Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Categorie: Za za, ze & zo (Page 38 of 953)

Kerstmagie in het kasteel van Laarne

Vond ik het nogal onnozel om zo ver te rijden om een kerstversiering te zien, was er toch geen vezel in mijn lijf te vinden die protesteerde.

Houd ik er niet van om met deze donkere dagen nog avondactiviteiten te doen was er geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om tegen te pruttelen.

We gingen. En we zijn zelfs blij dat we gingen.

Was het dan zo goed? Ik weet het niet. Was het dan niet goed? Ik weet het niet. Het was niks overdonderend, maar het was echt wel eens iets anders.

De foto’s? Er werd ons verzocht onze foto’s niet te delen tot na 28 december. Wie daarop wacht om te beslissen om te gaan komt grandioos te laat, want na de 28ste is ’t gedaan.

Raar log? Ze hadden in dat kasteel in Laarne ook een cafetaria met lekkere dingen en in afwachting dat de ring rond Brussel berijdbaar was … waren we daarnet pas na tienen thuis. Dit is dus echt wel vers van de pers.

Meestal geef ik mezelf de tijd om het wat te laten sudderen. Nu niet. Moet kunnen.

____________________
1 Kerstmagie in het kasteel van Laarne

De kerstboom

De kerstboom hadden we vorige zondag al geplaatst omdat ik -gegrond- vreesde dat ik vandaag geen zin zou hebben.

De voorbije week waren we van maandag tot gisteren in de Eifel en konden we hem niet zetten, die traditioneel aangewezen dag na Sinterklaas.

Morgen is er de boekenmarkt. Die staat ook al voorbereid.

Maar om nu, de enige dag ertussen, die kerstboom te gaan zetten, kan echt niet. Dat komt door mijn ingebouwde planning die zegt dat ik, de dag na een vakantie, mijn foto’s moet sorteren en mijn indrukken in concepten gieten. Het komt er eigenlijk op neer dat ik dat een prettige manier vind om de vakantie een beetje te rekken.

Zodoende stond de kerstboom ons gisteren bij thuiskomst op te wachten en moesten we enkel nog de lichtjes aansteken.

Dat hadden we ook wel kunnen plannen met een slimme schakelaar, maar zo zot ben zelfs ik nog niet.

Telefoneren met een blauwe toot

Op een avond reden wij, na een geslaagde dag, over de autosnelweg naar huis. Toen plots mijn telefoon ging en Luc me raar bekeek. Want ja, die telefoon belt via Bluetooth recht in mijn oren en dan begin ik zomaar tegen dat ding te praten.

Zegt er een stem aan de andere kant: “U spreekt met Van Knalpot. Ik weet niet of U het weet, maar we hebben de garage, waar U uw auto kocht, overgenomen”.

En ik, ik antwoord nogal koeltjes maar naar waarheid: “Ik wéét dat. U heeft ons daarover een e-mail gezonden” en ik vraag me af of ze nu felicitaties willen of een wenskaartje hadden verwacht. Want eerlijk? De garage was nogal ver en tijdens de coronaperiode hadden wij ons verplicht gezien een garagist dichter bij huis te zoeken.

Maar ze gaat verder en zegt dat ze de zondag daarop klanten willen uitnodigen in de garage, ter kennismaking.

En ik antwoord weer naar waarheid: “Mijn kleindochter heeft dan een sportevenement”. Ze beaamt dat dat voorrang heeft en heeft het over een volgende keer en over e-mails en ik zeg dat dat goed is voor mij, al is dat niet geheel naar waarheid.

Ik houd niet van dat soort telefoons, maar ik was wel blij dat ik direct op mijn pootjes viel omdat mijn kleindochter écht en wel degelijk een sportevenement had.

Ik ga dat als excuus onthouden voor een volgende keer. Het klinkt goed.

pske van mske:

    Van Knalpot is natuurlijk een gefingeerde naam. Die staat niet in het telefoonboek, moest je al aan het opzoeken zijn.



Oh my darling Clementine

Dan opent Luc de deur van de woonplaats terwijl hij al halfweg de vraag is die hij al meermaals stelde.

Dan wil hij weten welk fruit wij meebrachten Sinterklaas heeft gebracht. Zijn dat nu mandarinnekes of clementinnekes.

Voor de zoveelste keer ga ik op googelzoektocht en voor de zoveelste keer zeg ik: “Dat zijn clementines” en voor de zoveelste keer vraagt Luc: “Waarom staat er dan mandarijnen op de rekening?”

Omdat clementines een soort van mandarijnen is en dat de zogenaamde mandarijnen eigenlijk satsuma’s zijn en dat is ook een soort van mandarijnen.

