenlief, wat een beest
Zijn ze ooit al zo groot geweest
Gene gewonen
Slikte hormonen
Hopelijk is hij snel aan ’t feest

Of zou ik hem trukskes leren
Een, twee, drie, stap en dan keren¹
‘k slaap liever zacht
Putteke nacht
Dan een huisspin te dresseren

[© ms – 15 september 2023]