De voorlaatste keer bij de audicien was ik hoopvol bij het installeren van de nieuwe app voor Bluetooth-verbinding want ik zou misschien de TV weer verstaan. Dat dat niet zo was, werd me al snel duidelijk.

Als dat niet werkte was er nog de mogelijkheid om gebruik te maken van een TV-connector.

Toen ik daar op googelde zakte me de moed in de schoenen. Die hoorapparaten hebben een kostenplaat, de oplader komt daar ook nog bovenop en die connector vond ik te duur voor de paar keer dat ik die TV wou verstaan, waarbij ik nu maar stil verzwijg dat ik nu net precies daarom niet meer naar het Journaal keek, niet meer naar stand-up comedians en eindejaarsshows keek. Ik verstond ze niet en de ondertiteling was -als ze er al was- nogal krakkemikkig.

Zegt de audicien met een vrolijke noot: “Dan kan je wel even de connector uitproberen” en ze haalt het ding uit zijn doosje, schuift het over de toonbank naar mij toe en ik zeg dat ik huiver van de prijs. Ze zoekt het op, die kost mààr de helft van wat ik op internet vond – wees gerust, het is nog genoeg- en ik ga overstag en ga het ding twee weken uitproberen.

En dan vertelt ze me dat ik nu niet te hoopvol moest zijn, want sommige mensen willen niet meer zonder, maar anderen vinden het maar niks.

Hoe lang denk je dat ik er over deed om een beslissing te nemen?

Laat me beginnen met 2dehands. Ik vertelde al dat ik zelf een eigen account wou aanmaken maar om dat account te bevestigen heb ik een sms-code nodig en die kreeg ik niet.

Ik deed al -te- veel moeite om het in orde te krijgen. Ik probeerde al hun mogelijke oplossingen:

behalve die van die simkaart in het andere toestel. Het was niks gekort. Er kwam geen code en ik dacht wat ze voor mijn part konden met hun code.

Dus ging ik maar naar marktplaats. Daar heb ik wel een account. Maar, raar maar waar, daar blijken mijn e-mail en wachtwoord niet overeen te komen. Ik vroeg een nieuw wachtwoord aan. Dat kreeg ik niet.

Wat was er gaande?

En dan stuurt Luc me een interessant weetje:

Diepenbeeks bedrijf ontwikkelt wandelapp “Jup”: spelenderwijs meer wandelen en bewegen

Die ging ik eens van dichterbij bekijken. Je weet nooit of het iets is. Ik vond hem niet in de Playstore. Dus ging ik via de website van Wandelsport Vlaanderen eens proberen. Daar kreeg ik die wel te zien. En ik zou die eens efkes rap gaan installeren … Alleen …

En dan bedacht ik wat ze voor mijn part nu eens samen met die van 2dehands konden gaan doen.

In een dood uur heb ik er me eens rustig aan gezet maar met het zelfde bedroevende resultaat. Deze keer heb ik wel de optie: “Neem contact op” bij 2dehands gebruikt. Ik heb er wel in gezegd dat ik die sim niet in een ander toestel probeerde omdat ik mijn goed werkende telefoon niet uit balans wou brengen.

Dat was vrijdag de 21ste en dat is de Nationale Feestdag in België. En toch kwam er een goed uur later al een antwoord. Na een tweetal e-mails heen en weer was het opgelost. Het nummer van 2dehands zat geblokkeerd in mijn telefoon. Wie doet nu zoiets? Oepsie! Vergeten!

Dus bedacht ik dat ik bij marktplaats ook kon proberen. Maar ach, vrijdagavond zijnde dacht ik dat ik beter tot maandag kon wachten. En toen bleek dat ik hùn gegevens moest ingeven bij mijn veilige contacten. Hm! De e-mail die ik voor dat soort dingen gebruik is gratis, maar veilige contacten? Ho maar! Dan moet ik betalen. Jammer maar helaas! Een account dat bestaat onbereikbaar maken? Dat mochten ze wel even laten weten hebben.

En de chat met “JUP”?

Is dat nu allemaal zo belangrijk? Belangrijk genoeg om er zoveel tijd aan te verspillen? Niet echt, neen. Behalve wanneer je het niet krijgt.

Toen ik het artikel las over Heidi Van De Vijver¹ -een heel goed en interessant interview²-, kwam ik toch een stukje tegen waartegen ik in opstand kwam. Ik las:

Jij zegt steevast ‘renners’ en niet ‘rensters’. Bewust?
“Ik zou ook kunnen zeggen: Allez, meisjes. Maar dit is geen sport voor ‘meisjes’. Het is een sport waarin je ballen moet hebben.” (lacht)

Daar krijg ik het zuur van. Echt waar. Ik weet dat het momenteel ingeburgerd is, maar het zuur laat zich niet bedwingen.

En ik ging daar eens over bloggen, ik zou dat eens uitleggen hoe ik dat zie en ik opende de blockeditor, zette mijn vingers in startpositie … en bedacht: “Ik heb dat al eens geschreven”. En “poef” zakte de elan als slecht gerezen deeg in elkaar.

