Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Auteur: ms (Page 34 of 427)

yellow and black wooden cabinet

Uitzwaai 2023

Neen, ik blik niet terug op 2023.

Aan de sneltreinvaart die de tijd nu heeft kan het zijn dat ik, als ik terug vooruitblik, al in april 2024 zit.

We gaan proberen het nieuwe jaar te savoureren zoals we de laatste tijd altijd doen, met kleine hapjes en stapjes van één dag per keer.

Als we 2023 in heel kort willen bekijken, moeten we het opsplitsen in een persoonlijk en een algemeen gedeelte.

En daar heb ik dan eigenlijk geen zin in. Alles wat ik op persoonlijk vlak wilde delen, staat op dit blog. Al het algemenere nieuws stond in de krant.

Ik ga nog een dagske profiteren van 2023 en vanaf morgen zien we wel … of er al dan niet verandering in zit of komt.

Uitgelichte afbeelding:

De mannen die gazetten lezen

En daarmee bedoel ik niet de man die in de zetel gezeten, met zijn benen over elkaar geslagen, de gazet wijd open er helemaal achter en in verdwijnt.

Neen, ik bedoel de mannen die gazetten lezen op de wc. Of vrouwen het ook doen, ik weet het niet, ik beperk me tot de mannen.

Bij ons thuis kenden we het niet. De eerste keer dat ik er -denkelijk- mee te maken kreeg was op mijn eerste werk, waar een ex-collega, iedere morgen, na het inklokken, met zijn gazet onder de arm, naar de sanitairen trok en daar op zijn gemakske de gazet ging lezen.

Het werd een discussie op hoog niveau maar ik vond het wel een rare gewoonte.

Later, na intrede van het internet, bleek dat dat wel meer gebeurde en aan de afbeeldingen, die ik bij voorgaande log vond, te zien eerder schering en inslag was.

Luc leest de gazet via internet, net zoals ik.

Maar wat die Colruytfolderkes zo soms op de badkamer liggen te doen … ?


pske van mske:

    Om alle verkeerde veronderstellingen te vermijden: als ik het over Luc wil hebben, wéét hij dat -en heeft hij het log gelezen- nog voor het verschijnt.


Uitgelichte afbeelding:



Glühwein

Met mijn ervaring van vorige winter in het hoofd, had ik een poos geleden een drietal flessen Glühwein meegebracht. Luc zweert bij kippenbouillon als hij verkouden is. Ik zou dat ook wel willen maar dat bekomt me niet zo goed.

Ondertussen hadden we elk al wel eens een Glühwein gedronken met al die vochtigheid, maar nu, met die verkoudheid of wat het ook was, was die zo goed als op en stond ik gisterenmorgen voor een leeg schap in de Colruyt. Wat een geweldig moment om zonder Glühwein te zitten!

Nu was die Glühwein van de Colruyt wel lekkerder dan die welke ik me van vroeger herinnerde en Luc stelde voor om naar die van Sint-Truiden te rijden. Dat zag ik niet zitten, zeker niet dat er nog een Lidl, een Aldi, een Carrefour en een Delhaize in de buurt zijn.

Bij de Lidl hadden ze de gekende “Christkindl” Glühwein en Luc nam een doos van zes flessen om zeker toe te komen.

De verkoudheid is zo goed als weg, alleen is mijn stem nog niet helemaal krasvrij. We zullen dus nog een pooske verder ’s avonds voor het slapengaan eentje tappen, want ja … Luc doet mee uit solidariteit.

rear bumper of a car covered with colorful stickers

Bumperklevers

Ik had een “aha”-ervaring en een zo wat “ziedet nu wel”-gedachte toen ik het las.

Want dat is nu eens écht iets waar ik ambetant kan van worden, een auto die zo kort achter ons rijdt dat ik hem niet kan zien in de spiegel. Gelukkig ziet Luc die dan wél nog in de achteruitkijkspiegel, maar het feit dat ik niet weet wat die in zijn schild voert, of die niet op zijn gsm zit te kijken, of die wel of niet dronken rijdt, … ik en mijn worst-case scenario’s hé.

