Al stond mijn moeder er op dat we de mensen een “Zalig Pasen” moesten wensen, met het idee dat zalig sowieso met de Zaligmaker te maken had, wensen wij iedereen een “Vrolijk Pasen” aangezien de vrolijkheid de laatste tijd wat lijkt te ontbreken.

Dus beste lezers, maak er vandaag vooral een fijne en vrolijke dag van en lach tranen van plezier! Ik zal jullie er niet scheef voor bekijken.

Sinds de klokken donderdagavond stil werden tot en met Paaszondag zijn we in de paasdagen beland.

En dan komt Luc, als een volleerd acteur, met openzwaaiende deur en theatraal optredend en vraagt: “Hebde gij uwe Pasen al gouwen?

Eigenlijk was ik dat hele “Pasen houden” al glad vergeten, maar het was wel zo, dat wij vroeger geacht werden om dat te doen. Het betekende dat we tijdens de dagen vóór Pasen te biechten moesten gaan en op Pasen én naar de Paasmis én te communie.

Achteraf bleek dat algemener gespreid over het jaar, maar bij ons en bij de nonnen was dat nu eenmaal zo.

Pas toen de persoonlijke biecht werd vervangen door een biechtviering -jawel, ook in de dagen voor Pasen- ging ik het zinloze van het hele gedoe inzien en ben er enkel nog een paar keer in meegegaan om boosaardige opmerkingen thuis te vermijden.

Maar, als je in een biechtstoel als ware een moord zou bekennen was de pastoor gehouden aan het biechtgeheim. Maar pas op! Als je die zelfde moord onder groot geheim aan een goede vriend zou bekennen, maak je die vriend medeplichtig.

Kort gezegd, voor mij hoefde die vertoning niet en ik stopte ermee en vergat … en dan komt Luc, als een volleerd acteur, met openzwaaiende deur en theatraal optredend en vraagt: “Hebde gij uwe Pasen al gouwen?

Hoe vaak lazen we nu al in de krant dat iemand iets vindt/koopt op een rommelmarkt of Kringwinkel dat uiteindelijk een fortuin waard blijkt te zijn.

Het moeten niet altijd miljoenen zijn. Ik ben met minder ook al content.

Zo stelde ik voor, na het oplossen van de bandenhistorie, dat we eens door konden rijden naar de Kringwinkel aangezien die daar toch in de buurt is.

Ik keek tussen de kunstboeken, al zit daar meestal nogal het zelfde tussen. Maar ik vond een mooi boek over sport in de Belgische kunst en ik zag een boek over Nederlandse kunst in het paleis. Ik doorbladerde beide boeken en zag snel dat het paleis me niet echt aansprak.

Toen ik het wilde terugplaatsen, met mijn tweede hand een open ruimte makend, zag ik …

Daar zat een kleiner, dun wit boekje achteruit geduwd en geklemd tussen de grotere boeken. Ordelijk als ik ben, vooral met boeken, vond ik het jammer dat het boekje niet zichtbaar was en ik haalde het er uit.

Gelukkig ben ik niet het luidop juichende type. Neen, ik word dan helemaal sprakeloos en kan alleen maar ongelovig staren naar wat ik zie. Dat deed ik nu ook. Ik liep naar Luc met de schat in mijn armen gekneld en liet het hem zonder één woord te spreken gewoon zien.

Anderhalve euro! Meer niet. Voor een klein dun boekje: “Hommage à Léon Spilliaert” dat op internet voor 65€ te koop staat¹. Verder googelend vind ik hem ook voor 30€ maar met 17€ verzendkosten omdat hij uit Duitsland moet komen². En bij anderen, zoals bij De Slegte³, is hij gewoon uitverkocht, maar daar staat dan wel een fotootje bij.

Hij is fel gegeerd, onze beste Léon. Als je de prijzen bekijkt die ze voor Léon Spilliaert-boeken vragen …

Zodoende ben ik opgetogen en euforisch en uitermate in de wolken -en nog iets in overtreffender trap- dat ik dit Leon Spilliaert-boek(je) op deze manier heb kunnen bemachtigen.

Over bandenspanning had ik het ook wel al meer op het blog, nu niet telkens het gebeurde maar toch wel een paar keer. Ik ga er nu niet naar verwijzen omdat het niks bijdraagt tot het volgende.

Vorige herfst, bij de wisseling van zomer- naar winterbanden, hadden we wat eigenaardig voor. We reden al drie dagen met de winterbanden toen we de boekenmarkt in Aarschot deden en de auto zwaarder geladen was dan normaal. Toen ging de boordcomputer aangeven dat er niet genoeg bandenspanning in een band was.