Dan maar niet, dacht ik maar ik kreeg een ingeving. Ik zou me daar eens gemakkelijk van af maken. Ik ga er deze keer niet naar verwijzen, maar het gewoon met knippie plakkie hier onder kopiëren.

Eerst waren er de suffragettes, toen kwamen de Dolle Mina’s. Allemaal voor de vrouwenemancipatie. mske waardeert de inzet van al deze vrouwen omdat ze wilden bereiken wat eigenlijk een normale zaak zou moeten zijn.

Sommige zaken vond ze wat te ver gaan, maar zoals men zegt: “men kan geen omelet bakken zonder eieren te breken”. De slogan “baas in eigen buik” bvb. vond ze dan ook niet nodig aangezien de mogelijkheid bestond om baas in eigen buik te zijn zonder het zo expliciet en uitdagend aan de man te moeten brengen.

Ook al het feit dat sommigen laten uitschijnen dat je een mannenhaatster zou moeten zijn om een vrouw te zijn. Tsss …

Nu echter vindt mske dat sommige vrouwen zelf “de vrouw” als persoon naar beneden halen door bepaalde uitspraken. Om een zelfstandig en zelbewust iemand aan te duiden was er een uitdrukking die zei “die heeft haar op de tanden”, uitdrukking waar geen onderscheid wordt gemaakt.

De nieuwere uitdrukking: “dat is een vrouw met ballen” hoort mske niet zo graag, want een vrouw met ballen is een man.
[Het oorspronkelijke log is hier te vinden].

In deze tijden waarin geslachtsverandering ingeburgerd is, moet ik die laatste zin toch wat herbekijken, al blijf ik er bij dat een vrouw met ballen niet echt zegt wat het zou moeten zeggen, namelijk iemand met haar op de tanden³, een doortastend en onversaagd persoon. Maar dat zijn ook niet alle mannen. En ja, daar is ook een uitdrukking voor … over hun ballen.

Voor mij mogen vrouwelijke koereurs renners genoemd worden, zolang men maar niet zegt dat het niet voor meisjes is.

Wat me opviel bij het bezoek aan Lucs zus was dat er enorm veel begankenis was; op de autostrade reed een muur van vrachtwagens, er was veel ander verkeer, er was enorm veel volk in de straten en het was erg druk in de eetgelegenheid waar we naartoe gingen.

Wat is daar nu abnormaal aan? Wel, vroeger zag je tijdens het bouwverlof zo goed als geen kat op straat. Echt waar, toen lagen de straten er verlaten bij, je kon bij manier van spreken in je blootje buiten lopen zonder gezien te zijn.

Gaan er nu minder mensen op reis en blijven er nu veel meer mensen thuis? Is het daarom dat reisbureaus nu zo fel in de weer zijn met het aanprijzen van reisbestemmingen?

Of moesten ze nu precies allemaal daar zijn waar wij waren? Wie zal het zeggen?

Hier in ons slaapdorp blijft het rustig. Alleen … niet rustig genoeg om in je blootje de straat op te gaan.

Er was een tijd dat ik dacht dat ik ooit, als ik op pensioen was, in Les Landes in Frankrijk wou wonen.

Er kwam de tijd dat ik dacht dat ik in de winter wel naar het Zuiden maar in de zomer naar het Noorden wou.

Er kwam de tijd dat ik in de winter wel liever wat warmer zou wonen maar de vrees, dat ik zou vrezen voor alles wat hier kapot kan gaan, me geen plezier zou bezorgen maar eerder een constante stress.

Nu is dit huis ideaal in de zomer … om binnen te zitten. Ik hield wel van de Belgische zomers van weleer behalve als het regende natuurlijk, maar het regende tenminste.

Nu blijft het Noorden dus absoluut verleidelijk. Maar wat zien we dan? Nu gaan ze Denemarken¹ promoten … omdat het er zo rustig is. Op die manier zal het er ook al gauw stampensvol zitten.

Nu het Zuiden kreunt onder oververhitting en te maken krijgt met bosbranden maakt men een zomerreeks over gepensioneerden die naar Portugal verhuizen²⁺³⁺⁴. En dat terwijl men beweert dat die hitte zo gevaarlijk is voor ouderen.

Als ik ooit zou verhuizen … zou ik zeker niet zeggen waarheen. Stel dat “Het Nieuwsblad” dat een goed idee zou vinden.

We waren in Geel en dat liep niet van een leien dakje.

Onderweg naar zijn zus wou Luc toch even in een bouwmarkt in Geel binnenspringen. Hij wou motorolie halen en ik zou ondertussen eens naar de ruitenwassers kijken. Ik wou even vergelijken maar mijn internet opende niet.

Dus stond die ruitenwasser me niet aan en kocht Luc de verkeerde olie.

Aan de kassa kon ik mijn klantenkaart niet zo direct tonen, mijn internet opende niet uitermate traag en de kassierster stond met haar scanner te zwaaien. Dus zei ik iets over weinig dekking voor internet.

De kassierster antwoordde: “Dat is omdat dat hier zo goed geïsoleerd is”.