Nu lees ik dat we onverbeterlijke bumperklevers zijn1 en ik denk dat ze voor zichzelf mogen spreken, want wij zijn dat niet. Wij zijn zelfs zo asociaal dat we liefst van al niks voor ons en niks achter ons hebben en dan bedoel ik niet dat we de volledige rijbaan voor ons alleen willen, maar wel dat er een aangenaam aanvoelende afstand moet bestaan.

In het artikel hebben ze het dan over bepaalde rijvakken, maar dan spreken ze over autosnelwegen natuurlijk. Maar geloof me, ik vind het op de secundaire wegen wel erger dan dat.

Er was ooit een bumpersticker die zei: “Als je dit kan lezen …” maar dat soort sticker vind ik nu wel een uitnodiging om wat dichter te komen.

Vroeger, lang geleden, ging ik dan heel traag rijden … maar daar is het nu veel te druk voor op de weg.

Ik heb wel al overwogen om met een grote phare recht in hun ogen te flashen.

Uitgelichte afbeelding:
pske van mske:

    Voor alle duidelijkheid: ik wou dit log enkel met een kwinkslag beëindigen. Geen haar op mijn hoofd denkt er aan dat écht te doen.

____________________
1 Het Nieuwsblad

Het donkere bier

In een tijd van lang geleden, toen ik af en toe eens last had van een te lage bloeddruk, raadde de dokter me aan om ’s avonds een Stout1 te drinken.

Dat was in een tijd dat dokters nog aanrieden om bier te drinken, want dit was nu al de tweede keer. De eerste keer was zo rond mijn veertiende toen hij zei dat ik beter een pils bij mijn eten kon drinken dan limonade. Al weet ik nu niet echt meer of dat nu de zelfde dokter was of een andere.

Door de loop der jaren werd de Stout vervangen door donkere Leffe, door donkere Grimbergen, door niks meer … en toen we op pensioen waren kwam er zo af en toe eens een pak Piedbœuf mee naar huis en dronken we die -heel af en toe- ’s avonds voor de TV.

Toen we die dag in de jeugdherberg waren, wilde ik ’s avonds iets gaan drinken in de bar, wat een groot woord is voor de ontbijtzaal met enkele drankautomaten. Het enige dat me aanlokkelijk leek was een donkere Leffe.

Eens die ingeschonken was en ik de fles eens goed bekeek, bleek dat die 0,0% vermeldde en daar was ik niet kwaad om. Zodoende is nu de donkere Leffe zonder alcohol ingeburgerd. Die drink ik. Luc houdt het bij de Piedbœuf. Het voordeel is dat je er ook wel twee van kan drinken.

Blijkbaar zou er nu ook alcoholvrije wijn bestaan. Wil ik dat proberen? De laatste tijd heb ik neiging om in slaap te vallen bij het drinken van -zelfs maar één glas- alcohol.

Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat dat hetzelfde zou zijn.

Nog eens Banksy

Tijdens de dagen van het jaar waarop vele organisaties op de gulheid van ons hart -maar ook van onze portemonnee- rekenen en de media daarover uitgebreid berichten, kan een ander artikel zich daartussen verschuilen.

Zo las ik, vorige zaterdag, dat een kunstwerk van Banksy al na één uur gestolen was. Maar ze pakten wel al een verdachte op1. En zo las ik vorige zondag dat ze een tweede verdachte hadden opgepakt2.

Over het gestolen kunstwerk? Geen woord.

Ik vroeg me wel af hoe die mannen dat zo snel in het snotje hadden. Ik vroeg me ook af of Banksy dat dan in klaarlichte dag had gefikst, aangezien omstaanders de diefstal zo mooi in beeld konden brengen. En ik vroeg me ook een beetje af of in het niet in scene was gezet.

Want het hangt een beetje samen natuurlijk. Er zijn zij die geholpen moeten worden. En er zijn zij die zichzelf wel behelpen, al kunnen we niet weten of het noodzaak of hebzucht was.