Ik wil nu niet zeggen dat ik dat allemaal wist, maar ik heb het wel zelf op google1 gevonden. En door die tags kan ik het nu in de toekomst op het blog opzoeken. Want die vraag komt terug. Daar ben ik nu al zeker van.

____________________
1 Mandarinneke of Clementinneke

Gelukkige verjaardag Nicolaas

Dat Sint heb ik maar weggelaten. Sedert ik niet meer geloof in heiligen en sinten is het dus een beetje idioot om een oude traditie in ere te houden. Al zou ik beter op mijn woorden moeten letten als het over oude tradities gaat.

Weet je nog de tijd, Nicolaas, toen je, in je beginjaren, stiekem de nacht van je verjaardag, in je eentje de kinderen een extraatje bracht. Ik las zelfs dat kinderen van minderbedeelden dan eens een ei kregen voor bij het ontbijt. Hoe je langskwam, te paard of te voet, door de schouw of gewoon door de houten deur, niemand wist het.

Wanneer heb je beslist dat je een paard nodig had? Wanneer vond je dat je best een helper zou kunnen gebruiken? Dat weet ik niet. Dat was ook van voor mijn tijd. Maar het is begrijpelijk. Je wordt ook stilaan wat ouder.

De grootste vraag is echter wanneer je hebt beslist om uit de anonimiteit treden. Dat was geen slimme zet, beste Nicolaas. Bepaalde, op winst beluste wezens, sprongen op je kar of in je zakken, zo je wil. En jij deed vrolijk mee. Ik weet niet of je het weet mijn beste, maar je wordt gebruikt!

En een kind dat blij is met een ei bij het ontbijt? Dat is er ook al niet meer. Neen, nu zeggen ze op voorhand wat ze willen, bekijken het, een dankjewel kan er niet vanaf, want ze denken al aan de Kerstman. Nog zo ene die zich voor de kar van het grote geld heeft laten spannen.

Stop ermee Nicolaas. Zeg dat je terug wil naar je anonimiteit, in je eentje. Want je helper brengt ook niks anders dan miserie mee. Voor mensen, die ooit kinderen waren, is die nu namelijk een reden om op elkaars bakkes te slaan1. Vind je dat lelijk gezegd? Ja? Ik vind het lelijker dat ze het doen.

Ach ja, Nicolaas, je hebt je nooit veel aan mij gelegen laten liggen. Waarom zou je mijn brieven dan au sérieux nemen?

Al hoop ik wel dat je die Antwerpse knullen ondertussen een jeansbroek2 hebt gebracht.

____________________
1 Het Nieuwsblad
2 Het Laatste Nieuws

Worst-case scenario’s

Daar ben ik goed in. In het bedenken ervan. Niet constant en niet altijd. Maar wel bij uitstappen. Ik bereid me daar op voor. Verklaar me niet gek. Het verleden heeft me geleerd dat je het zo zot niet kan bedenken of het kan gebeuren.

Erger vind ik het als een fiasco zich voordoet zonder dat ik het voorafgaand had voorzien en overdacht. Dan weet ik niet altijd goed hoe reageren.

Moest ik al die scenario’s uitschrijven en er fictieverhalen van maken, ik had een hele bundel en kon er een boek mee uitgeven.

pske van mske:

    In een poging om verengelsing tegen te gaan, wou ik een waardig Nederlands woord voor “worst case scenario” vinden. Ik kreeg “in het slechtste geval”. En dat vond ik nogal omslachtig en niet helemaal de lading dekkend.



Terug naar vroeger

Iedereen denkt wel eens na, piekert wel eens, over alle berichten, waarmee ze ons nu rond onze oren slaan.

Dan ga ik daarom eens terug naar mijn kindertijd. Van hoe het er ooit, toen ik in Antwerpen woonde, aan toe ging herinner ik me niet meer alles.

Maar later, in Lotenhulle en Hekelgem, aten wij aardappelen met veel groenten en sneed mijn moeder het vlees in hapklare stukjes die ze telde alvorens ze op ons bord te leggen. Eén keer per week aten we frieten, één keer per week aten we vis.

Ik was kind, ik stond er niet bij stil, maar ik ben nooit een echte vleeseter geworden. Ik eet het nog steeds met kleine porties van iets van een 50gr. maar ik snijd het wel zelf.

Ook hadden we in Lotenhulle twee kolenkachels in de woonplaatsen en een Leuvense stoof in de keuken. Heb ik daar kou gehad? Ik herinner het me niet.

In Hekelgem stonden één kolenkachel en de Leuvense stoof in de woonplaatsen. In de (achter)keuken stond niks. Daar verwarmde ik me dan maar aan het afwaswater, want ook daar herinner ik me niet dat ik het koud heb gehad.

