In vroegere logs vertelde ik wel al dat ik sedert ons pensioen, na een aanpasperiode, vroeger uit de veren was. Waar ik vroeger pas na 8u uit bed kwam, was ik de laatste maanden, zeg maar anderhalf jaar, om 7u present.

Wintertijd, zomertijd, mijn slaappatroon paste zich aan.

Luc? Dat was altijd al een vroege vogel. Het kostte me moeite om hem tot 7u in bed te laten blijven.

Nu de temperatuur sedert maandag niet meer onder nul gaat overslapen wij ons -bij manier van spreken natuurlijk want als je geen stok achter de deur hebt in de morgen lig je toch in je tram zo lang je wil- en komen we -Luc incluis- pas na 8u, bijna 9, aan ons ontbijt.

Je zou toch eerder denken dat dat logischer zou geweest zijn had dat vorige week zo geweest. Toen stonden we bij -8 al beneden.

Te veel energie besteed aan warm blijven bij min-temperaturen?

Ik ben niet helemaal koekjesgezind, meestal soms helemaal niet. Maar zo af en toe kan ik ineens zin in één of ander krijgen, kopen we ons een pak en eten dat in een mum van tijd op.

Querida is fan van Oreo-koekjes, de zwarte. Daar hebben we ons ook al eens een pakje van gekocht. En een andere keer, in Duitsland, bleken die niet zwart maar blond. Ze zijn niet slecht, daar niet van, maar nu écht speciaal vind ik ze ook niet.

Wat blijkt nu? Oreo-koekjes worden -bewust en op onvriendelijke manier- zwart gemaakt¹.

En dat kan je dan weer op twee manieren opvatten. Je kan de cacaobonen met ammoniak behandelen zodat de koekjes effectief zwart gemaakt zijn. Of je kan over de fabricatie ervan zoveel slecht vertellen en dan worden de koekjes figuurlijk zwartgemaakt.

Ik ben niet zo snel om te zeggen: “Verbieden” zoals men zou willen bij andere, letterlijk, zwart gemaakte gebruiken. Maar ik zal ze toch niet meer eten, de koekskes dan.

Een goeie twee jaar geleden gebruikte ik het woord “Huidhonger”, hier deed ik dat, maar toen ik het las dat Matroos Beek het helemaal geen goed woord vond ging ik aan het twijfelen. Had ik het teruggevonden, ik zou rechtstreeks naar het log in kwestie gelinkt hebben. Bij deze. Waarom had ik een woord gebruikt dat niet tot mijn gewone woordenschat behoorde? Ik wist het niet en haalde “huidhonger” weg.

Toe ik het nu laatst over de ton beddegoed had popte het woord “huidhonger” weer op en ik overdacht en overwoog en vond het echt geen verkeerd woord voor een zeker gemis.

Ik kan er inkomen dat mensen bij wie knuffelen en lichamelijk contact ingeburgerd zaten er maar niks aan vinden, maar er zijn de anderen, waaronder ik.

Lichamelijk contact was -bij mijn moeder- uit den boze, een vriendelijk gebaar ook. Er mocht niks. En dan krijg je een knuffelbeer als man en knuffelkonijnen als de kleindochters en weet je waar die drang naar geborgenheid vandaan komt. Huidhonger, jawel.

Ga ik nu ook het woord terug bij het oorspronkelijke logje plaatsen? Ik weet nog niet, ik denk het niet … Het is niet omdat ik het geen slecht woord vind dat het daarom een goed woord is.

Want uiteindelijk als je huid honger -dorst zoals ooit een schoonheidsspecialiste het noemde- heeft, smeer je een crèmeke en dat is niet waar het hier over gaat.

Waar het wel om gaat is niks fysiek, want ik houd niet van aanrakingen. Dat is maar een select groepje toegestaan en ik kan de kriebels en de hippentrip krijgen van die mensen die tijdens het babbelen steeds maar mijn arm aanraken.

Niks fysiek dus maar eerder een mentaal gemis dat zich vertaalt in een warm gebaar en/of geborgen gevoel.

Net gisteren, toen ik zag dat het vollen bak koekenbak is bij het KMSKB¹ en het bijhorend artikel ging lezen en ik besloot dat ik toch absoluut dat Museum Fin-de-Siècle² zou willen zien en ik overlegde om er eens een dagske -of meer- Brussel van te maken, vond ik een e-mail van Luc waarin hij verwees naar een wat ouder artikel -van 6 december- over de museumpas.

De museumpas is een succes, een groot succes zelfs. Mensen gaan tot 4 keer meer naar een museum³. Wij gingen eigenlijk zo goed als nooit en zijn er nu niet meer weg te slaan en ze hebben ons al in het snotje.

Maar okee, nu zonder zeveren, ik wil dus naar dat Museum Fin-de-Siècle -en als we daar dan toch zijn, een paar andere ook- maar omdat dat sluit in april voor renovatie zit er een beetje een haastje achter en wordt maart zowat de beste periode. Dat heb ik dus nu al ook maar -veiligheidshalve- op de agenda gezet.

Wat blijkt? De musea van het KMSKB doen niet mee met de museumpas.

Gaan we daar nu voor thuis blijven?

Echt verbaasd was ik niet toen ik las dat drie onbekende vrouwen de best gelezen chefs zijn en niet de geweldig bekende en bestoefte die op TV passeren en boeken publiceren¹.

Het overkwam me al meer dat, als mijn chef-kok -Luc dus- een specialleke wil maken, hij binnen komt gestormd en vraagt: “Wat denk je hier van?” en een recept begint voor te lezen uit het blaadje van de Colruyt.

En ja, hij heeft daar al wel een paar keer iets van klaar gemaakt en ja, dat is dan meer dan lekker én origineel. Vooral voor de feestdagen kan je Luc met zijn neus in dat blaadje zien zitten.

Eigenlijk heb ik er nooit bij stil gestaan noch me afgevraagd van waar die recepten kwamen. Maar nu weet ik het, ongevraagd.

Soms als ik over iets blog, lees ik kort daarna daarover iets in de krant en dan denk ik: “Afkijkers!” Deze keer waren ze me voor. Maar ik ga het er toch over hebben.

Ik wou het dus hebben over de koude en de badkamer. Het lijkt ook wel een titel van een modern sprookje. Maar het is wel een feit dat de situatie thuis helemaal anders is dan in een hotel. Daar is het warm -soms té- zowel in de kamer maar ook in de badkamer.

En dan lees ik in het artikel:

Je bent niet vaak in je badkamer, maar het moet er wel aangenaam zijn (…)

Maar hier thuis, door alle perikelen ooit met verbouwingen hebben wij geen echte centrale verwarming maar verwarmen we met accumulatoren. Dat houdt in dat er op de badkamer een elektrische handdoekradiator hangt. Meestal volstaat dat.

Maar bij erg koude vriestemperaturen, zoals nu, is het er ’s ochtends en bij het douchen toch wat aan de frisse kant. Zodoende staat er een bijverwarming die enkel op die momenten aan staat.

Want, zie je, iemand die -zoals ik- groot geworden is met één stoof in de woonplaats, zich wassen in het achterkeukske en baden in het kot bij een kachel die voor de gelegenheid werd aangestoken, is het allemaal zo moeilijk niet.

En dan vragen ze zich in het artikel erbij af:

(…) hoe verwarm je ze efficiënt¹?

en krijg je een hele hoop te lezen waarmee ze denken informatief te zijn -misschien willen ze dat wel zijn- maar waarbij ik me maar weer afvraag waar de grens ligt tussen informatie verstrekken en publiciteit maken.

Toen ik deze week ging opzoeken hoe het nu juist zat met het Nachtegalenpark, het Park Den Brandt en het Middelheimpark, omdat we daar vroeger toch van het ene in het andere doorliepen, kreeg ik een rood sein met de vermelding dat de website van de stad Antwerpen te maken had gehad met een grote cyberaanval tijdens de nacht van 5 op 6 december.

Ik gooide de site dicht en wou er ook voorlopig niet naar linken op het blog.

Toeval wil dat er de daaropvolgende dag een artikel in de krant stond dat meer uitleg gaf. Het betreft dus iets meer dan een uiteenzetting over een paar parken¹.

Later op de dag kwam er nog een artikel over de hackers die er achter zaten².

En nog een poos later bleek dat ze niet alleen hackten maar ook gingen chanteren³.

Het moet verschrikkelijk zijn als je dat als grootstad meemaakt.

Maar de nacht van 5 op 6 december? Dat is toch de nacht dat Sinterklaas passeerde? Misschien heeft die iets meer gezien. Misschien weet die iets meer. Ik zou hem daarover toch eens interpelleren bij de volgende gemeenteraad, alhoewel … hoe moet je een uitnodiging sturen als het boeltje plat ligt?

En terwijl Luc gisteren voor het middageten zorgde kwam hij even melden dat hij net op de radio had gehoord dat ze in Diest ook prijs hadden, wat na het middageten ook in de gazet stond⁴. Maar dat was dan de nacht van zondag op maandag.

Conclusie: er zijn toch veel mensen slimmer dan ik. Die zullen geen heel leven werken om dan nog alles afgepakt te zien worden.

In een reactie typte ik -zonder nadenken- iets over mijn groottante en ineens hield ik in. Ik had toch ooit al zoiets aan de hand gehad met een groottante die bleek eigenlijk oudtante te moeten zijn omdat het standaardnederlands dat zo bleek te vereisen.

Ik ging -nog maar eens- googelen en vond die standaardregel niet meer terug, wel een melding bij ANW:

((vooral) in België)¹

Juist ja! We zijn in België.

En veel nadenken en veel tijd tot nadenken maakt dat ik groottante geschikter vind omdat de moeder van mijn moeder, mijn grootmoeder is en de tante van mijn moeder is zodoende mijn groottante. Voor vaders en nonkels gaat dat trouwens ook op, al heb ik nooit een grootnonkel gekend.

De verwijzing naar “oud” is iets waar we in deze woketijden ook mogen over strompelen? Of niet soms?

Resultaat? Ik heb met de algemene zoek- en vervangfunctie van dit blog alle oudtantes naar huis gestuurd en heb mijn Belgische groottantes terug binnen gelaten.