Hoe en waar we -algemeen gesproken dan- dat kunstwerk zouden kunnen bewonderen blijft een open vraag, want zoals een lokale straatartieste het stelde: “Kunst is voor iedereen” en die, om die reden, een eigen reproductie van het werk van Banksy op de leeggeroofde locatie plaatste. Maar het originele werk? Verdwijnt dat nu voor de veiligheid ergens opgeborgen in een museum?

Daarom ook deze derde link3. Daar kan je tenminste klaar en duidelijk zien waar het over gaat.

____________________
1 Het Nieuwsblad
2 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2023/12/24/tweede-verdachte-opgepakt-voor-diefstal-kunstwerk-banksy-in-lond/
3 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2023/12/23/banksy-diefstal-man-opgepakt/

Kerstdag

Er was een tijd dat kerstmis enkel om kerstdag ging, in mijn leven tenminste. De dag ervoor was een gewone weekdag, behalve als die op een zondag viel, en tweede kerstdag telde niet mee.

Er was wel een nachtmis, om middernacht. Daar ben ik ooit één keer met mijn vader naartoe mogen gaan en dan was die nog boos ook. Ik was op de gewone tijd in bed gemoeten en hij had me een paar uur later niet goed wakker gekregen. Het is dus bij één keer gebleven.

Ik herinner me wel dat hij en ik in het donker door de sneeuw naar de kerk liepen, maar of dat dat nu écht die kerstmis was of niet, ik kan dat niet met zekerheid zeggen.

Nu denk ik wel dat anderen die naar de nachtmis gingen, die avond ervoor wel aangeschoven waren aan tafel. Was het dat misschien wat mijn vader had bedoeld toen hij het had over “halfzat in de kerk zitten”?

Ach ja, jaren later werd die middernachtmis naar 22u verschoven, ik weet niet meer voor welke reden. En dat vond ik onnozel. Zoiets als doen alsof.

Wij doen nu gewoonlijk ook wel iets op kerstavond, vroeger met de kinderen, nu meestal onder ons twee. Ook vandaag gaan we het rustig onder ons beidjes houden. De wereld daarbuiten eist dat bepaalde beroepen ook deze dagen blijven functioneren. Door de wereld daarbuiten worden kerstwensen ook veel kleinschaliger.

We wensen dan iedereen ook het beste voor wat overblijft: een warm gevoel, een veilige thuis en genoeglijke dagen met allen die je lief zijn.


Afbeelding van G.C. via Pixabay


En wat …

… doet een mens dan die noodgedwongen aan TV, laptop en telefoon gebonden zit? Die kijkt TV … of die prutst.

Luc kijkt TV. Hij kijkt sport, zoals het veldrijden van de voorbije dagen, maar hij kijkt ook -halvelings opeenvolgend- naar een feuilleton dat ik maar niks vind. Daarom staat er nu ook een paravent klaar in onze woonkamer. Als hij dat spul die soap opzet, dat klap ik die paravent open.

Prutsen? Dat doe ik. Ik schreef, naar aanleiding van die opmerking van Luc, onmiddellijk een kort kerstverhaal dat ook aanpasbaar is aan andere gelegenheden van het jaar en twee dagen later schreef ik er nog eentje dat me beter beviel, dat bizar genoeg ook bij andere gelegenheden kan passen. Voorlopig zijn die niet publiceerbaar. Dat kan pas als ik er klaar voor ben. Er moet nog wat aan geschaafd en gevijld worden. En dan nog … Moest je weten hoeveel overwegen het me heeft gekost om indertijd dat log over Jut te posten …

En concepten! Die staan nu ook netjes in een wachtrij voor dagen dat ik niet weet wat schrijven. Dat is altijd handig om een voorraadje te hebben.

Wat deed ik nog? Die zijbalk beviel me niet meer. Die nam ik ook eens onder handen. Sommige dingen vlogen er af, andere werden aangepast …

… al liep/loopt dat ook niet altijd van een leien dakje. “Op deze dag in het verleden” … hoe ellenlang werd dat wel niet na méér dan 20 jaar. Ik beperkte ze tot vijf jaar en voorzag “See all …” wat dus niet blijkt te werken. Ach ja, een mens kan niet alles hebben.