Later, na nog maar een verhuis hadden we opnieuw twee kolenkachels in de woonplaatsen en de Leuvense stoof stond in het kot, waar we in bad konden maar waar ook de kolen lagen opgeslagen.

Dààr heb ik het koud gehad. We waren met zes, dat betekent dat het telkens een heen en weer was. Dan wou er ene naar de achterkeuken, een andere naar de wc, een andere dit en de ene weer dat en telkens ging die deur naar die gang open en had ik zin om te brullen omdat het daarna weer lang duurde eer het terug warm was.

Toen las ik eens iets over dat de mensen meer comfort hadden en langer gingen leven net precies omdat ze meer comfort hadden. Omdat ze zich meer vlees konden permitteren konden ze een beter afweersysteem opbouwen en waren zodoende beter beschermd, óók tegen winterkou dank zij dat betere eten.

Nu lees ik dan weer dat we gezonder moeten eten maar ach, daar heb ik me nu al jaren om bekommerd. We eten soms frieten, maar zeker niet alle weken. Zou het eigenlijk wel alle maanden zijn?

Maar bovendien kréég ik het wel toen ik las dat kou lijden gezond is1. Dan krijg ik de indruk dat ze ons gewoon terug willen douwen naar die situatie van allemaal in één ruimte met een stoof waar je je buik verbrandt en je achterste er af vriest.

Daar haak ik af. Want bruin vet? Dat is het eerste dat ik dààr van hoor. Al ken ik wel ander bruin vet. Als je je vlees in de pan te lang laat bakken krijg je zelfs zwart vet.

____________________
1 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2023/11/16/bruin-vet/

Gedoe

Bij het opnieuw instellen van de apps op de telefoon kreeg ik te maken met een paar updates die me wat verwonderden.

Zo kan ik ineens via mijn Proximus-app ook parkeren met 4411, een app die ook op mijn telefoon staat. Maar evengoed kan ik dan weer via de 4411-app ook tickets en 10-rittenkaarten kopen van De Lijn, een app die ook op mijn telefoon staat.

Nu had ik toch wel verwacht dat mijn Lijn-app mijn maandelijkse factuur van Proximus zou kunnen betalen.

Dàt kan dan weer niet.

Bruegheliaanse toestanden

Er was het boek “Bruegel – een dynastie van schilders”. Dat boek hing hier al jaren in huis rond. Eens stond het hier in de boekenkast, dan stond het daar in op het rek, soms -op momenten dat ik dacht dat ik niks met Brueghel en aanverwanten had- verdwaalde het in de boekenmarktdozen om het er terug uit te halen als ik maar weer eens iets wou opzoeken over de oude, de jonge en alle andere Brueghels, waarna het een hele poos hier in de boekenkast, daarna daar op het rek stond en soms -op momenten dat ik dacht dat ik echt niks met Brueghel en aanverwanten had- verdwaalde in de boekenmarktdozen …

Ik heb dus echt niks met Brueghel en toch weer wel blijkbaar. Uiteindelijk haalde ik het terug uit de boekenmarktdozen en besloot deze keer definitief het in het gratis kistje van de zelfgemaakte boekenkast te zetten, samen met andere kunstboeken die ik niet kwijt wil maar die niet hier -binnen handbereik- in de boekenkast moeten staan.

Wat is nu het meest verbijsterende van dit verhaal? Zelfs voor mijzelf? Ik heb me op de boekenverkoop van twee weken geleden nóg een boek van Brueghel gekocht.

Waarom ik nu dit exemplaar meebracht is simpel uit te leggen, net zo simpel als bij dat van Nora Roberts. Het kostte 1€. Bovendien stond de Dulle Griet1 er in … op een afbeelding weliswaar.

En nu is er absoluut geen overweging om het eventueel in de dozen voor de boekenmarkt te stoppen. Het blijft gewoon en zal ook een plaatske vinden in het gratis kistje van de zelfgemaakte boekenkast.

Alle bovenstaande zou ik niet verteld hebben, ware het niet dat ze het wel hebben over de Bruegheldynastie maar dat ze wel hun stammoeder Mayken Verhulst2 en de andere schilderende vrouwen van de familie vergaten, maar ja die heetten dan weer geen Brueghel natuurlijk.

Dat kan iedereen dan weer bij Historiek3 gaan lezen, maar mijn persoonlijke Brueghelgetwijfel dan weer niet.

____________________
1 Dulle Griet
2 Mayken Verhulst
3 Historiek: De Bruegheldynastie teerde op vrouwelijk talent

Page 38 of 953

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén