Dit jaar is het bij ons maar pover gesteld met de rommelmarkten. Er zijn een paar oorzaken: te heet of te nat, iets anders op de planning of zeer aan ons goesting.

Normaal zouden wij vandaag een rommelmarkt doen en daar hadden we wel onze zinnen op gezet. En ondanks de voorspelde lichte regen zagen we dat we in het slechtste geval toch volgende week onze tent buiten konden drogen. Dus gingen we doorzetten.

Toen donderdag een e-mail kwam van de rommelmarkt om te melden dat ze de rommelmarkt hadden verzet naar volgende week zaterdag, zag ik daar geen graten in, maar hoopte maar dat we op die manier niet van de regen in de drup zouden geraken, of eerder vice versa.

Vandaag dus geen verzet op de rommelmarkt wegens rommelmarkt verzet.

Na het al een paar keer over recensies gehad te hebben, waaronder er ook hilarische waren, zoals een ontbrekende kaasschaaf, waarop we ook bij ons volgend verblijf onze eigen klachten -op het blog weliswaar- formuleerden, of een tochtend venster, vond ik ook dat er verder niet veel meer over te vertellen viel.

Tot ik in “Het Nieuwsblad” een titel zag die me uitdaagde het artikel te lezen. Die titel luidde:

Van “te veel vissen in de zee” tot “het zand had niet de juiste kleur”: de meest bizarre klachten van toeristen¹

Heb ik er om gelachen. Een beetje wel, mijn mondhoeken gingen toch even omhoog. Maar ik heb vooral mijn hoofd geschud bij zoveel onnozelheid.

Dat was ook al zoiets toen wij dat huisje in Center Parcs Eifel gratis mochten gebruiken en Luc dat even ging onderzoeken. Toen stond er in een recensie over Center Parcs Parijs ook een negatieve opmerking omdat ze er Frans spraken.

Goeie genade! Doe dat verschrikkelijke park toch onmiddellijk in de ban!

“Als je zonder inspiratie zit, kan je nog altijd iets schrijven over die man uit Koekelare die het weer een jaar op voorhand voorspelde en veelal gelijk heeft” zegt Luc.

“Waarom zou ik dàt doen?” vraag ik. Want het stoort me een beetje dat het er in de gazetten op lijkt alsof zij die man gevonden hebben. En dat is niet zo.

De eerste keer dat ik hem hoorde vernoemen is al veel langer geleden, tijdens de koers. Toen had Karl Vannieuwkerke het er over tegen José De Cauwer in één van hun gesprekken om de lange koerstijd te doden, waarop “Het Nieuwsblad” er onmiddellijk een artikel over publiceerde².

Waarom ik het er dan niet over ga hebben? Gewoon uit ervaring. Als ik iets zeg of beweer, pakt het gewoonlijk toch anders uit. En ik wil echt niet de oorzaak zijn dat Geri Haerynck het verkeerd voorgehad zou hebben.

Gisterenmorgen rol ik uit bed en denk: “Wat gaan we vandaag weer doen?” Want nu alle boekenkasten op orde staan, het nodige verhuisgedoe van zaken die niet hier maar daar horen en andere die dan weer elders moeten, was ik wat uitgerommeld en ik besloot: “We maken er een lui dagske van.

Dat duurde tot na het ontbijt toen ik zei: “Weet je waar ik wel zin in heb?” Natuurlijk kon Luc niet denken wat mijn hersenkronkels weer uitgevlooid hadden en liet hem niet in het ongewisse.

Na een paar whatsapp gesprekken met Amke en haar vraag om voor haar uit te kijken naar een paar boeken op haar verlanglijstje wou ik een toertje gaan rijden, naar een paar Kringwinkels wat verder uit de buurt.

En Luc zei: “Als we dat gaan doen, moeten we niet langer wachten” en hij stond al klaar nog vóór mijn tweede zjat koffie binnen was.

Boeken voor Amke vonden we niet, we vonden wel een paar boekensteunen. Die mogen er nog altijd bij, je weet wel zo van die nietszeggende, zonder tierlantijntjes, die boeken recht houden zonder dat je ze ziet.

Boeken voor mezelf koop ik niet meer … tot de stapel om nog te lezen wat gezakt is.

Vroeger deden we dat wel meer, zo een toertje Kringwinkels. Met corona is dat stil gevallen en het is nooit opnieuw gestart. De Kringwinkels zijn niet meer wat ze waren, maar dat zei ik al. Je moet al echt naar die winkels gaan waar ze de oudere boeken nog niet op de brandhoop gegooid hebben.