Ach, het is mààr …

Het is gemakkelijk om te zeggen dat het de schuld is van diegene die zonder mondmasker ergens naar toe gaat als hij hoest of snottert.

Het is ook gemakkelijk om boos te zijn op iemand die je de schuld kan geven van een gemiste uitstap omdat jij hoest en snottert.

Want vandaag zit ik thuis terwijl ik me had verheugd op de uitstap en er zelfs naar uit had gekeken.

Efkes googelen en relativeren en ik wijs geen schuldige meer aan en ik ben ook niet boos op die onbekende. Want wat blijkt? Een mens is al besmettelijk de dag vóór de symptomen tot 5à7 dagen1 na de uitbraak. De incubatietijd voor een verkoudheid: 2à3 dagen.

Dat brengt ons inderdaad terug naar het kasteel van Laarne, maar wie kan zeggen wie der aanwezigen op dat ogenblik besmettelijk rondliep en wie er die periode al gepasseerd was.

Ik zou kunnen gaan naar de uitstap, ik heb zin om te gaan, misschien zou ik wel kùnnen gaan, maar mijn gezond verstand -de spelbreker- zegt dat het beter is om thuis te blijven.

Maar mag ik toch een heel klein beetje boos zijn op of een heel klein beetje met de vinger wijzen naar al diegenen die een verkoudheid mààr een verkoudheid vinden? Ik vind mezelf namelijk een heel klein beetje zielig.

Zouden we nog een kerstfilm op overschot hebben?

a couple watching a movie displayed on a wall from a projector next to a christmas tree

De kerstfilms

Het is weer de tijd van het jaar, de tijd van de kerstfilms. Die periode wordt echter van jaar tot jaar langer want nu konden we al in november genieten van zoveel zeemzoete plakkerige romantiek. Of wat ze daar onder verstaan.

En waar de zoetsappigheid vroeger van Halmark kwam is er nu ook Reel One en … De films worden dus aan de lopende band gemaakt en dat zie je er aan.

Kijken wij? We kijken op de manier die ik vroeger al aanhaalde bij het opkuisen van de decoder:

Wij hebben van de periode tussen kerst en nieuwjaar gebruik gemaakt om onze opnames eens wat op te kuisen. We gingen ze af, de films, en als het na een -kort- poosje niet snor zat, dan porde ik hem aan en vroeg: “en?” of hij zei gewoon: “zullen we maar afzetten zeker”. Er zijn er dus best een paar gesneuveld.

Waarom kijken wij daar nu naar als we daar geen fan van zijn? Wel je kan niet geloven hoe ik, hoe wij, kunnen genieten van zo onbelemmerd ongezouten commentaar te geven op wat daar op het scherm gebeurt. We vergeleken onszelf ooit al met Statler en Waldorf en dat komt héél, maar dan héél erg dicht in de buurt.

Vermoedelijk doen we dat omdat we daarbij zo prettig ongebreideld commentaar kunnen geven, Statler en Waldorf achterna, (…)

Er zijn natuurlijk ook kerstfilms die ver over onze commentariërende grenzen gaan, die zetten we vroegtijdig af. Als er daar één of ander personage in rondloopt met een stem als een slijpschijf, zoals Luc dat in heel bloemrijke taal beschreef, dan wil hij niet verder kijken. Lopen de nonsens de spuigaten uit, dan wil ik niet verder kijken.

Maar verder genieten wij van het feit dat wij zo straffeloos en zonder blad voor de mond ons gedacht kunnen zeggen.

Tot Luc eens, in een zelfbeschouwende bui, zei dat het toch maar gemakkijk is/was om zomaar kritiek te geven, dat we beter zelf eens een kerstfilm zouden schrijven. Is dat nu in dovemansoren gevallen?

Uitgelichte afbeelding:

    Photo by Игорь Лушницкий on Pexels.com.

____________________
1 Hallmark Channel
2 Reel One Entertainment

Page 34 of 427

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén