We deden alles verkeerd maar dat wisten we al en schreven zelfs al een log over.

Erger is, we doen nog steeds alles verkeerd. Want deze keer is zelfs onze manier van wandelen niet de juiste.

Eerst moest je 10.000 stappen per dag zetten, maar dat is dan weer niet waar.

Dan moet je aan een tempo van 5km per uur wandelen. Dat doen we niet, we gaan aan 4km per uur, kijken rond en nemen ondertussen foto’s. Dat vinden wij prettiger dan als een stormram vooruit te rennen om zo snel mogelijk weer thuis te zijn.

Nu gaan ze zich weer bemoeien door datgene wat ik plezant vind te combineren met datgene dat me stoort, zo:

Hoe moet je wandelen om zo veel mogelijk calorieën te verbranden?¹

Weet je wat ik ooit ondervond? Dat niets doen en daarop mijn inname berekenen de beste resultaten oplevert, wat gewichtsverlies betreft dan toch. Ook in een rijdende en schuddende auto zitten heeft een goed effect. De twee combineren is dan ook dubbele trits. Of dat echter zo bevorderlijk is voor het algemene welzijn van mijn corpus? Ik denk dat dat ook wel duidelijk is.

Wat blijken nu -volgens het artikel dan toch- de beste manieren om te wandelen? “The Silly Walk” van Monthy Python² -echt waar, lees het artikel maar- en huppelen in plaats van wandelen/stappen.

The Silly Walk? Hoe lang zou het duren eer ze me oppakken en wegsteken om me tegen mezelf te beschermen? Of hoe lang zou het duren eer ik al huppelend over mijn eigen benen strompel en tegen een boom knal? Of met mijn neus de grond raak?

Weet je wat ze gaan bereiken met altijd te vertellen hoe verkeerd alles is? Dat mensen niets anders meer gaan doen dan in een rijdende en schuddende auto zitten, want iets anders is toch nooit goed.

Maar weet je wat alle betweters voor mijn part kunnen? Vraag dat maar eens aan de bomen.

Er zijn zo van die plaatsen …

Je wil op vakantie, je boekt een overnachting, of twee, of meer. Dan weet je dat je in je hotel moet inchecken. Dat is meer dan logisch.

Maar dan gaan hotels opleggen wanneer je moet inchecken en ineens zie je je plannen van de dag vóór de overnachting gewoon in het water vallen, omdat je anders niet op tijd bij die receptie geraakt.

Het is nu de tweede keer dat het me overkomt, de eerste keer was al jaren geleden.

Ik ga nu proberen om er een mouw aan te passen. Maar als het een volgende keer gebeurt, annuleer ik nog voor ik vertrokken ben. Via de boekingsite kan je namelijk een verblijf met gratis annuleren selecteren.

Soms vraagt men, van bij het boeken al, om hen te vertellen hoe laat je verwacht aan te komen. Ergens vind ik dat begrijpelijk. Maar als je zo een paar honderd kilometers moet rijden kan je dat ook moeilijk inschatten. Je weet nooit wat je onderweg nog allemaal kan tegenkomen. Ik meld dan steeds dat ik hen zal verwittigen als we op een uur afstand zijn.

Dat hotels niet naar de pijpen van de gasten moeten dansen is een feit, maar de gasten moeten zich wel gast blijven voelen en niet alsof ze op het appél geroepen worden. Oh zo!

Uiteindelijk gaat een mens de digitale incheck verkiezen boven persoonlijk contact.

Zoals eerder al vermeld, zaten onze digitale meters er aan te komen, eerst voorzien tijdens onze vakantie, door mij verplaatst naar de maandag er na.

Ondertussen lazen we al over onheil dat anderen overkwam¹ bij het plaatsen van die meter -in HLN had men het over Sus en Klus². Dat is dan wel het zelfde verhaal maar dan voor abonnees.

En dan las je commentaren van mensen die het wisten van horen zeggen dat het veelal verkeerd gaat en dat je toch moet oppassen en al je stekkers uit de pries moest trekken en elke plon moest af zetten en … en … en …

We werden er niet echt zenuwachtig van maar voorzichtigheid is de moeder van het kalf dat verdronken is in de porseleinkast. We trokken zondagavond en maandagmorgen alle stekkers uit en zetten elke plon af.

De meters met hun installateur zouden tussen 8 en 13u bij ons ten huize zijn. Het was 10u. Volgens de man waren die voorzorgsmaatregelen echt niet nodig. Hij trok wel beschermingskledij en masker aan en dat begrijp ik volledig. Het is en blijft elektriciteit.

Toen ik efkes ging kijken wreef ik mijn ogen uit. We zijn echt wel op het randje aan een probleem ontsnapt. Ik zei: “We hebben blijkbaar geluk gehad dat die er tussen kon” waarop de man zei: “Zeg dat wel”. Dat was echt wel een kwestie van millimeters.

Al bij al is het hele verhaal te vatten met de woorden van William Shakespeare: “Much Ado About Nothing“.

Het resultaat? Wel dat kan je hier onder bewonderen. Want na afloop kwam Luc naast mij aan de laptop staan en fluisterde: “Komt er een log over?” Toen ik bevestigend antwoordde zei hij: “Maar je hebt er geen foto’s van”.

Daar had ik niet aan gedacht. Hij wel.

Altijd op zoek naar nieuwe wandelingen las ik in het Nieuwsblad over de Wandelchallenge van hun zusterkrant “Het Belang van Limburg”¹.

Ik moest er een app voor downloaden. Dat deed ik.

Ik moest mijn e-mailadres ingeven. Dat deed ik.

Ik moest op “meer” klikken en dan op “Wedstrijden en acties”. Dat deed ik.

Ik moest me aanmelden. Dat deed ik niet. Ze vragen adresgegevens, telefoonnummer en daar had ik geen zin in, zeker dat ik op dat ogenblik mijn koffiedosis nog niet binnen had.

“Dat doe ik niet” zei ik. “Dat is om je prijs te kunnen opsturen” grinnikte Luc.

Dat ze me dat dan vragen eens ik ook maar iets gewonnen heb, tot daar aan toe. Maar er was ook weer een schiftingsvraag en dat is ook al niet bevorderlijk voor mijn goesting. Want zo’n schiftingsvraag heeft niks meer te maken met wat je doet of kan, maar met sjaans en geluk en meeval, net zoals die 50.000ste bezoeker bij Anna Boch in Mu.ZEE².

Het gehele gedoe, app incluis, heb ik van mijn telefoon gesmeten en kon daarna dubbel en dik genieten van mijn koffie terwijl ik overdacht dat ik ook zonder challenge wandelingen kan uitzoeken.

Ik denk dat we het ondertussen wel allemaal al weten dat alles wat er fout loopt allemaal onze schuld is.

De uitstoot van onze auto’s is schadelijk voor het milieu. Dat weet ik ook. Maar ik kan niet buiten komen of er hangt daarboven wel een of andere die meer uitstoot dan ik-weet-niet-hoeveel auto’s. Nu ja. Vliegen doe ik niet. Had het de bedoeling geweest dat ik vloog, ik hadde vleugels gehad.

Maar nu zijn ze gaan berekenen hoeveel uitstoot we produceren bij het verzenden van e-mails¹. Werkelijk, we helpen onze planeet naar de knoppen met ons gemail. Waarschijnlijk kunnen we beter opnieuw echte post sturen die dan met auto’s bezorgd wordt en zaken veertien dagen aanslepen vooraleer ze opgelost geraken.

Maar tussen al hun goede raad vind ik ook dat ik me moet uitschrijven van nieuwsbrieven die ik toch niet lees.

Weet je hoeveel uitstoot -door zuchten- ik daardoor produceer? Ik schrijf me nooit in voor nieuwsbrieven. En toch krijg ik ze. Soms staat er bij dat ze mijn adres via één van hun partners kregen. En wat dan nog? Is dat een gerechtvaardigde reden?

Ik schrijf me uit en schrijf me uit en schrijf me uit en zucht, zucht, zucht. Soms gooi ik zelfs een verwijt achter hun uitgeschreven hielen. Uit verdachte/valse e-mails schrijf ik me niet uit. Dat wordt ten stelligste afgeraden omdat je zo laat weten dat je wel degelijk bestaat … of zoiets.

Maar allee kom, er heeft toch weer iemand haar pree mee verdiend en ik houd er maar weer een log aan over.

De artikels dateren van van 8 september en omdat ik geen weet had van een burcht in Brustem¹ wou ik die wel eens zien.

Natuurlijk stonden we niet als eersten daar. De bezichtiging werd pas “binnenkort²” mogelijk en verder staan we ook niet te springen om gehoor te geven aan een uitnodiging à la “Allen daarheen”.

Te lang wachten wilden we ook niet, er staan weer een paar interessante tentoonstellingen in musea op het programma en alles moet ook niet op een hoopke samen gegooid worden.

Gisteren was een geschikte dag. En voor het geval het nog geen “binnenkort” zou blijken te zijn hebben we de wandeling via de stoelen van de fruitreuzen -deze keer volledig- er bij genomen.

De burchtruïne …

en de wandeling …

Op maandagavond gaat Luc de olie van de auto nakijken. Dat doet hij zo af en toe, als hij er aan denkt.

En dan komt hij binnen met een gezicht waardoor ik, zonder dat hij iets zegt, al weet dat er problemen zijn. Waarop ik vraag, zonder mijn mond open te doen, wat er scheelt.

“Awel” zegt Luc “ik kan daar nu niet aan doen hé, maar er is een darmke van de auto gebroken”. Dat hij daar niet kan aan doen, dat zegt hij wel meer, ten overvloede, als vreest hij dat ik de schuld in zijn schoenen zou schuiven. Maar welk darmke dat is, dat weet hij niet. Maar er zijn twee losse eindjes.

“Toch geen steenmarter?” vraag ik, als kende ik er iets van. Luc schuddekopt van neen. “Neen” zegt hij “het is niet dat van de koelvloeistof”.

Gisterenmorgen heeft hij de garagist opgebeld, hij mocht langsgaan, zo tegen tienen want er stonden al twee auto’s te wachten.

“Weet je” zeg ik “ik zal ondertussen die pompoen eens onder handen pakken”. Die kolos van een pompoen lag hier al een week, we kregen die van de buurman. Die kweekt ze, maar hij had er wat te veel voor eigen gebruik.

Ik vond dat een verbazend goed idee om daar eindelijk werk van te maken. Het klaarmaken kan wel uitgesteld worden maar ook niet tot in het oneindige.

Ik maakte twee misrekeningen: ten eerste was die kolos moeilijk klein te krijgen en ten tweede heb ik onze garagist onderschat.

Luc was nog maar drie kwartier weg toen ik al een berichtje kreeg dat hij al terug naar huis kwam. En toen had ik die pompoen alleen nog maar een beetje gekieteld.

We zijn hem dan maar met ons twee te lijf gegaan en hebben gisteravond zeven porties pompoensoep in de diepvriezer gestoken en één in de frigo. Die is voor straks.

Oh ja! Wat er mis was met de auto? Het vacuumdarmke van de turbo was gebroken en werd vervangen.