We togen naar het tankstation met de nodige voorziening voor lucht en water, pompten de aangegeven band op want de volgende ochtend zouden we vertrekken naar Sunparks.

De volgende ochtend gaf de boordcomputer aan dat een andere band niet genoeg spanning had. Vooraleer te vertrekken zijn we die band gaan oppompen.

Onderweg … jawel, een derde band. We stopten bij een Auto5 waar ze beweerden dat onze banden te veel spanning hadden. Maar dat konden we, volgens hen, wel even laten wachten tot we weer thuis waren.

Eens thuis contacteerden we de gewone garagist, waar men ons zei dat ons model van auto eerst een aantal kilometers aan lage snelheid moet rijden om die banden uit te balanceren, omdat het systeem dat sedert 2014 voor nieuwe auto’s gold op onze banden niet kon toegepast worden. En ja, na een kort ritje ging het meldingslichtje uit.

En wij bedachten dat het toch wel alle vorige keren ook net na een bandenwissel was gebeurd.

Nu? Deze keer? Wat denkte? Vanaf de bandenwissel hadden we prijs. En dan zie je een auto met een pee met een klak en een mémé met een baret gedurende 20 minuten tegen 20 per uur door het dreefke, een veldweg waar ook auto’s mogen komen, heen en weer rijden. Enige vermelding over de eventuele toevallige overeenkomsten met bepaalde personen zou in dit geval pure nonsens zijn, ze waren het écht. Maar die verduvelde meldingslamp ging niet uit.

Efkes gaan bijpompen in bovenvermeld tankstation bracht ook nu weer soelaas. Die auto weet echt wel best wat hij wil en nodig heeft.

Volgende keer zullen we onmiddellijk bij onze garagist de banden laten wisselen. Waarom we dat tot op heden niet deden, is voor de lezers misschien een raadsel maar voor ons een weet.

Er was een tijd, heel lang geleden, dat vrouwen een hoed moesten dragen in de kerk. Mannen daarentegen moesten die van hen, of hun klak, net afdoen. Beide voorschriften waren uit eerbied.

Mijn moeder, katholieker dan de paus, zette mij dus ook altijd zo een mutske op, vastgezet met schuiverkes, al moest een kind dat niet. Achteraf gezien leek dat ding wat op een soort kardinaalsmutske, ecru met goudborduursel en … ik had er een enorme hekel aan.

Later heb ik, in de mate van het mogelijke, nooit nog een muts opgezet, enkel wanneer een kap of een oorband, zoals bij regen of serieuze vrieskou, niet voldoende bescherming gaven.

Nu echter, met dat haar dat toch al lang is en omdat ik nu eenmaal ben wie ik ben, besloot ik dat ik een baret op wou. Ik heb nu een paar baretten van verschillende kleur en naargelang de rest van mijn kleedsel beslis ik welke ik ga dragen.

Je kan niet geloven hoe vaak ik al ogen door die baret heb voelen branden. Een keer kreeg ik de vraag: “Waarom zet jij hierbinnen je muts niet af?” Met de katholieken en hun mutsengeschiedenis in mijn achterhoofd zei ik toen: “Luc zet de zijne toch ook niet af.”

Over een omgekeerde wereld gesproken … wat ooit moest, mag blijkbaar niet meer.

Wij wilden rustig voor de TV naar “De ronde” zitten kijken. Dat deden we … voor de TV van Lucs broer en schoonzus.

We moesten maar weer naar tegen de Nederlandse grens omwille van een handtekening die de notaris der verwarde dringende zaken nog nodig heeft voor een betaling die hij al had beloofd in de week na het familie-etentje.

Allee … “Moeten” is veel gezegd. Daarmee waren we nog eens bij Lucs broer en schoonzus en vermits Lucs zus ook daar was werd het wel echt een gezellig familie TV-dagje.

We zagen dat het goed was.

Het benodigde papier raakte ook nog getekend en de notaris heeft blijkbaar beloofd dat hij er spoed achter ging zetten. Wel vragen we ons af welk strobreed hij nu nog gaat vinden om de zaak te vertragen?

Toen februari zo druk was dat we wel dagelijks iets moesten doen, trachtte ik naar maart, dat zo mooi leeg oogde op de agenda. En ik verheugde me al op de rust.

Die rust kwam niet, al deden we niks behalve een paar ongewenste dokters- en kliniekbezoeken en veel thuis zitten.

Nu ik een nog lege agenda voor me heb voor april, al waren we gisteren en vandaag al op stap, kijk ik er naar uit om die agenda wat op te vrolijken.

Het volstaat om het verlanglijstje in de agenda te importeren, maar niet te veel. We moeten nog wat zin overhouden voor de driedaagse mini-vakantie in mei.