“Zo kun je het ook uitleggen” zei Luc toen we buiten waren.

Terwijl we in Geel waren zouden we wel eens in de Kringwinkel binnenlopen.

De gps stuurde ons naar de verkeerde kant van het spoor waarna hij ons rechts een fietsostrade wou laten nemen. Terugdraaien kon niet, volgens vriendelijke buurters, want daar staat een camera omdat het een éénrichtingsweg is.

We zijn er geraakt door ons eigen richtingsgevoel te volgen.

Daarna vroeg Luc om het adres van zijn zus in te geven om terug op de juiste weg te geraken. We hebben al zigzaggend alle veldwegen van Geel en grote omstreken gezien.

Uiteindelijk heb ik beslist om naar de stad in de buurt te rijden, daar de autosnelweg te nemen, vandaar wisten we de weg zélf.

We zijn er geraakt, met nog een extra hindernis, die ik niet kan wil vermelden omdat dan duidelijk wordt waar Lucs zus woont.

Toen ik kind was en er een in de tuin stond, noemden wij dat een ruts.

Later hoorde ik het ook een zwier, een biezebeize, een wieg, een touter, een … noemen.

Maar al die woorden betekenen gewoon een schommel.

Gisteren verraste Luc me. We hadden het over het medicijn “Primagnor” dat hij moest nemen voor de pijn in zijn nek. Hij had het in een reclamespot op TV gezien. Ik waarschijnlijk ook maar ik negeer reclame. In elk geval zei hij: “Dat is die reclame met die vrouw met die stuur die de hele nacht doordraait”.

Stuur? Wat stuur? Welk stuur? “Awel” zegt hij “een stuur, een touter, een schommel, …”

Ik had weer wat bijgeleerd. En blijkbaar ben ik nog niet volleerd, want als ik Wikipedia erbij neem zie ik dat er nog meer woorden zijn, alle nogal streekgebonden.

We willen weg. Met de auto. Maar waar vroeger haast geen verkeer op die berg naast ons naar boven of beneden moest, lijkt dat nu soms wel een autosnelweg. We vragen ons af hoe het komt dat er niet meer ongevallen gebeuren gezien de snelheid waarmee die die berg afstormen en gezien zij die uit de straat komend links gaan rijden om die die berg op rijden.

Dus stapt Luc in de auto, zet hem in achteruit en ik sta aan de overkant en houd die bocht in het oog.

Er kom er ene van boven, ene met een camionette met een remorque er aan. Die rijdt voorbij en ik gebaar Luc dat de weg vrij is. Wat doet nu die voorbijrijder? Die draait zich met een zwier om op het bredere stuk en stormt terug die berg op.

Ik steek mijn hand op naar Luc die onmiddellijk remt en die camionette met remorque stopt voor mijn voeten. Even dacht ik dat die de weg wou vragen en ik was al zo gepresseerd.

Hij draait zijn ruit omlaag en ik zeg vragend : “Ja?” waarop hij iets zegt van daar te stoppen. Even dacht ik dat hij daar wou parkeren en ik zeg: “Neen hoor! Ik wil die auto van de hof halen” terwijl ik onze auto aanwijs die staat te wachten met zijn achteruitrijlichten aan.

Pas als hij wegrijdt besef ik hij eigenlijk vroeg waarom ik hém had laten stoppen.

… is het als je het op het blog over niks anders kan hebben dan over een verkeerd gelopen onlinebestelling die uiteindelijk toch goed afliep.

Ik bestel niet veel online. Tijdens corona was dat wel meer. Corona ligt dan wel nog niet helemaal achter ons, maar toch is online kopen niet meer zo aangeraden.

Wat koop ik bijvoorbeeld nog altijd online? Wel, mijn verzorgingsproducten. Ik begrijp eigenlijk niet goed hoe het komt dat ik die niet gewoon ergens kan halen. Ben ik dan zo moeilijk? Neen, maar mijn shampoo en conditioner kocht ik bij de kapper, waar ik kort vóór corona de deur achter mij dicht trok om ze niet meer te openen. Gelukkig vond ik die nog online al is het daar ook niet meer zo evident.

Andere producten koop ik dan via een online apotheek.

Nu liep toch de laatste bestelling verkeerd. In plaats van de twee bestelde producten, vond ik er maar één terug in het pakje. Het tweede geleverde had ik niet besteld.

Dat was toch geen probleem, vertelde men me aan de telefoon, dan zouden ze dat gewoon nasturen.

Het duurde dan wel iets langer, iets meer dan een week, zodat ik begon te denken dat de pakjesbezorger te voet onderweg was, maar het kwam uiteindelijk toch bij het afhaalpunt terecht. Ik vond het eigenlijk nogal een bizar toeval dat de e-mail over het ter beschikking zijn van mijn pakje binnen liep terwijl ik aan de telefoon vroeg waar het gebleven was.

We zijn het onmiddellijk gaan halen. Aan het uitwendig geblutste uitzicht ervan heeft het onderweg wel heel wat meegemaakt.