Misschien, heel misschien, als we straks opstaan, heb ik wel zin om eens de andere richting uit te gaan rijden. Wie weet …

In komkommertijd lees je vaak hetzelfde artikel. Zo ook over dromen, die zouden wel belang hebben voor ons algemeen welzijn.

Wat mijn algemeen welzijn te maken heeft met volgende droom, men mag het mij uitleggen.

Ik ben druk doende met druk doende te zijn en ik zit met mijn hoofd in de uitsparing waarin ik mijn kuisgerief voor boven een plaats gaf.

Ineens zie ik felrode dingen in de hoek bovenop een bak en ik juich van plezier terwijl ik denk: “Aha! Eindelijk teruggevonden!”

Wat later kom ik uit bed en zoals je zou verwachten als je iets terugvindt, wil je dat pakken, koesteren en mee nemen naar beneden. Daar ligt niks.

En ik vraag me af: “Wat heb ik nu in ’s hemelsnaam teruggevonden? Wélke felrode dingen?“

Mijn algemeen welzijn? Dat is zo zot als Tielebuis! En dat is mijn gedacht.

Ziezo! We zijn uitgetourd. Alle renners en rensters zijn binnen, de prijzen verdeeld. Even geen koers meer.

Even? Heel even dan toch. Even is dus minder lang dan ik dacht. Het WK in Glasgow begint donderdag al en niet volgend weekend.

Niet dat de koers al mijn tijd heeft opgeslorpt, dat niet. Behalve de grote fruitkistenboekenkast -dat was het begin- zijn ondertussen alle andere boekenkasten ook herordend en herschikt en dat minstens tot ik vind dat ze beter anders zouden staan.

Ook heb ik de gastenkamer wat onder handen genomen nu de kleindochters niet zo vaak meer komen logeren. Al moet ik zeggen dat de kamer nu nog voller -lees: té vol- staat maar die twee bedden gaan er uit en worden vervangen door opvouwexemplaren.

Nu ja, deze week zullen we wel eens andere dingen gaan doen, het wordt er efkes tijd voor. Er staan een paar musea al een poos op mij te roepen en nog het één en ander om naar uit te kijken.

En het WK? We pikken er wel uit wat we we willen zien, maar het zal niet alles zijn.

De twee vorige zomers puften we, kregen met hittegolven te maken, was er een waarschuwing voor watertekort. En de mensen klaagden over verdrogende hofkes, gazonnekes en lege zwembaden.

Deze zomer hebben we geluk. We puffen niet. Er is geen water te kort en den hof moeten we niet gieten.

Opvallend is het wel hoe blij iedereen nu is en hoe lovend men het over deze zomer heeft. Zelfs de gazetten verkondigen dit heugelijke nieuws.

Toen ik jong was en bij manier van spreken tussen het behangpapier en de muur door kon en de schooldirectrice eens opmerkte hoe slank ik was, deed mijn moeder dat nogal smalend af.

Toen later één van mijn klasgenoten eens een magazine bovenhaalde, met daarin een foto, waarvan ze vond dat ik daarop leek, was ik geschrokken. Op de foto stond een mooi meisje. Ze gaf me de foto, mijn moeder heeft die verscheurd.

Ergens rond mijn 40ste begon er wat molligheid bij te komen en wist mijn buurvrouw me te vertellen dat mijn gezicht mooier was als het niet zo mager was.

Na de evenementen was ik wel wat bijgekomen en kreeg ik de opmerking dat ik wat mocht vermageren, maar geen woord over mijn mooi rond gezicht.

Ergens in 2019 ging ik, zoals eerder al verteld, bij Zoon op de weegschaal staan en maakte er werk van.

Het resultaat was er in juni 2020, toen ik, in volle coronaperiode, mijn gewenste gewicht bereikt had, maar niemand die er wat van zei. Het was nu eenmaal corona. De mensen hadden andere interesses.

Nu er weer wat bij is, krijg ik de opmerking dat het beter is nu, met een wat voller gezicht.

Wat denk ik daar nu van? Behalve dat mijn gezicht het eerste is dat vermagert? En dat ik dat weet?

Toen ik op mijn gewenste gewicht zat, zag ik mijn grootmoeder in de spiegel. Nu zie ik mezelf zoals 25 jaar geleden in de spiegel.

Dan weet ik het wel. Ik kan er dus -volgens anderen- nooit helemaal goed uit zien: of ik ben te dik, of mijn gezicht is te hol. Maar dat is hun probleem, ik kom best overeen met mijn spiegel.